İncinin olma hikayesini bilir misiniz?
Ya da kelebeğin?
İnci değersiz bir parçadır aslında ama yıllar geçtikçe daha özel ve güzel olur...
Ya kelebek? İğrenerek bakılan bir tırtıl iken zaman geçtikçe mükemmel kanatlarıyla kelebeğe dönüşüverir...
Ya insanoğlu?
Buldu mu hemen sahiplenmek iste

İçime doğmaya
başladığından beridir, yüzümde oluşan yerli yersiz gülüşlerin sebebi oldun.
Gözümle başka gözlere değil de, kendi gönlüme bakmaya başlayınca orada gördüm
seni. Sana benzeyen her şeyi kendi içimde gördüm ve elimden, dilimden, kalbimden
geldiğince yaşadım yaşanılacak sana dair ne var

İlk karşılaşma.
Hatırlar mısın bilmem. Rüyama ilk
girdiğin an, gözlerine uzunca bakma fırsatım olmuştu. Yüzünü incelemek için
epey çaba harcamıştım. Ellerimi yüzüne götürdüğümde hareketsizce bana bakıyor
oluşun… O gözlerinin rengini hiç unutmadım biliyor mus

Her şey hiç beklemediğim bir anda gelişmişti. Belki de uzun
zamandır aradığım ve bulmak için yandığım, yazdığım ve ona yazılmak için dualar
ettiğimdi. Nereden bilebilirdim ki kalbimin uzaklarda atacağını. Dualarım mı
beni bu hale getirmişti? Yoksa kalbim ona karşı ne hissettiyse, dilimin ve
gönl

Sizin mutsuzluğunuz ile mutlu
olan insanları gözünüzde fazla büyütmediniz mi?
Kendi hayatınızdan fazlasıyla
ödün verdiniz. Olmaz denilen ne varsa oluverdi bir anda. Yapılmaması gereken ne
varsa yapıldı.
Şu bir gerçek aslında, insan
sevmenin bedelini çok ağı

Ve giderken son sözlerini söyledi kadın...
 
Ben hiç olmayan ailemin

Eskiler diyorum eskiler...
Saf temiz yürekli insanlar şimdiler gibi kötülük, art niyet peşinde olmayan eskiler.
Hani belki giyim kuşamları şimdikiler gibi temiz, ütülü değildi ama küçük kalplerine verilen merhamet gönüllerine verilen şefkat ve sevgi hepsine bedeldi...
Gerçekten de; Ah O Eskiler…

Cahiliye karanlığında kaybolmuş olan insanlığın, kadınlara
karşı yapılan aşağılık hareketlerin ve kadınların değersiz bir eşya gibi
görüldüğü o ışıksız devri, küçük kız çocuğunu omuzlarına alıp Mekke sokaklarında
dolaşarak kapatan peygamberin ümmetiyiz. Bi

Sanırım en çok korktuğumuz şey "KAYBETMEK"
Hele de sevdiğimiz birini kaybetme korkusunun tarifi yoktur...
Hepimiz mi öyleyiz yoksa ben tek mi bilmiyorum ama
Değer bilmiyoruz…
Hele de yanımızdakilerin değerini hiç bilmiyoruz
Zaten yanımızda diyoruz,
Sanki hep olacaklarmışçasın

Her kelimenin bir tarifi ya da bir anlamı vardır. Anlamı
değişmese de  herkesin kendi içinde o kelimeye yüklediği farklı bir tarif
vardır. Hissetmek bütün mesele. Seversin ama sadece sen seversin. O anda
sevgiyi anlatan en iyi cümle senin dudaklarından düşenlerdir. Senin
hi

Düşünüyorum bugünlerde...
Bugünlerde biraz daha farklı düşünceli buluyorum kendimi;
Ne de çok olmuş böyle bir şeyleri dü

Hani her şey üst üste gelir, bütün olumlu beklediğin ne varsa
olumsuz sonuçlanır ya, elini attığın bütün kapılar sert bir şekilde suratına
kapanır. Dost bildiğin, kardeşim dediğin herkes dışarı da yürüyen alelade bir
insandan farkı kal

Mezarlığa gittiğinizde yıllar
önce ölmüş bir yakınınızın mezar yerini aradınız mı hiç?
Ya da iki mezar arasına sıkışımı
tüm pişmanlıklarınız, yaptıklarınız yapamadıklarınız…
İki dünya arasında bocaladınız
mı?
Ya da üzüntüyle hasret arasında
boğuldunuz mu?
İ

Sessizlik...
Tik tak çalan bir saat...
Zamanın sessiz ilerleyişini bozan sadece bu ses var.
Geçen her saniyede ilerleyen yaşamın, geçen ömürden alıp
götürdükleri, katıp getirdikleri ile nefes alıp vermeye devam eden bir döngüden bahsediyorum.

Kimine göre zengin olmak kimine göre göz önünde olmak,
kimine göre beğenilmek mutluluktur. Bazılarına göre uyumak bazılarına göre bir
şeyler yemek mutluluk kaynağıdır.
Üstad Cemal Süreya ise güne kahvaltıyla başlamanın mutluluk
olduğunu söylerken doğru söylemiş bence?
Ne dersiniz yeme

Kendimize not...
 
Sonu tebessümün en acısından olacakların peşinden
gitmeyi  ve göz göre göre ayağımızı sürüdüğümüz o uçurumdan bir gün
kendimizi düşerken bulacağımızı ne zaman anlayacağız?
 
İdrak etmemek için elimizden

Sevgi; iki insanın karşılıklı
olarak birbirine besledikleri tohumdur aslında.
O tohum zamanla büyür ve kocaman
bir mutluluğa kapı açar. Bazen de büyümeyip öylece duruverir.
Şimdi örnek verecek olursam eğer,
İki insan düşünün ve bu iki
insanın birer yeni dik

El açıp Allah’tan derman dileriz.
Hani derler ya, ‘yok mu derdime derman’ diye? O işte.
Derdimiz bizlerden, dermanımız
yaradan Allah’tan.
Her el açmak dert yanmak değil
aslında, derdi tasası olmayıp yine el açan insanlarda var.
Kimisi kibrinden istediğine

En önemli işimiz yaşamak, bütün
işlerin en görkemlisi, en büyüğü…
Lakin düşünerek yaşamak gerek.
Perdenin arkasında değil güçlü bir şekilde sahnede yaşamalı insan ne
yaşayacaksa…
Yaşamak en onurlu mücadelenin
verildiği büyük bir savaştır. Bu savaşta kalenin

                  
Ummadığımız bir anda çıkıp, ummadığımız bir anda kayboluyor insanlar.
Kalbinin acıdığını hissetmek nedir bilir misin?
Ya da  kendinden çok güvendiğin seni yarı yolda bıraktı mı?
Etrafta bir sürü kalabalık varken, t

İnsan kalbini hep sol tarafında mı sanır
Birkaç şehir uzakta da atmaz mı kalp dediğin
Gözlerini farklı şehirlerde aynı gökyüzüne açmaz mı insan
Aynı rüzgara göğüs gerip
Aynı havayı doldurmaz mı ciğerlerine
Uzaklarda da olsa aynı anda gökyüzüne bir dua fısıldamaz mı
insan
İki iken b

Raflarda unutulan kitap gibisin
ve hala okunmayı bekliyorsun.
Aslında sen de biliyorsun
okunmayacağını ama bir umut keşfedilmeyi bekliyorsun.
Beklediğin zaman içerisinde
birçok insanla her ne kadar konuşamasan da o kişilerin senin için ne
düşündüklerini ve

Teknoloji bizim eserimiz değil
biz onun esiriyiz aslında… 2018 yılı verilerine göre Türkiye nüfusunun %67 si
internet kullanıcısı. Tabi burada şehirli, köylü, zengin, yoksul, yaşlı, genç
ayrımı yok. Her tabakada her yaş grubunda olmazsa olmazımız internet. Y

Ne yazsam acaba diyerek başladım.
Ne yazacağımı biliyorum ne de, ne yazmam gerektiğini.
Bön bön bakıyorum etrafa.
Bir gece karanlığında kendimi arıyorum.
Nefes alışımı dinliyorum.
Dilimde kelimeler taşıyorum.
Sokak taşlarına bakıyorum.
Kafam o kadar çok dolu ki şuraya yazacak iki satır kelime

Uzaklarda, çok uzaklarda yaşayan bilir sevginin kıymetini.
Dokunmak ya da her gün onu görmek değildir ki sevmek. Ben seni görmeden sevdim
diye sözler sarf etmek de değil sevmek. Ben senin yüreğini bildim, yüreğine
tutundum diyeceksin. Yalnız kaldığında onunla konuşuyormuş gibi yaşayac

Bazı şeyleri eski haline getirmek için uğraşmanıza gerek yok artık. 
Hiçbir şeyi düzeltmek için çaba da sarf etmeyin. 
Bırakın oluru neyse o olsun.
Çünkü siz olanı düzeltmek için uğraş verirken, 
O her ne ise daha da kötüleşiyor.
Böylece iyiden iyiye çıkmaza giriyor her şe

Beden ve ruh yorgunluğumu neye bağlamalıyım?
Hissizliğime mi?
Yoksa…
Siz söyleyin.
Bu yorgunluk hissini nereye bağlamalıyım?
Bu konuda cevapsız kalacağınızı biliyor gibiyim.
Çünkü ben de bu soruma yanıt alamadım henüz.
 
Belki de yaşıyor olmanın yorgunluğu vardır üzerimde

Hayattan çıkarmanız gereken bazı derslerden bahsedeceğim.
İlk olarak insanlara çok çabuk güvenmemeyi öğrenin.
İkili ilişkilerinizde alttan alan ve susan taraf olmayın.
Siz ne kadar susar ve alttan alırsanız,
Karşınızdaki kişi sizden yüz bulur.
Ve sonuna kadar alttan alan taraf hep siz o

Kimdir kadın? Nedir? Sesli midir? Sessiz mi?
Hacmi büyük ya da küçük
mü? Kokusu var mıdır? Ya da rengi? Duyguları? Hayalleri? Gezegenlere mi benzer
yoksa? Ay misali uydusu var mıdır? Peki nerelidir kadın? Hintli, Asyalı,
Avrupalı, belki Kızılderili Ala Geyik. Soylu, kentli, köylü, okumuş, okuyam

Uzun yolculukların, o yolda ki yorgunlukların, ayağına
takılan taşın, hiç kimseye değil gibi olan sözleri üzerine alınışların ve
kimsenin seni sevmediği, kimsenin seni anlamadığını düşündüğün zamanları
unutma. Çünkü seni gören ve seni herkesten daha iyi

Çok keyifli olmadığım
zamanlarda yazarım.
Yani çoğu zaman...
Daha çok gecel

Pencerene bakıyordu pencerem. Bu yüzden dünyanın en güzel
çiçeklerini penceremin kenarına dizdim. Beni görmüyorsun bari onları gör diye.
Fakat görmedin. Ben yine de vazgeçmedim. Belki birçok kez vazgeçmenin eşiğine
geldim ama bana anlam veremediğim bir şey, bir ses, bir sezi buna izin

İnsanın her şeyden, herkesten, elini eteğini çekmek istediği zamanlar vardır. Kimseden bir şey beklemediği, bir tebessüme dahi minnet etmediği zamanlar. Sanki dünya yansa umurunda değilmiş de, yanan dünyanın dumanından gözlerinin bile acımadığı zamanlar.
İşte tam da o 'an' dayım. Kimseni

İnsanın belli bir yaşa geldiği
zaman aklından ölünceye kadar çıkaramayacağı sözler de birikiyormuş.
Onları kalp sandığında
kilitliyor, naftalinliyormuş.
Annem.
Bana hep kalbini karartma dedi.
Bu dünya kirli, sen ona inat tertemiz yaşa diye öğütledi.
Hayvanla

İnsanlar ikiye ayrılır: uyuyanlar ve
uyuyamayanlar. Uyuyamayalar uyuyanların nöbetini tutar. Eğer siz de
uyuyamayanlardansanız yastığınız ne kadar yumuşak olursa olsun başınızı
koyduğunuz anda demire dönüşüverir. Hayatın acımasızlığıyla sizi çevreleyen bir

Bir yaz gecesi rüzgârda uçuşan tül kalbim. Avuçlarımın
arasından kaybolan satırlarımı topluyorum. Yaldızlı gecelerde doldurduğum
düşlerimi boşaltma zamanı gelmiş fark edememişim. Ne yazık, hayat yine karşımda
kollarını bağlamış. Suskun bir çocuk gibi bakıyor gözlerime. Eksik, fazla
s

Hayatımız tıpkı bir yapboza benzer. Bir çerçevenin içinde birbirinden farklı parçalardan oluşan bir bütün. O parçaların hepsi hayatımızdaki insanlar, bizi biz yapan şeylerdir. Bir tanesini kaybetsek hiçbir şeyin anlamı kalmayacaktır. Ama öyle bir an gelir ki

Öyle benim
kırk yıl hatırım var diye böbürlenme kahve kardeş. Dinle, duy bir sesimi, anla
ki konuşalım. Ben yalnızların yareniyim. Adım geçince bardaktan ötesini
görenler vardır. Dost sohbetinin yandaşıyım. Kimi zaman kahkahalar eşlik eder

Yüzümde güller açardı senin gülüşün yüzüme çarpsaydı. Elim
ayağıma dolaşırdı bir anda karşıma çıksaydın. Tatlı gülüşlerin olurdu
heyecandan sakarlığım tuttuğu zamanlarda. Peki kalbimden geçenlerin tarifini
hangi kelimeler yapabilir? Eğer bir isim koyulması g

Bir masal yankılanır çoğu zaman kulaklarımda. Belki bazıları
çok iyi bilir belki kimseler bilmez. Oysa çok klişedir başı sonu bu masalın
tıpkı hayat gibi. Hatta sonu belirsizdir. Bazılarına göre küçük kara balık
özgürlüğüne kavuşur bazılarına göre ise hayattan silinir. Yolunu kaybeder

Ve bir de hayatımızda ölüm diye bir gerçek vardır:
Ansızın gelir ve tarumar eder tüm koca yılları...
Giden midir yoksa kalan mıdır hüznü hisseden?
Biri berzah alemine doğru uzun bir yola girerken geride
bıraktıkları ise hüzünlü anılara mahkum olurcasına gam ve kederi yaşıyorlar...
Yılla

 Hayırlı yoldan gel sevdiğim ayağına taş batsa da, yüreğini
hep incitseler de, gönül yoluna dikenler serpseler de yine de en güzel şekilde
gelmekten uzak tutma kendini. Çıktığın her yolculuk gibi gönül yolculuğuna da
azığını hazırla. Mesela d

İnsan ne olmadan yaşayamaz?
Birçoğumuz buna belki hava olmadan, belki su olmadan, belki ekmek
olmadan yaşayamaz yanıtını verir. Fakat en az bunlar kada

Hayatım boyunca en çok gözyaşı döktüğüm gündü sanırım. Beni
sarsan küçücük bir soruydu aslında "Sence bu anneler gününde annemin
mezarına hangi çiçeği dikmeliyim?". Mesajı on, yüz hatta bin kez
okumuştum. Sadece yutkunmuştum, sadece yutkunabilmiştim. Çaresizliği, acıyı, özlemi
bir ar

Bugün Güneş yine doğdu… Başlarını gökyüzüne uzatan dağların tepesinden…
Kızılımsı ve turuncumsu ışıkların yüzünü okşadığı suların üzerinden…  Kaç horoz ötüşü müjdeledi gelişini
bahçelerden? Kaç ayçiçeği selamladı onu? Kaç kuş cıvıldadı? Bir seher yeli
t

Ait olmadığımı hissettiğim
zamanlarda yıldırım hızıyla içime düşen 'hadi kalk git buradan' duygusunu asla
bastıramıyorum. En derin çocukluk anılarımda bile hep ellerimden tuttu asla
bırakmadı.
Çocukken gittiğimiz akşam
gezmelerinde her eve gitmek istemezdi

Efsunlu gözlerinden süzülen yaşlarına inatla dikti gözlerini
karanlığa. Yalnızlığın korkak melodisi kulaklarını sağır ederken en bilinmez
kuytu köşelerde sakladı benliğini. Tıpkı bir orfe gibi karanlığa mahkûm ederken
yüreğini her çırpındığında dikenleri battı kendine. Ve sonra sordu

