Küllerinden doğan bir adamın hikayesini yazmak istiyorum bu sefer. Başrolde kendim gibi düşündüğüm bir sürü insan var bir de. Hani herkesin vardır küllerine kadar savrulduğu dağlar, kayalıklar, uçurumlar… işte tam da o dağlardan gökyüzüne uzanan bir hikayenin kahramanı olmak için başlıyor bu sefer kalemle kağıdın savaşı. Biri yeniden başlamayı yazmaya çalışacak, diğeri yeniden başlamanın ilk durağı olacak. 

Öyleyse başlayalım…

Çok eskidendi o sevdiğim insanın her haline bağlı olup deli divane oluşum. Çok eskidendi saf ve temiz kalbimin var olduğunu bilmem. Şimdilerde hayat gibi kirlenmekten başka bir şey yapmıyorum. Elimle ya da dilimle sürekli üzerime, kalbime bulaşan balçığı temizlemeye çalışıyorum. Başarabilir miyim bilmiyorum ama uğraşıyorum. Gerçekten yorulduğumu hissetmek bir yana yeniden başlamanın verdiği heyecanı bile hissetmiyorum. Yine de çabalıyorum çalışıyorum eski beni bulamam belki ama yeniden iyi bir şeyler için temiz kalmaya temizlenmeye çalışıyorum. Kaçıyorum kendimi aşağı çeken her şeyden, susuyorum. Sessizleştikçe kendimi buluyorum. Bir kitap bir kahve bir gece yarısı balkon sefasında kendimi arıyorum. Neler olacak bilmiyorum, sevdiğim geçmişlerin üzerini kapatabilecek miyim? Yoksa her defasında önümde bundan daha iyisi olmayacak gibi bir set mi oluşturacaklar?

Bitirdiğim dostlukları unuttuğum anıları hatırlamaya devam edecek miyim?

Yoksa yeniden dostluklar kurup yeni anılar biriktirebilecek miyim?

İnanıyorum bu sefer o uçurumdan kanatlarımla havalanacağım gökyüzüne. Temiz bir sayfanın bana mükafatı elbette temiz bir kalp ve temiz bir gökyüzü olacak. O kadar yağmurdan sonra temizlenecek üzerim, ellerim, kalbim…

O kadar yağmurdan sonra çıkacak pisliğim, açacak güneşim.

Belki sen belki başkası, güneşim gibi parlayacak dünyama ansızın ve birden bire. Her şeyin yenisini bulacağım ondan sonra, herkesin yeniden adım attığı temiz bir durak bulacağım.

Anka kuşu misali yeniden doğacağım baharlara…