Kendim ve kedim… Oturuyoruz bu
gece. Sanki dünya kulak kesilmiş aramızdaki sessiz sohbete. Bizi gerçekten
duyabilirler mı ki? Ya da asıl soru, sessiz lisanımızı anlayabilirler mi ki?
Cevabı önemli değil. Bir kedi mırıltısı… Bir iç çekiş…
Birbirine sarılan i

Bir gülümsemenin içinde temize
çekilir geçmişin karanlık sayfaları. Bir başlangıç uzanır önünde, tertemiz.
Aydınlık suretinde yıkayıverir korkuları, içtenliğiyle silebilir bitmez
sandığın tüm kaygıları.  Gülümsemenin
şefkatli parmakları uzanır, değiver

Kendiyle olan savaşı sona erdi o gün,
Yorgun kılıcı şimdi yerde…
Kendi kanıyla sulanmış toprağa yüz sürmüş
Ağır ağır yürürken evine...

“En çok yarayı kendinde açıyordu insan…
Bir başkasında değil…
Ve İyileşmek için bir başkasına ihtiyaç duyuyordu…
Maalesef kendine değil…”

Her gün arşın

Bir yer var, göz kapaklarımın ardında, kaçıp kaçıp ziyaret ediyorum.
Kimseler duymasın, zihnimde ilerliyorum oraya, gönlümün parmak ucunda… Göz
kapaklarımla beraber, gece iniyor usul usul… Siyah, saten bir örtü gibi
örtüveriyor hayallerimin üzerini… Kayıp gi

Bir kitap açıldı...Bir tarafında bereketiyle yeryüzü... Diğer tarafında asaletiyle gökyüzü...Hikaye böyle başladı...Kutsandı bu evlilik...Çocukları olduBöyle doğdu insanoğlu...O yüzden toprak bir ana gibiYetiştirdi, büyüttü...Gök bir baba gibi sardıKorudu, kolladı...Yer ile göğün evliliğ

Bir dalgakıran...Dinler etrafını saran denizi...Mavi bir hikaye yazılır suyun üzerineBeyaz bulutların eşlik ettiği... Bir dalgakıran...Dalar turuncumsu bir hayaleBüyür düşleri anbeanGüneş damladığından üzerine Bir dalgakıran... Basar bağrına omzuna yaslanan ay ışığınıKoyu bir sohbeti gös

Bir kapı
aralanır düşünce bulutlarının arasındaArdında bir yol
uzanır zihnin kuytularınaVe buyur eder
seni…‘Hayaller
bekletilmeye gelmez!Gir içeri!’

Bir el bana doğru uzanmışken tam daBeklerim ki düştüğüm kör kuyudan beni çekip kurtaracak Küçük bir ‘güve’nin ömrü bile daha uzunken ‘güven’in ömründenUzanan eller hep tekinsiz,Ve tek başına yalnızlık, karanlık bir dehliz… Anlarım ki uçsuz bucaksız koridorların

Bitip tükenmek bilmeyen hüznü bileylemiş kendine zırh yapmış
Yorgun… Çok yorgun… Hayat mücadelesinin ağırlığı üstünde
Olduğu yerde duruyor şimdi, atıyla sessiz bir sohbette:

“ Kendinle savaşın bitmiyorsa,
Dinlenmek nedir bilmiyorsa zihnin
Bir gün nefesin tükenecek
Ve ölüm galip gelecek…
Zı

Bugün Güneş yine doğdu… Başlarını gökyüzüne uzatan dağların tepesinden…
Kızılımsı ve turuncumsu ışıkların yüzünü okşadığı suların üzerinden…  Kaç horoz ötüşü müjdeledi gelişini
bahçelerden? Kaç ayçiçeği selamladı onu? Kaç kuş cıvıldadı? Bir seher yeli
t

Sirayet eder korkusu insanınSiner üstüne, daha da kararır gölgesiTek başına dönerken evine,Bir gece vakti…Arnavut kaldırımlı önünde uzanan o tanıdık yolda,Çöküverir göğsüneÖmrüne musallat, hep aynı karabasan gibi… Sessizce sıkar boğazınıNefessiz

Yürek meydanında savaşırken ağır kayıplar verdiğindeİstisnasız kuşatılıyordu zihnin her bir köşesi deHafıza bu savaşı bir güzel kaydederkenMaalesef, tarih bunu yazmıyordu… Anladım ki az gidip uz gidemediği zamanDere tepe düz de gidemiyor insan…Y

Bazı hikâyeler bitti derken başlıyorduKalem kırıldı dediğimiz yerden…Kör bir bıçak darbesi ve titrek bir el…Sahi eğri büğrü yazılmış bir alın yazısı kaç hayat ediyordu?Sadece yaşamalıydı bazen, sonunu bilmeden… Yaşadı Leyla…Otuz sekiz yıl… Leyla

Don Kişot gülümsüyor uzaktan, yüzünde haklı bir gurur ifadesiİnsan kendi yel değirmenleriyle daha fazla savaşmayı öğrenmeli, der gibiEsen rüzgârı bile hissedemeyen kendi yel değirmenleriyle diye tekrar
ediyorumBir emirmişçesine… Biat edermişçesine…Gözlerimi or

Gölgesi üzerime düşüyor akşamın
Meyus bir sessizlik sarıyor etrafımı
Zaman, bu zaman… Vakit geldi…
Müsaadenizle insanlığımı kusuyorum,
Şeytani bir sesle kendime susuyorum!

“Doğduğumuz anda yaşamı aldatırız
Neden diye sorma
Hepimiz ölüm için yaşarız
Unuttun mu yoksa?