Zaman. Her şeyin
ilacı dediğimiz, biraz geçse düzelir diye beklediğimiz en büyük şifacımız.
Zaman öyle bir
girdap ki ona bıraktığımız, ona kapıldığımız an ya yolumuzu buluyoruz ya da
geri dönüşü olmayan bir boşluğa düşüyoruz.
Bizi bazen
iyileştiriyor bazen

Onu görünce heyecandan ne yapacağını bilmeyen
biriyim. Bütün kurguları bozan bakışları var, bütün gülleri kıskandıracak
gülüşleri. İnsanın içini ferahlatan güvenilirliğe sah

Hayatın sağından ya da solundan hiç dönmedim. Önünden geçip
gittim belki de, virajları hiç bir zaman doğru alamadım. Ya keskin virajda,
keskinliği ön göremeden kesildim, ya da gözüme kestiremediğim yoldan geri
çekildim.
Yol bitmemişti. Ne de olsa hayat yolu uzun derlerdi
büyüklerimiz

Bugünlerde ne de çok doluyum oysaki; Yağmur gibi...
Dokunsalar bardaktan boşalırcasına dökeceğim tüm hüzün kokan
taraflarımı...
Ah ne zor şey yaşamak,
İnsanca umut kavgasından yakanı kurtarıp hayallerine sımsıkı
sarılmak...
Ne de zor oysaki şu zaman diliminde, kırmadan dökmeden bir
gü

Şiir
hayatımıza anlam katar, hayatımızı güzelleştirir. İnsanı bitmek bilmeyen
hüzünlere, dipsiz derinliklere, boyumuzdan büyük sevdalara sürükler.
Bir yerde
okumuştum, “ Şiirden anlayan bir kadını öyle alelade bir şekilde sevemezsiniz.”
d

Bilinmezlere meylediyoruz. Ulaşamayacağımız her ne varsa
yakınlaşmak için türlü yollar seçiyoruz. Bazen bazı şeyleri öyle istiyoruz ki
olmayacağına asla ihtimal vermiyoruz.
Önümüze bir engel çıkıyor, bu engeli kadere yoruyoruz. Bazen
basamak olarak düşünüyoruz aynı engeli, tıpkı bir

Hayat
akıp giderken fütursuzca sürçülisan  olmuş bütün bekleyişlerim. Her yola
adadığım umutlarıma yeni bir düğüm daha ekliyorum nasırlaşmış yüreğimle.
Kulağımdaki keman taksimine kaptırırken kendimi her notada bir kere daha
yitiyorum çizgilerimden. Ve canlanıyor pervasız anılar

Deniz
kokusu genzimi yakarken kaçıncı düş bu kendimden aşağıya düşerken uyandığım?
Büyük patlamalardan sıyrılmak her kaçışında aynı yere geri dönmek neydi
sizler bilir misiniz ey aciz mefhumlar!  Sıtkı sıyrılmış anılar çatlamış
bir duvar olur karşınızda çoğu zaman. Hanginiz

Mutsuz şehrimin yüzünü güldürürcesine girmişti kalbimin
sokaklarına. Bütün kaldırımlarda onun ayak izleri vardı. Ve bütün yollar ona
çıkıyordu ben yola çıktığım zaman. Ayağımın her tökezlediğinde biliyordum ki
ondan ayrı bir gün geçirmiştim. Göğsümün sol tar

Çocukluğum...
Kaybettiğim sevdiklerim gibi burnumda tütüyor her anı. Çocukluk anılarımın
teknolojiyle kuşatılmadığı zamanlarıma dönmek istiyorum. Belki de çocukluğumdan
da öncesine, herkesin, her şeyin mükemmel olmak zorunda olmadığı çağlara...
Akşam ezanla

Bir ebe geldi içerden, yüzü düşük “Kızınız dünyaya geldi”
sesi yankılandı koridorda. Davullar sustu birden, şölen dindi. Adamın dünyası
başına yıkıldı.
Kendi bir canı doğurup dünyaya getiremezken, kendinden üstün
olan kadını insandan saymadı. Aşağıladı, dövdü, sövdü, yaraladı. En çok

Bitmek
tükenmek bilmeyen bir heyecan var içimde bu defa. Gitmek eylemi bile güzel
gelir miydi insana döneceği yerde tutacağı bir el olduğunda? Ve güneş hangi
tonda batardı sizin oralarda bizim oraları eklediğinde renk haritana?
Bir deniz ve eylemler ülkesi arası kalbine yolcu etmişim

Gönülden söyler bazı şeyleri insan. Harf ve ses ortadan kalkar. Gözlerinden okursun her cümlenin noktasından virgülüne kadar. Kalem çaresiz kalır o duyguları anlatmakta. Çünkü bazı duyguların kelime olarak karşılığı yoktur. Seviyorum dersin ama dahası vardır. Şu kadar seviyorumla anlatıl

Her yeni güne
başlarken ‘bugün güzel bir gün olacak’ düşüncesiyle açıyoruz gözümüzü.
Perdemizi aralıyoruz. Güneş ısıtıveriyor yüzümüzü. Ve diyoruz ki: ‘evet, bugün
çok güzel bir gün olacak.’ Ta ki ellerimizde bir kelepçe misali olan
telefonlarımızı açana ka

Dokunmak
ne büyük erdemdi sessizce bir şairin mısralarına. Ve anlaşılmak ömür boyu şu
koca kahpe dünyada amansızca. Bir kadının göğüs kafesi miydi cezbeden ilk
bakışta yoksa içeride heyecanla atan o şey mi? Şeyler ülkesinde soru işareti
olmuşuz. Dilimiz bozulmuş tıpkı artık bir yerle

Gözlerimi kapattığımda aklıma ilk
gelen oydu. Yüzümü nereye çevirirsem çevireyim hep ona dönüyordum. En kalabalık
en gürültülü ortamlarda bile onun fısıltısı kulaklarıma haykırıyormuş gibi
geliyordu. Neydi beni ona bu derece bağlayan. Ne olmuştu da ruhumun r

Bir yer var, göz kapaklarımın ardında, kaçıp kaçıp ziyaret ediyorum.
Kimseler duymasın, zihnimde ilerliyorum oraya, gönlümün parmak ucunda… Göz
kapaklarımla beraber, gece iniyor usul usul… Siyah, saten bir örtü gibi
örtüveriyor hayallerimin üzerini… Kayıp gi

Kalbimin tam ortasında bir yangın
yanıyordu yıllardır. Ne yaparsam yapayım, hangi yolu denersem deneyeyim bir
kıvılcım bile eksilmeyen... Şimdi ne olmuştu da yağmurlar yağmaya başlamıştı? Günden
güne sönüyor muydu ateş? Yağan yağmurların ardından doğacak mıy

Eylül ayını hep bir başka sevmişimdir. Bazı geceler dört bir
yanını hüzün sarar insanın. Bazı geceler ise sebepsiz yere bir huzur
serpiştirir insanın göğsüne. Belki bir son demektir Eylül ayı. Ama benim için
'son'ların ardından gelecek 'bahar'ları anımsatır

Bir gülümsemenin içinde temize
çekilir geçmişin karanlık sayfaları. Bir başlangıç uzanır önünde, tertemiz.
Aydınlık suretinde yıkayıverir korkuları, içtenliğiyle silebilir bitmez
sandığın tüm kaygıları.  Gülümsemenin
şefkatli parmakları uzanır, değiver

"Yaşadıklarından hiçbir şey öğrenmeyeceksin
değil mi?" dedi beyin kalbe.
Kalp cevap verdi: "Bırak atayım
hızlıca ve yeniden deneyeyim."
Patron kim?
Kalp! Beyin! Hangisini dinler insanoğlu?
Kimi
insanoğluna göre kalp patrondur. Kimi insanoğlun

Bütün yorgunluklarımı, bütün
kırgınlıklarımı alıp sana gelesim var. Dizlerine yatıp saatlerce anlatasım var,
bu yaşıma kadar yaşadığım her şeyi bir kaç saate sığdırasım var. İçimde anlam
veremediğim duygularım var. Sanki kavuşmak nasip olmadan her şey yarım

Kendim ve kedim… Oturuyoruz bu
gece. Sanki dünya kulak kesilmiş aramızdaki sessiz sohbete. Bizi gerçekten
duyabilirler mı ki? Ya da asıl soru, sessiz lisanımızı anlayabilirler mi ki?
Cevabı önemli değil.
Bir kedi mırıltısı… Bir iç çekiş…
Birbirine sarılan

Anılar, anılar, anılar…Uğruna şarkılar söylenen, şiirler yazılan anılar.Hatırımıza geldiğinde
yüzümüzde ya çiçeksi bir gülümseme ya da gözlerimizden süzülen iki damla gözyaşı. Zamanın nasıl
geçip gittiğini anlamadan; bize neler getirdiğini, bizden neler götürdüğünün farkına bile varmadan
yaşayıp

Sevgi, sevda, sevmek..Her gün işitiyor kulaklarımız bu kelimeleri, her gün görüyor gözlerimiz gerçek
mi değil mi diye, ayırt edemediğimiz sevdalıları.
“Sev kardeşim!, hayat sevince güzel, sevgi emektir! Falan falan bir sürü şarkı dinliyor, şiirler okuyoruz,
bazen de o şiir oluyoruz.
Bırakın bu i

Her yara geçiyor mu?Ne kadar derin, ne kadar büyük olursa olsun. En sevdikleriniz tarafından açılsa
bile… Ruhunuzdaki çiçekleri koparıp yerine kaktüs eken yaralar mesela. Huzur bulduğunuz bir
manzarayı bile bir daha görmek istemeyişinize sebep olanlar mesela. Hayatımın şarkısı dediğin
şarkıları b

Ruhumu zaptetmeye çalışıyorlar. Düşünceleri, bakışları, gözleri ve sözleri ile. Ruhumu zaptedip; beni
nefes alan ,yemek yiyen, konuşan bir canlıya çevirmek istiyorlar. Onlar gibi değilim diye uçmamı
istemiyorlar. Kanatlarımı koparmak istiyorlar. Ama kanatları olmayan bir ruh nedir ki? Bilmiyorlar

Karanlık sokaklarda kalmış zihnimin boşlukları. Toplamaya çıktım keskin yerleri ellerime battı, kanadım. Susuz kalmış yavru ceylanlar kadar kanadı kurak topraklarım. Aynı gökkubbenin altında farklı diyorlar varmış öyle fısıldamıştı büyükler kulağıma. O zamanlar henüz çocuktum bilmezdim doğruyu yanlı

Güne mucizelerin sardığı bir yaşantıyı değil, mucizelere sarılmış bir hayata inanarak başlamalıyız belki de. Sizlerin de hayatında milat saydığı şey; güne inanarak uyanmak mıdır yoksa köhne bir sandalyeden kaçarcasına oturduğunuz son model arabalar mı?
Bazen biz fark etmeden büyür içimizdeki güne

Dokunmak ve hissetmek. Ama bir kalbi ama bir yüreği. Gözlerinde görmek sevgiyi merhameti. En derinlerine inmek sevda kuyusunun. Yalnızca bir ele tutunmak. Sadece bir gözle irtibat kurmak. Bir tek yola koyulmak ve yoldaşa sadık kalmak. Hasretinden gönlü yakmak, yanıp yanıp sönmek. Bin bir dertle dold

İnsan hiç bilmediği bir iklimde, hiç alışık olmadığı yağmurlarda ıslanır bazen. Islandıkça hisseder bilinmezlerin yükünü. Islandıkça merak eder; bu yağmur kendisinde bir şeyler mi yeşertecek yoksa avucunun içine hapsettiklerini suya mı boğacak? Belki şifa olacak, içinde bir küçük nemlilik bekleyen t

Evet bazen ‘’ en iyi randevu kendinle olandır ‘’. Hatta çoğu zaman böyledir. Siz kendi randevunuzda kendinizi bekletmezsiniz mesela, ya da herkes gibi yapmayıp kendinize konuşma sırası verirsiniz veyahut kendinizle olan randevunuzda boş gözlere bakmazsınız.
İnsanların hep konuştuğu, fakat anlaşamad

Camı açmasıyla birlikte rüzgârın serinliği yüzüne çarptı. Derin bir nefes aldı gözlerini kapatırken. Yıllardır oksijensiz kalmış gibi çarpıyordu kalbi. Bu aralar hep böyleydi, aldığı nefes sanki yetmiyordu ciğerlerine. Kendini uzun bir maratonu tek başına koşmuş gibi hissediyordu. İstemsizce kıpırda

Tanımıyorsun kimseyi…
Tanıyamazsın da!
Üzmez dediğin bir anda üzüyor.
Soruyorsun kendine, bu muydu seni üzmem diyen
Bu muydu senin mutluluğunla mutlu olmak isteyen..
Duraksıyorsun çünkü bu oydu.
Ve seni üzeni de suçlu bulmuyorsun.
Çünkü suçlu olan sensin.
Güvenen de SENSİN…
Diyecek bir şe

Değişen sadece zaman oluyor çoğunlukla. Bazı sesler kulaklardan silinmiyor aylar geçse de. Haftalarca görmesen bile, o aklına kazıdığın gülümseme hala aynı yerinde duruyor, değişmiyor aklında. Kalbine yerleştirdiğin o eşsiz tat her nefes alış verişinde yeniden külleniyor. Kime sorsan bu duyguları he

Bilhassa ölümün inceliğinden değil, yaşamın işleyişinden başlamalıyım sözlerime. İşlemek; kelime manasına sığdırılabilen ilerlemek dışında, tıpkı keskin bir virajda aniden yavaşlamaya başlayan aracın bir papatyayı ezerek kanatması gibidir aslında. "Değişim kanamaktır" o vakit. Zamanımıza biçilmiş bu

Yelkovan usul usul akrebe yanaştığında hiç mi korkmaz? Karanlığın sinsice çöktüğü anlarda zehirli iğnesini bana mı batırır akrep sadece? Zihnime saplanan bu iğneden akan zehir yavaş yavaş kalbime ilerler ve pompalanır tüm benliğime… Düşünce bulutları arasına salarım hayal balonlarımı ve bir gezinti

Hadi kalk, İzmirlere filan gidelim. Kayıp bir karavan meselesi bu. Çok değil istediklerim birkaç parça düş al yanına lodosa karşı verelim yüzümüzü. En uzunundan bir elbise giyeyim üstüme etekleri çıplak ayaklarıma değsin yürürken. Deniz ıslatsın saçlarımızı yakamozlar ay ışığına düşerken. Bir yer be

Kendini düşün;
Herkesten her şeyden önce...
Unutma bu hayat senin.
Sen istediğin zaman insanlar hayatında olur.
Ve sen izin verdiğin sürece seni üzerler.
Kimseye bu izni verme olur mu?
Aman o böyle olmanı istiyor diye kendi doğrundan şaşma.
Başkasını düşünmeden önce kendini düşün.
Kimsenin y

Bir sis bulutu geldi çöktü üzerime… Yağmur yüklü bulutlar gibi indiriverecek üzerime gözyaşlarını… Bir hayal kırıklığı batacak gecenin gerdanına ve zarif bir kolyeden kopan siyah inciler gibi saçılıverecek etrafa hüzün. Göğe yükselen ay, hasreti sırtlanacak ve etrafını saran yıldızlara anlattığı ka

Bugün ilk defa kendim için bir şey yaptım.
‘Hayatımda yer kaplayan bazı insanları çıkardım.’
Sıkça yaptığım bir şey değildi bu. Bazı dönüm noktaları oluyor insanın, ister isteyerek olsun isterse istemeyerek.
Aldığım kararların ne denli doğru olacağını bilemiyorum ama kendi kararlarımın bazı insan

Sessizlik, gürültülü bir ölümdür… Bir insanın boğazıdır mezarlığı… Dudak payı diye bıraktığı boşlukta yudum yudum boğulup gider anlama bürünememiş sözler. Her yutkunuş toprağı olur o sözlerin. Gömülür de gömülür…
Bir yas başlar vadesi erken dolmuş cümleler gömülürken boğazına. Canhıraş bir feryat k

Ardı ardına bıraktığımız on bir ay... Umutla, heyecanla,bin bir istekle beklenen yıl geldi, veda ederek gitmek üzere.Vedalara kin tutarım aslında ama bu sefer ne kin ne inat, bir an önce bitsin istiyorum bu yıl. Bitsin ki umut depolarımızı yenileyelim, bitsin ki keşkeler yerini belkilere bıraksın. B

Kurdun saatinde uyandı. Panjurlardan sızan aralık güneşine yenik düşen gözleri yeni güne meydan okuyordu. Şimdi yattığı yerden kalkacak beyaz dolabından çıkardığı ütülü gömleklerinden en sevdiğini seçip, en gösterişli takılarını takıp takıştıracaktı. Ama önce camları açıp şehrin sabah mahmurluğunu i

Yüreğime nakış nakış işlenen bir hikayem vardı benim de...
Buram buram umut kokan ve hüzün tarafımı hep taptaze tutup mutluluğuyla da ebedi mesudiyete kavuşturan bir hüzün damlası misali...
Sahi yürekten bir sevgi kaç bedel ödettirir insana?
Kaç uykusuz geceyi ardında bırakır?
Bir merhabayla kaç

Doğduğumuz andan itibaren açılan bir defterdir yaşam dedikleri. Her sayfasında başka bir nota çalan, ne kadar süreceğini bilemediğimiz bir şarkıdır. Belki de sayfalarını neler ile dolduracağımızı tahmin edemediğimiz, sonunu kestiremediğimiz bir hikayedir.

