Herkes Eylül'ü anlatmanın peşinde. Süslü püslü sözler, bol kafiyeli şiirler. Halbuki yazın bitişidir Eylül. Yapraklarına veda eden ağaçların üzüntüsüdür Eylül. Rüzgarı yanaklarına vurur, kalbini üşütür. Neden bu kadar çok seversiniz ki ayrılılardan ayrılmayan bu ayı. Yoksa bilmeden ayrılıkları mı sevmeye başladık? Hüzün dolu bir ayı sevmenin başka ne açıklaması olabilir ki! Duygularımız savaşıyor resmen. Acıyı, hüznü, ayrılığı sever olmuşuz bilmeden... Ne acı! Mutluluğu, huzuru, birlikte olmayı unutmuşuz. Haliyle sevmeyi de. Bu yüzdendir Eylül'ün güzel gelişi. Not: Çok uzun zaman önce yazdığım bu yazıyı, ne o zaman yayınlamak ne de bu Eylül'de yayınlamak nasip oldu. Her nasip vaktine esirmiş. Yazımın nasibi bu yılın Ekim ayı oldu. Keyifli okumalar.