Küskün degilim .. Kırgın  hic degilim
. Anlayabilirmisin bunları bilmiyorum, Benim en iyi arkadaşım, 
Dert yoldaşım kendimdir. Cahilim belki ,  Bazen bilemiyorum hic birşeyi. Gözümde yaş dualarima sarılıp y

Öncelikle böyle güzel bir imkânı bizlere tanıdığı için ,LAVİNYA DERGİSİNİN kurucusu olan Tolga Türkmen’e teşekkürlerimi iletiyorum.20 yaşındayım ve Ordu’da yaşıyorum. Bilgisayarlı Muhasebe bölümü mezunuyum.Yazmaya 18 yaşında başladım.Önceliğim her zaman i

İncinin olma hikayesini bilir misiniz?
Ya da kelebeğin?
İnci değersiz bir parçadır aslında ama yıllar geçtikçe daha özel ve güzel olur...
Ya kelebek? İğrenerek bakılan bir tırtıl iken zaman geçtikçe mükemmel kanatlarıyla kelebeğe dönüşüverir...
Ya insanoğlu?
Buldu mu hemen sahiplenmek iste

İlk karşılaşma.Hatırlar mısın bilmem. Rüyama ilk
girdiğin an, gözlerine uzunca bakma fırsatım olmuştu. Yüzünü incelemek için
epey çaba harcamıştım. Ellerimi yüzüne götürdüğümde hareketsizce bana bakıyor
oluşun… O gözlerinin rengini hiç unutmadım biliyor musu

Sizin mutsuzluğunuz ile mutlu
olan insanları gözünüzde fazla büyütmediniz mi?Kendi hayatınızdan fazlasıyla
ödün verdiniz. Olmaz denilen ne varsa oluverdi bir anda. Yapılmaması gereken ne
varsa yapıldı.Şu bir gerçek aslında, insan
sevmenin bedelini çok ağır

Pencereden bakıyorum şimdi.
Kuşların cıvıltıları kulaklarıma geliyor.
Bir avuç mutluluk istedim.
Kimse gelip vermedi.
Bense pencereye çıkıp oturdum.
Derin bir nefes alıp, gökyüzüne baktım.
Mutluluk bu, budur işte mutluluk.
Tabi ki de biliyordum kimsenin bana gelip mutluluğu veremiyeceğini.

Yolun nereye varacağını bilmeden
yürüyordum. Aklımdaki tek soru nereye varacağımdı.Belki iyi belki kötü…Saatin kaç olduğundan bir
haberdim. Havada bir hayli soğuktu. GECENİN AYAZI.Sokak lambasının yandığı küçük
bir ara caddeye adım attığımda, rüzgârın etkisi

Eskiler diyorum eskiler...
Saf temiz yürekli insanlar şimdiler gibi kötülük, art niyet peşinde olmayan eskiler.
Hani belki giyim kuşamları şimdikiler gibi temiz, ütülü değildi ama küçük kalplerine verilen merhamet gönüllerine verilen şefkat ve sevgi hepsine bedeldi...
Gerçekten de; Ah O Eskiler…

Gücümü güçsüzlüğüm ile tükettim.Belki olmayan gücüm,Belki de sadece varsaydığım…Kimi zaman kendi gücünle
savaşırsın,Kimi zaman hiç seninle olmayan
gücünle...Şunu kendinize sormanız
gerekiyor,Olmayan gücüm nasıl tükenir?Veya olmayan gücümle nasıl
savaşırım?<

Sanırım en çok korktuğumuz şey "KAYBETMEK"
Hele de sevdiğimiz birini kaybetme korkusunun tarifi yoktur...
Hepimiz mi öyleyiz yoksa ben tek mi bilmiyorum ama
Değer bilmiyoruz…
Hele de yanımızdakilerin değerini hiç bilmiyoruz
Zaten yanımızda diyoruz,
Sanki hep olacaklarmışçasın

