Neye hakkım var acaba? Yemek, içmek, uyumak, gezmek… Toplum neyi uygun görür bana? Etek boyum, saçım, başım, yaşım! Tam bam teli! Ne zaman evlenmeliyim? Sonra el âlem dedikleri gizli topluluk anneliği kaç kilomda yakıştırır boyuma? “Diplomam var ama çalışmıyorum.” desem! “Aaaaa” ile başlayan cümlelerin tonu ne olur? Saçımı yemyeşil yapsam mesela… Pembe bir etek alsam, üzerine fosforlu bir bluz? Fısıltı gazetesi kaç puan verir kombin yaptıklarıma? Şıkır şıkır taksam takıştırsam, şöyle bağırarak şarkı söylesem eskilerden: “Aboneyim abone, biletlerim cebimde. Ballı lokma tatlısı, aman hadi hayırlısı.” Hangi kuşağı yakıştırırlar sıfatıma? X, Y, Z… Onlar da neymiş? Şöyle bir ayrıntılı anlatan olsa. Yetmese; devam etsem. Çimlerde ayakkabısız zıplasam, takla ata ata. Tanıdık o suçlayan gözler; ne kadar daha kısık bakarlar ayaklarıma. Canım istedi diye papyon taksam elbisemin üstüne. “Çocukluk hayalimdi; astronot olamadım.” desem! Ama uzay elbisesini çeksem sırtıma dolaşsam şehrin sokaklarında. Bilmesem de gitar çalsam. Abuk, subuk notalar çıkarsam. Yamyam dansını öğrensem, yapsam metro çıkışında. Tüm paramı harcasam. Jelibon, şeker, cips alsam. Belki koli koli depolasam. Açık hava konserinde sahneye koşsam. Kapsam mikrofonu çılgınca bağırsam: “Herkes aynı şeyleri yapsa dünya çok sıkıcı olmaz mı? Farkındayım; konserinizden çaldım ama kimse üzerine alınmasın. Mutlu olmak için; saçmalama hakkımı kullandım.”