Sevginin o yüreği saran ağırlığı altında ezilen, daha fazla taşıyamayacağını anladığında emanet ettiğin ‘can’ kavanozunu düşürüveriyor elinden… Beraber biriktirilen düşler saçılıyor etrafa, hepsi kırılıveriyor orta yerinden, emek emek ördüğün her şey zayi… Çocuk sevincin, yetişkin hüznüne bırakıyor yerini, koca bir parçalanmışlık kaldığında geriye. Tüm kırılmışlıklar üzerine sıçrıyor, kanatıyor seni, her gün yeniden… Bebek gözlerin eskisi gibi bakmıyor artık, değişiyor göğü, havası hep karanlık, bulutlarıysa hep yağmur yüklü… Ben ellere anlatmadım acımı, ellerimle yaşadım… Kendi içimde çığlık çığlığa büyüttüğüm, sessizliğim oldu. İnsan çok kırılınca sesi bile çıkmıyor, boğazına oturan yumrular düğümlüyor söylenecekleri. Ve o sessizlik, artık içine sığamayacak kadar büyüdüğünde, siyah kanı sarıyor tüm damarlarını ve taşıyor parmak uçlarından… Hatta an geliyor dönüşüyor, mürekkep oluyor insan… Ellerin saçtığını, ellerin toplamaya çalışıyor… Lekeleniyor, kirleniyor bir şeyler. Yoruluyor, yıpranıyor, acıyor… Her bir çizginin anlamı derinleşiyor, parmak izlerin çok şey anlatmaya başlıyor. Parmak uçlarıyla konuşur oluyor insan, kalemle kâğıdın sırdaş olduğu bir dil bu, eşi benzeri olmayan bir lisan… Tamamen sen, bütünüyle sana ait… Ellerim bir ırgat, ellerim ağır işçi Tüm acımı sırtlanmış, hayal kırıklıklarıyla yüklü Ellerim kırgın, ellerim yorgun Parmaklarım yükünü taşıyamıyor artık Ellerim lekeli, ellerim mürekkep… Kara yazgısını yazıyor, çiziyor kör talihini Bir yetişkin hüznü sarmış kalbim ellerimde atıyor Ölüp ölüp yine ellerimde can buluyor Ellerim, benim iyi’kilerim… Ellerim, kıymık gibi batan keşke’lerim… Ellerimi gör, ellerimi duy, ellerimi tut Ellerimi hatırla, diğer her şeyi unut! Not: El ele verebileceğiniz birine emanet edin ‘can’ kavanozunuzu. Parmak uçlarınızdan konuştuğunuzu duyabilecek birine… En güzel lekenizin mürekkep lekesi olduğunu anlayabilene… Yoksa da bir elinizle sarın, diğer elinizi… Öpülesi ellerinize, başka lekeler sürmeyin. https://www.youtube.com/watch?v=hgtnjknRHGg