Acıdan beslenen insanlar olmadık hiçbir zaman. Güzel sözleri kötü alışkanlıklar edinerek bir araya getirmedik. Sana bir yumruk atana sen tekme tokat saldır da demedik. Acıyı bal eylemeye niyet ettik. Sözü kalbimizin niyetiyle güzelleştirip öyle söyledik. Kelimeleri safları sıklaştırır gibi omuz omuza verip öyle bir cümle oluşturduk. Ruha şifa olsun diye yazıldı bazı şiirler. İçinde kendisini bulsunlar diye ilan edildi bazıları. Bazıları saklı kaldı, yüreğimizde sakladıklarımız için. Ama derdimiz hep sevmek oldu. İlle de sevmek. Hasret anlatıldı dilimizin döndüğünce. Yüreğimizin yangınını anlatacak kelimeler bulunmasa da birkaç kelimeyi bir araya getirdik elbette. Gönlümüzde olanın vuslatına talip oluşumuz sayfaları doldurdu. Gözlerimize sığmayanın sevgisi kağıtlara taştı. Söz ile anlatmaya çalıştığımız sevgi bazen boyumuzu aştı. Yağmurlar yağdı onu hatırladık. Rüzgarlar esti kokusu geldi. Bu gözlere o gözleri görmek nasip oldu. Ne kıymetli bir andı. Şimdi düşünüyorum da insanın tek çaresi sevmekmiş. Birini özlemeli, birinin yolunu gözlemeli, birine yüreğini cesurca vermeliymiş. Göz göze geldiğinle bir ömür yaşamaya niyet etmeliymiş. Çünkü bütün yaraların şifası bir çift gözde saklıymış, bir çift gözden başka hiçbir şeye bakmayınca anladım.