İnsan ne yaparsa yapsın kafasının içinde hep eksiktir ezelden. Ne kadar yaşamış olursa olsun, neler yaşamış olursa olsun eksiktir ve insanın dünyadaki cehennemi de böyle bir şeydir bence. Kimisi sağlıklıdır boyunun kısa olmasından yakınır, kimisi esmerdir sarışın olmak ister, kimisinin mutlu bir evliliği vardır zengin olamamasına üzülür, kimisi yakışıklıdır zayıf olmasını beğenmez. Bir sürü örnek verilebilecek bir şeydir insan eksikliğinin hissi ve tedaviyle ya da zamanla geçecek bir şey de değildir. Öyle ki bu eksiklik hissi insanın hep aklında ve duygularının önündedir. Birini sevmeyi düşünürken eksikliklerini düşünür önce, birine güvenirken kendi eksikliğini hisseder. Bir şey yapacakken özgüvenin önünde hep eksikliği durur, hayatın attığı çelmeler yetmiyormuş gibi bir de eksiklik çelme atar insana. Cehennem nasıl bir şey deseler bana, dünyadaki cehennemi tarif edebilmek için bu eksikliği anlatmaya çalışırım size. Hâlbuki yaratılışta insan neden yalnız değil de hem kadın hem erkek olarak yaratılmıştır? Çünkü cinsiyet fark etmeksizin insan insana muhtaçtır ve insan insanı tamamlayandır bu dünyada. İnsanın eksiklik hissini giderebilecek tek şey de yine insandır en nihayetinde. Bir tarafın sevgisi çoktur, bir tarafın merhameti. Bir tarafın güveni çoktur, bir tarafın sabrı. İnsan kendinde eksik olanı bulduğunda başka bir insanda ona duyduğu hissi zamanla anladığını fark ediyor. Bu aşktan, arkadaşlıktan, dostluktan başka bir duygu ve bu duygunun bağı diğerlerinden her daim daha kuvvetli. Belki de bu yüzden insan kendi gibi olana değil de kendini tamamlayana aşık oluyor ya da dost seçebiliyor. Çünkü aşkta tıpkı bir yapboz parçaları gibi birbirine denk şeylerden oluşuyor. Bir parçanın eksikliğini o parçaya uygun olan parça dolduruyor. O parçanın eksik yanını ise tutunduğu parçanın fazlalığı. Velhasıl kelam insan yaşıyorsa şu hayatta nefes aldığı her an eksik olan bir yanını tamamlamaya çalışıyor. Kimimiz tamamlayarak yoluna devam ediyor, kimimiz bir ömür eksikliğini arıyor...