Bilinmezlere meylediyoruz. Ulaşamayacağımız her ne varsa yakınlaşmak için türlü yollar seçiyoruz. Bazen bazı şeyleri öyle istiyoruz ki olmayacağına asla ihtimal vermiyoruz.

Önümüze bir engel çıkıyor, bu engeli kadere yoruyoruz. Bazen basamak olarak düşünüyoruz aynı engeli, tıpkı bir oyunun parçası gibi. Bunu da aşayım, bu sefer olacak diyoruz. Olmuyor... Geriye dönüp kat ettiğimiz yola bakıyoruz, gözümüzden ırak ettiğimiz onca insan geliveriyor aklımıza, çiğnediğimiz onlarca gurur, pinhan ettiğimiz aşklar. Ama yılmıyoruz, ulan diyoruz “pilavdan dönenin kaşığı kırılsın”. Çünkü ölmek var dönmek yok lügatımızda. Kırılan sadece kaşık olmuyor. Kaşık kırılıyor, yol dönülmezlere giriyor. Can kırılıyor en başında insan kırılıyor insana. Vazgeçmek en zoru oluyor. Olmayacağına asla vermediğimiz ihtimaller geliyor akla. Her anımızı 'bir ihtimal daha var’ diyerek geçiriyoruz. Bu ihtimaller en büyük oyunu oynuyor hep, en çok onlar yoruyor yüreği. İhtimal yolu aydınlatıyor sana ışık oluyor ama her ışık bir gün sönüyor. Işığı ya birileri kapatıyor ya da ışığın bedeli ödenmiyor. Sen ödenmeyen bedeller için karanlıklara kalıyorsun çünkü bedeli olmalı, ödenmeyen bedellerin bile...

Karanlık ileriyi göstermiyor, an bitiyor anı birikiyor. Sonra bir bakıyorsun ihtimal ihtilal olmuyor. Her uzuv ayrı ağrıyor. Olmazlara meyletmeden olanlara riayet edebilmeliyiz. Bu sefer ki ihtimal bu olmalı.