Susuyor,Ve yine susuyor.Yetindiği tek şey ise,Elinde tuttuğu küçük, kare bir
resim.Oysa…Papatyayı ilk eline alıp
kokladığı zaman,O kokunun,Hiç bitmeyecek, hiç tükenmeyecek
olduğunu sanıyordu.Her koklamasında derin bir nefes
çekerek,O nefesi hemen koy vermiy

Düşünüyorum bugünlerde...Bugünlerde biraz daha farklı düşünceli buluyorum kendimi;Ne de çok olmuş böyle bir şeyleri düşü

1.GECEMÇığlık sesleriyle gözlerimi açtım. Hücre karanlık olduğu için tekrardan içimi bir korku kapladı.Yattığım yerden toparlanarak ayaklarımı göğsüme yanaştırdım.-‘’Yardım edin!’’Sesler bir saniye bile dinmiyor aksine daha çok çoğalıyordu.Elime dokunan şeyle

Mezarlığa gittiğinizde yıllar
önce ölmüş bir yakınınızın mezar yerini aradınız mı hiç?Ya da iki mezar arasına sıkışımı
tüm pişmanlıklarınız, yaptıklarınız yapamadıklarınız…İki dünya arasında bocaladınız
mı?Ya da üzüntüyle hasret arasında
boğuldunuz mu?İşte

İnsanın bitti dediği yerde başlar hayat,
tükendim dediği anda yeşerir filizler...
Bir tırtılın hayata elveda dediği an canlanır birdenbire
rengarenk kelebek kanatlarıyla "Merhaba" der yeniden yaşama...
Yüreğimdekileri korkmadan gerçekleştirmek için
koşmalı dur durak bilmeden hayatta.
Gidebil

Gökyüzü gibi ol,Işıltı saç.O muazzam kokun hep aynı olsun.Yağmurunla ıslat,Güneşinle ısıt.Ve asla değişme,Rengini yitirme.Hep parla, parla ki rengini
göster.Ha birde, her yeri aydınlatma. Seven sevdiğine nasıl sadık
kalıyorsa,Sen de öyle ol.Te

Kimine göre zengin olmak kimine göre göz önünde olmak,
kimine göre beğenilmek mutluluktur. Bazılarına göre uyumak bazılarına göre bir
şeyler yemek mutluluk kaynağıdır.Üstad Cemal Süreya ise güne kahvaltıyla başlamanın mutluluk
olduğunu söylerken doğru söylemiş bence?Ne dersiniz yemek

Ailen olmalı
Ailem varsa,
şanslısın demektir,
Çelikten sağlam, taştan sertsindir…
arkana dağ yaslanabileceğin tek dayanağındır
hayatın boyunca seni var edendir aile...
Tek başına yaşayabilirsin,
ama yaşarken her şeyi kendin yapamazsın
Anne baba sıcaklığını veren olamayacak hiçbir zaman...
u

Sevgi; iki insanın karşılıklı
olarak birbirine besledikleri tohumdur aslında. O tohum zamanla büyür ve kocaman
bir mutluluğa kapı açar. Bazen de büyümeyip öylece duruverir.Şimdi örnek verecek olursam eğer,İki insan düşünün ve bu iki
insanın birer yeni dikilm

Kalmadı dünyanın zevki sefasıHüseyin Kerbela’da ölenden beriGül diken üstünde kanar yarasıBülbülün zehrini içenden beri Veysel gerçeği görmeden bildiYavuz mısıra sabırla vardıBitmez bu dünyanın tasası derdiAdem ve Havva’yı bilenden beri&nbs

El açıp Allah’tan derman dileriz.
Hani derler ya, ‘yok mu derdime derman’ diye? O işte. Derdimiz bizlerden, dermanımız
yaradan Allah’tan.Her el açmak dert yanmak değil
aslında, derdi tasası olmayıp yine el açan insanlarda var.Kimisi kibrinden istediğine
ula

