Bulutların üstünden bıraktım kendimi. En güzel şarkıları fısıldıyorum. Dünya’ya en tepeden bakıyorum. Mağrur insanlara, düşmanlara, pişmanlara, iyilere, kötülere… Nedensiz bir hüzün kaplıyor içimi. İnsan yaşarken mi özgürdür yoksa ölürken mi? Hangisi daha acıklı? Boş bir sayfaya mürekkep atmak yaşamaktır oysa. Yeri geldiğinde karşı koymadan karalamak tüm beyaz kısımları, kimi zaman ise elini bile sürmemek. Ama en önemlisi buna hür iradenle karar verebilmek. Şimdi ise süresini bile unuttuğumuz zamanların yalandan özgürlüklerini kovalıyoruz. Bazen kara bir balığın kararlılığı dolduruyor gözlerimi. Sonu olmayan hikayelere sonlar yazıyorum kendi içimde. İnsan yaşarken de ölürken de özgürdür!