Her günden sonra, her geceden sonra, her yoldan sonra, her insandan sonra, her aşktan ve her duygudan sonra.
Geriye kalan…

Yarım bırakılan kalpler ve duygular var hayatta. İnsanların ne denli acımasız olduğunu anlatmaya gerek yok diye düşünüyorum artık. Çünkü herkes bir şekilde gidiyor hayatlarımızdan. Alıştığınız insanda, sevdiğiniz insanda gidiyor. Gitmem diyenin en erken gittiğini görmüş olanımız bile vardır. Kuytu köşede ağlayan duygular olmasa şayet oturup bir çıkmaz sokakta hepimiz hüngür hüngür ağlardık bence. Bu kadar acıya bu kalp dayanmaz diye düşünüyorum. Hayatla birlikte hayallerinde başına yıkıldığında anlıyorsun aslında bazı şeylerin boyunu aştığını. Mesela o kadın seni hiç sevmedi, sen onu hiç hak etmedin. Mesela sen o zenginliğe hiç çalışmadın hiç uğraşmadın. Zenginlikten kastım para pul değil asla, bir şekilde kazanılacak şeyler vardır hayatta ama ömrü boyunca uğraşsa kazanılmayacak zenginlikler vardır. İşte ben onlardan bahsediyorum. Onlar gönül zenginliği, iyi kalpli olma, yaşamanın amacına varma, mutlu olma ve mutlu etme… Hayat bir şekilde akıp gidiyor biz ardından izliyoruz hep gidenleri. Zamanda olsa izliyoruz insanda olsa izliyoruz çünkü gitmek isteyen insana, yola çıkmış insana kal demek zulümdür, yanlıştır en nihayetinde. Bedenini gitmeye hazırlayan her insan ruhunu sizden çoktan göndermiştir. Ruhu sizinle olmayanın bedeni yanınızda olsa da mutlu olamazsınız.
 
Gelelim geride kalmaya. Kimseyi mutlu etmeyen bu durum belki de olması gerekendir hayatta. Bazı insanlar hep geride kalmaya mahkumdur belki, belki de hep olduğu yerde saymakla meşhurdur. Üzülmek insanın mayasında var. Acı çekmek, yanmak, kavrulmak…
Unutmayın sevmek bir nimettir acı çekmekte, yanmakta, kavrulmakta bu nimetin yanında gelen misafirler... Nimet nasip olmayan insan, misafirperverliği ne yaparsa yapsın beceremez. Anlamak isteyene bu kadarı yeter.
Geride kalmaya devam edelim, giden olmadıktan sonra geride kalıp sevmeye sevdalı olmak her zaman evladır…