Bugün günlerden usanmışlık. Derin düşünceler sonunda karaya vurdum. Bulutlar hala gri ve esrarengiz. Güneş alabildiğine gizlemiş kendini. Ve ben güneşi bile kıskandıracak kadar kızgınım. Kime ,neye olduğu bile net değil aslında. Herkese ,her şeye… Önce kendime, sonra sahte gündemlere. Defalarca aldanmışlığımın verdiği hüsranla bekliyorum. Yeni günden bir umudum yok. İnsan benzer günlerin ezici çoğunluğu altında eziliyor. Ne kadar isterdim aslında kalbimin duruluğunu bulabilmeyi. Bu kadar saf kalabilmişken, aynı saflıkta insanlarla kucaklaşabilmeyi. Olmuyor işte, olduramıyorum. Kendi kendime şöyle söylüyorum: Sen masumlaştıkça insanlar bir o kadar şeytanlaşıyor sanki. Kaderin bir işareti gibi sınanıp duruyorsun. Ve en sonunda da her güne daha da eksilerek başlıyorsun. Sen değilsin bu eksikliğin sebebi. Çaresiz aldanışlarından medet umanlar utansın. Sahtelikleriyle kandıranlar, boş konuşmalarıyla zaman avutanlar çıksın hayatından. Ayıklansın fazlalıklar ki sen duru güzelliğinle yüzeye çık. İhtişamınla Ay’ı bile kıskandıracak masumluğundan vazgeçme. Bu dünyada insan olarak kalabilmeyi başarmak bir erdemdir. Ne yazık ki kolay sahip olunacak bir şey de değildir. Sahip oldukların senin mucizen. Kimsenin bu mucizeye gölge düşürmesine izin verme. İnsanlar kendilerinde olmayanın sendeki muhteşem duruşunu kaldıramazlar. Artık zamanı geldiyse safralarından kurtulmanın, bir an olsun tereddüte gerek yoktur. Herkes kendine yakışanı yapar neticede. Yanına yakıştırmadığın hiçbir şeyi de taşımak zorunda değilsin. Ben bugün, bu sözlerimi tüm sahte insanlara armağan ediyorum. Yüzünde maskeyle dolaşanlara, masumken çirkin olmayı başaranlara, gözümden büyük bir başarı sonunda kendini aşağı bırakanlara benden bolca selam olsun.