Bir kurtuluş günüydü. Ellerin ellerime değdi gökyüzü yeşerdi. Ellerin ellerime değdi ay güneşe gülümsedi. Bütün illüzyonlar sözcük hanemde yer değiştirdi. Bir söz cemresi düşüverdi hayatımın orta yerine. Önce felaketim oldu sandım. Sonra bayram yeri gibi oldu ortalık kutlamalar içinde arandım durdum. Fakat bambaşka bir şeydi bu adını bulamadığım. Tek bir satır karaladım yarısı yanmış kâğıt parçasına. Gözleri güneş çocuk, kirpiklerine salıncak kuralım. Sen orda öylece dur ben hep sana bakayım…