Kahkaha atar mısınız, şöyle tüm kalabalığı inleten cinsten? Derin, eğlenceli, içinizden nasıl geldiyse öyle. Yoksa korkar mısınız gülümsemeye? Ya da sahte; peynir, üç yüz otuz üç gibi sözcüklerle verilen şahane pozlara inananlardan mısınız? Başka bir soru daha: Yüzünüze her güleni dost sanır mısınız? Daima, belki, hayır, acaba… Sorular ve cevaplar uçuşur beyninizin kırmızı halısında. Peki ya: Mış gibi olmak? Düşündüğünü söyleyen kaç kişi var aramızda? Dobra cümleleri seven, sevmeyen? “Parmakları göremesem de tahmin ediyorum.” desem. Şu poh pohlanmak denilen olay, her şeye verilen evet cevabı, sahte sevgi gösterileri, arkanızdan hasetle oluşturulan fiskos masaları. “Yüzüme gülüyordu oysa.” yanılgıları. Nice hayal kırıklıkları! Ama devam eder hayat. Alırsınız kahvenizi elinize, kaçarsınız okyanusa, bazen bir sahil kasabasına. Şanslıysanız bir yunus görürsünüz. Veyahut öyle sanırsınız umutsuzca. Ah şu Yunuslar. Şişe burunlu, sevimli. Ne güzel de mavi sularda takla atarlar. Çok candan hayvanlar. Hep gülerler, insanları çok severler. Masumlar, pek şirinler. Öyle mi? Koca bir hayır silsilesi. Onlar vahşi hayvanlar. Hatta denizlerin en yırtıcı türleri arasındadırlar. Katil köpekbalıkları ile aynı okyanusu paylaşırlar. Avlarını parçalarlar. Az uyurlar. Eğitilmedikçe dost olamazlar. En yoğun acıya da maruz kalsalar yüzlerindeki gülme ifadesini değiştiremezler. Kahveniz biter, reklamlar da. Böylece beyninizdeki kırmızı halıya birkaç şaşkınlık ifadesi daha eklenir. Kıyaslanır maskeler kafanızda. Ağız yapılarını değiştiremeyen sevimli yunuslar ve sahte gülücükler saçan sevimli insanlar dansa kalkar salonunuzda. Eksiltir, çoğaltırsınız, kırılır, yorulursunuz. Yine de küsmezsiniz onlara. Ne yunuslara, ne insanlara. Sarar sarmalarsınız tahminen yaralarınızı da. Lakin belki en umulmadık anda, yaşadıklarınız ile öğrendiklerinizin harmanlanması gelir aklınıza. Bir ses, o ses, nitelikli ders; “Gülümseyen her yüze aldanma.”