Tatlı bir telaştır, minik adımlar... Ve bir annenin bu dünyada yaşayabileceği en güzel duygudur. Kendilerinden başka bir varlığın sorumluluğunu üstlenmek… Bir çocuğu dünyaya getirmek için bir roldür Anne-lik. Sevgi veren, bakım yapan, ihtiyaçlarını gideren, kucaklayan, sevgisini ve şefkatini esirgemeyen en önemlisi evladını anlamak ve ona her zaman yol gösterici olandır anne-lik. Anne-lik doğduktan sonra uyurken nefes alıyor mu diye saatlerce kontrol etmek, ağladığında sakinleştirinceye kadar sabırla başında beklemek... Her ne kadar biyolojik olarak tanımlansa da annelik en kutsal görevdir, meslektir belki de hakkıyla layıkıyla yapabilen anne-lik. Anne olmak ve anne-lik yapmak arasında ince bir çizgi vardır. Gerçekten kan bağı mı gerek anne olmak için yoksa can bağı ile annelik mi yapmak gerek? Çevremize baktığımızda biyolojik annesi olmayan ama annelik vazifesini en güzel şekilde yapan pek çok figür bulmamız mümkün aslında… Kızı çalışırken yıllarca torununa bakan anneanneler, babaanneler, çocuk evlerinde çocuklara ihtiyaçlarını sevgilerini esirgemeyen sosyal hizmet çalışanları, çocuklarını yalnız tek başına büyüten babalar, bakıcılar... Bu örnekleri çevremizden gördüklerimiz ve şahit olduklarımız ile çoğaltabiliriz. Anne olan her kadının içgüdüsünü, sonsuz şefkatini esirgemeyen ve gözünden sakındığını biliriz ama anne-lik edebilme görevini layıkıyla yapmaya çalışanların da hakkını vermek gerek. Bir çocuğu annesi gibi kim sevebilir? Çocuğa layıkıyla anne-lik yapan hakkını veren bir meleğin timsali sevebilir tabi ki. Çocuk bir aileyi tamamlayan en önemli unsurdur. Çocuklar her ailenin ışığı gibidir aslında. Anne sevgisi ve anne ilgisi göremeyen çocukların ışıkları biraz silik yanar çünkü o şefkati, sevgiyi o sıcaklığı hissedemeyen çocuğun hep bir yanı eksiktir. Tabiatta da bu böyledir. Hiçbir hayvan diğer hayvanın yavrusuyla ilgilenmez. Herkes kendi yavrusuyla bir bağ kurmuştur ve o bağı asla bırakmaz.