Kırgınlıklarım çiseliyor gökyüzünden. Kırılan kalbimin tanecikleri şemsiyemin yaldızlı kumaşını kesiyor. Toprak kokusu saracak birazdan şehrimi. Tomurcuklanacak telaşlarım bulutların arkasından yüzünü azıcık da olsa gösteren güneşe doğru… Hatırlatacak bana ikindi yalnızlıklarımı. Bir damla sevgi uğruna ümitsiz koşuşturmalarımı. Güneşten umudu kestiğimden beri aya sığınır oldum. Fersiz ışığı karanlık yanlarımı aydınlatmaya yetmedi belki ama yine de korudu kolladı beni. Güneş kadar ısıtmadı fakat öğretti sarı sıcak olmadan da sevilebileceğimi. Şimdi yanmak uğruna terkedilir mi alacakaranlık? On iki saatlik gün yüzü görme aşkına yitirilir mi yalnızlık?