Yaşadığımız ya da yaşayamadığımız her şey

Bir zamanlar karış karış bildiği, tanımaktan ziyade benliğinin bir parçasıymışçasına ait hissettiği şeylere bu kadar uzak düşebilir miydi insan? Zaman eritebilirken aradaki mesafeleri, bir atıma sığdırabilirken iki farklı yüreği; aynı zaman hünerini gösterip yabancılaştırabiliyordu insanları, yerler

İyi olmadıkları halde çevrelerinde sevilen, kendilerini bir şekilde sevdirmiş, yapmacık duygu duvarlarından oluşan insanlar bunu nasıl beceriyor? Anlamış değilim. Öte yandan böyle bir yalan makinesine inanan, sempati duyan, ondan medet uman insanlara acıyorum. Çağımızda böyle insanlar çoğalıyor. Bu

RENKLI SON'BAHARLAR
Ufacık bir yaprağın yere düşen ağırlığını hisseder bazen yürek,evren yasalarının bile en unutulmuşunu bulur bedenin. Yerde kapladığını alanı bulur,hesaplar ve yüreğine otutturur. Bazense bu döngüden habersiz;kulaklar tıkanır evrenin seslerine,nefesler durur. Sonbahar kışa vurur

Hepimizin heybesi bir şeyleri yaşayamamanın pişmanlığıyla, bir şeyleri yapamamanın, söyleyememenin keşkeleriyle doludur. Halbuki hayat bu pişmanlıkları yaşamak için, bu keşkelere üzülmek için oldukça kısadır. Bir sabah uyandığımızda her şeyi uykuya daldığımız anda bıraktığımız gibi bulamayabiliriz.

Kalbin ne zamandan beri kilitli? Anahtarlar nerede ya da şifre kimde? Kalbinin mahzenine en son kimi hapsettin? Şu parmaklıkların ardından bakan kendin misin? Kendini kendin hapsetmişsin. Farkında olmadan ama bile isteye...
Kendimiz olamadığımız her an benliğimizi içimize hapsedip bir başkasına dön

Kırgınlıklarım çiseliyor gökyüzünden. Kırılan kalbimin tanecikleri şemsiyemin yaldızlı kumaşını kesiyor. Toprak kokusu saracak birazdan şehrimi. Tomurcuklanacak telaşlarım bulutların arkasından yüzünü azıcık da olsa gösteren güneşe doğru… Hatırlatacak bana ikindi yalnızlıklarımı. Bir damla sevgi u

İnsanlar öyle şeyler yaşıyorlar ki, Dünya bunlara rağmen niye dönmeye devam ediyor diye düşünmeden edemiyoruz. Zarifoğlu bile “Ne çok acı var.” diyerek başlıyor yaşamanın kitaba dökülmüş haline. Her gün sokaktan yüzlerce hikaye geçiyor. Kimisi sırtında taşıyor yaşadıklarını, kimisi susmuş, hapsetmi

Bir kahramansın sen… Evet, yanlış okumadın. Bir kahramansın sen. “Ben mi?” diyorsun gözlerini açarak, hafif bir inançsızlık, hafif bir şaşkınlık… Hiç şaşırma, öyle inançsızlık çizgisine doğru yanaşma. Kah-ra-man-sın!
Bunca zamandır kulaktan kulağa dolaşan o masalların, o süper kahraman hikâyelerini

“Bitti” dediğimiz yerden başlar hayat. Okumaya bile katlanamayacağımız bir senaryonun başrolüne geçirir bizi ve yol akmaya başlar adımlarımızdan. Namı diğer hayat yolu... Uğruna öldüğümüz, ölmeden tamamlayamadığımız... Kimilerine pamuk halı kilimler serilen kimilerine çakılla toprak , dikenle bıçak.

Bir gün gideceksin biliyorum, rüzgâr gözlerini uzaklaştırıyor. Zırh olup zamana direnmek ne mümkün? Ak kılıçlar kuşanmış saçların, bağrında lekeleri birikmiş sahte yaşamının. Hayası şaşmış tacirler mi çaldı senden gençliğini? Yoksa sen mi yok pahasına satılığa çıkardın tertemiz masumiyetini?
Bir

Her şeyin en kötü gittiği zamanlarda çıkar karşına bazı insanlar. Öyle sözleri hayalleri vardır ki içindekileri okuyor gibi konuşur seninle. Bir bakışı ile seni düştüğün tüm bataklıklardan çıkaracak gibi. Bir dokunuşu ile hayatına bam başka bir boyut kazandıracak sanki. Seni çok üzmüşler gel omzumda

Dünya bir kez daha tamamlıyor Güneş'in etrafındaki dönüşünü. Üzerinde dönüp duran ne varsa hepsini bir bir atmaya hazırlanıyor en derin boşluklara. Herkes yine en taze umutlarıyla bekleyecek bir sonraki yılda güneşli günleri. Bir önceki yılın son günlerinde olduğu gibi...

Takvimden koparılan yüzl

Düşüncelerle düşlerin birbirinin içine düşüp, bu dipsiz boşluğa beni de düşürmeye çalıştıkları bir zamandaydım. Gerçekliğin içine düş zerrecikleri serpiştirilmişti, o yüzden inanasım gelmiyordu. Geriye sayan bir zaman mekanizmasının içindeydim, beynimin içinde masalların teker teker geçit yaptığı bi

Mor kaldırımlarda çarptın yüzüme. Temmuzunda yaktı güneşin, esmerliğinin tuzunda kalbim durdu. Uzun saçlarını toka olup topladım. Yoluma devam ettim. Öyle yapmam gerekircesine sıkıca bağladım bütün incelmiş halatları. Dört dakikalık bir şarkının beşinci dakikasında gözyaşlarımı sineme çektim. Hayı

Nokta ile virgüllerin arasında sıkışmış kalmış gibi hissediyorum kendimi. Sendeliyorum bazen hayatı yaşamaya çalışırken ve bunu elimden geldiğince belli etmemeye çalışıyorum. Hayat denen kargaşada, elimi verip kolumu kaptırmamak için elimden geleni yapıyorum. Verdiğin her kıymetin karşılığı olmuyor

Bir gün hiç beklemediğiniz anda kapınızı çalar biri. Sizin o kapıyı açmak için atacak bir adımınız dahi kalmamışken... Belki ellerinde çiçeklerle gelmemiştir ama içindeki boşluğu doldurmak istediği gözlerinden bellidir.
Hissedersiniz.
Bu defa farklı dersiniz. Kalkıp kapıyı açmak için can atarsını

Zamanı bölüp parçalara ayıran zihnin prangalarından kurtulup gökyüzünün enginliklerine doğru özgürce havalanan bir kuş gibi olmak gerekiyor bazen. Rüzgarı teninde hissetmek, uçup gitmek bilmediğin diyarlara… Mavinin en güzel tonuna boyanmak baştan sona, selam vermek gökte kartopu gibi duran bulutlar

Baharın serinliği yüzümü kesiyor. Savrulan eteklerim bacaklarıma dolanmış. Kollarım bütün kudretiyle göğü kucaklamaya davranmış. Sımsıkı avuçlarımdan uzayan tırnaklarım etime batıyor. Uçuyorum. Bir göçmen kuşun kanadından bakıyorum yeryüzüne. Yeşilin her tonu alabildiğine mesken tutmuş, çarpan dalga

Siz hiç bir gülün kalbine yolculuk yaptınız mı? O kadifemsi teninin altında bir yerlerde atar minik kalbi. Küçük bir tomurcuğun içinde büyür ve büyüdükçe sarar etrafını geniş taç yaprakları, görünmez olur. Ona ulaşabilmek için dikenlerle örülü bir yol uzanır önünüzde. Meşakkatli, emek isteyen bir yo

Yorgunluğumuzu dünya telaşesinin arasına pay ettiğimiz, özlemlerimizi yüreğimizin karanlık taraflarında bastırdığımız, tüm beklentilere rağmen, kendimizden beklentiyi kestiğimiz günlerdeyiz. Bitmek üzere lakin bitmemişiz...
Milyarlarca insandan birine dönebilecekken yönümüzü, hepsine aynı anda sırt

Kayboldum. Kendime ait bilmediğim derinliklerimde kayboldum. Kimse aramıyor ve bulamıyor beni. Kendi karmaşık labirentlerimde çıkışı ya da ödülü bulmak için debeleniyorum. Ne neyi aradığımı ne de amacımı biliyorum. Debeleniyorum hem de en pis çamurlarda. Hey yer ve her yerim pis ve kirlenmiş. O an b

Yaşamı ilmek ilmek seçimlerimizle biz dokuruz aslında. Bizi var eden de bize hayat veren de geride güçlüklerle dokunduğumuz tercihlerimizdir. Zıtlıklarla kurulu bu düzende her seçimin sonucu vardır gecede. Yaşam boyunca bedelini ödediğimiz onlarca seçimin ödenmemiş bedellerini bile hisseder ruhumuz.

Bazı insanlar vardır ışıl ışıldır. Enerjileri çok yüksektir ve etrafı aydınlatırlar. Diğer insanları kendilerine mıknatıs gibi çekip onlara iyi gelirler. Bazıları ise tam tersi durumdadır. Enerjileri düşük bir şekilde devam ederler hayatlarına. Aralarındaki temel fark tercih ettikleri elbisedir; yan

Sessiz bir köşeye çekilmek istiyor bazen insan, tüm kalabalıklardan uzak, herkesten ırak… Sorsan her şeyden sarfınazar, kalacağını bilerek ruhun, payidar… Böyle anlarda zihnin kuytuları arasından bir orman uzanıyor, doğanın tüm renklerini koynunda saklayan… Masalsı bir davet uzanıp çekiyor insanın

Hayalimde ne güzeldik biz
Ne kadar huzurlu ve uyumlu bir çifttik
Hayalimde o kadar güzel bakıyorduk ki birbirimize
Her gören kıskanıyordu bizi
Hayalimde birbirimizleyken hep gülümsüyorduk
Neşe doluyduk
Hayalimde kavga etsek bile barışırdık hemen
Gönül alma konusunda hiç üstümüze yoktu
Hayali

İnsanlığın somutlaşan başkaldırılarına uğramış bir azameti yaşıyor küreselleşen zavallı koca dünya. Ekşimiş, asabiyet dolu ellerin arasında; yer yer donuyor, sıklıkla yanıyor, sessizce ağlıyor, duyarsızlıklara haykırıyor. Uzak ülkelerden gelen gök gürültülerinin çağrısı; ruju ve rimelleri akmış ara

Bir şeyler yaşıyoruz. Anlam veremediğimiz, kabullenemediğimiz ya da bir türlü kabullenmek istemediğimiz şeyler... Ne kadar kabullenmek istemesek de önüne geçemediğimiz, gerçekleşmesine mani olamadığımız türlü olaylar...
Yaşanması gerekenler yaşanıyor elbet. Bir gün doğanın intikamına açıyoruz gözüm

Müttefik ve düşmanın birbirine karıştığı hayat adı verilen savaş alanında yapayalnız bırakıldığında, o kimsenin bükemediği boynunu eğiverdi şövalye… Kaderiyle savaşmaması gerektiğini anladığında, hayal kırıklıklarıyla bilediği kılıcını düşürüverdi yere. Bazen savaşmak gereksizdi ve yerinde teslimiye

Sizin hiç hayalleriniz öldü mü?
Ya da tavana asılı kaldı mı bir yerlerde?
Benim kaldı.. Hem yarım, hem yalnız..

Hayatımızın belli başlı noktalarında, yalnız kalmak ve sadece kendimize odaklanmak yeri geldiğinde iyi hissettirse de, yeri geldiğinde bir hayli eksik hissederiz. Çünkü insanlar kend

Yapamıyoruz , beceremiyoruz...
Kalp kırmak için adeta bahane arıyoruz, neden bunu yapıyoruz .
Neden gönül alanlardan değiliz ...
Şöyle bir baksak etrafımıza , hayatın ne kadar kısa olduğunu anlayacağız da , bakmaya korkuyoruz evet korkuyoruz .Çünkü nelerin bizleri beklediğini , ansızım bir g

Ülkemin her köşesinden kokular yükseliyor, ölümün kokusu. Her yerde sürekli insanlar ölüyor, sanki Azrail ile özel bir anlaşma yapmışlar gibi. Askerler bir bir ya da bazen onar onar şehit düşüyor; kadınlar bir sokağın köşesinde katlediliyor; madenciler onlarca metreler altında can veriyor, işçiler g

Seni beklediğim günlerin kıymetini biliyorum. Seni özlediğim anlarda adını sıkça anıyorum. Sana senden bahsedeceğim saatleri iple çekiyorum. Sensizliğin verdiği acıdan bahsederken hasretinin güzelliğini de unutmuyorum. Seni özlemek ne güzel şey. Herkesten gizli olsan keşke. Seni sadece ben görsem.

