Saatlerden azade, uykunun fazlasıyla rötar yaptığı gecelerden birinde, kirpiklerimde asılı duruyor düşlerim. Gözlerimi her kapattığımda anlık bir vuslat gerçekleşiyor, kirpiklerim birbirlerinden ayrı düştüğündeyse kavuşmaların ardında bekleyen firkat oluyor. Mütemadi bir döngü şeklinde sürüp giden bu işkencede üzerimde taşıdığım zırhımı çıkarmak, kalkanımı bırakmak ve uykuya yenilmek istiyorum. Hiç olmadığı kadar… Zafer, uykunun olsun; ben savaşamayacak kadar yorgunum… Dileğim savrulup üzerimdeki tavana çarpıyor ve bir hışımla yine düşüyor üzerime. Basit görünümünün altında aslında ne kadar ağır bir dilek olduğunu böyle fark ediyorum. Ezici ağırlığı altında sırt üstü devrildiğim yatağımda öylece bekliyorum; zihnim bulanık, gözlerim aralık… Bu hâlin ömrümden ne kadar süre çaldığından habersiz, bir aydınlık beliriveriyor odanın içinde. Duvarları yalayıp geçen karanlık, usul usul çekiliyor penceremden. Işığın sızdığı yerde karanlık direnemiyor, ne de olsa ışık daimî zaferlere alışkın… Yatakta kapladığım alanın dışına bakıyorum sonra ve ışıktan aldığım cesaretle üzerimdeki durağanlığı baktığım tarafın tersine ittirerek, biraz olsun kıpırdanıyorum. Küçücük bir kımıltı bu. Ufacık… Bir isyan başlatmaya yetkin, devrimlere muktedir… Bir kelebeğin kanat çırpışı, kasırgaya dönüşüyor derinlerde bir yerlerde. Özlem çıkıp geliyor, özlem ki güçlü bir fırtına, haykırıyor kalbime. Esip gürlüyor, gürleyip esiyor, sessiz sedasız… Kirpiklerimden dökülüyor düşlerim, bir çiy tanesi gibi duruyorlar çarşafın üzerinde. Soğuk ve nemli… Ne de olsa birazdan onlar da yok olacak ve unutulacaklar… Uykusuzluğun koynunda, sol tarafımda duran boşluğa sarılıyorum. O da bana sarılıyor galiba. Belli belirsiz… Göğsüme çekiyorum onu, yaslıyor başını, uykuyu beraber bekliyoruz. Şefkatin tüm şehirden eksildiği bir bayram sabahına böyle başlıyoruz. Günaydın Güneş! Sen de uzatıp kollarını az sarılsana… Not: Dinlemeniz için bir de şarkı bırakıyorum buraya… Ne de olsa müzik iyi gelir uykusuzluğa! https://www.youtube.com/watch?v=auFHDnuNG_Y