Yaşamla ölümün gir

Rüzgârın mızıkasından
yayılıyorVarlığı unutulmuş bir
kadının ağıtıÖnünde uzanan o heybetli
dağlara savruluyorYankılanırken gökteİki göz evindePerdeleri kapanıyorVe bir günlük dahaOyun sona eriyor Çekilirken usul usul
titrek parmaklarıGeride kalanKaranlık bir pencerePe

Efsunlu gece giydirirken pelerinini
göğeSüs iğnesi olarak dolunayla ilikler
yakasınıVe sim diye başından aşağı döker
yıldızları…“Abrakadabra!”Böyle başlar bir nümayiş…Bebeği yorgun çoğu göz bihaberUzanır uykunun kucağında…Şapkasından hayal çıkaran sihirbaz,Hiç

Şefkatin terk ettiği bir kentte, gece katran karası…
Ürperir nereye gittiğini bilmeden
Kaldırımları arşınlayan hayallerin
Ve her biri çaresiz toslar
Issız sokaklarda ansızın karşına dikilen duvarlara
Gece yontarak sivriltir yalnızlığı
Ve batırır göğsüne etrafındaki boş kalabalığın
Oturur k

Melul bir kent ellerimde can veriyorSönüyor ışıkları evlerin, teker tekerGeceyi giyiyor üzerine, siyah bir kefen gibiİnsanlık susuyor...Tüm günahlar konuşuyor... Kanı bozuk insanlar…Başıbozuk düşlerime giriyorVe böyle kâbusla

Bir gece vakti…Yelkovan akrebin ensesinde…Suretsiz bir gölge gibiAdım adım büyüyor yalnızlığım… Arnavut kaldırımların sonunda bekliyorKaranlığın emrine amade bir lunapark Çocuk gülüşlerinden uzakIssız ve ürkütücü… Düşünüyorum daSimsiyah gecedeHiçbir rengin

Susup içime döktüğüm cümlelereBoğazımdan geçiş yokParmak uçlarımla konuşuyorumDuyuyor musun? İncindiği yerden çatlar sesiGücenmiş, solgun bir kalbinDuyamasan daHafızanın buğulu camındaSanırdım silinmez hiçbir parmak izi… Öğrendim ki insan zamanla unutur…Bi

Küskün bir çiçek gibi dururBoynu bükükSolmaya yüz tutmuş... O en sevdiğin fotoğraf karesi...Bakar bir köşeden, kimsesiz.  Zamana yenik düşse de yıllarGeçmez sızısı, Kanar durur incedenYorgun belleğindeki o anılar... Hatırlatır kendini, çaresiz.

Bir pencere kenarı...Kim bilir kaç parmak izi tutar
bağrında?Aklına düşer seyre dalıp gittiğin
ne varsaYaşama yakın, ölümden uzakZaman adlı odada Bir pencere kenarı...Kim bilir kaç çizgi biriktirir
suretinde?Dolaşır hafızanın karmaşık
korido

Ayak izleri silinir mi zamandan?Kaç gözyaşı asılı kalır ardındaZihne pelesenk olmuş bir terk
edişin… Küçücük bir çağrışım…Doldurmakla tehdit eder hafızanın
tüm kör boşluklarınıVe sürükler peşinde bir anıyı Muğlak bir unutuşa te

Şehrin kirli duvarlarından
akarkenUsul usul inen akşamSokağın koynunda yatan bir
kedidirKimi zaman insanMaskelenmiş suretlerin gölgeleri
düştükçe üzerineDaha da ıssızlaşırVe uğultusu çalınır kulağına Oradan oraya atılan ritimsiz adımlarınYorgun kaldırımlarda

Güneş, göğü Ay'a teslim ettiğindeSiyaha çalar o mavi-yeşil sular... Şehrin ışıkları dans eder üzerindeBir kırık bestedir, sonbahar... Aynı ay ışığının altında Valse durmuş gölgelerimizEllerim senden uzakÜşüyorsun... Titreyen dudaklarında asılı cümlelerAramızdaki sessi

Karanlıkla yıkandığında sokaklar, temizlenir mi sanırsın zihninin kuytularındaki kaldırımlar?
Ay ışığının altında acımasız bir kurda dönüşürken gündüzleri uyuyan acılar
Katran karası pençeleriyle bir köşeye sıkıştırıp içini paramparça etmez mi?
Düşünceler sıçrar etrafını saran yalnızlığın dört du

Yelkovan usul usul akrebe yanaştığında hiç mi korkmaz? Karanlığın sinsice çöktüğü anlarda zehirli iğnesini bana mı batırır akrep sadece? Zihnime saplanan bu iğneden akan zehir yavaş yavaş kalbime ilerler ve pompalanır tüm benliğime… Düşünce bulutları arasına salarım hayal balonlarımı ve bir gezinti

Bir sis bulutu geldi çöktü üzerime… Yağmur yüklü bulutlar gibi indiriverecek üzerime gözyaşlarını… Bir hayal kırıklığı batacak gecenin gerdanına ve zarif bir kolyeden kopan siyah inciler gibi saçılıverecek etrafa hüzün. Göğe yükselen ay, hasreti sırtlanacak ve etrafını saran yıldızlara anlattığı ka

Sessizlik, gürültülü bir ölümdür… Bir insanın boğazıdır mezarlığı… Dudak payı diye bıraktığı boşlukta yudum yudum boğulup gider anlama bürünememiş sözler. Her yutkunuş toprağı olur o sözlerin. Gömülür de gömülür…
Bir yas başlar vadesi erken dolmuş cümleler gömülürken boğazına. Canhıraş bir feryat k

Bir zamanlar karış karış bildiği, tanımaktan ziyade benliğinin bir parçasıymışçasına ait hissettiği şeylere bu kadar uzak düşebilir miydi insan? Zaman eritebilirken aradaki mesafeleri, bir atıma sığdırabilirken iki farklı yüreği; aynı zaman hünerini gösterip yabancılaştırabiliyordu insanları, yerler

Bir kahramansın sen… Evet, yanlış okumadın. Bir kahramansın sen. “Ben mi?” diyorsun gözlerini açarak, hafif bir inançsızlık, hafif bir şaşkınlık… Hiç şaşırma, öyle inançsızlık çizgisine doğru yanaşma. Kah-ra-man-sın!
Bunca zamandır kulaktan kulağa dolaşan o masalların, o süper kahraman hikâyelerini

Yorgun bir keman kucağımda
Huzursuz ve uykusuz
Daha da çok ağlıyor
Titrek ellerim yüzünü sevdikçe
Avutamıyorum, avunamadığım gibi
İnançsız şefkat teselli etmiyor

Bağrımızda hep bir veda seremonisi
Biliyorum, kayıp gidecek ellerimden
Biliyorum, kuşlar göç edecek tellerinden
Bu bir veda!