Gökyüzünün gerdanında asılı duran binlerce yıldızın hikâyesi var, farklı farklı ve her birimizin o gökte duran birer yıldızı… Gece olup siyah kumaşı örtüldüğünde üzerine, hünerli bir sihirbazın değneği değmişçesine görünür olur gündüz vakti saklanan o yıldızlar. Siyah kumaşın üzerine serpilmiş simle

Çocukluk hafızanın en güçlü olduğu zamanlardır. Çoğu zaman gözlerini kapattığında aniden karşında beliriverir yansıması. Hatıralara dalmak büyük taştan merdivenleri çıkmak gibidir. Kimi zaman gözünde büyür adım atamazsın. Bazense yarı yolda nefesin kesilir yolu tamamlayamazsın.
Ben her gözümü kapat

Umudum, ağaçta sallanıp duran, her rüzgar estiğinde üşüyerek kendine sığınacak yer arayan bir dal parçası gibiydi. Her bahar geldiğinde açan çiçeklerle şenlenen o dal parçasında bu kez tomurcuklar filizlenmekte zorlanıyordu. Umudumu diri tutmak isterken ben ağaçtaki o dal parçası gibiydim, zorlanıyo

Zihnimdeki yeşilin en keskin tonundan baktım bugün hayata. Varoluşumu bir çift hissedilmeyen kalbe, görülmeyen ihtirama, gösterilmeyen hürmete verdim. Yağan yağmurun ardından çamur olan toprağın ruhuna büründüm.
Sonra düşündüm...
Elime kalem alabilmek için, güzeli çirkini ayırt etmeden yazabilmek

Çocukluğunda sevmek isterdim seni. Mesela ilk öpüştüğün kadın ben olmak isterdim. İlk benim elimi tuttuğunda kızarsın isterdim kızarmayan yanakların. Kızdığında kalkan sol kaşına sakin ol demek isterdim. Çünkü öfkeyle kalkan zararla oturur, bunu en iyi sen bilirsin. Heceleyerek okuduğun o ilk kitabı

Boğulduğumuz anlar var. Boğuştuklarımızın altında kaldığımızda kesilen uzun soluklarımız var. Benzimizi sarartıp solduranlar var. Yüzmeyi öğrenmek isterken ıslanmayı göze almayıp dönüş yaptığımız noktalar var . Günler var uzayan. Emeklemeden koşmak, rimellerimiz akmadan ağlamak istediğimiz mevzular

Boş bir sayfa açtım, bembeyaz bir sayfa açıp yazmak istedim. Ama bir baktım ki sayfa aslında beyaz falan değil; bildiğin kan kırmızısı. O beyazlık yani masumiyet, aydınlık, neşe ve huzur kana bulanmış. Beyazı örtmek ne kadar kolay; onu beyaz tutmak ne kadar zor. Kanlı kağıda yazmaya çalışıyorum. Par

Gövdesi kalın; yüzyıllardır hızla akan, suyunun sanıldığı kadar da temiz olmadığı bir dereye kuyusu olan bu yeşil ama baharda yapraklarını döken ağaçtı Kahlo’nun gözlerinde gördüğüm o mutat.
Ah! Açık alnı üzerinden kaşlarına dökülen o ince telli zülüfleriyle, gözlerimi böylesine kamaştıran; kulakl

Her insan yüzyıllar boyu bekler küçücük bir kalbin içinde, küçücük bir yer edinebilmeyi. Bazısı o küçücük kalpte kocaman bir yer kaplar. Bazısı da bir köşeye sinip orada yine yüzyıllar boyu beklemeye razıdır.
Milyonlarca hatta milyarlarca ihtimalden biri gerçekleştiyse eğer, bir kalpten bir kalbe b

Yılların verdiği bir deneyim miydi bu duygular, yoksa yıllardır beklenilenin getirdiği bir tecrübe mi. Eksik yönlerini tahmin bile edemezken, seni inceden inceye tamir eden değil mi o mükemmel duygular. Ah o hiç beklemediğin anlarda, kapattığın kapıları kırarcasına girer ya hayatına, mükemmelliği bu

Zamanın içinde bir yerlerde, bir ayağım geçmişte, bir ayağım gelecekte kendimi aradım durdum, anda kalmayarak kendimden daha da uzaklaştığımın farkında olmayarak… Tüm yaşanmışlıklarını sinesine sığdırmaya çalışmış bir zaman yolcusuydum, bir avuç kalbi dev yorgun… Canla başla kulaç attığım sahte deni

Pılımı pırtımı bile toplamadan hiçliğin ortasına seyahat etmek istiyor gönlüm. Yanıma hiçbir eşya ya da insan almadan hiçliğin ortasında yer almak istiyorum. Sadece kendim… Yanımda sadece iyisiyle kötüsüyle tüm yaşanmışlıklarım, beğendiğim ve beğenmediğim özellikleriyle tüm bedenim ve ruhum ile pişm

Sonra sen geldin. Herşeyin bittiğini zannettiğim zamanlarda avuç içlerinde sakladığın mutlulukla girdin gözlerimden içeri. Bitmeye yüz tutmuş ne varsa, tamirini yüzündeki gülümsemeyle yaptın.
Sonra sen geldin. Ufacık soğuklara dayanmayı bilmeyen bana, en çetin ayazlarda nasıl ayakta kalınır nefesin

Bazen ruhunun derinliklerine indiğinde garip bir hissiyat uyanır içinde,genelde geceleri mesela. Varlığını sorgulamaya başlamakla, varlığını hissettiğin insanları sorgulamak arasında git gel yaparsın. Bu gece aslında ikisinin birbirinden ne kadar da farksız olduğunu gördüm,düşündükçe sadeleştim ve h

Düşünceleriniz hiç asılı kaldı mı?
Siz hiç kendinizi kaybettiniz mi?

Hayatımızın belli evrim noktaları vardır, Bazen de belirsiz duvarları.. Hep olmasa bile bazen bunu hepimiz yaşamışızdır. Çoğunlukla birini sevdiğimizde yaşarız, çünkü kişi birisini sevdiğinde yarımdır, yalnızken tamamdır.. Gözl

Hayatın derin sularında bir batıp bir çıkan denizkızıydım… Işıltılı denizlerde kaybolmuş, biraz karanlıktaydım, bulanık sulardaysa derin uykudaydım… Deniz kabuklarına kulağımı dayar, dinlemek istediğim hikâyeleri duymaya çalışırdım… Umutlu hikâyelerdi bunlar, her şeye rağmen kalpten gelen inançla sa

Ne içindeyim zamanında ne de büsbütün dışında… Bir mısra bu kadar etkileyebilir mi insanı? Zaman kavramı bu kadar zoruna gidebilir mi?
Ah zaman…
Herkesten bir şeyler alan ama çoğu kez bencil bir küçük çocuk hırçınlığıyla karşılığını geri vermeyen zaman… Dağınık bir ev gibisin. Toplanmak istenen

“İnsanlar plan yapar ve tanrı güler.” diye başlıyordu yedinci bölüm . Uzunca bir süre sayfayı çeviremedim. Muhtemel ki yaşamış olduğumuz hayatı yansıtan cümleler bize ayna olup kolayca tesir edebiliyor. Kolumuzdan hayatımıza enjekte edilen etkili bir morfin tesiriyle sirayet ediyor belki de , uyuşt

O gün korkutucu ve son derece acımasız bir dünyaya gözümü açmıştım. Bu tıpkı iklimine alışmış zavallı bir kaktüsün bambaşka kıtaya sürülmesi gibiydi. Yahut neşeli sincapların ansızın kendini zorlu bir suskunluğa kaptırması gibi.
İşi felsefeye dökerek bu dünyadaki hayal kırıklıklarından bahsedersek

Hayattaki en büyük minnettarlığım bana kitap okuma alışkanlığı kazandıranlara olacak sanırım. Biraz aileme, biraz öğretmenlerime, biraz da kendime...

Bir insan nasıl oluyor da kitap okumadan ömrünü geçiriyor bilemiyorum. İnsan Dünya'nın her yerini gezmiş olan biri bile olsa, kitaplarla çıkılan o

KRATER ETKİSİ YARATAN İLİŞKİLER
Bazı ilişkiler vardır insan hayatında görünür etkiler bırakmadan çıkmazlar hayatınızdan. Bazıları öyle bir çarpar ki yüzeyinize kocaman bir krater bırakır. O krater hep aynı kalır, hiç eski haline dönmez yüzeyiniz. Neyle dolarsa dolsun içi eski hali gibi olmaz, olama

Guruba karşı bir yaz günü deniz kıyılarıma seni vururken yavaşça kapat gözlerini. Karşı Yunan koyundan ecnebi müzikleri çalarken mavi bir minibüse yükle hayallerini ve hayallerime ekle tüm güzel şehirleri, denizin tuzunu, çakıl taşlarından en parlak olanları, geceleri yakamozların ay ışığıyla ahenkl

İnsanlık yıllarca çok macera yaşamış. Yıllar içinde özel bir zorluğa maruz kalmıştır. Bu zorluğun saikasıyla yolun sonunu görene kadar,hapishane parmaklığı gibi azaba sürüklenmiştir. Kah kılıç kadar keskin,kah kılıç yarası kadar acı,kah nadim olarak “bir”olmak nedir idrak etmiştir. Gönül zenginliğin

Bugün günlerden usanmışlık. Derin düşünceler sonunda karaya vurdum. Bulutlar hala gri ve esrarengiz. Güneş alabildiğine gizlemiş kendini. Ve ben güneşi bile kıskandıracak kadar kızgınım.
Kime ,neye olduğu bile net değil aslında. Herkese ,her şeye… Önce kendime, sonra sahte gündemlere. Defalarca ald

Yine ay ışığının vurduğu bir gece, dolunaydan bir gün öte… Pencereler suskun, perdeler örtülü… Uyuyor evler, sokaklar ıssız, herkes uykunun kucağına yaslamış başını… Ben o şefkatten yoksun, vurgun yemiş gibi yorgun… Gözüm yıldızlarda, bir tanesi göz kırpsın istiyorum, “Buradayım ben, yalnız değilsin

Yüreğime nakış nakış işlenen bir hikayem vardı benim de...
Buram buram umut kokan ve hüzün tarafımı hep taptaze tutup mutluluğuyla da ebedi mesudiyete kavuşturan bir hüzün damlası misali...
Sahi yürekten bir sevgi kaç bedel ödettirir insana?
Kaç uykusuz geceyi ardında bırakır?
Bir merhabayla kaç

Hepimizin bu dünyada öğrenmesi gerekenler var ve ruhumuzu tekamül ettirmemiz gerekiyor. Eğer öğrenmemiz gereken dersleri öğren(e)miyorsak hayat önümüze o dersleri tekrar tekrar çıkarıyor. İnsanlık olarak öğrenmemiz gereken dersler var ve yeni öğretmenimiz Korona, bu dersleri bize sert bir şekilde ö

Ebeveynleri tarafından isteyerek ya da istemeyerek dünyaya gelen her çocuğun uğradığı azamet var bu dünyada. Ucu balçığa bulanmış bir değneğin kıyısından sıyırdığı hayatlar ya da kıyısında yaşayan hayatlar var. Bataklıkta doğmuş hayatların yine bataklıkta doğurduğu masum hayatlar var maalesef. Döng

Bir yolculuk bu… Zamandan bağımsız uzayıp kısalan… Nefes alıp verişinle büyüdüğün, ‘tecrübe’ deyip dudağını büktüğün… Katre-i matem bulaşmalı belki de anlamlandırabilmek için var oluşunu… Çünkü acı yakar, insan önce acıyla yanar… Ve yandıkça bilir bu yolculuğun kıymetini, daha da derinden hisseder

Nefes alıp verdikçe göğsünün sol tarafında bir takatsizlik oluşacak. Yüzünde dolu dolu tebessüm varken bir anda göz torbaların yaşla dolacak. Kendini sıkacaksın, dudakların titreyecek ağlamamak için. Herkesin içinde belli olmasın diye, konuyu değiştireceksin. Bazen olacak ki, sen kendi kendine bile

Gönlüm üşüyor bu aralar. Kalbim buz tutmuş, kaya kadar sert ve soğuk. Soğuğa vermiş kendini, hissiz duygusuz bir şekilde bekliyor. Sıcacık eller, sarılmaya hazır ve nazır bir kucak, hadi gel sarıl diyen sıcacık bakışlar bekliyor. Buz tutmuş yüreğin içinde hala minicik küçücük de olsa bir kor yanıyor

Bir cümleye nasıl başlayacağını düşünürken insan saatlerce, bir bakıyor ki hiç dağarcığında olmayan sözcüklerle şiirler yazmaya başlamış. Hangi sebeptir bunu yaptıran insana? Aşk mı? Özlem mi? Sevgi mi?
Bilemiyor.
Belki gözlerini kapattığında hissettiğidir. Belki adını mucize koyduğu yıldızlardır

Bugün umuda çiçek açtım. Boş şişelerimi doldurdum, yıpranmış saksıları onarıp kurumuş çiçekleri suladım. Sonunu bildiğim lakin izlemekten keyif almadığım o filmi baştan sona tekrar izledim. Ama bu sefer sonunda ağlamadım. Oturup düşündüm; o zaman beni ağlatan nedenleri, dünleri ve bugünki gülümsemem

Başarı ya da başarısızlığın bir rengi olsaydı eğer; hiç şüphesiz evrenin en saf hali,gökkuşağının en neşeli rengi olurdu başarı. Başarısızlığın tonunun ise anadan doğma en üryan haliyle kuyu dibindeki zifiri karanlıklarda saklandığı düşünülürdü. Nitekim olumlu ya da olumsuz her gerçeğe yakıştırmaya

Bavulunu alıp evden gidişinle senin varlığından son kalan izleri silmek ne kadar kolay. Kullandığın havluyu ve nevresim takımını çamaşır makinesine atıp onlara sinmiş kokuna veda ediyorum. Kullandığın bardağı ise bulaşık makinesine koyup dudak izlerini kolayca siliyorum. Sen gittikten sonra ortaya a

Gözlerini gördüm önce ‘koyu siyah geceyi delen gözlerini’. Yürüyordu seslendim arkasından, dedim adın ne? İçime işlercesine baktı. İşte o an anladım. Memleketimdi o benim, beni evime götürmeye gelmişti… Mor dağlardan getirdiği sümbüllerin kokusu doldu göğsüme, hiç tanımadığım bu koku bedenimi sardığ

Ayak seslerinin yankısı doluyor kulaklarıma. Yaklaşmakta olduğunu bilmek kalbime heyecan veriyor. Geleceğinin ümidiyle çıktığım bu yolculukta dilimde ismin, solumda sevgin, ve yanımda hayalinin olması adımlarımı güçlendiriyor. İlk andan beri gözlerimde biriktiriyorum seni. Çünkü sen benim en güzel

“Gel” diyorsun, “Sana harika bir kafes sunuyorum, altından bir kafes. Gel ve bu altın kafeste yaşa. Burası tekdüze ama güvenli ve rahat. Konfor alanından çıkmamış olacaksın. Bileceksin seni ve bizi nelerin beklediğini. Bilinmeyenden ve belirsizlikten korumuş olacaksın kendini.” Evet, haklısın bilinm

Yürek burukluklarıyla geçiyor ömrümüz. Gözümüzde yaş bekliyor hep; yanağımızdan süzülüp, dudağımıza değip yere düşmek için. Bir parça özlem kokan, içinde bir yudum hasret barındıran şarkılar, şiirler bizi alıp uzaklara götürüyor... Gelemediğimiz uzaklara... Getiremediğimiz uzaklara... Gidip de kalam

Herkes biricik, herkes kendine özel. Kiminin yazgısı parıldamak kiminin ki parlatıp arka planda kalmak. Yazgısını yazar mı insan? Kalbinin rotasını belirleyebilir mi? Herkese rağmen benliğiyle yaşar mı?
Hayat bu aralar size de biraz zor mu?
Kendimize gelmenin dayanılmaz afallamasını yaşadığımız gü

Bazen bazı ilhamlar izlediğimiz filmin tek bir repliğinde yakalar bizi. Bilinçaltımız tutuşuverir. Ruhumuz ise emeklemek ister,kalamaz yerinde. “Dans Etmenin Sırrı” da öyle bir filmdi benim için. Ben kendimi sevmeye,seçmeye; Bay Billy’nin Londra’da bale seçmelerinde ona; “Dans ederken ne hissediyors

Dolunayın camdan içeriye dolup ışığıyla kalemi gölgelendirdiği bir gece. Kağıdın üzerine düşen cılız ışık mürekkebi yedikçe canlılık kazanıyor. Yazdıkça doyuyor kelimeye kağıt. Her harfin kıvrımı tıpkı insanlara olan eğilimimiz gibi ne tarafa kolay gelirse o tarafa kıvrılıyor. Adeta anlamlandırıyor,

Yeni ayın gölgesindeyim, herkesten öte, kendimden içeri… Anlatacaklarını dinlemek istedim bu gece bir deniz kabuğunun… Yaktığım mumun titrek ışığında yasladım başımı sinesine, sustum. Uzak denizlerden, ırak göllerden bu geceye yakışır bir masal anlatacağını söyledi bana. İçimde yatan huzursuzluğu hi

Dağ menekşeleri pencere önü çiçeklerine göre kimsesizlerdir. Hoyrat rüzgarlarla yaprakları savrulur, ne zaman yağmur yağarsa o zaman kurumuş kökleri ıslanır. Yaşlı Ayşe teyze her sabah perdeyi açarken onlara “Günaydın!” demez. Eğilmiş yapraklarını görüp güzel sözler söyleyerek kimse topraklarını değ

Sonsuzluğa uzanan, türlü güzelliklere kucak açmış, düşünürken bile büyüsüne kapıldığımız kocaman kainatta; türlü sınavlarla donatılmış bambaşka hayatları yaşıyoruz. Ortak bir noktamız var ‘insan olmak’ . Yine en büyük ve en sancılı ‘ortak’ sınavımız “insanca, insancıl, insan olduğumuzun farkında ola

Siz hiç bir ilişkide orta yolu ararken kayboldunuz mu? Ben kayboldum. Orta yolu bulmak kolay sandım ve kendi payıma düşeni yaptım ama pusulam beni yanılttı. Orta noktada buluşmak için yol aldım, gittim gittim ve bir dönüp baktım ki, az ve uz gitmemişim, bayağI gitmişim. Orta noktayı oldukça aşmışım.

