Bazı felaketler doğal değil insan felaketidir. İnsan felaketleri üzerine çeken ve felaketlere sebep olan olarak ikiye ayrılıyor artık günümüzde. Bir yanımızda doğal afetler olurken bir yanımızda salgınlar oluyor. Bir yanımız kuraklığa teslimken bir yanımızda nesli tükenen varlıkları izliyoruz. Öyle ki ormanları yakıp küle çeviren de suretinde bir insan, yangın yerlerini söndürmek için canla başla mücadele edende. Kadınlara ve çocuklara zulmedip onlara zarar veren de suretinde insan, onların haklarını sonuna kadar savunmaya çalışıp adaleti sağlamak isteyende. Peki gerçek insan hangisi? Hani derler ya "İnsan çiğ süt emmiştir" bu sözün hakkını verip bunca kötülüğü ve zararı reva gören mi insan? Yoksa bunca kötülüğe karşı, bütün bu kirliliklere karşı bir şeyler yapmaya çalışan mı insan? Ben bilemiyorum artık kim insan kim hayvan kim canlı kim mahluk. Elini attığı yeri kurutmaya çalışan güruhla kurumaması için elinden geleni yapan güruhun savaşı içler acısı bir hâl almaya devam ediyor dünyada. Bırakın geleceğin umudundan bahsetmeyi geçmişin kötü yüzlerini bile unutturuyor artık şimdiki zaman. Peki ne olacak? Hayatımız insan tanımının hangisi olduğuna karar vermekle mi geçecek? Bilmiyoruz ve bilmediğimiz şeyler çoğaldıkça hayatta yaşamaya ve umuda dair güzel şeylerde yok olup gidiyor içimizden. Her şeyi bir kenara bıraktığımızda bu günlerin geçeceğini de biliyoruz. Fakat bu günlerin sonunda geleceğin daha kötü mü yoksa daha iyi mi olduğunu kestiremiyoruz. Çünkü belirsizlik ve insan o kadar değişken şeyler ki bugünün güzeli yarının çirkini oluyor. Bugünün iyisi yarının kötüsü... Sahi güzel günler görecek miyiz çocuklar? Motorları maviliklere ve mavilikleri çevirmiş yeşilliklere sürecek miyiz? İnanın diyeceğim fakat içimde inanma yetisini yakıp kül eden yangınlar var. Bu yangınların sebebi ne bir belirsizlik ne bir ümitsizlik. Ortada iyi gibi gezinen fakat kalbinde kararmamış yer kalmayan kötü ve kirli insanlar...