“ - Nasılsın?” Bakarsan bir soru cümlesi. Ya cevaplar? Dil alışılagelmiş bir şekilde “iyiyim” der. Belki de öylesine bu kelimeyi seçer. Veyahut “fena sayılmam”, nadiren “çokta iyi değilim.” eklenir listeye. Keşke gerçek duygular dile gelse. İnsan hislerini dümdüz ifade etse. İşte böyle yazılsa, çizilse. “- Nasılsın? - Balkon gibi.” Herkes cevaba baka kalsa. Ruh halinin açıklaması bu kadar oysa. “Anlamadım.” diyecek muhtemelen soruyu soran. Gerçek, ona dâhil olmaya çalışan. “- Basit! Balkon gibi. O nasıl evin parçasıysa ama soğukta, sokakta ve yalnız. Ne kadar süreceğini bilmiyorum. Duygularım zamansız.” “- Nasılsın? - Tadilatta gibi.” Ev, oda, iş yeri ilk akla gelen. Beyin tahmin etmeye başladı bile. Nedir tadilata giren? Asıl hangi olgu dimağa insanın tadilata giremeyeceğini düşündüren? “- Basit! Yıprandım. Ruhumu yeniliyorum. Sonucunun ne olacağını bilmiyorum. Müjdeler bekliyorum.” “- Nasılsın? - Temizlenir gibi.” Bu sorunun cevabı olmasa gerek. Ne yapıyorsun denmedi ki. Anlamadı, yorgun demek. Neden cevapları sorgulamak ve filtrelemek. Vardır onun yanıtına bir gerek. - Basit! Güzel hatıralarımın tozunu alıyorum. Bitince ne hissedeceğim bilmiyorum. Yenilerini eklemeyi nicedir çok istiyorum. “- Nasılsın? - Geçici olarak hizmet verememekte gibi.” Teknolojiye çok abandı. Kendini onlara benzetti demek. Çok da kaptırdı bedenini. Gözleri de yoruldu elbet. Hah hemen yapıştırdı cevapları. İnsan neden kendini kapatamaz? Acımasız bu ön yargı ile benzetmek. “- Basit! Hayatımdaki tüm fazlalıkları depoya kaldırmak üzere kutuluyorum. Fark ettim ki her şey üstüme gelmiş. Ben boğuluyorum.” Bakarsan ne çok farklı cevap cümlesi. Ya sorular? Dil alışılagelmiş bir şekilde mi nasılsın der? Belki de öylesine bu kelimeyi seçer. Veyahut “Naber? Keyfin nasıl?” eklenir listeye. Keşke gerçekten nasıl olduğu önemsense. İnsan insana değer verse. İşte böyle yazılsa, çizilse. “- Nasılsın? - ………………………………. gibi.” Neye istersen benzet kendini, durum, özne, yüklem, seç, beğen. Sadece samimi ol ve cevapla şöyle içten.