En son ne zaman hissettiniz yağmur damlalarını yüzünüzde? Her birinde ayrı bir sevincinizi, ayrı bir hüznünüzü taşıyan o küçücük damlaları en son ne zaman biriktirdiniz avuçlarınızda?
Tıpkı dua eder gibi arınmayı dileyip ne zaman sürdünüz yüzünüze rahmeti?
Belki de yağmurun en son ne zaman yağdığı

Hayatımız anlamlar ve bu anlamlara yüklediğimiz anlatılardan oluşmaktadır. Geçmişten günümüze kadar insanların anlamlar ve anlatıları her ne kadar değişmiş gibi gözükse de olayın derinine indiğimizde aslında anlamların aynı fakat anlatılan senaryoların farklılaştığını anlayabiliriz. Tıpkı şu anda te

Bu dünyada parmaklıklar ardında olmayan çok az insan var. Burada bahsettiğim hapishane gerçek bir hapishane değil. Parmaklıkları görünmeyen ve bir çoğumuzun hapishanede olduğumuzun farkında bile olmadığı bir hapishane. Gerçekten özgür, gerçekten istediği hayatı yaşayan, hiç kimsenin ve hiç bir şeyin

Kendimizi,şiiiri,aşkı,inancı tanımlayıp bunları bir cümlenin iki satırın arasına koymak kadar zor bir şey yoktur aslına bakarsanız.Çünkü bu kavramları belirli bir zemine sabitlemeye zorlamak,belirli kalıpların içine sığdırmak onların özgürlüklerini ellerinden alıp öldürmektir bir nevi.
‘Şiir niye y

Benzerdi yaşanmışlıklarımız ve deneyimlerimiz. Hem de oldukça şaşırtıcı bir şekilde. Kesişim kümemiz oldukça büyüktü; keşiştiğimiz yer benzer travma ve acılarla doluydu. Kırılması zor ve benzer kısır döngüler içindeydik ikimiz de. Uzun bir geçmişimiz olmadan da yoğun paylaşımlar içindeydik. Anlaşılm

Şiirler ne çok anlam ifade ederler değil mi bizlere? Kimi zaman acımızı, üzüntümüzü, sevgimizi ve mutluluğumuzu görürüz o kadar etkileniriz ki bazen bir şiire kendimizi kaptırır gideriz sonra bu şiiri yazan şairi düşünürüz onun hissettiklerini, düşündüklerini anlamaya çalışırız ve şair kendini şiirl

Hepimiz hayatımızın bazı dönemlerinde kendimizi bir sorgu içinde buluveriyoruz... Düşüncelerimizin bir soru yumağı haline gelip içinden çıkılmaz bir hal aldığında, hayatımıza farklı bir pencereden bakmaya başlıyoruz kimi zaman.
Amerikalı yazar Ayn Rand, "Hayatın Kaynağı" adlı kitabında şöyle bir

Hayat olumlu ve olumsuz bir sürü duygu yaşatır bizlere. Herkes de payına düşeni alır. Kimi zaman mutlu hissederiz, kimi zamansa mutsuz ve buruk. Bazen ise şöyle olur: Uğruna o kadar emek harcadığın ve acı çektiğin hayalin başka insanlar istemediği ya da emek harcamadığı halde başkalarının hayatında

Sanat güzelliği, naifliği, iyiliği, yaratıcılığı, ortaya çıkarabilmekti. Sanat bazen her şey demekti yaşam da bir sanat üzerine kurulu değil midir? Bizler de tıpkı bir sanat gibi hayatımıza yaratıcılığımızı katarak ilerliyoruz. Sanatsız dünya düşünülemez sanat dünyayı güzelleştirir ve yüreğe iyi gel

Zaman; evrenin sonsuz döngüsünde yalnızlığa uyandığımız bir sabahta yitiriliyordu.
En büyük yenilgi; gün, yerini sessizliğe bırakıp gece olduğu zaman, uykusuzluğun baş döndüren serzenişinde, yalnızlığın içine yerleştiğini anladığında ki çaresizlikti.
Çaresiz insanlar; en yalnız ve en yanlış zaman

Arka sokaklarda geziniyorum. Başımı caddeye çevirip bakmaya gücüm yok. Haberin olmayan akşamüstleri yollarına çiçekler serpiyorum. Kaldırımlar sen kokuyor benim o çok sevdiğin çiçek kokum ise korkuyor.
Arka sokaklarda geziniyorum. Bisikletli çocuklar yanımdan geçiyor. Ben de onlarla hiç benim olma

Kırmızı çizgim, kırmızı çizgim, neredesin? Niye görünmezsin? Nerelere kayboldun? Adın üstünde, sen kırmızısın. Gizlenmek için değil, kendini göstermek için buradasın. Durum böyleyken neden kendini gerçekleştir(e)miyorsun? Yoksa biri üstünü mü boyadı? Görünürlüğünü elinden almak için açık ve kendini

Yolda yürürken bir film afişi gördüm. Filmin adı “Evim Sensin”di. Filmi izlemedim, içeriği bilmiyorum ama bu söz beni çok etkiledi. Ne kadar güzel ne kadar içten bir söz diye düşündüm. Birisi evindeyken ne hisseder, nasıl davranır? Birisinin evi onun için en mahremini yaşayabildiği bir yerdir. Onun

Söylemek istediğimiz ne kadar çok cümlelerimiz var değil mi? Kalp kırıklıklarımız ve sustuklarımız hangisinden başlasak birini söylesek biri yarım kaldı kimse duymak istemedi veya anlamak istemedi. Anlaşılmak istediğimiz yerden kırıldık ama her şeye rağmen bir umudumuz vardı. Hiç ummadığımız anlarda

Karanlık penceremden gözlerken sokak lambalarının gölgesi düşmüş alnıma. Duvara yansıyan ışık huzmeleri her bir hücremle alay ediyor. Sigaramın dumanı bilinmezliklerimi kanıksıyor. Gezgin oldum yaşanmamış limanlara. Demir atmak gelmedi benim elimden. Ulak oldum, dolaştım masallar anlattım ana rahmin

Mandala, Sanskritçe’de “daire, çember ya da merkez” anlamına gelen bir kelime. Mandala sanatçısı olan hocam, mandala ile ilgili bilgi verirken mandalanın hayatı sembolize ettiğini söylemişti. Yani, mandala yaşamın devamlılığını ve döngüsünü sembolize ediyormuş.
Mandala merkezdeki noktadan başlayıp

“Yaşamak ,var olmak ,hayatta kalmak eş anlamlı değildir.” diyor sevgili Buket Uzuner . İnsanlığın yeryüzüne gönderildiği ilk dakikadan itibaren üzerimize kodlanmış anlam arayışı her geçen gün biraz daha kafa kurcalayıcı olmaya devam ediyor. Neden geldik , nereye gidiyoruz , ne yapmamız gerekiyor, na

Bu dünyaya gelmiş her insan o kadar tek o kadar yek ki bu çeşitliliğe hayran kalmamak imkansız. Her bir insan parmak izi kadar eşsiz ve benzersiz. Bu yüzden de aynı durumda olan iki insan çok farklı davranabiliyor ve bunun çok farklı sebepleri olabiliyor. Kültür, genetik kodlar, kişilik özellikleri,

Zaman hepimiz için aynı mıydı? Kimimiz bazı anlar hiç bitsin istemeyiz ama biliriz biz her ne kadar istemesek de her şey olması gerektiği gibi ilerliyordu. Yaşanması gereken yaşanması gerektiği anda olup bitiveriyordu. Bazı anların kıymetini bilmek gerekti belki de sevdiklerimize daha sıkı sarılmalı

Bir yere gidiyoruz. Bu "yer" kişiden kişiye farklılık gösterir çünkü herkesin yolu farklı. Hedefleri, uğraşları, istekleri, olmak istedikleri ve bulunmayı diledikleri yer hep farklı. Kimisinin yolculuğu uzun sürer; aşmaları gereken engin denizler, dik yamaçlar vardır. Bitip tükenmek bilmeyen zorluk

Kim demiş 'eksik etek' diye? Kadınım ben kadın. Etek nedir iyi bilirim. En havalısını da giyebilirim. Salınmam ya da vazgeçtim, salınabilirim. Bu sadece benim tercihim. 'Saçı uzun aklı kısa.' ha ha durun da bir güleyim! İster uzatırım saçımı, istersem kısacık kesebilirim. Bana en çok hangi renk yakı

Çok uzun bir süre bir ikilemde kaldım. Hayatımın bir kısmı ikilemin bir ucunda, bir kısmı da diğer ucunda geçti. Hapishanede volta atar gibi ikilemin bir ucundan diğerine sürüklenip durdum. Bir türlü karar veremedim. Bu kararsızlık ve belirsizlik beni çok yordu. Yönümü bulamamak ve yerimi bilememek

Gecenin kıyısında duruyorum. Kımıldamadan, susuyorum. Sessizlik büyüsüyle örülmüş saçlarım. Yalnızlık okşarken saçlarımı, sakince sessizliğe el sallıyorum. Yüreğimin yorgunluğuna sözcükleri bulaştırmıyorum. Sanki nefes bile almadan, öylece duruyorum.
Biliyorum yalnız değilim bu sessizlikte. Bir ses

Yine, tekrardan ısrarla benim olmadığım ama bir o kadar da olduğum kareler içinde çiziyorum resimlerini. Birazcık sen, sevgi ve aşırı sevgi yani oldukça zengin menülerde doyuruyorum ruhumu.
Gözlerimi açmak yetmiyor artık rüyalardan uyanmak için. İçim seninle dolu. Dileğim oldun, umudum oldun ah bi

Edebiyat ve yaşam bir bütünün parçasıdır bana göre. Edebiyat olmadan nasıl anlatırdım kendimi nasıl dize gelirdi hislerim, hayallerim, heyecanım ve mutluluğum benim için yaşamaktı edebiyat var olmaktı bir nebze de. Nasıl anlatılır güzellikler nasıl anlatılır sevdalar. Nasıl yazılmıştı o güzel şiirle

Nerede doğdun, hangi iklimde atmaya başladı kalbin? Gözlerin ilk kez dünyanın hangi karanlık yanına değdi? Kulaklarına aşina olan ilk ses neydi ve nasıl bulaştı ilk sesin yankısı dudaklarına?
Ey sen insanoğlu veyahut insankızı hangi isimle hangi vasıfla gönderildin dünya denen bu girdaba? Varlığı

Balkonları odalara kattık, camlara panjur yaptık. Çelik kapılar taktık, bahçeleri otopark sandık. Ne balkon aşkları bıraktık, ne de cam sohbetleri. Çelik kapıları kat kat anahtarlarla kapattık, bahçede çocuk seslerini susturduk.
Gökdelenler inşa ettik, şafşatalı avmler diktik. Mısırı bardağa tıktık

Bazı anılar vardır anlatılamaz veya tekrar yaşanması mümkün olmaz o anın güzelliğini sadece siz bilirsiniz. Bazen bir şarkı çalar sizi alıp yaşanmışlıklara götürür dalarsınız bir müddet geçmiş zamana
ve bilirsiniz artık gidenlerin gelmeyeceğini ve gelse de artık eskisi gibi olamayacağını düşünürsün

Bak bu sensiz geçen bilmem kaçıncı günüm. Bıkmak bilmeyen kollarımın umut ateşine sarılışı; acıyla. Ne bitmek bilmeyen bir hevestir geldi de geçmek bilmedi. Hafızam yüzünü hatırlamaya çalışmaktan başka bir şeye yaramıyor. Bazen duvarlara vurasım geliyor. Hayır kızdığım seni sevmek değil. Neden sev

Gökyüzüne salınmış uçurtma gibiyim yazınca
Toprağa gömülmüş tohum gibiyim gönlümdekini dilime; dilimdekini kalemime dokundurdukça...
Annesinden ekmek bekleyen gagasını semaya açmış yavru kuş gibiyim...
Gidilmemiş yerlere çıkan yolları adımlayan bir çift ayakkabı gibiyim siyahımı beyazla buruştu

"Yıldızlar ateşböceği sanılmaktan korkmazlar." diyor Tagore. Düşünüyorum; bir geceye bakıyorum, bir yıldızlara, bir de sağ yanımdaki çayırda uçuşan ateşböceklerine.
"Yıldız"; sahi bir yıldız olsam "Sirius" mesela. Ateş böceği sansalar beni, umursar mıydım? Bütün evren varlığımı en parlak yıldız ola

Kocaman yolun ortasına nereden geldiği belli olmayan minik bir çakıl taşı gibi düşeceğiz zamanın kucağına. Güneş batmaya yakın oluşan karmaşık kızıllık gibi yansıyoruz dünyaya. Tozlu yollardan yuvarlanıp gelen, sağa sola çarparak keskin yerlerini törpülemiş küçük biri. Büyüklerin arasında belli olma

Ben çocukken (1987-1991 yılları arasında) TRT’de yabancı bir dizi vardı. Dizinin adı “Bu Dünyanın Dışından” (orijinal adı “Out of this World”). O dizide bir kız vardı, adı Evie (İvi diye okunuyor). Bu kızın bir yeteneği vardı. İşaret parmaklarının ucunu birleştirip zamanı durduruyordu. Herkes ve her

Sözlükte iki hece, anlamı: gök, gökyüzü...
Kalbimde sonsuz harf,anlamı:dönmek, dönebilmek, döndürmek...
Hayatımızda dönüm noktası olarak adlandırdığımız anlar vardır, günler vardır ve belki o günlerin içinde hafızalara kazınmış dakikasına meftun saatler...
Toz olup uçuşan zamana ait o saatlerin

Bulutların üstünden bıraktım kendimi. En güzel şarkıları fısıldıyorum. Dünya’ya en tepeden bakıyorum. Mağrur insanlara, düşmanlara, pişmanlara, iyilere, kötülere… Nedensiz bir hüzün kaplıyor içimi. İnsan yaşarken mi özgürdür yoksa ölürken mi? Hangisi daha acıklı? Boş bir sayfaya mürekkep atmak yaşam

Sarılmak benim için çok özel ve çok güzel bir sevgi göstergesi. Ve ben sarılmayı çok özledim. Bahsettiğim sarılma kısa süren merhaba ya da hoşça kal sarılmaları gibi değil. Sarılıp uzun süre bu şekilde kalma tarzı bir sarılma. Gözlerin sımsıkı kapalı bir sarılma bu. Kendini daha iyi hissedene ya da

Yapraklar birer birer usulca dökülüyordu o güzel yeşilin üzerinde ne de güzel gözüküyordu yeşil ve sararmış yapraklar bir hüzün gibiydiler ve biraz sevgiyi anımsatıyorlardı. Her biri ayrı güzellikte açıyor ve sonra soluyor hiçbir zaman benliğini yitirmiyordu. Hepimize göre farklıdır Eylül. Kimimize

Ben şiirde, şairine şiir yazdıran kalp ile aklın birleşmesiyle oluşan ilhama inanırım. Çünkü bir insan hem aklının hem de kalbinin aynı zamanda onaylamadığı şeyleri kağıda dökmez dökse bile başarılı sayılmaz. Çünkü kalp ruhu, ruh aklı doyurur. Doymayan bir ruhun tasdik etmediği bir şiir benim nazarı

Bir akşamüstü ayaklarını uzatıp izlerken gökyüzünü, sanki göğün mavisini içine doldurmuşsun gibi hisset. Her nefes alış verişinde mavilik dolsun ciğerlerine. Gökyüzü olsun için. Gökyüzü olsun sözlerin. Gökyüzü olsun gözlerin. Senin adın gökyüzü olsun. Çırpınırken hayat karmaşasının içinde, dizlerine

Güven, güvenmek, güvenli an, güvenli ses, belki başka bir nefes... Neydi o his? Sarmalanmak mı? Saklanmak mı? Paylaşmak mı? Taş devri gibi mağaralara kurmak mı evini? Hikâyedeki kız kulesine kapatmak mı prensesini?
Karanlık mı bizi korkutan? Kâbuslar mı? Kâbuslara neden olanlar mı? Neydi o his? Ayd

Yitirdiklerimizle tamamlar hayat bizi. Eksik yanımıza tam olur. Gün geçtikçe hayat dersi deriz adına. O dersleri aldıkça sınavlarından geçebildiğimiz sürece iyiyiz aslında. Geçemezsek vay halimize.
İnsan gün geçtikçe anlar bir sınavda olduğunu. Bazen birini bitirmeden diğeriyle sınanırız. Hayat ölç

Gözünün önüne getir sevgili okur; dallarından süzülerek gelen o yaprağı, onun düşüşünü, sessizce toprakla buluştuğu o anı...

