Kimsenin görmediği sadece benim var olduğunu bildiğim yazgımın en derinlerindeki o ışığa doğru bakıyorum. Bunun adı ölüm mü yoksa hiç başlamadığım bir başlangıcın ilk adımı mı bilemiyorum. Aslında ikisi de aynı geliyor bana her türlü. Bir başlangıç var ortada bilinmeyenin başlangıcı... Tek üzüntüm geri bıraktıklarım, ardımdan konuşmaları, beni hiç yere eleştirmeleri, yapamayıp sakladıklarım, kaçtıklarım. Yani en azında yakın dost bildiklerimin isteği bu yöndeydi hep düşmemi bekliyorlardı, yok oluşumu mu görmek istiyorlardı? Ama ben ne yaptım o ışığı tersine çevirip kendim aydınlık ışığımda yürümeye devam ettim. Yılmadan onları alaşağı edip yol aldım, yürüdüm evet bazen dedikleri gibi yokuş yukarı çıkmaya çabalarken tökezledim yalpalandım tam düşüyorum dediğim an başım dik kalktım. Ardıma baktım neler başardığımı görüp daha da ileriye gittim hep ileriye daha çok hırslandım daha çok şartlamadım. Lakin bu süreçte çok da yara aldım o acıda benim parmak izlerim bile silinip gitti. Yine de tek başıma savaştım. Savaşımın başarımın bir parçası oldu vazgeçmedim, çünkü kendime verdiğim sözü yerine getirmeliydim. Önce ben varım sonra diğerleri...