Sevmeyi yanlış bilenlerin ütopyasında sıkıştık. Bilinenin aksine sevmek her zaman doğruyu söylemek değildir.  Herkesin haklı olduğu dünya bazılarımıza ağır gelebilir.  Bazen kaybolduğunuz sularda aydınlatmayacağını bildiğiniz ışıkların varlığı da yeter.  Bir kahve kokusu alır götürür

Bir kürede yaşayan düşüncelere sahip oyuncaklarız aslında. Gidebileceğimiz bir yer geçirebileceğimiz uzun vakitlere sahip değiliz. Anlamaya ve inanmaya ihtiyacımız var. İnsan yaşarken varlığından bir haber olduğu  dünyanın ölürken mahkûmu olmak istiyor.Bizi değerli yapan şey bilincimiz. Yemek,

Yok saymışız gençliğimizi. Birbirimize yabancı olmuşuz. Hevesimiz kalmamış yaşamaya. Muhtaç olmuşuz biraz heyecana, ufak bir sevince. Eskiden çilekli pasta yerdik seninle, sihirliydi belki de o zamanlar. Lise yıllarımızın en tatlı pastasıydı. Şimdi küflendi raflardaki pastalar. Kaybolduk hayatı

(Amele değil işçi, işçi değil emekçi)Şarkılar çalıyor kafamda. Sözleri anımsayamasam da hatırladığım birkaç   kelimesi var.Hatırladığım ilk sözler “Amacım var… Ulaşacağım yıldızlara…”Amaç kelimesi ağır geliyor kulağa. Paltolu, kalıplı bir adamın, ıssız bir sokakta,fısıltıyla gelen çığlığı

Bahar düştü bahçelere OKUMAYA DEVAM ET

Telaşlı insanların yeri metrolarCaddelerde yalnızlık varTuristler tarih peşindeDiğerleri kandırma içindeİstanbul‘u bilirsin işteHerkes kendi peşindeKaybolmuş gelecekteTarihi bir kale İstanbulSen yine de dillendirmeHerkes onun peşinde

Seviyorum çiçek sulamayıÇiçekten daha çokArıyorum, bulamıyorumBağırıyorum, duyuramıyorumSeviyorum ama sevmeyi seviyorumBakıyorum ama görmüyorumKorkutuyor ama daha çok heyecanlandırıyorFarklıyız belki herkesin farklı olduğu kadarHüzün, bir sargı bezi oldu bileYaradan beslenen nesil doğduİlk hıçkırığı