Yüreğime nakış nakış işlenen bir hikayem vardı benim de... Buram buram umut kokan ve hüzün tarafımı hep taptaze tutup mutluluğuyla da ebedi mesudiyete kavuşturan bir hüzün damlası misali... Sahi yürekten bir sevgi kaç bedel ödettirir insana? Kaç uykusuz geceyi ardında bırakır? Bir merhabayla kaç hüzün kulübesini ebedi saadete çevirir? Sevgili coğrafyam bugün öyle mesut ve neşe doluyum ki... Sana olan tüm sitemlerimi bir bavula koyup sonsuzluğa uğurlamış gibi hissediyorum... Ne güzel hismiş oysaki , Sevmek ve sevilmek... Hayata zerre adım atamayacak kadar takatim kalmadığı anda bir geliş bir bakışla yeniden tüm Dünyayı ayaklarımın altına alıp koşarcasına unutturdu bana tüm yorgun argın zamanlarımı Son okuduğum bir kitapta şöyle bir cümlenin altını çizmiştim; " Bir insanı sevmek onun hikayesini sevmektir" yazılıyordu. Altını çizmiştim o cümlenin şimdilerde ise ne çok hak veriyorum cümlenin her bir harfine binlerce kez... Seviyorum... Hikayeyi de, Sahibini de, Yaşamını da... Çünkü sevmek fedakarlıktı belki de, ona o olduğu için değer vermek ve kalbinde taşımaktı ... Şunu hiçbir zaman unutmayın ki şu hayatta her şeyin imkansız olduğunu size hissettiren kişi an gelir ki her şeyin mümkün olduğunu da yine o hissettirir size...