Düşüncelerle düşlerin birbirinin içine düşüp, bu dipsiz boşluğa beni de düşürmeye çalıştıkları bir zamandaydım. Gerçekliğin içine düş zerrecikleri serpiştirilmişti, o yüzden inanasım gelmiyordu. Geriye sayan bir zaman mekanizmasının içindeydim, beynimin içinde masalların teker teker geçit yaptığı bi

Zamanı bölüp parçalara ayıran zihnin prangalarından kurtulup gökyüzünün enginliklerine doğru özgürce havalanan bir kuş gibi olmak gerekiyor bazen. Rüzgarı teninde hissetmek, uçup gitmek bilmediğin diyarlara… Mavinin en güzel tonuna boyanmak baştan sona, selam vermek gökte kartopu gibi duran bulutlar

Siz hiç bir gülün kalbine yolculuk yaptınız mı? O kadifemsi teninin altında bir yerlerde atar minik kalbi. Küçük bir tomurcuğun içinde büyür ve büyüdükçe sarar etrafını geniş taç yaprakları, görünmez olur. Ona ulaşabilmek için dikenlerle örülü bir yol uzanır önünüzde. Meşakkatli, emek isteyen bir yo

Sessiz bir köşeye çekilmek istiyor bazen insan, tüm kalabalıklardan uzak, herkesten ırak… Sorsan her şeyden sarfınazar, kalacağını bilerek ruhun, payidar… Böyle anlarda zihnin kuytuları arasından bir orman uzanıyor, doğanın tüm renklerini koynunda saklayan… Masalsı bir davet uzanıp çekiyor insanın

Müttefik ve düşmanın birbirine karıştığı hayat adı verilen savaş alanında yapayalnız bırakıldığında, o kimsenin bükemediği boynunu eğiverdi şövalye… Kaderiyle savaşmaması gerektiğini anladığında, hayal kırıklıklarıyla bilediği kılıcını düşürüverdi yere. Bazen savaşmak gereksizdi ve yerinde teslimiye

Gökyüzünün gerdanında asılı duran binlerce yıldızın hikâyesi var, farklı farklı ve her birimizin o gökte duran birer yıldızı… Gece olup siyah kumaşı örtüldüğünde üzerine, hünerli bir sihirbazın değneği değmişçesine görünür olur gündüz vakti saklanan o yıldızlar. Siyah kumaşın üzerine serpilmiş simle

Katran karası gecenin koynunda direnen bir mum gibi
Işık saçmaya devam ediyorsa içinde bir yerlerde
Yana yana tükendiğini görmüyorsa gözlerin
Eriyip bittiğinde senin de kararmayacak mı için?

Zaten bitmeye yüz tutmuş bir mumun ışığı
Ha söndü, ha sönecek…
Başkasına üfle demeye dilin varır mı

Hatırlamaya çalışırken unuttum ve bozuldu tüm ezberlerim
Yerinde kullanılan bir silgi baştan yazabilirmiş yeni bir hikayeyi
Ya da doğru elde tutulan bir kalem silebilirmiş önceden yazılmış tüm cümleleri

Güneş’in yanakları ıslandığında kararan çehresini aydınlatan bir gökkuşağı gibi
Zıtlıklarl

Göğüs kafesimden bir yol uzanıyor nefes nefes yükselen göğüs kafesine…
Kalplerimiz birer kuş misali…
Gelmiş gibi göç mevsimi, sarıyor etrafımızı sıcacık, Güneşli diyarların özlemi…
Usul usul beni çağırıyorsun, duyuyorum…
Gözlerim hasretle değdiğinde bizi buluşturan göğe, uzakları yakın kılıy

Zamanın içinde bir yerlerde, bir ayağım geçmişte, bir ayağım gelecekte kendimi aradım durdum, anda kalmayarak kendimden daha da uzaklaştığımın farkında olmayarak… Tüm yaşanmışlıklarını sinesine sığdırmaya çalışmış bir zaman yolcusuydum, bir avuç kalbi dev yorgun… Canla başla kulaç attığım sahte deni

Göğün üzerinde simsiyah satenden elbisesi…
Yıldızları bastırırken göğsüne,
Usul usul indi işte gece üzerime.
Penceremden sızarak içeri,
Siyaha boyadı duvarlarımı.
Sonra uzanıp doldurdu
Sol tarafı boş yatağımı.
Soğuk elleri değdiğinde tenime,
Titredi her bir zerre.
Hatırlansın, şeb-i hicran

Uyumuştu aydınlık, köhne pencerelerin ardında,
Uyumuştu merhamet, vicdanı susturulmuş ruhlarda
Uyumuştu bütün sevgiler,
Uyumuştu sevdiklerim...

Bir karanlık ezgi kulaklarımda
Hatırlatır sonu gelmeyen hüznü
Kirpiklerimde kırılan rüzgâr…
Uykuya çağırıyor beni de
İçinde kaybolduğum dipsiz k

Yine ay ışığının vurduğu bir gece, dolunaydan bir gün öte… Pencereler suskun, perdeler örtülü… Uyuyor evler, sokaklar ıssız, herkes uykunun kucağına yaslamış başını… Ben o şefkatten yoksun, vurgun yemiş gibi yorgun… Gözüm yıldızlarda, bir tanesi göz kırpsın istiyorum, “Buradayım ben, yalnız değilsin

Bir yolculuk bu… Zamandan bağımsız uzayıp kısalan… Nefes alıp verişinle büyüdüğün, ‘tecrübe’ deyip dudağını büktüğün… Katre-i matem bulaşmalı belki de anlamlandırabilmek için var oluşunu… Çünkü acı yakar, insan önce acıyla yanar… Ve yandıkça bilir bu yolculuğun kıymetini, daha da derinden hisseder

İçimdeki çocuğa seslendim bu gece, bir süredir o cıvıltılı sesini duymadığımı fark ettim. Belli keyifsizdi biraz, pek havasında değildi, yoksa mahrum bırakmazdı beni o içten, neşeli hallerinden. Duydu beni ama bir süre ses etmedi, anlaşılan sessiz kalmak tercihiydi. Sessizlik de çok şey anlatabilird

Karşıma dikilen dağlardan inip geliyor
Arada kalmışlığı mayısın
Umut kıyılarımda dolaşan bir karabatak gibi bata çıka
Kuzguni tüylerinden damlıyor
Ve yüzümde çaresizliğin serinliği
Hatırla ki “Çıkmaz sokaktasın”

Önümde uzanan o derin denizin dibinde
Siyaha çalan bir istiridyenin içinde
P

Kavuşurken akreple yelkovan
Daha da ıssızlaşır mı insan?
Gecenin ortasında yapayalnız…
Iskalarken kendini
Tam on ikiden vurur zaman!