Bir yaprak... Herhangi bir ağaç türünün, herhangi bir dalında, herhangi sarı bir yaprak... Sarı olduğunu gerçekleştireceği düşme eyleminden anladığımız o yaprak...Çünkü y

Yanık, yanmak. Ateşle, suyla, dertle. El yanığı, dil yanığı, yürek yanığı... Yangınlar! Hangisi daha dayanılmaz sence? Kıvılcımlar çıkarken yanında, yörende. Sonra attığın her adımda kora basmak, sözde cesaret istemez de. Ardına bakmadan yürümek kolay mı? Susma aynadaki ben söylesene!
İlk değil, üç

Kabullenmenin güzel bir sözcüğü var, insanın içini ısıtan, ferahlatan. Koşar adım gelen hüznü durduran. Fırtınadan sonra gelen küçücük bir fısıltıyla yerle bir olan düşleri kucaklayan bir sözcük... Sabitleyen yaşamı olduğu yere... Bu sözcüğün adı: olsun.
Olsun, böyle de yaşıyoruz. O olmasa da, bu o

Yolculuğa çıkıyorum tek başıma, çok özel bir yolculuğa. Geçmişten gelen bavullar dolusu yükümü geride bırakıyorum bu sefer. O yüklere yer yok bu yolculukta. Hayal kırıklıkları, üzüntüler, keder, kötümserlik ile korkular kalacak arkamda. İhtiyacım olan tek şey merak, kendimi olduğum gibi kabul etme v

8 Mart adıyla bir güne sığdırılmış kadınların gününü 19 Eylül adıyla bir güne sığdırsak biz de, çok da fark etmez değil mi, ille de kadının sığdırılması gerekiyorsa bir güne?
Tüm insanlığın yegâne kayıplarından biridir belki de; yılın 364 gününü bırakıp bir kenara,bir gününde kadın olmanın, olabil

Hayat bir nehir gibi aslında, doğumunla başlayıp ölümünle bitiyor. Kaynağından çıkan su ile kuruyan bir su birikintisi gibi … İkisi de su ama biri başlangıç biri ise son… Nehir, başlangıçta çok tatlı gelse de üstüne yağmurlar yağıyor, taşıyor. Durmadan hızla akıp ilerliyor. İçinde yosunlarla her g

Neden beni suçlarsın ey insanoğlu? Hüzün barındıran sadece ben miyim ruhunda? Güneş’e veda etmek mi? Dökülen sarı yapraklar mı zor gelir sana? Ardına bakmaktan mı korkarsın? Mesela o ışıltılı yaza. Yoksa soğuk mu buz eder kalbini önündeki kışa yaklaşınca?
Yağmur ıslatınca mı ağlarsın? Ağlayınca mı

Ritmik hareketlerin başkaldırıyor endamına. Yere çaldığın ellerin, çatlamış toprağın gediklerini dolduruyor. Bulutlar çekip gitmişler gökyüzünden endazene yenik düşmüş zeytin ağaçları. Birazdan sofram dolup taşacak. Ege kıyılarından gülümseyeceksin bana biliyorum. Bense esintine aldanacağım bütün te

Teknolojinin varlığıyla her yeni gün gelişen dünyalarımıza; tek tipleşerek,bencilleşerek uyanıyoruz. Başka ruhların penceresinden bakarak anlamaya çalışıyoruz “beni”. Üzerine titrediğimiz,uğruna can çekiştiğimiz,özendiğimiz her şeye tutku sandığımız korkunç bir hırsla bağlanıyoruz.
Bağlılığımızı b

Yalnızlığımın kolları sadece ve sadece beni sarıyordu. Uzanmıştı ama benden başka kimseye ulaşamamıştı ve yapabileceği tek şey beni sarıp sarmalamak olmuştu. Beni şefkat ve sevgiye boğuyordu, tek işi buydu. Çünkü benden başka uğraşacak kimsesi yoktu. En yakını bendim ve de en çok benimle tanışıktı.

En sevdiği denizi izliyordu çok fazla konu düşünüp canlandırıyordu kafasında hepsini detaylıca düşünmeye devam ediyordu içlerinden bir konu vardı ki ne zaman sevdiği kadın aklına gelse her şeyi unutuyordu. İsmini duymak bile heyecanlanmasına sebepti. Hiçbir zaman söyleyememişti sevdiğini bir türlü c

*Binlercesi her gün dolaşıyor beynimin kıvrımlarında. Hepsi birbirinden farklı, bazıları da takıntılı bir şekilde aynı. İşgal altında zihnim. Biri gidiyor, bir geliyor hiç tükenmezcesine. Bazıları otomatikleşmiş ve çok tanıdık. Bazısı ise çok farklı ve sürüklüyor beni uzaklara, daldan dala atlıyorum

Yazılacak olan yüreğimin doluluğuna kendini feda edecek kelimeler arıyorum. Ah nasıl bir yürek bu! Kaç duyguyu içinde besliyor böylesine keder, böylesine mutluluk nicedir? Nedendir? Bilebilsem…
Delirtilmiş bir kadın gibi sağa sola; güm güm atmaz mi bir de? Gördüğü her yüreği kendinden bilir nasıl d

Yol kenarında elini açmış, dili dualı kadın ,
Kırmızı ışıkta duran arabadaki herhangi bir alıcıyı bekleyen mendil satan çocuk ,
Bilmem kaçıncı evini alacak olan iş adamı ;
Paraya muhtaç...

Bodrum katın pencere önündeki teneke kutulu çiçeği,
Toprağın altına kök salmak için gizlenmiş tohum,

Bir dağın zirvesine doğru yol almak, arada soluklanmak, başarınca durmak, izlemek ovaları, sonra bağırmak, en gürültüsünden, dileğimi: ‘Çocukluğum peşimden gelsin istiyorum!’ Ey sis, mavi gökyüzü, yüce tepeler duyun sesimi. Horoz şeker, şıpsevdi sakız, camdaki komşu teyze, bahçesine topumuz kaçınca

Her zaman en mükemmeli istiyoruz. Her şeyde tam olalım, eksiksiz, kusursuz… Biri bir şey yaptıysa biz neden eksik kalalım? O yapabiliyorsa biz ondan daha iyisini yaparız. Hep tam olmak için çabalar durur ama hiç tamamlanamayız. Kendi eksikliklerimizi tamamlayamayız bir de üstüne kalkıp başkasının ek

Penceremin önünde duran çiçeklerin, tek mutluluğu, benim dünyamı güzelleştirmekti belki de… Dışarıya bakan yüzlerinde gökyüzünün sadece ufak bir parçasını görebildikleri için belki de kızgınlar bana... Ben koparmışım gibi onları ait olduğu topraklardan, uçsuz bucaksız çiçek tarlalarından… Ufkun her

Karanlıkta dans ediyorum. Ama kiminle dans ettiğimi hiç bilmiyorum. Dostane ve sıcakkanlı insanlar olduğunu varsayıyorum ama o kadar karanlık ki emin olamıyorum. Kendimi güvende hissedemiyorum. Uyumlu bir şekilde dans ettiğimizi düşünürken birden partnerimi değişmiş buluyorum. Bir an yanımda; diğer

Bazen hayat hiç ummadığınız anlarda kalbinize getirir mutluluğu ve o öyle güzel mutluluktur ki her gün şükredersiniz. Başlarsınız onu anlatmaya, o hiçbir kelimeye sığmaz ve kalbinizi artık kocaman sevgi kaplamaya başlar. Onu düşündükçe günler zamanlar geçmez, içinizde kelebekler uçmaya başlar

Dünya üzerindeki her bülbül aynı sesle şakıyordu gerçeği. Toprağa kök salmış her elma fidanı, baharına kavuşunca sadece elma veriyordu uzayan dallarında. Hep doğudan doğuyordu güneş ve sadece gecenin karanlığı ev sahipliği yapıyordu yıldızlara. Yeryüzündeki tüm portakallar aynı renk, aynı koku ve

Öz güven, öz saygı gibi kavramlar üzerine düşündüğümüz, zihnimizdeki şemalarda var olan hep dış dünya ne yazık ki...
Bütünleştirmeye çalıştığımız birbirinden farklı suretler. Örneğin gün içinde çok saat baktığımız aynada gördüğümüz şey,”öz” ben değildir. Hayat için geliştirilmeye hazırlanan mikro d

Hep bilmek isteriz, her zaman onun için uğraşır, didiniriz. Bir şeyler öğrenince kendimizi bilgili hissederiz. Ama bilmeyiz ki bilmek sonsuz bir nehir gibidir. Bir şeyi bilsek öteki eksik kalır. Bundandır ki ne zaman bir şeyi biliyorum desem, düşünürüm içimden…
Bilince üstün sayarız kendimizi diğer

Elinde tuttuğun, her kitaptan daha sahici daha yakıcı kelimelerle yazılan bir mektuptur. Yüreğin en derininden kopup gelmiş, hislerin gerçekliğinden bir kesittir. Seni anlatan, sana yanan duyguları anlatan, yegâne hislerin battığı bir bataklık kâğıdıdır. Sevdayı batırmış, zamanı batırmış, en güzel v

Yazmaya dair birçok şey yaşar da insan onları anlatmaya yetecek kelimeler dökülmez bazen kağıtlara. O kelimelerin hapsoluşu öyle boğucudur ki boğazınız düğümlenir, gözleriniz yanar da bir damla yaş düşmez. Her sevinçte her hüzünde, hem umudumuzda hem acımızda yazmaya yönelen parmaklar kalemi tutmama

Alınlarımızda kaderlerimiz yazmıyordu. Alınlarımız iki kelimelik tek cümleye ev sahipliği yapıyordu yaşamları boyunca: “Care me...” önemse beni...
“İnsan ne ile yaşar?” sorusuna verilebilecek nice cevap var iken;“ İnsan nasıl yaşayamaz?” sorusuna verilecek tüm cevaplar yolun sonunda önemsenmek adı

Bak bugün yine baktım fotoğraflarına yatmadan son bir kez. Acaba doğru mu yapıyorum sevmekle seni? Boşuna mı ısrar ediyorum? Acaba hatırlıyor musun hislerimi… Görmeyeli baya oldu. Mesafeler de yaramadı seni sevmeyi bırakmaya. Yüzünü unuttum, sadece fotoğraflarda hatırlıyorum. Sana olan bir sevgi var

Bir kalemin ucunda yok olmayı isterdim. Mürekkebe karışarak, ömürden geçip, bir kerecik de olsa bir yerde bir anı olarak kalarak...
Dünya öyle bir yer ki haykırsan herkes dönüp sana bakar, kimse seni dinlemez. Konuşsan herkes seni izler ama kimse seni anlamaz. Seni anlamak isteyene sessizliğin yete

Saçlarım ah o güzel saçlarım. Dalgalı güzel saçlarım vardı benim, düz olmasını hiç istemediğim saçlarım. Severdim bu güzel kıvrımlı halini. Buklelerim beni mutlu ederdi. Çok özgür ruhluydu benim saçlarım. Bir o yana bir bu yana kıvrılır, istediği gibi takılırdı. Kabarmayı çok severdi. Çok olmamasına

Valizimi hazırlıyorum
Ne bir heyecan kırıntısı var içimde
Ne de bir damla istek
Neden gidiyorum ki ben?
Kime gidiyorum?
Hayallerimi kırdırmaya gidiyorum sadece
Havadan yere çakılmaya gidiyorum
Kalbimi paramparça etmeye gidiyorum
Hazır mıyım peki bunlara?
Böyle şeylere kimse hazır olmaz ya d

"Şu dünyadaki çatışma, ön yargı ve husumetlerin çoğu dilden kaynaklanır. Sen, sen ol kelimelere fazla takılma. Aşk konusunda dil zaten hükmünü yitirir. Aşık dilsiz olur." Hz. Şems
Hepimizin adına, adından önce sözüne illaki bir yerlerde şahit olduğumuz Hz.Mevlana'mızın hocası Hz. Şems... Hayatın

Bir sevda türküsü seç kaptan. Yanık yanık uzun havasıyla, bağlamanın tellerinin konuştuğu, sözlerinin ciğer bırakmadığı bir sevda türküsü... Yavaşça limandan yol alalım kaptan, belki bazılarımızın da hayatlarından. Gemi bir limanda haddinden fazla ağırlık yaptığını hissettiği an batarmış bilir misin

Bir kurtuluş günüydü. Ellerin ellerime değdi gökyüzü yeşerdi. Ellerin ellerime değdi ay güneşe gülümsedi. Bütün illüzyonlar sözcük hanemde yer değiştirdi. Bir söz cemresi düşüverdi hayatımın orta yerine. Önce felaketim oldu sandım. Sonra bayram yeri gibi oldu ortalık kutlamalar içinde arandım durdum

Bunca zamandır ben bu kadar görünmez miymişim? Bu kadar yok muymuşum? Ben var olduğumu sanırken karşımdaki için görünmezmişim meğerse ve daha da kötüsü ikimizin sadece kendi gerçekliği içinde yaşaması ve karşılıklı olarak bunun farkında olmayışımızmış. Bunu fark etmek kendimi çok kötü hissettirdi ba

Yaslanacak bir omzu olmayanın bir kalem olur bazen, en sağlam dayanağı… Kalem güçlüdür ne de olsa, sen onu değil, o seni tutar. Parmaklarının arasındayken her şey ama her şey sanki onun küçük ucunun içinde saklıdır. Düşününce kalemin yükü, Atlas’ın sırtındaki yükten de ağır… Bir ayna gibi yansıtır

İnsan olarak hepimiz aynı gökyüzü altında, aynı güneş ışığında, aynı gece karanlığında tüketmemiz gereken ömür adı verilmiş zaman diliminde başka, bambaşka hayatların içindeyiz. Birimizi diğerimizden farklı kılan kimi zaman dünyaya gelirken seçilmiş olarak doğduğumuza olan inancımız, kimi zaman maru

Bir insan, bir uyku ve bin masal. Ömrünün üçte birini uyuyarak geçiren insan, beynin bilgiyi işlemesini sağlayan uyku, kahramanlarının ve zamanın özgün olduğu masal. Uyku cücesi, Periliçe, Kuyruk ve Dişlek, Pırpır'ın dünyası, yavru kirpi... Hey sen bu satırları okuyan! Kaç masal benliğimizde yaşar?

