Acısı çoktur bazı şeylerin. İz bırakmıştır geçmişse bile. Unutmak diye bir şeyin olmadığını unuttum dediğinde anlarsın. Gözlerin zamansız dalar uzaklara. Bir şarkı sözünde kaybettiğin kendini bir cümle şiirde bulursun. Issız ve karanlık gecelerde ruhunla yerle bir olursun. Seni senden alıp götüren zamanın, tekrar seni sana getireceğini sanırsın ama yanılırsın. Zaman her şeyin ilacı diyenlere zamanla düşman olursun. Biliyorsun ki aslında düşmanlığın kendine. Kendi içinde yenemediğin belki de yenmeye kıyamadıklarına düşmansın. Ara sırada pişmansın. Kimi zaman bu pişmanlıkları düşünüp yüzünün gülmesi de sevginin acı yüzü olsa gerek. Düşmanlıklara ve pişmanlıklara sevinmek delilik alameti bana göre. Ama gel gör ki ortada laftan sözden anlamayan bir gönül var. İletişimi sözlerle değil gözler ile sağlayan bir gönül. Sözlerinle inkar ettiğini gözlerinle ele verdiğin bir gönül. Nefret edip düşmanlığını ilan etsen de bir bakışı ile seni ilk güne götürür. Pişman eder, rezil rüsva eder ama seni o pişmanlığa bile aşık eder. Öyle bir şey sevmek. Vazgeçmenin mümkün olmadığı, Unutmanın bir yalandan ibaret olduğu. Sermayesi iki çift göz ve bir avuç gönülden olan...