Yaralanır en derinden
Film karesi gibi durur o an
Bir dipsiz kuyudur hafıza
Tekinsiz, karanlık sularında
Boğulmaya yüz tutar…
Yüzme bilmeyen anılar…

D

Yeni ayın gölgesindeyim, herkesten öte, kendimden içeri… Anlatacaklarını dinlemek istedim bu gece bir deniz kabuğunun… Yaktığım mumun titrek ışığında yasladım başımı sinesine, sustum. Uzak denizlerden, ırak göllerden bu geceye yakışır bir masal anlatacağını söyledi bana. İçimde yatan huzursuzluğu hi

İncecik hayat çizgisi üzerinde yürümeye çalışan bir cambaz gibi,
Doğumuyla başlar hikâyesi…
Aldığı ilk nefesle imzalar ölüm sözleşmesini,
Terazisiz her an düşeceğim korkusu sarsa da
Ne gariptir ki, insan ölmek için yaşar!
Yaratıcının en büyük şakasıdır bu
Ve yaşadıkça, altındaki ince espriy

Sıkışıyor göğüs kafesim
Ve gittikçe daralıyor amansız bir savaş meydanında
Çaresizce yaralanan kalbim…
Keskin hançerleri saplandığında hainliğin
Kifayetsiz kalırken tüm dünya,
Anlamı boşalıyor bağrımda büyüyen kelimelerin…

Hatıralarımda canlanıyor
O çok sevdiği uçan balonunu kaçıran çocu

Tutuşuvermez mi ruhu, aşkla kalbine kıvılcım sıçrayanın?
Mahiyetini fark etmeden gönülden bir temenni düşüvermez mi ebediyete?
Varsa bir bildiği o yüce ilahi planın…
Münferit bir yazgıda
Mültefit bir kader sapağı…
Filhakika ateş bu!
Filhakika yakar ruhu!
İşte vakit bu vakit
Okunur selası, h

Gecenin koynundan acımasız bir soru işareti düşüyor kucağıma
Saplıyor özenle yontularak sivriltilmiş kancasını
Hain bir hançer gibi,
Saplanan sırtıma…

“Hükmetmek mümkün müdür zamana?”
Acı bir tebessüm kuruluyor çatlamış dudaklarıma
Akrebin iğnesi
Sinsice batarken boğazıma…

Zaman, gadd

(Bir sabah hunharca kesilmeye çalışılan kayısı ağacına ahde vefadır.)

Toprağın bağrından uzattığımda başımı, beton yığınları arasından maviliğiyle sarmalandım gökyüzünün ve her defasında daha da uzattım başımı, hatırlatarak kendime sabrı. Küçücük bir çekirdeğin içinde gizliydim, tohum oldum, topr

Çarkları tersine dönüyor kimi zaman dünyanın
Birileri hep yontuyor kendine
En büyük dilimine göz dikiyor pastanın
Biraz duygu sömürüsü…
Biraz ömür törpüsü…
Sonu baştan belliyse masalın
Yıkılıyor ümit köprüsü
Hain bir kurt çıkıyor illa ki, gerisi koyun sürüsü…

Kalbin direniş şarkısıdır bu…

Sonsuzluğa uzanan bir çölde kum taneleri gibi
Ufacık bir esintiye boyun eğip uçuşuyorum
Önümde yükselen tepeden,
Bir başka tepeciğe…
Aşıp vardım sandığım bir serap misali
ben…
dolup taşıp
yine

Sessizliktir maskesi, söylenmek istenip de boğaza dizilen sözcüklerin
Geçit bulamamış onca söz, bir süre sonra dayanamayıp içe batar
Hem değil midir insanın kursağı, yarım kalan hevesler mezarlığı?
Bunu ancak dili prangalı bir ruh anlar

Zihindir maskesi, sevmeye koşmak isteyen bir kalbin
Kar

Koşar adım kaçarken yakalanıverirsin kalbinin inceden titreyişine
Yalpalayarak belki de hayat çizgisinde, düş’meye yüz tutarsın
Bir soru işaretinin çengeli takılır firari duygularına
Düş’tüğünde düş’lerinle düş’üncelere
Kanadığın yerden anlarsın…

Hem sustuklarıyla daha çok konuşur insan
Herk

Uykunun kucağına bıraktığında kendini
Siyah bir perde çekilir yüzündeki semaya
Gömülür karanlığa yıldızlar, kapadığında gözlerini
Zamanın boyunduruğu altında göğsümde kabarır hasretin
Çaresiz biat ederim
Duvarıma atılan çentiklerim olur yüzündeki çizgilerin
Sen uyursun, ben izlerim…

Sayar

Güneş, ışıklarını usul usul çekiyor şehrin üzerinden
Ilık bir esinti okşarken perdelerini penceremin
Bir düş düşüyor önüme akşamın kucağından
İçimde sen…
İçinde ben…
Beraber takıyoruz göğün gerdanına yıldızları
Ve gülümsedikçe büyütüyoruz gümüşi Ay’ı
Karanlık artık uğramıyor bu kente
Kimse k

Lügate aktarılan manalar arasında yankı yankı büyür
gü-
zel-
lik
Ve lisanı anlaşılırsa hoş bir seda bırakır ardında
Öv -gü
Müpte -zel
Deli -lik
Bunca müptela şairin derdi olur muydu yoksa?
Bir kâğıdın üzerinde y

“Hakkın karşına çıkardığı değişimlere direnmek yerine teslim ol. Bırak hayat sana rağmen değil seninle beraber aksın. "Düzenim bozulur, hayatımın altı üstüne gelir" diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden daha iyi olmayacağını.”

