Başarı ya da başarısızlığın bir rengi olsaydı eğer; hiç şüphesiz evrenin en saf hali,gökkuşağının en neşeli rengi olurdu başarı. Başarısızlığın tonunun ise anadan doğma en üryan haliyle kuyu dibindeki zifiri karanlıklarda saklandığı düşünülürdü. Nitekim olumlu ya da olumsuz her gerçeğe yakıştırmaya çalıştığımız bu görünüşler renklerin değil, insanların bir manifestosudur aslında. Renklere yasladığımız bu yükler ; yaşamlarımızın bilinçaltında oluşturduğu bir algı operasyonu değil,duygu operasyonudur. Evrenin büyüleyici bu renkleri kimi zaman hayallerimizde ayrıştırılırken, öteki taraftan iç sıkıntılarımızda ötekileştiriliyor. Bu bir nevi duyguların vücut içinde data transferi yapmasına benzer. Duyguların ters döndüğü gibi bazen gerçekler de ters döner,dönmeli. Değişen duygular,algılara teslim olmamalı. Bir gün büyük bir retorikçi etkileyici ve ikna edici bir konuşmasıyla, hayallerindeki “iyi niyet” renginin siyah olduğunu açıklasın. Böylece sona yaklaşırken zihnin bütünlüğünde her şeyin yeniden var olduğunu göreceksiniz. Unutmayın duyguların büyüklüğü, kelimelerin serbestliği bir vuruş yakaladığında,susmamalı...