Tamam olmuyor, düzelmiyor, yoluna girmiyor. Uğraşıyoruz, çabalıyoruz, didiniyoruz ki bir şeyler gönlümüzce, istediğimiz gibi olsun. Hayat bir defa da olsa bizim yüzümüze gülsün, bir defa olsun şanslı olan taraf biz olalım. Yüreğimizde ki şu kapanmayan yara biraz olsun kabuk bağlasın, kafamızın içindeki formula yarışındaki seslerden bir kere biz galip çıkalım. Bir savaşımızı kazanalım, bir geceyi de huzurlu uyuyup, huzurla uyanalım. Tamam anlıyorum kötüyüz, iyi şeyler yapmadık. Belki yanlış yollara saptık, belki yanlış kararlar aldık, belki yanlış insanlarla olduk, belki biz yanlış olduk. Tamam anlıyorum kötüyüz, bazen canımızı yakanın canını yaktık. Bir iyilikten kaçtık, bir namazımızı kılmadık, bir yüreğe dokunamadık. Ama bu kadar mı kötüyüz? Bir insanın hiç mi yüzü gülmez şu canına yandığımın dünyasında? Bu kadar mı didindikçe dibe batar bir insan? Hiç mi bu bataklıktan kurtulamaz? Hayat denilen şey bir yaşam mücadelesiyse eğer bu mücadeleyi hiç mi kazanamaz bir insan? Sürekli karşı alandayken topları kaptırıp kontratak mı yer? En güvendiği yerden mi gol yer hep? Hep mi hata kendinde olur? Hep mi? Tamam anlıyorum kötüyüz ama bu kadar mı savaşır insan yüreğindeki duygularla? Aşkı hiç mi yenemez bir insan? Meşke hiç mi göz kırpamaz? Güven denilen şey hep mi yarı yolda bırakır bir insanı? Kimseye mi güvenemez? Ya nasip kısmet diye olmayanlarımız… Tamam anlıyorum kötüyüz ama bu kadar mı dibe batırılır bir insan? Bir kader bu kadar mı yolunu kapatır? Bir imtihan bu kadar mı kapıyı yüzüne kapatır? Hiç mi çalmadan kapısı açılmaz bir insanın? Yanan sadece ateş olmuyor bazen, çoğu zaman ve her gece yüreğimdeki olmazlar yangınıyla oldurmaya çalışıyorum hayallerimi. Bu yol artık beni çok yoruyor, içimde yürüye yürüye bitiremediğim yollar var, aklımda bir türlü olduramadığım şeyler. Zaman geçiyor ve hayat hep imtihanla sınıyor. Yorulmanın her türlüsüne alışkınım artık ama bu kadar mı zorlanır bir insan bilmiyorum… Tamam anlıyorum kötüyüm ama bu kadar mı? Hep mi? Hiç mi?