Bir hikâye yazılır
Bir parmak ucundan bir parmak ucuna
Ufacık bir dokunuşla başlar her şey
Zamanın titrek soluğunda…
Dakikalar bölünür, saniyeler olarak görünür
Ve o saniye, tatlı bir esinti olur bazen
Bir yaprağın dalında titreyişi…
Bulutların ardından Güneş’in gülümseyişi…
Bazen de maviye

Rüzgârı vuruyor yüzüme takvimden sızan mevsimin
Sararmış yaprağını havalandırıyor köşeye atılmış bir defterin
Eriyip tükenmekte olan bir mumun titrek ışığının gölgesinde
‘Ekim’ diyorum,
‘Ekim hüzün taşır…’
Sarı paltosunun altında…
Ani bir yağmura meyilli göz pınarlarında…
Ve biraz da tebessüm

Hayatın derin sularında bir batıp bir çıkan denizkızıydım… Işıltılı denizlerde kaybolmuş, biraz karanlıktaydım, bulanık sulardaysa derin uykudaydım… Deniz kabuklarına kulağımı dayar, dinlemek istediğim hikâyeleri duymaya çalışırdım… Umutlu hikâyelerdi bunlar, her şeye rağmen kalpten gelen inançla sa

Kalpten uzanır özlem, titreyen dallarına sarılır
Ve ulaşır her bir yaprağına
Vazoda unutulmuş, biraz da boynu bükülmüş birkaç çiçeğin
Sarı olur, hatta sapsarı olur
Bir süre sonra önemi kalmaz renklerin
Hangi renge bürünürse bürünsün
Matemin rengi hep siyahtır
Belki de bu, bir çiçeğin bağrınd

Oturdu kadın o çok sevdiği penceresinin önüne
Araladı kırık canını ve yaktı sigarasını…
Yağmuru dinledi biraz…
Damlaları saymak istedi, sayamadı…
Usul usul esen rüzgâra kulak verdi…
Anlatacaklarını duymaktı niyeti
Bir yelin içinde kaç can, yarı aralık canların ardında kaç hikâye gizlenirdi,
B

Baştan sona maviye boyadığım bir günde
Takvimlerden bağımsız, zamandan azade
Denize bakan düşlerim ve avuçlarımda ç’akıl taşları
Yanakları nemli, ağlamışlar yine…
Bir deniz kabuğunun anlattığı masala kanmışlar
Dalgalardan beri, ufuk çizgisinden öte…

Suyu dinlemişler sudan içeri…
Ve sonra yi

Yaslanacak bir omzu olmayanın bir kalem olur bazen, en sağlam dayanağı… Kalem güçlüdür ne de olsa, sen onu değil, o seni tutar. Parmaklarının arasındayken her şey ama her şey sanki onun küçük ucunun içinde saklıdır. Düşününce kalemin yükü, Atlas’ın sırtındaki yükten de ağır… Bir ayna gibi yansıtır

Özenle yazıp çizdiğim, olmadı deyip buruşturduğun bir kâğıt gibi…
Hafızamın çöp kutusunda geri dönüşümsüz bir sürü hikâyenin arasına
Kolay mıdır tutup sürüklemek bizi?
Direnen bir ben miyim sahi?

Bu hikâyeyi geri dönüşüme atsak kaç aşk daha çıkar?
Kıyım kıyım kıysak daha kaç yüreğe sığar?
K

Bir ağacın yaprakları arasından masal anlatan rüzgâr
Bir filin kalbinde hangi düşü büyüttüğünden habersiz,
Esip geçer…

“Anlatıp anlatıp da
Bir file unut diyebilir misin?”
-Üzgünüm, çok geç…

Zamanla incelir,
Olmayacak bir hayal kırılıverir orta yerinden
Keskin bir ucu düşer önüne
Gözden

Sessizliğin büyüyüp büyük bir gürültüye dönüştüğü bir anda istemsiz kımıldadı oturduğu yerde. Masaya dayadığı dirseklerinin acıdığını fark etti fark etmesine de pek önemsemedi. Zihninde dolaşan düşüncelerin birbirine karışmış ayak sesleri boş bir noktaya dalıp giden gözlerinden yayılıyordu sanki. So

Takvimlerdeki sayıların değiştiği yeni bir gün sızıyordu penceremden içeri, kapalı perdelerimin ardından sızabildiği kadar… Bir sokak lambası aydınlatıyordu yeryüzünü boğan karanlığı. Evler çoktan uyumuştu, ayık olansa gecenin sessizliğiydi… Saatin epey ilerlemesine rağmen ben de daha uyumamıştım. U

Kendi kıyılarımdan kendi dalgalarıma bakıyorum…
Önümde uzanıp giden iç denizimde soluklaşmaya yüz tutmuş bir mavinin
Eskimeyen binbir tonu…
Akşam çökmek üzere, güneş gözden uzaklaşmaya başlamış
Kızıla çalan turuncu gölgesi üzerimde…
Önceden temizlenmeye çalışılmış bir kan lekesi gibi
Varlığın

Gecenin koynuna yasladığında başını
İçine kapanır insan
Çarşafın kırılgan soğukluğunda
Boynunu bükmüş bir küstüm çiçeği gibi
Huzursuzluğun kıyısından uyku sularına bırakmaya hazırlarken kendini
Boyunu aşacak…
Belki de genzinden aşağı yuvarladığı sessizlikte boğulacak…

Zamanın sesi bölüverir

Anlam yüklemeye çalıştıkça anlamsızlığa soyunuyor her şey
Çırılçıplak, utanmadan…
Filhakika anadan üryan…
İçim titriyor, gece parmaklarını uzatıp dokununca…
Hiçbir şey ama hiçbir şey yırtıp delmiyor onun tenini
Can havliyle sarıldığım yorgan üşüyor
Yastığım günlerdir uykusuz…
Bitevi hayatımı

“Saplandım. Hâlbuki hiç bana göre değil. Hâlbuki, hâlbuki hiç bana göre değil dediğimiz şeylere daha da fazla saplanmıyor muyuz?” dedi dalgaların ekseriyetle büyük bir güçle kayaları dövdüğü bir kıyıdan. Uzaklardan… Denize diktiği gözlerinin içinden kırılıp geçen mavinin tonlarında yüzerken hafızanı

