Sizinde sık sık çocukluğunuzu özlediğiniz veya çocukluk dönemini düşündüğünüz oluyor mu? Çocukluk hayatın en masum ve önemli dönemlerinden biridir. İnsanın karakterinin ve kişiliğinin temellerinin atıldığı, keşfetmenin, öğrenmenin ve büyümenin başladığı bir zaman dilimi. Dertlerimizin, hüzünlerimizin ve sorumluluklarımızın üzerimizde koca bir yük oluşturmadığı tek dönem. Elbette ki herkesin çocukluk dönemi bir geçmez. Dertlerimizin olmadığı bir dönem diyoruz fakat her bireyin kendine ait dertleri mevcuttur. Huzurlu bir ailede yetişen çocuğun derdi belki de en fazla oyuncağının az olmasıdır. Fakat huzursuz, mutsuz, kavga dolu bir ailede yetişen çocuğun derdi de artık huzurlu olmaktır. Çocukluk insana hayata dair umutlarla dolu bir pencere sunar. Her yeni deneyim her keşfedilen bilgi çocuğun dünyasını daha da genişletir ve onu kendini geliştirmeye davet eder. Oyunlar, arkadaşlık ilişkileri, hayal gücü ve merak çocuğun vazgeçilmez unsurlarıdır. Bir çocuğun hayal dünyasında her şey mümkündür. Bir gün kendini peri olarak tanıtırken başka bir gün bir dev olarak tanıtır. Yetişkin insanların çocukları anlaması bazen güç olabilir. Çünkü artık büyümeye başladıkça hayal dünyası ile olan bağımız yavaş yavaş kopar. Bir yetişkin olarak bir çocuk karşısında takınacağımız tavrı, söylediğimiz cümleleri oldukça özenle ve dikkatle seçmeliyiz. Bazen de onların düşünce yapısını ve anlatmak istedikleri şeyleri anlamakta zorlanabiliriz. Çocukluk dönemi birey için farklı deneyimler sumanın yanı sıra hepimizin ortak hatırları vardır. Her ne kadar üzerinden yıllar geçse dahi bu hatırlar bizim zihnimizde daima yer edinmektedir. Gönül ister ki herkesin hatırlayabileceği harika çocukluk anıları olsun fakat maalesef ki hayatımız hayallerimiz kadar toz pembe değildir. Burada da en büyük rol ailelerimize düşmektedir. Çocuk denildiği zaman hepimiz masum, saf, iyi kalpli, küçücük bir insan düşünürüz. Lakin o insanlar büyür. Çocuk denildiği zaman hepimiz masum, saf, iyi kalpli, küçücük bir insan düşünürüz. Lakin o insanlar büyüyüp geliştikçe bazı özelliklerini kaybetmektedir. Özellikle saf ve masum oluşlarını. Ebeveynlerin en dikkat etmesi gereken konu çocuklarını gerçekten iyi bir insan olarak yetiştirmektir. Bazı şeyler ailede başlamakta ve maalesef ki herkes anne baba olamamaktadır. Bazen karşılarında bir çocuk olduğunu unutarak onlara zalimce davrananlar da vardır, çocuğuna bildiği tüm kötü şeyleri öğreten de. Düşündüğümüz zaman bir hırsız da anne babanın çocuğu bir polis de. Tek fark ise ailelerinin yetiştirme şeklidir. Yani eğer bir ebeveynseniz çocuğunuzu düzgün yetiştirmek zorundasınız. Aksi takdirde sizin yetiştiremediğiniz çocuk bir başkasının sapığı ya da katili olabilir.