Gönülden söyler bazı şeyleri insan. Harf ve ses ortadan kalkar. Gözlerinden okursun her cümlenin noktasından virgülüne kadar. Kalem çaresiz kalır o duyguları anlatmakta. Çünkü bazı duyguların kelime olarak karşılığı yoktur. Seviyorum dersin ama dahası vardır. Şu kadar seviyorumla anlatılmaz bazı sevmeler. Sığdıramazsın hiç bir cümleye. Bazı şeyleri yazmaktansa yaşamak lazım, ki tam anlamını bulsun.

Her geçen gün daha da artıyor kelimelerin karşılık veremediği duygularım. Gözlerimde biriktiriyorum bazen. Bazen de susturamıyorum kendimi, öyle herşeyi bırakıp gidesim geliyor onun olduğu yerlere. Çünkü benim kalbim göğsümde değil de onun gözlerinin değdiği yerlerde atıyordu. Çünkü benim kalbim bir çift göze muhtaçtı. Benim kalbim oydu çünkü. Kalbim benim.

Hani bazen bir şarkı da takılı kalırsın, bazen gözlerin uzaklara dalar ve orda arar, bazen de bir şiirde bulursun kendini hiç kaybetmedim zannederken. İçinde kendini bulduğun her şarkı, her şiir, ve bütün uzaklıklar  sevenler içindir aslında. Gözlerine bakarken dinlediğin şarkı sizin şarkınız olur. İki kelimeyi yan yana getirip ona söylediğin her söz şiir olur onun gözünde. Ve aranızda ne kadar uzaklık varsa o kadar yakınsınızdır aslında.