Takvimde asılı duruyor anlamsızlık ve her günün boynundan geçiyor o ağır ilmek... Bulutların ardından göğün siyah perdelerini açarak kendini gösteriyor Güneş ve yine aynı gökte rolü bitince perdelerin arkasına çekiliyor usulca. Bir gün daha bitiyor işte, bir idam böyle gerçekleşiyor. Her gün… Yine…

Ay’ın gökte kaybolduğu bir zaman diliminde, karanlık daha bir karanlık şimdi. Gecenin omuzlarına dökülen siyah saçları parlamıyor, her şey gölgesiyle eşitlenivermiş gibi… Sessizliği bölüştüğüm duvarlarım karartmış benizlerini, beraber küçücük bir mum ışığına sığınmışız. Beethoven’ın parmak uçlarında

Göğün bir süredir soğukla yorgun düşmüş suretini yumuşatmak için düşmeye hazırlanan bir cemre öncesi, uzaklardan bir ilham perisi gelip konuyor parmağıma… Gelirken geçtiği yollardan hikâyeler taşıyor, ayaklarında o sarı-sıcak çöl kumu… Zamanı ve mekânı aşarak geliveriyor burnuma Orta Doğu’nun körfez

Hayat, ucu sonsuzluğa uzanan dalgalı bir deniz gibi
Geceleyin siyaha çalan rengi gün olur bakarsın, ışıltılı bir mavi…
Ve insan dediğin, onun önünde direnen kumdan bir kale misali…
Gündüzden geceye savrulup dururken
Ha yıkıldı ha yıkılacak…

Mecali var mıdır kepenkleri erken inmiş bir ruhun sa

Zaman bazen bir mengene… Kadranının üzerine yatırıp iki kolunun arasında sıkıştırıveriyor insanı. Amansız bir geç kalmışlık hissi yayılıveriyor akrebin iğnesinden… “Ve çok anlamsız” diye fısıldıyor yelkovan, nasıl bir yarayı deştiğini bilmeden… Kalıveriyorum ikisinin arasında, sesim çıkacağı vakit s

O ağacın altına sığındım bugün. Üzerime eğilmiş kuru dalları, yorgun ama yine de şefkatini esirgemeyen bir anne gibi… Önümde uzanan suya düşürmüş gölgesini, zamanın kendi elleriyle şekillendirdiği suretini izliyor, belki biraz şaşırarak, biraz da inanmayarak… Zamandan nasibini alanlar kafilesinde o

Yazgı yazılıyordu ilahi kalemin elinden
Ve sirayet ediyordu yeryüzüne gölgesi,
Damlayan o kara mürekkebinden…
İncecik bir ip gibi…
Yaşamla ölüm arasında örülen…
Eğrilip bükülüyordu önce
Ölçülüp bölüştürülüyordu sonra
Ve bir gün kesiliyordu mutlaka…

Klotho, Lakhesis, Atropos
Üç Moira…

Acı insanın efendisi, kurulmuş tahtına
Akmamak için direnen bir damla gözyaşında…
Hem doğuştan yanakları ıslaktır hepimizin
Ayak diremeye değer mi, böyle yazarken ortak yazgımızda…

Bir nefes, bir ciğer yangısı ve hoş geldin bebek
Kafası karışmış, ipleri dolaşmış ‘dün’yaya…
Devler cüce, cücel

Yere yığılmış bir gökkuşağı gittikçe soluyor, kendini karanlığa teslim ediyor usul usul. Umut yok, renk yok, ışık yok… Ve tüm saatler suskun şimdi, akreple yelkovanın arasında sıkışmış bir hayal, kâbusa dönüşüyor göz kapaklarımın ardında. Siyah, simsiyah bir yer burası, beni de yutacak diye korkuyor

Bugün yürümeye sığındım yine, hiç bilmediğim yollara, tanımadığım sokaklara saptım. Bazen insan bir yabancı olmak istiyor, zihnine üşüşen düşüncelere, arsızca gözlerinin önüne seriliveren geçmişe ve belki de maskelerin ardına sakladığı kendine… Yürüdüm yol boyu, kendimden uzaklaştığımı sanırken, ke

Sevginin o yüreği saran ağırlığı altında ezilen, daha fazla taşıyamayacağını anladığında emanet ettiğin ‘can’ kavanozunu düşürüveriyor elinden… Beraber biriktirilen düşler saçılıyor etrafa, hepsi kırılıveriyor orta yerinden, emek emek ördüğün her şey zayi… Çocuk sevincin, yetişkin hüznüne bırakıyor

Mor karanlık indiğinde güne, yıldızların o parıltılı göz kırpışları eşliğinde gökte asılı Ay, gümüşi ışık hüzmesini değdiriyor yüzüme. Mahzun bir elemin mesken tuttuğu yüzüme ulaşmak için, köhne bir evin erimiş perdelerini tutmaya korkar gibi çekingen ama özenli bir edayla saçlarımı aralıyor önce. T

Saatlerden azade, uykunun fazlasıyla rötar yaptığı gecelerden birinde, kirpiklerimde asılı duruyor düşlerim. Gözlerimi her kapattığımda anlık bir vuslat gerçekleşiyor, kirpiklerim birbirlerinden ayrı düştüğündeyse kavuşmaların ardında bekleyen firkat oluyor. Mütemadi bir döngü şeklinde sürüp giden b

Gök haykırdı, çarptı yerin yüzüne… Güneş saklandı bir köşeye, şiddetli bir yağmur döküldü bulutlardan. Sokağın kenarında dizilmiş evler ıslandı birer birer, çatılar ıslandı, rüzgârı içeriye buyur eden pencereler kapandı, camlar ıslandı, iplere gerilmiş çamaşırlar alelacele toplandı. Kıvrılan yollar

Kaç kere daha fırlatır Tanrı dünyaya bir ruhu?
Sonunda dönüp dolaşıp
Kendinden
yine kendine
döneceğini bilerek…
Kendine…
Kendinden…
Yeniden, yeniden ve yeniden…

