Sanırım en çok korktuğumuz şey "KAYBETMEK" Hele de sevdiğimiz birini kaybetme korkusunun tarifi yoktur... Hepimiz mi öyleyiz yoksa ben tek mi bilmiyorum ama Değer bilmiyoruz… Hele de yanımızdakilerin değerini hiç bilmiyoruz Zaten yanımızda diyoruz, Sanki hep olacaklarmışçasına, bir gün çekip gideceklerinden habersiz yaşıyoruz… En önemlisi de aslında hep gideni suçlu buluruz Çünkü o gitmiştir diye... Peki kalanın hiç mi suçu Yok... Sebepsiz yere niye gitsin ki insan... Siz hiç sebepsiz yere gidenini gördünüz mü? Ben görmedim… Sonra gitti diyorsun o KAYBETTİ… Ama bilmiyorsun asıl kaybeden SENSİN! Belki ilk zamanlar gideni aramayacak gözün, yanında vardır onu hatırlatmayanlar ama zaman ilerledikçe Sudan çıkmış bir balık gibi ne yapacağını şaşıracaksın Senin için değerli olan birini kaydettiğini ilk defa düşüneceksin. Sanırsın ki, hayatının bütün anlamı, Serveti, neşesi, umudu bu kaybettiğin şeydir. Ondan sonra bir karamsarlık ve yakınıp dövünme başlar. Dilde keşkeler eksik olmaz... Hayatın en büyük mutluluğu, sevildiğimize inanmış olmaktır. -Victor Hugo