En önemli işimiz yaşamak, bütün
işlerin en görkemlisi, en büyüğü…Lakin düşünerek yaşamak gerek.
Perdenin arkasında değil güçlü bir şekilde sahnede yaşamalı insan ne
yaşayacaksa…Yaşamak en onurlu mücadelenin
verildiği büyük bir savaştır. Bu savaşta kalenin i

                  Ummadığımız bir anda çıkıp, ummadığımız bir anda kayboluyor insanlar.Kalbinin acıdığını hissetmek nedir bilir misin?Ya da  kendinden çok güvendiğin seni yarı yolda bıraktı mı?Etrafta bir sürü kalabalık varken, tir t

Raflarda unutulan kitap gibisin
ve hala okunmayı bekliyorsun.Aslında sen de biliyorsun
okunmayacağını ama bir umut keşfedilmeyi bekliyorsun.Beklediğin zaman içerisinde
birçok insanla her ne kadar konuşamasan da o kişilerin senin için ne
düşündüklerini ve ne

Teknoloji bizim eserimiz değil
biz onun esiriyiz aslında… 2018 yılı verilerine göre Türkiye nüfusunun %67 si
internet kullanıcısı. Tabi burada şehirli, köylü, zengin, yoksul, yaşlı, genç
ayrımı yok. Her tabakada her yaş grubunda olmazsa olmazımız internet. Y

Ne yazsam acaba diyerek başladım.
Ne yazacağımı biliyorum ne de, ne yazmam gerektiğini.
Bön bön bakıyorum etrafa.
Bir gece karanlığında kendimi arıyorum.
Nefes alışımı dinliyorum.
Dilimde kelimeler taşıyorum.
Sokak taşlarına bakıyorum.
Kafam o kadar çok dolu ki şuraya yazacak iki satır kelime

Bazı şeyleri eski haline getirmek için uğraşmanıza gerek yok artık. Hiçbir şeyi düzeltmek için çaba da sarf etmeyin. Bırakın oluru neyse o olsun.Çünkü siz olanı düzeltmek için uğraş verirken, O her ne ise daha da kötüleşiyor.Böylece iyiden iyiye çıkmaza giriyor her şey.Düz

Senden sonra bütün sokakları tamir ediyor adımlarım.Ruhumdaki sarsıntılar gözlerime sığmıyor.Çalışmak ve üzülmekten başka bir hayatım yok.Kendimden uzak bir kalbim var, Gitme…Karanlık merdivenler üstüme geliyor.Ayak seslerim kayboluyor boşlukta.Derin bir buhran taşıyorum içimde.Tüm aynal

Sessizlik istiyorum, Yokluk kadar sessizlik.Ve yürümek istiyorum, Şehrin suskun sokaklarında yürümek.                               Yüreğimizin güneşi sessizce batıyor,Çıkmaz sokaklara giriyor.Ferya

Beden ve ruh yorgunluğumu neye bağlamalıyım?Hissizliğime mi?Yoksa…Siz söyleyin.Bu yorgunluk hissini nereye bağlamalıyım?Bu konuda cevapsız kalacağınızı biliyor gibiyim.Çünkü ben de bu soruma yanıt alamadım henüz. Belki de yaşıyor olmanın yorgunluğu vardır üzerimde.Veya tü

Kimi hırsız, kimi rezil,
Zarar insanlardan gelir.
Her gün geçer izi kalır.
Zarar insanlardan gelir.

Hayvan ihaneti sevmez.
Dağlar taşlar kelam bilmez.
Edenin yanına kalmaz.
Zarar insanlardan gelir.

