Bunca zamandır ben bu kadar görünmez miymişim? Bu kadar yok muymuşum? Ben var olduğumu sanırken karşımdaki için görünmezmişim meğerse ve daha da kötüsü ikimizin sadece kendi gerçekliği içinde yaşaması ve karşılıklı olarak bunun farkında olmayışımızmış. Bunu fark etmek kendimi çok kötü hissettirdi bana. İyice yabancılaştım hem kendime hem ona. Bu kadar da … olunmaz ki dedim kendime. Acıdım kendime. Kendimi akıllı ve bilinçli sanırken hiç de öyle olmadığım yüzüme çarpıldı çaaat diye. Şoktayım gerçekten de… Göründüğümü, görüldüğümü, duyulduğumu, sevildiğimi ve değer verildiğimi sanmam ve buna dayanarak yaptıklarım, emeklerim, beklentilerim, hayallerim sadece bir hiçten ibaretmiş ve bunu anlamak için bu kadar zaman gerekmiş olması beni yerden yere vurdu. Aynaya baktığımda bu kadın da kim diye sordum. Bu kadının uğruna yılları harcadığı bu adam da kimdi? Nereden nereye gelmiştik? Yolun başından şu ana kadar ne çok değişmiştik ve evrim geçirmiştik. Tanınmayacak hallerdeydik. Ben de kendimi bu ilişkide neden bu kadar yalnız hissettiğimi sorgulayıp duruyordum. Meğerse yalnızlık ile görünmezlik ne yakın iki arkadaşmış. Kalbim paramparça, hayallerim kırık ayrılıyorum, sadece kendimi alarak. Varlığı görünmez olanın yokluğu hissedilir mi acaba diye düşünerek gidiyorum bu diyarlardan. Artık fark etmez zaten. Görünür olmak için yol alıyorum artık, duyulmak ve de anlaşılmak için, bütün bunlar için çaba sarf etmem gerekmeyecek ve beni kalbi ve ruhuyla görebilecek biriyle yollarımın keşismesini dileyerek ...