Kayboldum. Kendime ait bilmediğim derinliklerimde kayboldum. Kimse aramıyor ve bulamıyor beni. Kendi karmaşık labirentlerimde çıkışı ya da ödülü bulmak için debeleniyorum. Ne neyi aradığımı ne de amacımı biliyorum. Debeleniyorum hem de en pis çamurlarda. Hey yer ve her yerim pis ve kirlenmiş. O an bendeki en temiz şey gözyaşlarım. Aktığı yerde kendine temiz bir yol açarak yol alıyor ve etrafındaki kir ve karalığa bakarak şaşırıyor. Diğer gözyaşlarını çağırıyor yardıma. Ama o kadar pis ve o kadar kara ki her yer yetmiyor gözyaşı desteği. Gözler kendilerini tepeye dikip bulutlara yakarıyor yağmur olarak inin ve bu çamurları ve karalığı temizleyin diye. Bulutlar kuzenlerinin bu çağrısına kayıtsız kalamıyor ve salıveriyorlar kendilerini bu çamurun ve karalığın üstüne. O an yerçekimi ile yakın temasa geçip kendilerini yere bırakıyorlar. Ve yağmur, çamurları, karalığı ve kiri süpürüyor ve her yeri paklıyor. Kuzenleri ile birleşip harika bir takım çalışması yapıyorlar. Aydınlanıyor her taraf. Her şey ortaya çıkıyor, amaçlar, hayaller, yollar ve ödüller…