Issız bir çölün ortasında kendini zerrelere bölüp
Sarı sıcağın üzerine çöktüğü bir simyacıydım.
Sevgiydi insanın aradığı felsefe taşı
Dokunduğu her kalbi dönüştüren…
Ben de sevgiyle topladım kendimi o kumlardan…
Ve bir kumul gibi büyüdüm her gün öğrenerek
Hem eğemez artık, rüzgârın okşadığı bi

İki kişilik bir masa(l)dayım, karşımda anlatılamayacak bir boşluk… Devler yok, cüceler yok… Yalnızlığımı bölüp ortadan ikiye, misafir ediyorum kendimi kendime… Her an patlayacakmış korkusuyla hafızamın mayınlı tarlasından geçerken parmak ucunda yürüyorum. O sırada rüzgârın taşıdığı bir fısıltı uzanı

Elimi öylece bırakıverdiğim masanın üzerinde bir aydınlanma oldu o gece. Yelkovan akrebi on ikinin üzerinde yakalamıştı, bilinen masallara inat bal kabağına dönüşüvermedi araba ya da külkedisine dönmedi prenses. Her şey yerli yerindeydi, görünen hiçbir değişiklik yoktu, saniyeler öncesinde takvimdek

Yayılır bir şehir efsanesi kulaktan kulağa, bazen de sokaktan sokağa… O yüzden karmaşık bir şehrin arka sokaklarında duyacağın çok şey vardır. Baktığında eskimişlik, yalnızlık ve hatta tüm kalabalığa rağmen üzerine çöken bir ıssızlık görürsün ama sokağa kulak verdiğinde gördüklerinin de ötesini duya

Bugün içimden yollar geçiyor… Yaşanmışlıkların kıyısında bir mola verip aralıyorum bir süredir sıkı sıkıya kapalı tuttuğum kapılarımı... Bulutların ardından parmaklarıma güneş damlıyor, göğün şefkatli kollarının altında soluklanıyorum. Zamanı bölüp saniye saniye içime çekiyorum ve nefes nefes atıyor

Bir çerçeve olur kimi zaman bir kapı aralığı, dünyanın çeşitli köşelerine uzatılmış fotoğraf makinelerinden dökülen tüm kadrajlarını bir yere bırakıp gözlerinden yeni bir kare düşürüverir önüne. Sessiz, usul usul kazınır hafızanın unutulması mümkün olmayan bir yerine. Baktığında gördüğündür anlamlar

Hırçın, keskin ve epey soğuk
Bir düş eriyor içinde ve gittikçe karışıyor gözlerinin kavruk kahvesine
Hayat sana dokunmadı
Sen ona tutundun ama
Dört elle değil belki - yine de kavradın avuçlarınla
Gelmeyince dört gözle beklediğin
Nasıl da solduğunu gördün yediverenlerin
Ve gittikçe yorgun düşt

Bir sokak lambasının turuncumsu ışığı uzatıyor kollarını, bir an bile tereddüt etmeden…
Tavandan yere dökülen perdelerin arasından, zamanı bölüp geçen bir çizgi gibi
Gelip okşuyor uykuyu bekleyen tenini
Tüm nesnelere meydan okuyan bir farkındalık hâli bağdaş kuruyor sabaha evirilmeye hazırlanan l

Mathilda’ya…

Ömrümüzden uçuşan takvim yapraklarından birinde, bir çemberin içinde dönüp duran akreple yelkovanın kısalıp uzayan mesafesinde oturup önümde uzanan uçsuz bucaksız kum taneciklerinin arasında kendi suretime bakmaktayım. “İnsan kumlarda kendini görür mü, Mathilda? Çöl bir ayna olabilir

Zamanı aşıp gelen bir bakış, kaç hikâye tutar bağrında?
Belli belirsiz bir tebessüm, içerisinde kaç yaşanmışlık barındırır?
Çengelleri saplanan soru işaretlerinin arasında
Bir portreyle konuşuyorum bugün…
Tüm lisanları aşıp geldim - sessizliğin o gürültülü ama manidar sesiyle
Sahi, benim burda

Süt mavisi bir sistir örtüsü yalnızlığın, sarındığın üzerine
Belli belirsiz kaybolan yılların sert çentikleri dururken yüzünde
Defalarca unutulur rotasız yollarında kaybolmuşluğu hayatın…
Kıyılarına vuran dalgalar alıp götürür puslu geleceğinden günbegün
İçinde kabaran suların karşısında asilzad

Titrek aleviyle son damlasına kadar direnen bir mum gibi
Teslim olmamak için çabalar insan, hafızasının kör kuyularına
Sessizlikle dans eden gölgelerin korkuyla kaçıştığı bir vakit gelir
Karanlığın boydan boya yuttuğu duvarda
Ve gece yarısını biraz geçince, ürkünç bir paranoya yükselir
Ruhun g

Turuncunun tonlarını göğsünde toplayan Güneş,
Kollarını çekip yeryüzüne sarılmaktan vazgeçtiğinde
Sirayet etse de bozkır hayaletinin şüphesi
Cennet ağaçlarında asılı düşler düşüp karışsa da toprağa
Bir tarla kuşunun şarkısı elbet uzanır kulağına…

Dağları aşıp gelir ezgisi, sekip ovalardan
Zu

Gökyüzünün sureti bir başka gri bugün, sanki biraz da geciken bahara küskün… Ekinoksa iki gün kala, kar yağıyor lapa lapa… Yine bir pencere kenarındayım, kendi yansımamı az buçuk görebildiğim o cam bir ayna oluveriyor bana. Benim de o küskün grilikten nasibini almış bakışlarımın ardında sırlı aynanı

Ömür, zamanın içine uzanan bir krizalit uykusu…
Pul pul dökülür teninden içeri
Aynada asılı bekler ölmeye uyanacak gözlerin mahmurluğu
Ve bir gün devrilir üzerine
Her baktığında göremediğin o rüyanın sonu…

Yaşam, narin ama büyülü bir kelebek kozası…
Büyür, bire bin veren nar gibi
Çatlar göz

Dünya, kimi zaman bir akvaryumdur insana
Herkesin ufku genişliğinde dönmeye yüz tutan
Kimini yaşatır, kimini ise gider bir kaşık suda boğar
Kader ağlarına takılmış bir balık misali
İnsan, bu sularda yüzmeye çabalar…

