"Yaşadıklarından hiçbir şey öğrenmeyeceksin değil mi?" dedi beyin kalbe. Kalp cevap verdi: "Bırak atayım hızlıca ve yeniden deneyeyim."

Patron kim? Kalp! Beyin! Hangisini dinler insanoğlu?

Kimi insanoğluna göre kalp patrondur. Kimi insanoğluna göre beyin. Olay, zaman, mekân, yıllar, bin bir çeşit insanoğlu değiştirir mi patronunu? Ya da yeniden denemeli mi insan? Defalarca yara alsa da. Tutmalı mı kalbin elinden? Susturmalı mı beyni?

 Durmadan çalışan, üreten beyin. İnsanoğlu kalpten kopup beynin kölesi mi oldu? Oysa “Kalbimin sesini dinledim.” denir nice zaman. Ya da durmadan kan pompalayan bir organ, kalp. Beynin sesine kapattık mı kulaklarımızı? “Mantığımla hareket ettim.” cümlesini de duymaz mıyız? Yine çoğu zaman insanoğlundan. Bu iki cümle, patron kim?

Kalp sever de beyin sevmez mi? Aristoteles kalbin tüm düşünce hislerin kaynağı olduğunu düşünerek, duyguların tamamen kalpte olduğuna inananlardan biriydi. Hipokrat ise duyguların beyinden doğduğunu düşünenlerden. Hangisi doğru? Bütün duygular şefkat, aşk, nefret, takdir, merhamet farklı ritimler oluşturmaz mı insanoğlunda? Aşk; bir çift gülüşe evet derken, nefret; bir vazoyu yerle bir ederken, beyin ne yapar? Yüzlerce ihtimali aynı anda geçirmez mi içinden? Kalbi dinleyenler güçsüz mü? Beyni dinleyenler duygusuz mu? Bu iki his, patron kim?

Beyin "Kalk! Yapmamız gereken işler var." derken. Kalp "Kulağa hiç hoş gelmiyor." cevabıyla kimi insanoğlunun kulaklarını çınlatırken. Beyin "O uçurtmanın peşinden koşma yetişmezsin!" derken Kalp "Olsun belki de yetişirim." umuduyla insanoğluna umut verirken. Belki üzüp, belki de mutlu ederken. Bu iki ihtimal, patron kim?

İnsanoğlu patronu düşünüp dururken yüz yıllardır. Belki onlar el ele kol kola gülerken. Belki de yine kavga ederken, amansızca. Beyin kalbe güzel haberler verirken belki de. Ya da kalp bu defa bir martının peşine takılmışken, kim bilir? Sahi bulamadım. Bu iki organ, insanoğlu patron kim?