İnsafı yok zararı çok,
Her şeyiyle yalanı çok.
Doğruluğun yuları yok.
Zarar insanlard

Ve gene bir akşam...Ama sıradan bir akşam değil,Sessiz ve sensiz bir akşam.Sana gene gönlümün en ıssız yerinden yazıyorum...En uçsuz , en bucaksız, yerinden,Sorma niye yazdın,neden yazdın diye!Çünkü bilirsin, bu aşk lisanını bilmiyorum.Ama derler ki kalbindeki duygulardır...Eğer şimdi de

Hayattan çıkarmanız gereken bazı derslerden bahsedeceğim.İlk olarak insanlara çok çabuk güvenmemeyi öğrenin.İkili ilişkilerinizde alttan alan ve susan taraf olmayın.Siz ne kadar susar ve alttan alırsanız,Karşınızdaki kişi sizden yüz bulur. Ve sonuna kadar alttan alan taraf hep siz olursu

Sensiz ıssız ve karanlık oluyorum
Aklıma düşme bu kadar
Kalbimde ağırsın zaten
Gece saklıyor sensiz kalan yanımı
Unuttur kendini…

Yaz kış ellerim üşür sensizlikten
Bir an bile geçmez, sen aklımdan geçmedikçe
Kaldır artık şu gönül kuşatmasını
Beni yarı yolda bıraktın
Ahını da al, git
Unu

Çok keyifli olmadığım
zamanlarda yazarım.Yani çoğu zaman...Daha çok geceleri.

-Hey!Sesin geldiği yöne baktım.-Ruhunu senden almaya geldim.Koşar adımla üzerime doğru gelen kişiye baktım. Kanlı gözlerle ve yırtık pırtık kıyafetleriyle adeta korku filminden çıkmış gibiydi.Olduğum yerde durmayı bırakarak koşarak uzaklaşmayı denedim. Boş bulduğum bir eve hızlı adı

En çok sana yandım
Seni andım
Senden yana yine hep sana yanıldım
Yanılttın.
Ben hiç böyle boğulmamıştım
Bir kere bile bu kadar kelimeyi aynı anda yutmaya kalkışmadım
Kalbine, eline, yüzüne dokunabilecek kadar yakındım oysa ki
Gözlerinin içine bile bakamadım.

Neydi şimdi içimdeki bu sancı?

Bir tutam
ışık avunduğumGöz ucumda
kışlar beklerSanki
çığlıklar doğuracak sabah Hiç
uyumamış gibi huysuz,Terk
edilmiş geceler.Sabaha
kadar vazgeçmeyi bekler. Soluk
soluğa parmak uçlarımCamdan
bakan kı

"İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı" demiş cânım Orhan Veli... Ben de kapatıyorum gözlerimi. Ve dinliyorum. Eminönü Sahilinde martıların sesini, Haydarpaşa Garı'nda trenlerin düdüğünü.Ne ayrılıklara ne
kavuşmalara sahne olmuştur burası şimdi. Ne sevdal

Acılarımız var. Büyük ve sessiz.Gerçeklerimiz var, görmek istemediklerimiz.Kocaman odaların, daracık olduğu anlar var. Nefessiz.Sustuğumuz, yutkunamadığımız onca vakit var.Güneşe rağmen karanlıktayız.Gülüşlere rağmen ağlayanlarız.Biz, kendi yalanlarımıza inananlarız.Bizler, karanlığın çı

Pencerene bakıyordu pencerem. Bu yüzden dünyanın en güzel
çiçeklerini penceremin kenarına dizdim. Beni görmüyorsun bari onları gör diye.
Fakat görmedin. Ben yine de vazgeçmedim. Belki birçok kez vazgeçmenin eşiğine
geldim ama bana anlam veremediğim bir şey, bir ses, bir sezi buna izin

İnsanın her şeyden, herkesten, elini eteğini çekmek istediği zamanlar vardır. Kimseden bir şey beklemediği, bir tebessüme dahi minnet etmediği zamanlar. Sanki dünya yansa umurunda değilmiş de, yanan dünyanın dumanından gözlerinin bile acımadığı zamanlar.İşte tam da o 'an' dayım. Kimsenin

Buğulu
camlarda hüzün dururkenEn derin
yerimde seni çiziyor bir ses. Acı
hayatıma bir dua gibi,Yazı

İnsanın belli bir yaşa geldiği
zaman aklından ölünceye kadar çıkaramayacağı sözler de birikiyormuş.Onları kalp sandığında
kilitliyor, naftalinliyormuş.Annem.Bana hep kalbini karartma dedi.
Bu dünya kirli, sen ona inat tertemiz yaşa diye öğütledi.Hayvanları s

