Ben çocukken (1987-1991 yılları arasında) TRT’de yabancı bir dizi vardı. Dizinin adı “Bu Dünyanın Dışından” (orijinal adı “Out of this World”). O dizide bir kız vardı, adı Evie (İvi diye okunuyor). Bu kızın bir yeteneği vardı. İşaret parmaklarının ucunu birleştirip zamanı durduruyordu. Herkes ve her şey donuyordu Evie bunu yaptığında. Ve olaylara müdahale edip bazı şeyleri değiştirmeye çalışıyordu. Bu diziyi izlerken hep Evie’nin bu yeteneğine imrenirdim. Kimi zaman ben de Evie gibi yapmak istiyorum. Bir dizideki önemli gerilimli bir sahneden önce ya da bir şeyin sonucunu beklerken dondurmak istiyorum her şeyi. Mesela filmde gerilimli bir sahne var ve iyi olan karakter zarar görebilir. Dondurmak istiyorum o sahneyi böylece o anda kalıyoruz ve karakter zarar görmüyor. Ya da bir tahlilin ya da sınavın sonucunu bekliyoruz. Donduruyoruz o anı ve hala olumlu sonuç alma ihtimalimizi koruyoruz. Hala ümitliyiz, hala yüzde elli şansımız var. Ya da bazen yaşamı dondurmak istiyorum halen sevdiğimiz büyükler hayattayken. Böylece onları kaybetme ihtimalimizi yok ediyoruz zaman durduğunda. Her şey şu anki gibi, olduğu gibi kalsın istiyorum. Ama tabii bütün bunlar sadece hayal ve sadece acı gerçeklerden bir kaçış yolu. Olası acıları ertelemeye çalışıyorum ama Eve gibi bile olsam biliyorum ki zamanı bir süreliğine durdursam bile bunu sonsuza dek yapamam. Eninde sonunda olması gereken olacak ve ne oluyorsa zaten diğer türlüsü mümkün olmadığı için öyle oluyor. Hiç kimseyi ve hiç bir şeyi kontrol edemiyoruz. Bize ait olan ve kontrol edebildiğimiz tek şey olanlara karşı bakış açımız. Bakış açımız, hayata karşı duruşumuz aynı zamanda. Nasıl bakıyorsak öyle görüyoruz ve öyle yaşıyoruz. Bakış açımız değişirse hayatımız da değişir.