Nasıl ve neden olduğunu bilmeden, sebep aramadan, sebep bulamadan. Öylece içimden geldiği gibi... İnsan uyanıyor, görüyor, soluyor, yaşıyor, uyuyor ve sonra tekrar ediyor yaptıklarını. Hayat zorluklar çıkarıyor, mücadele ediyorsun. İnsanlar zorluk çıkarıyor, mücadele ediyorsun. İmtihanların oluyor geçmeye çalışıyorsun, kalbinle savaşıyorsun aklınla savaşıyorsun. Bir şekilde yaşıyorsun bu hayatı, düzen kurmaya çalışıyorsun. İşin yoksa iş bulmaya çalışıyor, evin yoksa ev almaya çalışıyorsun. Açsan yemek yiyor, su içiyorsun. Peki ya duygularınla nasılsın? Duygular kalbimizi saran bir sarmaşık. Her bir dalında ayrı bir duyguyu temsil eden. Bazısında hasret var, Bazısında kırgınlık, bazısı sinir küpü, bazısı hüzün. Her yaşadığın duyguda bir sarmaşığın dalı kaplıyor kalbinin etrafını. Hüzne, acıya, kırgınlığa alıştı artık kalbim. Karamsar şiirlerden, sonu kötü biten romanlardan endişelenmiyor. Kızgınlığını dindirmeye çalışmıyor gönül dağında harlanan ateşinin. Alışmış bir şeye, kabullenmiş artık kalbim. Devranın döneceğine de umudum kalmadı artık pek, ama kalbimi saran en büyük sarmaşık dalının adını koyamadığım zamanlardan geçiyorum bu aralar. Çiçekli böcekli yerlerden geldiği belli, kalbime baharı getirdiği de. Bahar dediğinin iki türlüsü de güzel elbet ama ilkbahar kokusuyla gelmişse hala adını koyamama sebebim odur şayet. Sonbahara alışkın kalbimin sarıdan başka renk bilmemesine karşın bu denli yeşil, bu denli maviyi görünce gönül gözümün kamaşması normal geliyor bana. Peki ya adı ne bu sarmaşığın? Söylenilen her şeye kapalı kulağım, gösterilen her şeye gözlerimin kapalı olması gibi. Aklım beynimin denizinde kayığıyla balık tutmaya çıkmış. Peki bu kalbimi huzura boğan, adını koyamadığım tarifsiz duygunun adını aklım olmadan nasıl koyarım ben? Hissediyorum öyleyse varsın. Nerede olduğunu sorma sakın, tıpkı neden olduğunu da. Adını da koymaya çalışmıyorum artık bu sarmaşığın, sebebini de. Sadece seni seviyorum diyor, çekilip bir kenara bu sarmaşığın seyrine dalıyorum...