Sevmek ne ile ölçülür hayatta? Bir ölçüsü var mıdır sevmenin? Seni çok seviyorum derken derecesini ölçebilir miyiz sevmenin. Hani bana değer vermedin deriz. Sevmek en büyük değerdir aslında bunu hiçbirimiz bilmeyiz. Çünkü yetinemeyiz. Derecesini bile bilmediğimiz sevginin hesabını kitabını yapmayı ç

Bir anahtar buldum yerde
Yolda yürürken geçenlerde
Orada durup beni al diyordu
Sessizce uzanırken yerde
Bakındım etrafa
Eğildim aldım elime
Düşündüm bu anahtar kimin diye
Ya da neyin anahtarı olabilir
Zihnimden bir bir düştü olasılıklar
Para dolu bir kasaya mı aitti?
Yoksa sırlarla dolu bi

Normal olmayan, normal olanın dışında. Nedir peki normal olan ya da normalin karşısındaki anormal olan? Anormal bir durum, anormal bir olay ya da kulaklarımızın oldukça aşina olduğu bir tabir: anormal bir insan... Nedir ki bir insanı anormal yapan? Acaba hangi değeri, hangi davranışı veyahut hangi h

İnsan; doğdun, kundaklandın, emekledin, yürüdün. Seyyah oldun, yola revan dedin. Arif beden, şükreden kalp, üreten beyin, zikreden dili kattın hanene. Gülü dikeniyle, dostu derdiyle sevdin. Nice gecenin sabaha bağlandığını gördün. Fil kadar ağırlaştı dertlerin, kimi zaman kendini karınca misali küçü

Duygularımı içten yaşamayı severim ben. İçten dediysem kimse anlayamaz beni, sevinince çok içten gülerim ben, üzülünce sağanak yağmur gibi ağlayabilir, sinirlenince toprağın çatladığı o an gibi yeri oynatabilirim ben… Kaygılarım vardır benim; geleceğimin denizinde ilerlerken kayığın beni götüreceği

Son on bir ay kalemimi baskılıyor. Yazdıkça derin bir iz beliriyor kağıtta. Yaşananların derinliği kalıcılığı arttırıyor muhakkak. Yaşanan onlarca talihsizliğe, savaşılan cahilliğe, hatta kaybettiğimiz sevdiklerimize rağmen bile doğan her günde yepyeni isteklerle başlıyoruz gözlerimizi açmaya. Karan

Çocukluğumdan beri mektuplaşmayı ve kart atmayı çok severim. Anadolu Lisesi hazırlıkta okurken dünyanın farklı ülkelerinden mektup arkadaşlarım vardı ve onlarla İngilizcemi geliştirmek için mektuplaşıyordum. Bana çok şey kattığını düşünüyorum. Çok güzel bir deneyimdi benim için.
Günümüzdeki teknol

Hayal orkestramla baş başayız. Jalûziyi kaldırıp gökyüzüne bakmazsam, yıldızlar ve dolunay bile katılmıyor davete bu gece. Hangi müzikler beyni dinlendirir? Sorusu üzerine konuşmaya başladık. Yağmur sesi, cır cır böcekleri, Airstream'den Electra ya da Mozart’tan 40. senfoni dinleyelim. Derken bizzat

Geçmiş gelecekle apayrı gelir bize. Bugün şimdideyiz, dün geçmişteydik, yarın ise gelecekte olacağız. Biz her zaman geçmişe bir adım geri, geleceğe ise bir adım ileriyiz. Zaman gelip geçiyor. İnsan ardı ardına geçen günleri anlayamıyor. Günler geçerken insan kendini sürekli teselli ediyor. Peki o te

Güneş Yeniden Doğacak ve Biz Yeniden Deneyeceğiz...

Doğduğun günü düşün. Bir ikindi vaktine yakın güneşin aydınlığını. Hayata merhaba dediğin o an, aydınlığın anlamını düşün. Pencereden baktığında görebildiğin varlıkları. Ardında geceyi saklayan bu ikindi bilmeyişini düşün. Ağladığın ilk tokatını

Bazı insanların, belli kişileri kendilerine göstermeyen gözlükler taktıklarına inanıyorum. Bu gözlüğün başka bir özelliği ise başkaları tarafından da görünmüyor olması. Bu gözlüğün varlığı ikili ilişkilerde ya da bazı arkadaş gruplarındayken fark edilebiliyor. Ne yaparsan yap karşındaki kişinin ya d

Ve yine Aralık. Yılın açabileceğimiz son kapısı. Zor bir 'yıl' değil, bizi dik bir yokuştan soluk soluğa çıkaran bir 'yol' oldu daha çok. Belki de geçtiğimiz yıllarda öğrendiklerimizden daha fazlasını öğrendik bu yılda.
Mesela durmayı öğrendik. Hareketliliğin bizi hiç istemediğimiz sonuçlara vardır

Doğan güneş, yerini siyaha ve siyahla birlikte ortaya çıkan yıldızlara bırakınca ömürden gün adı verilen bir zaman dilimi daha siliniveriyor. Her gün yarını saklarken bünyesinde yerine koca bir dün bırakıyor. Dün, içinde bulunduğu gün ve yarın arasına sıkışmış insan ise günlerin heybesine yükledikle

Bir yıl daha bitiyor dedi takvim. Sarı Sonbahar gibi yapraklarını düşürdü. Günbegün topladım kararmış kâğıt parçalarını. Kimisini sakladım, kimisini attım. Düşündüm, not aldım, uyudum, kalktım ve yine hayatıma dair planlama yaptım. Yazdım, çizdim, ne yapamadım dedim, veda edeceğim yılda? Yenisine da

Dünyada neye tutmaya çalıştıysan elimde kaldı. Hayat hep bir şekilde yaptığım planları, uğraştığım hayalleri dağıttı, yok etti. Koşmaya kalkıştım, ayağıma çelme taktı. Yürümeye çalıştım, arkamdan tekme attı. Bir insanın yüzü hiç mi gülmez? Hiç gülmedi. Sırtıma yüklenen onca yükle yaşadım ben. Birisi

Kabul olmayacak dualar etti minik kalbim. Gerçekleşmeyecek hayallere daldı. Umutsuz ümitlere kapıldı. Bekledi de bekledi. Yolun sonunun görünmesini diledi. Çıkmaz bir sokağa takıldı kaldı. Kısır döngüden bir türlü çıkamadı. Tünelin sonundaki o minicik ışığı aradı durdu. Sonra anladı ki bir örümceğin

Yıl bitmeye yüz tuttu; tek veya çift sayı ile biten yeni rakamlar eklenecek takvim yapraklarına. "Hoş geldin." diyeceğim; belki ışıl ışıl yılbaşı ağacıma bakarken, eğlenirken, tombala oynarken, en gerçekçi diğer seçeneğimse, mışıl mışıl uyurken bulacağım kendimi. Hep yaptığım gibi, ajandamı tozlanma

Acıdan beslenen insanlar olmadık hiçbir zaman. Güzel sözleri kötü alışkanlıklar edinerek bir araya getirmedik. Sana bir yumruk atana sen tekme tokat saldır da demedik. Acıyı bal eylemeye niyet ettik. Sözü kalbimizin niyetiyle güzelleştirip öyle söyledik. Kelimeleri safları sıklaştırır gibi omuz omuz

İnsan! Yürür; yavaş, hızlı, sakin veya hırslı adımlarla. Koşar sonra, bazen yetişmek için menzile bazen iyi gelmesi için kendine. İnce düşünemez kimisi ama! O yorulur, bir an yığılır kalır nefes nefese. Hele bir de yol engebeliyse! Geç kalırsa, sahi düşerse! Suç patikadaki taştadır, nihayetinde. Bir

İçimde dağ olmuş bir sıkıntı var. İçimde beni bana bırakmayan biri. Her şey sanki çok eski, her şey için sanki çok geç. Dünyadan ümit kesmiş biriyle yaşamak nedir bilemezsiniz siz. Güne güneşle uyanan var bu dünyada, güne mis gibi kahvaltı kokusuyla uyanan var, bir de gazete üzerinde soğuktan uyuşan

Dünya; Güneş Sistemi’nin Güneş’e en yakın üçüncü gezegenidir. İşte bir tanım. Devam edersek; Dünya nüfusu her yıl bir önceki yılı geçerek katlanıyor. Farklı milletler, kara, deniz, ada parçaları, dinler, diller. Farklılıklara rağmen insanlar tuhaf batıl inançlarda buluşuyor. Baget ekmeğin masaya ter

Ben hayatım boyunca çok fazla bilgisayar oyunu oynamadım. Ama oynadım mı da tam oynarım. Yıllardır oynamayı bırakamadığım bir oyun var. O da Okey 101 oyunu. Telefonumdan ya da tabletimden ara ara oynadığım bir oyundur. Ve bu oyunu oynarken hayatla ne kadar benzer yönleri olduğunu farkettim.
İlk ol

Mutluluk dünya insanında aranmayacak kadar uzaktayken, gülen yüzlere şahit oluyordu gözlerimiz karşılaştığımız çoğu çehrede. Ya bencildik, kendimizden gayrısını sessize alıp bir kendine açıktı gözlerimiz ya da mutluluk dediğimiz şeyi sadece dudaklarımıza verdiğimiz yay şeklinden ibaret sanıyorduk. T

Ateş, dilinden anlayanı yakmazmış, gönül sızladığı kelimenin gölgesine bile sığınmazmış. Ölüm geldi mi bedene çırpınmak faydasızmış, hırsıza vicdandan bahsetmek gereksizmiş, katile merhametten bahsetmek zulümmüş, karanlığa güneşi anlatsan hayalmiş, güneşe geceyi söylesen serapmış, dünya çukurmuş, aş

İngilizce dilbiliminde “mutually exclusive” adlı bir terim vardır. Bu terim aynı kelime içinde yer alamayan sesler için kullanılır. Yani bu iki sesten biri bir kelimede varsa diğeri kesinlikle o kelimede olamaz. Yani ikisi aynı yerde var olamaz. Bu terimi başka durumlara da uygulayabiliriz, aydınlık

Gitmek bir marifet değil mecburiyettir aslında. Nereye gidersen git, asla başını mutlu olduğun yere çevirmezsin. Gururun hep içinde bir ukde bırakır ve sen o gururunla isteksiz, beklentisiz yaşamaya alışırsın. Evlerden kahkaha sesi duysan ailen sanır, sokakta mutlu bir çift görsen sen sanırsın. Nere

Butimar Pers mitolojisinde aşkından ölen kuş tabiriyle karşımıza çıkar. Tatlı su içemeyip sadece deniz suyu ile beslenen Butimar aynı zamanda denize aşıktır. Öyle bir aşktır ki bu, her gün saatlerce seyre daldığı denizden tek yudum içmeye korkar. Ya içer de kurutursa denizi diye içten içe hissettiği

Takvimde asılı duruyor anlamsızlık ve her günün boynundan geçiyor o ağır ilmek... Bulutların ardından göğün siyah perdelerini açarak kendini gösteriyor Güneş ve yine aynı gökte rolü bitince perdelerin arkasına çekiliyor usulca. Bir gün daha bitiyor işte, bir idam böyle gerçekleşiyor. Her gün… Yine…

Seni önce sevdim güzelim, seni önce sevdim ki, güzel yanını bulmaya çalışayım. Sevdim ki her şeyinin güzel olmadığını lakin kötü yanlarına rağmen seni hala içimde sakladığımı anlayayım.
Seni önce sevdim güzelim, seni önce sevdim ki sonrasına hiçbir mahal bırakmadan, bütün olumsuzlukları düşünmede

Ay’ın gökte kaybolduğu bir zaman diliminde, karanlık daha bir karanlık şimdi. Gecenin omuzlarına dökülen siyah saçları parlamıyor, her şey gölgesiyle eşitlenivermiş gibi… Sessizliği bölüştüğüm duvarlarım karartmış benizlerini, beraber küçücük bir mum ışığına sığınmışız. Beethoven’ın parmak uçlarında

Yine gece ve dilimde yüzlerce hece. Yeni alışkanlıklara merak salamadığımdan, kâh okuyorum, kâh yazıyorum, uyuyorum, uyanıyorum, aynı işte günler diyorum. Birbirine benzer nicedir Cumartesi de Pazartesi de. İnanmak istemediğimden değil şansa, içimdeki sesin fısıltılarına kulak kabartmak kolaydı ne d

Dünyada en zor şey ne diye sorarsanız bana, dünyadaki en zor şey insanları memnun etmek derim size. Çünkü insanları memnun etmek, hayvanları mutlu etmekten zor. İnsan dört tarafı memnuniyetsizlikle çevrili bir canlı. Ne yaparsan yap bir yerde memnun edemezsin kimseyi. Kılı kırka bölsen de yaranamazs

İnsanların görünen yüzlerinde ne var hiç kimse bilmiyor. Bazen en yakınlarımız bile… Kimi insanlar arka yüzümüzdekileri görmemeyi tercih ediyor, kör kalıyor o sayfaya. Kimileri açıp okusa da anlamıyor bizi ya çeviriyor sayfayı ileri ya da karalıyor orada yazan cümlelerin üstünü…
Hiç kötü bir kapağı

Orhan Veli’nin bir şiiri okudunuz mu? Eğer buna cevabınız hayırsa durun! Telaş yapmayın geç değil, hala vakit var hatta şu an bu satırları bile bitirmeden Orhan Veli’nin bir şiirini okumaya başlayabilirsiniz. Orhan Veli 13 Nisan 1914 yılında Beykoz Yalıköy’de dünyaya gelmiştir. Çocukluğunu İstanbul’

Acısı çoktur bazı şeylerin. İz bırakmıştır geçmişse bile. Unutmak diye bir şeyin olmadığını unuttum dediğinde anlarsın. Gözlerin zamansız dalar uzaklara. Bir şarkı sözünde kaybettiğin kendini bir cümle şiirde bulursun. Issız ve karanlık gecelerde ruhunla yerle bir olursun. Seni senden alıp götüren z

Şimdi şehirde tüm evlerin lambaları sönük. Şimdi şehir ıssız ve yalnız. Şimdi şehir benim ve içimdekilere ait. Bilmem ki belki karanlık odasında yüzünü duvara dönmüş hıçkıra hıçkıra ağlayan kaç insan var. Bilmem ki elinde kalem kağıda içini döken kaç insan var. Bilmem ki gülse, dünyanın en güzel kad

Zaman bazen bir mengene… Kadranının üzerine yatırıp iki kolunun arasında sıkıştırıveriyor insanı. Amansız bir geç kalmışlık hissi yayılıveriyor akrebin iğnesinden… “Ve çok anlamsız” diye fısıldıyor yelkovan, nasıl bir yarayı deştiğini bilmeden… Kalıveriyorum ikisinin arasında, sesim çıkacağı vakit s

Nazım; sevdanın, hasretin, özgürlüğün adıdır. Türk Dili ve Edebiyatının Mavi Gözlü Devidir. Her şiiri her sözü kendine has ve özeldir. Kaleminin yarattığı her bir söz veya şiire bir mucizeye bakar gibi bakıyorum benimki ölümsüz bir sevda onu anmadığım gün yoktur mutlaka her gün bir şiirini okurum. N

İnsanın muhatabı yine insandır ve yeryüzünün kuralıdır ki insan muhtaçtır insana. Yalnızlığın yaratıcıya mahsus olduğu, insanın insanla bir olunca yaşayabileceği bu dünyada insan, iğnesiz ipliksiz işlemeler yapar bir başkasının kalbine. Dikişsiz nakışlar yapar muhatabı olduğu kalbe ki orada yer edin

Nice masallarla büyütüldük. Uykudan önceki düş kalemizdi, kelimeler. Kâh bir şato hayal ettik, kâh ormanın içinde minik bir kulübe. İçindeki prenseste biz. Uzun saçlar sevdik böylece. Taradık, fırçaladık. Pazar akşamı banyosunda itinayla sabunladık. Belki esas oğlan tarafından kurtarılmaktı içindi ç

Bu memleketin çayı soğuk olmakla meşhurdur, buraların gecesi karanlık olmakla. Bu memleketin çocukları yalnız olmakla meşhurdur. Bu evlerin duvarları kalın tıpkı yürekler gibi. Bu memleket başkadır ezelden, insanları soğuktur, havası bir başka soğuk. Anaları cefakardır, ayaklarının altı çatlak yürek

İçimdeki korku ağacının tohumları ben çok küçükken atılmıştı. Onun ruhumdaki varlığını fark etmem oldukça uzun zaman aldı. İçimde yavaş yavaş büyümüş ve sinsice bütün benliğimi ele geçirmişti. Küçücük bir çocuğun yetişkin olana dek korku içinde yaşaması ona yapılmış en büyük kötülüktü bence. Çünkü

O ağacın altına sığındım bugün. Üzerime eğilmiş kuru dalları, yorgun ama yine de şefkatini esirgemeyen bir anne gibi… Önümde uzanan suya düşürmüş gölgesini, zamanın kendi elleriyle şekillendirdiği suretini izliyor, belki biraz şaşırarak, biraz da inanmayarak… Zamandan nasibini alanlar kafilesinde o

Öylece baktım aynaya. Yüzüme, yanaklarıma, alnıma, en çok da çizgilerime. Yatay, dikey, kısa, uzun yaşanmışlıklarıma. Sayamadım ama dakikalar geçti. Denedim bir adım, bir nefes, hayır ayağa kalkamadım. Hipnotize olamadım. Lakin epey düşünceliyim. Sanırım bu nedenle kederimin içinde, aklımdaki sorula

Düştüm bir kargaşanın ortasına. Ne olursun gözlerinden bir dem ver de, ruhum dinginlik nedir öğrensin. Hayat istemediğim adımlar attırdı hep bana, bir bukle tebessümünden koy şu yarısı boş bardağıma. Koy ki bir adım da isteğimle atayım ileriye. Ömrüm bankın boş tarafında bir şeyleri beklemekle geçiy

Kıskançlık insanoğlunun en ilkel duygularından biri. Büyük küçük herkeste görmek mümkün bu kör duyguyu; ancak çocuklardaki kıskançlığı hoş görürüz de ya yetişkinlerinkini? “Kıskananlar çatlasın” lafı yetişkin kıskançlığının çok da hoş görülmediğinin bir göstergesi. Kıskançlığı yaşayan iki tip yetişk

Gökyüzünün sureti bir başka gri bugün, sanki biraz da geciken bahara küskün… Ekinoksa iki gün kala, kar yağıyor lapa lapa… Yine bir pencere kenarındayım, kendi yansımamı az buçuk görebildiğim o cam bir ayna oluveriyor bana. Benim de o küskün grilikten nasibini almış bakışlarımın ardında sırlı aynanı

Çocukluğumuza dönelim mi biraz?
Her şeyi bir kenara bırakalım yaşımız çocuk olsun,
Henüz toyduk ve aşkı tanımamıştık
Henüz kalbimiz acımamıştı
Henüz gözyaşlarımız yastığı ıslatmamıştı
Toz pembe hayallerle dalardık en güzel uykulara
Bilmezdik sokak lambalarının kaçta söndüğünü
Aklımızın ucu

Hakikat aramakla bulunmuyordu elbet ama" Bulanlar ancak arayanlardır."diyordu Hazret.Öyle ya da böyle, iyi ya da kötü, çok azımız bilinçli,bir çoğumuz bilinçsiz şekilde kendi anlam arayışımızda,kendi hakikatimizin peşindeyiz.Sığınacak bir yuva arayan da var yuvadan kopup yaşamını idame ettirmek adın

Kalabalıklar içinde, içimizdeki yalnızlık ile yaşamaya devam ediyoruz. Umarsızca gülüp eğlenerek, sahte pozların arkasına sığınıp, kurduğumuz menfaat çerçevesinde hayat devam ediyor. Nasıl devam etmesin ki hissetiğimizi sandığımız bütün duygular aslında içi boş bir teneke gibi sadece ses çıkarıyor.