Kaderin tekinsiz ipine tutunan turuncu balık
O bilinmeyen denizlere hasret…

Zamanı alt etmeye muktedir,
takvimleri aşıp gelen bir çocuk sevinci

Gülümsüyor dudaklarından…

Yüzümde aralanıyor birer birer
tüm keder perdeleri

Solgun ve eprimiş…

Silinmeye yüz tutuyor geçmişin
tırnak izleri

Duruyor o an…

İnsan kalbini açtığında, gerçekten ama gerçekten zihnin o karmaşık oyunlarından arınık, tüm şeffaflığıyla açtığında; bir yandan kalbini açtığının karşısında çok çıplak kaldığı için bu korkunç bir zayıflık olarak atfedilir. Çünkü kalbini açanın, karşı tarafa kendini alt edebileceği çok önemli bir koz

Arnavut kaldırımlı sokaklarında yürürken gecenin, nereye dönsem çıkmaz sokak… Bastığım soğuk taşlarında adım adım filizlenen, şefkatsiz kalmış çiçekler gibi boynu bükük… Sokak lambaları yanmıyor, usul usul duyuluyor ömrümün kırık bestesi ve arsızca vuruyor üzerine dört köşe yalnızlığın gölgesi... Av

Önce söz vardı ve yok oldu sonrası

Başladığı gibi bitti, kimi
rüyalardan devşirdiği yaşamı

Bir kalemin ucunda dönen dünyanın…

Ve ellerindeki yükü, düşününce ne
de ağırdı insanın

 

Gök ve yer kapattı yüzünü

Bul

Zaman çizgisi üzerinde kurulu bir salıncakta sallanıp dururkenO bileğinde uçan balonu bağlı küçük kız ileDudaklarının kenarındaki çizgileri derinleşmiş kadın arasındaGidip gelen ben…Ah, yönünü şaşırmış bir sarkaç gibiBen ki gidip gelen…Beyaz bir kâğıdın sunduğu sonsuzlukta yüzerkenBitmek tükenmek bi

Göğün gerdanından bir yıldız
düşmüş avucuna

İşte tam da bu yüzden parıldıyor
gecem,

Ve karanlık utanıp çekiliyor
penceremden

Uzanıp değdiğinde ellerin

Derin sessizliğinde tüm o uyuyan
kentin…

 

Keşke’ler g

Bahar iniyor
üşüyen ellerime

Saçlarıma
düşüyor kokusu

Ve iniyor
bahar işte

Yağmuru
eksilmeyen gözlerime…

 

Yer, gök ve
ben…

Tüm yüzler
gülümsüyor

Kışın soğuk
bakışları öteye çevrildiğinde…

Sessiz bir çığlık gibi yankılanır göğüs kafesimde

Kalbimde çırpınan o kuşun yaktığı ağıt

Bir hasret türküsüdür soluğum

Havaya karıştığında gizliden içlenir bulutlar

Ben ağlayamasam da yaz gecikir, mevsimlere yağmur yağar!

&nb

Genç bir kadının gözyaşı dökülüverdi göğsüne

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

   Takvim, yaprak dökmeye hazırlanıyor. Dakikalar, birbiri üzerine biniyor. Geçen zaman, bir ayı daha geride bırakıyor. Bu sürekli devinim, sayıları çoğaltırken nasıl da eksiltiyor bizleri aslında. Zamanın ikiliklerle dolu evreninde yaşamak diyorum buna. Gözüm dışarıda, bahçemdeki yalnız a

Öfkeyle tutuşup yanan bakışlarında
Kızıl alevlerin sardığı bir çift kapıdır gözleri
Cehennemin eşiğinde sonsuz ateşe açılan…
Gözden çıkarıldığı yerde ve unutulmaya yüz tuttuğu zaman
Aydınlığı karanlık olur, karanlığı aydınlık…
Akmamak için direnen bir damla gözyaşında
Temizlenebilir mi kine ba

Sadece bir an, zamanın içinde, saatlerden azade ve bir o kadar bölünemez…
Evrenin yaşlı hafızasında değiştirerek dünyanın çirkin tarihini,
Ve sırtlanarak tüm özlemleri, bir ömre bedel…
Tarihin tozlu sayfaları yanılır ve o an, kapanır bilinen tüm devirler
Altın çağın şafağıdır, iki dudak aras

Düşüyor insan… Uzaklardan esip gelen yabancı bir rüzgârın, zamanla renkten renge giren yaprağı bir umutla tutunduğu dalından ayırdığı gibi… Ya da iri bir gözyaşının bulutlu bir çehreden usul usul döküldüğü gibi… Düşüyor işte… O bilinmeyen topraklardan bir rahme düştüğü gibi… Ve yine, bir gün ölüm uy

Bir demet nergis ile baş başayım bu akşam. O ufak cüssesini aşıp arşınlıyor odamı, o hatırda kalır kokusuyla. Masama yayılıyor önce, oradan emektar koltuğuma… Sonra, kitaplarımı dolaşıyor tek tek, belki sonu iyi biten bir öyküye rastlarım umuduyla… Ve yayılıyor biraz da kirlenmemek için zamana karşı

Tuttum bir sayfa
açtım ömrümden

Yıllardır
süregelen bir hikâyenin orta yerinden…

Geç kalma telaşına
aşina, o beyaz tavşanın

Yaşanmışlıkları,
daha yaşanacaklar geçe

Ve yolun yarısına
bir kala belki de…

Ne de olsa
kısıtlıdır d

Bilmem, bu kaçıncı ömrümdü

Vuslata ermek için yaşamak zorunda kaldığım…

Zamanın önünde, tüm o takvimler yalan söylüyor olmalı

Bir çöl düşünün içinde, milat seni gördüğüm gündü

Kaç yıl, kaç ay, kaç gün geçtiyse de hep yeniden başladığım…

Camda süzülen yağmur tanelerini izliyorum oturduğum yerden. Göğün çehresi karardıkça daha çok üşüşüyor damlalar camıma; birbirleriyle yarışıyor, birbirlerine karışıyorlar telaşla. Bu hareketlilik hâli, durgun yansımama bir not bırakıyor aniden: “Dikkat, pencerende hüzün var bugün!”

İlk başta ter