“Gün boyu peşimde gezer, güneş tepemizdeyse onu ezer.” Bilmecesine verdiğimiz cevapla girdi hayatımıza belki de. Yürüdük, yürüdü. Koştuk, koştu. Durduk, durdu. Bazen de yalnızlığımızı unutturdu. Kâh sevdik sarmaladık sevimli yanını, kâh sevemedik korktuk karanlık tarafını. Öğrendik, onun “gölge” idi

Kelimeler çok şey anlatır, bir o kadar da anlaşması zordur onlarla. İki kelimeyi bir araya getiremez ya insan bazen. İçi dolar kocaman bir boşlukla… Her derde kelam olan kelimeler bazen bir araya gelemezler. Anlatmak istesen anlatamazsın ya gözler duvara takılır kalır, çünkü o kelimeler çok yoğun an

Giden yalnızca sevdiği olmuyor bazen insanın. Giden geçmişi oluyor, şimdisi oluyor, geleceği oluyor. Giden eli kolu oluyor, ayağı gözü kulağı oluyor. Giden çok şey oluyor da insan azıcık bir şeyle, kalan ömründe yetinmeye çalışıyor. Radyoda denk geldiği bir şarkıyla dalıp gitmeleri boşa değil gözler

Bir erkek cesur, akıllı ve güçlü olduğunda kendisi arzu edilen ve elde edilmeye çalışılan biri olurken bir kadın böyle olduğunda, yani cesur, akıllı ve güçlü, niye yalnız kalmak oluyor kaderi? Bu özellikler niye her iki cins için de makbul olmuyor? Bunlar gayet iyi özellikler. Bir erkek onları giydi

Sana dair bir şey kaldıysa içimde, o da bir gün beni anlayacağının umududur. Çünkü umut, olmasını istediğin ile olanın arasında bir yolculuktur. Ben o yolculuğu rafa kaldıralı uzun yıllar olmuşken yine de sana dair bir şey umut etmekten alamıyorum kendimi. Hayatta hep yalnızdım. Çocukken de, büyürke

Bir adım kalsın benden geriye.
Bir de hep gülen çocuklar,
Bütün çocuklar pamuk şeker alabilsin.
Salıncaklara binip göğe doğru sallansın.
Akşama kadar sokaklarda oynasınlar.
Kimseler kızmasın eve niye geç geldin diye?
Bir günlüğüne dünya onların olsun,
Rengarenk balonlar alıp uçursunlar.
Ba

“Yapılan bir iyiliğe karşı duyulan gönül borcunu ve hoşnutluğunu kelimeyle anlatmak.” diyor sözlük, teşekkür etmek için. Kime mi? Sabah cıvıltısıyla uyanmamızı sağlayan kuşlara, o sevdiğimiz kurabiyeyi özenle paketleyen fırıncıya, elimizde dolu dolu yük varken asansör kapısını açan komşu çocuğa, gül

Bir hayal kurmakla başlar her şey. Bazen gelir o hayal sizi bulur siz hiç çabalamadan. Bazen de çabalayarak kavuşursunuz hayalinize. Bazen ise ne yaparsanız yapın o hayalin yanından bile geçemezsiniz. Farklı evrenlerde takılı kalırsınız ve imkan yoktur ona ulaşmanıza. Bu noktada hayaller mi çıkarır

Yere yığılmış bir gökkuşağı gittikçe soluyor, kendini karanlığa teslim ediyor usul usul. Umut yok, renk yok, ışık yok… Ve tüm saatler suskun şimdi, akreple yelkovanın arasında sıkışmış bir hayal, kâbusa dönüşüyor göz kapaklarımın ardında. Siyah, simsiyah bir yer burası, beni de yutacak diye korkuyor

Bitmiş yoğurt kaplarına çiçek ekilen yıllar, çok mu geride kaldı? Ya annelerimizin permalı saçları? Dakikası sekmeyen pembe dizi; yalan rüzgârı! Kartondan bebek giydirme sevdası, mahallenin bekçisi, ağlayan çocuk resmi, tüplü televizyon sesi, ah o kokulu silgi! Arasam geçmişi, hani nerde jeton? Daha

Bir yanda çöl görürüm, bir yanda sonsuz deniz. Bir yanda kuraklık görürüm bir yanda sayısız tohum. Bir yanda sarının yakıcılığını görürüm, bir yanda mavinin huzurunu...
Hikaye bu ya çölün gönlü denize vurulmuş. Kuraklık, sayısız tohuma talip. Sarı, mavinin bir ucundan tutmaya niyetli. Dünya bu imka

Bugün yürümeye sığındım yine, hiç bilmediğim yollara, tanımadığım sokaklara saptım. Bazen insan bir yabancı olmak istiyor, zihnine üşüşen düşüncelere, arsızca gözlerinin önüne seriliveren geçmişe ve belki de maskelerin ardına sakladığı kendine… Yürüdüm yol boyu, kendimden uzaklaştığımı sanırken, ke

“Dünyanın bütün sabahları için iki bilet al da birlikte gidelim. Aman umutsuz yer olmasın.” Bu sözü okuyunca neler hissettiniz bilmek isterdim keşke böyle bir şansım olsaydı. Her ne kadar böyle bir şansım olmasa bile belki sizler benim ne hissettiğimi merak etmiş olabilir misiniz? Bu sözü okuyunca d

Doğduğumda atılan ilk tokatın niye atıldığını anladım. Nefes vermek için değil hayata merhaba demem için yediğim ilk tokatın hikayesini yıllar sonra anladım. Çocukken yaralarıma neden üflendiğini anladım. Acıyı hafifletmek için değil de bir daha kimsenin böyle bir şeye dönüp bakmayacağını bilmem ger

Aynı günün akşamı, değişmeyen kazanç, hep aynı yatakta, benzer saatlerde uyumak-uyanmak, aynı yollardan işe gidiş-dönüş, hep aynı insanlarla yapılan benzer sohbetler… Ben sayarken aklınıza gelen işte o şeyler. Sanırım son zamanlarda hepimizin en büyük sorunu tekrar eden yaşam döngüsü. Sosyal medyada

Sevginin o yüreği saran ağırlığı altında ezilen, daha fazla taşıyamayacağını anladığında emanet ettiğin ‘can’ kavanozunu düşürüveriyor elinden… Beraber biriktirilen düşler saçılıyor etrafa, hepsi kırılıveriyor orta yerinden, emek emek ördüğün her şey zayi… Çocuk sevincin, yetişkin hüznüne bırakıyor

“Ah, kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya.”

Gülten Akın 1933 yılında Yozgat’ta doğmuştur. İlk şiiri Çin Masalı, Nisan 1951’de Son Haber gazetesinde yayınlanmıştır. Henüz 18 yaşındayken kaleme aldığı, pek sözü edilmeyen bu şiiri kitaplarına almadı. Kitaplarına aldığı ilk şiiri, 1952 yı

Matematikle aram çok iyi olmadı. Sevmedim rakamları doğuştan ya da sonradan. Üçgenin iç açıları toplamı 180 dereceymiş; Pisagor teoremi a²+b²= c² şeklinde ifade edilirmiş; 2+2=4 edermiş… Hepsi ve niceleri değişmeyen kurallarmış. Sabitmiş! Ben değilim! Sahi benim üçgene benzeyen bir halim mi varmış?

Hayat bir futbol maçı gibi 2 devreden ibarettir belki de. İlk yarıyı iyi tamamlamak maçın sonuna olan avantaj gibidir. Rahat gidersin maçın sonuna, rölanti de mücadele edersin. Bir de ilk yarıda geri düşenler vardır. İkinci yarıdan umudunu kesenler olur, yorgun olan olur, bitenler olur, geride kal

Kimi zaman engebeli kimi zaman düzlük bir yerdi yürüdüğüm. Kimi zaman yalnızdım, kimi zaman eşlikçilerim vardı yanımda. Hava bazen güneşli ve sıcakken kimi zaman da fırtınalı ve soğuktu. Bazen kamplumbağa hızında bazen de jet gibi yol alıyordum bu ömür yolunda.
Bir gün bir ormanın içinde yol alırk

Haydi gelin, bugün benimle birlikte bir hayale uzanalım. Belki bir gün gerçek olur evrene enerji yaymanın ve hayal etmenin tam zamanı değil mi sizce? Bir sahil kasabasında eviniz olduğu düşünün. Ne muhteşem değil mi? Düşünmesi bile beni heyecanlandırmaya yetti. Gerçek olsa kim bilir ne hoş olur. Bah

Hiç fark etmeyiz bazen yaşadığımız çoğu şeyi. Genelde mutlu oluruz o anlarda çünkü mutluyken kendimizden geçeriz. Bir şarkının ritmine kapılıp gitmek gibidir böyle anlar. Ya üzgünken, tüm detayları kurcalar aklımız. İşte o zaman şarkının sözlerini duymaya başlarız. Hayatın pürüzlü akışındaki gibi de

Saatlerden azade, uykunun fazlasıyla rötar yaptığı gecelerden birinde, kirpiklerimde asılı duruyor düşlerim. Gözlerimi her kapattığımda anlık bir vuslat gerçekleşiyor, kirpiklerim birbirlerinden ayrı düştüğündeyse kavuşmaların ardında bekleyen firkat oluyor. Mütemadi bir döngü şeklinde sürüp giden b

Belki bir köprüde karşılaşmadı; iki inatçı keçi.
Bu çarpışma, zihinde besbelli!
Sen de dinle sesleri:
Negatif; ister matematik terimi deyin, ister fizik. Anlamı: “olumsuz.” Negatif sayılara ya da işlem sonuçlarına alışkınız ama günümüz insanı zihnini de bu deyişe bırakmakta. Olumsuz düşünce ön

Kışı bitiren neydi? Ilık bir nisan sabahı mı yoksa kalbe karşı samimi bir tebessüm mü?
Yaprakları sarartıp, ayazı getiren neydi? Güneşin ısısını kaybetmesi mi yoksa menfaate dönmüş ilişkiler mi?
İnsan azizim, insan her anı için duyguyla yaşar. Kalbe yüklü duygularla yaşamayı öğrendiğimden beri bir

Dudakları buz kesmişti sanki. Kayıptı dilindeki tüm harfler. Yokluğu kucaklamış gibiydi sözcükler. Dilsizdi, dudaksızdı... Varlığı içinde nasıl da yoktu... Hal dili ne çok şey anlatıyordu böyle... Bir yokluktan bahsediyor gibiydi. Gözleri kocaman olmuş lakin pek de görüyor gibi değildi... Sesi acı i

İnce bir ipin üzerinde yürür gibi hayat, tepende masmavi gök, ayaklarının altındaysa derin bir boşluk. Topraktan geldik toprağa gideceğiz derler; o toprağın altından kaç metre aşağıya düşeceğiz ya da hangi boşluktan sıyrılıp gideceğiz?
Hayatta böyle sanki, özenle yürüdüğün o yolda; kararlar, seçiml

Şövalye olmak için bir kılıç ve bir at yeterli mi? Şöyle kuşansam çelik zırhımı ilan etsem cesaretimi. Çok zamandır yerimde sayıyorum iki ileri ve bir geri! Kapatsam gözümü. Zaman geçse sonra atsam zafer naraları. Sustursam kafamdaki düşünceleri! Bilmem ki deli miyim? Şu aynadaki tedirgin bakışlar k

“Her tercih bir vazgeçiştir.” demiş Jean Paul Sartre. Peki birinden vazgeçince ne olur? Onunla ilgili tüm hayallerini geride bırakırsın bir kere. Ondan olan bütün beklentilerin de atılır bir kenara ve bu ruhunu hafifletir. Seni bir nevi özgür kılar. Artık o kişiyle olan tüm bağların koptuğu için baş

Gök haykırdı, çarptı yerin yüzüne… Güneş saklandı bir köşeye, şiddetli bir yağmur döküldü bulutlardan. Sokağın kenarında dizilmiş evler ıslandı birer birer, çatılar ıslandı, rüzgârı içeriye buyur eden pencereler kapandı, camlar ıslandı, iplere gerilmiş çamaşırlar alelacele toplandı. Kıvrılan yollar

Canlı olmak bir arada birbirine muhtaç bir yaşam demek aslında. İnsanlarda, hayvanlarda ve bitkilerde bile bir arada daha canlı ve coşkulu bir yaşam oluşuyor. Bir arada yaşamak doğanın kanunu, ne kadar hayatın içindeki yaşam tarzları değişip gelişse de birbirimize fayda sağlamak için birlikte ve

Bir sessizlikle başlıyor insanın kıyameti, bir kelime bin anlam yüklüyor sırtına. Felaketlerin ardı arkası kesilmiyor. İnsan ne zaman olacağını zannetse yine bir yerlerden olmayacağı beliriyor. Hayat tıpkı bir yarış atı gibi, son düzlüğe kim daha iyi girerse o kazanıyor. Son düzlük dediğim ömrünün s

İnsan kalbini açtığında, gerçekten ama gerçekten zihnin o karmaşık oyunlarından arınık, tüm şeffaflığıyla açtığında; bir yandan kalbini açtığının karşısında çok çıplak kaldığı için bu korkunç bir zayıflık olarak atfedilir. Çünkü kalbini açanın, karşı tarafa kendini alt edebileceği çok önemli bir koz

“Oradadır işte o seni hangi türkü ağlatıyorsa hangi söz
vuruyorsa ta yüreğinden oradadır işte o, iyi bak ona.”

“Acıyı Bal Eyledik” diyen toplumcu ve gerçekçi şiirin önde gelen temsilcilerinden biri olan yüreğinin güzelliğiyle dizelerini yaşatan Hasan Hüseyin Korkmazgil’e selam olsun. Hasan Hüsey

Kafamın içinde tonlarca söylenecek söz birikmişte ben susmuşum. Söylesem kim anlayacak diye bir sitem edip en yakın dostuma anlatmışım tüm olanları. İçim… En yakın dostum yine benim. Bana beni anlatan yine anlıyorum ki benim. Kendimi en çok dinleyen de benim. İnsanın kendisini dinlemesi için ya duva

Buralar yabancı, buralar eksik, buralar yalnız...
Giderken her şeyi alıp giden insan, gittiği yere bu kadar kalabalık gitmeyi nasıl başarır diye merak ettim hep. Aylarca sorularımın ardı arkası kesilmedi. Bir muhatabı olmasa dahi dönüp dolaşıp kendime sordum, kendim cevapladım hepsini.
Ve anladım