Hasretin aşıyor yokluğunuBoşlukta sallanan elTutamaz yorulan sesleri.Neşe devri bitti,Ağır tecrübeler oturdu yüreğime.Dehşet vakitlerdeAklıma geliyorsun,Gelme .Taşıyamıyorum omuzlarımdaAlıp gidiyorsunÇizik hatıraları.Ben burdayım halaHaykırışlarım boğuluyor ardındanDonup kaldı eski günle

Hani soruyorlar ya,
Gitmek mi zor kalmak mı diye?
Gitmek derim...
Gittiğin yer senin belki çok mutlu olacağın bir yer olsa dahi gitmek derim...
Gidiyorsun ve arkanda bırakıyorsun koskoca geçmişi...
İlk defa gitmiyorsun defalarca gitmişsindir de ilk defa bu kadar acıtıyordur...
Muhakkak senin d

İnsanlar ikiye ayrılır: uyuyanlar ve
uyuyamayanlar. Uyuyamayalar uyuyanların nöbetini tutar. Eğer siz de
uyuyamayanlardansanız yastığınız ne kadar yumuşak olursa olsun başınızı
koyduğunuz anda demire dönüşüverir. Hayatın acımasızlığıyla sizi çevreleyen bir

Küçüktüm ... Hava sıcaklığının termometrelere baskı yaptığı,
güneşin asfaltları eritip her yere zift kokusu yaydığı bir gündü. Bir hafta
öncesinden denize gitmeyi planlamıştık. Zaten öyle her aklımıza geldiğinde
kapıyı çekip denize gidemezdik. Bir hafta hazırlığın sonunda yola çıktık.

Canım çekiyor diye öpemem seniKızarsın belki üzülürsünYaş olup gözlerime dizilirsinÇok uzaksın sen bana güneşDokunamam kızıl kokan saçlarınaYokluğundan korkarım bilirsinBaşını her alıp gidişindeArdından bakamam sana denizSen sinirlisin, hırçınsınCanım her istediğinde söyleyemem seniHer k

Anladım ki
fayda yok boşuna çekilen sigara dumanındanYa da
geceleri yastığa sarılıp beynini yargılamaktan Anladım ki boşuna
değilmiş fazla sevmenin ıstırabıHep dilimde,
olmayacağını söyleyenlerin bu lafı 

Bir yaz gecesi rüzgârda uçuşan tül kalbim. Avuçlarımın
arasından kaybolan satırlarımı topluyorum. Yaldızlı gecelerde doldurduğum
düşlerimi boşaltma zamanı gelmiş fark edememişim. Ne yazık, hayat yine karşımda
kollarını bağlamış. Suskun bir çocuk gibi bakıyor gözlerime. Eksik, fazla
s

Hayatımız tıpkı bir yapboza benzer. Bir çerçevenin içinde birbirinden farklı parçalardan oluşan bir bütün. O parçaların hepsi hayatımızdaki insanlar, bizi biz yapan şeylerdir. Bir tanesini kaybetsek hiçbir şeyin anlamı kalmayacaktır. Ama öyle bir an gelir ki

Sabır büyüten Ömür çürüten bu şehirdeHer şeye rağmen Bir umudun parçasıyım benTek derdim yaşamak, nefes almakÖzgürce yürümek yollardaFakat ne yapsam olmuyorHer sokakta bir yığınHer köşe başında yoksullarHalk ekmek kuyruğunda Anne kucağında Avuçları kundak kokan bebeklerDiğer yanda çöpler

Bir masal yankılanır çoğu zaman kulaklarımda. Belki bazıları
çok iyi bilir belki kimseler bilmez. Oysa çok klişedir başı sonu bu masalın
tıpkı hayat gibi. Hatta sonu belirsizdir. Bazılarına göre küçük kara balık
özgürlüğüne kavuşur bazılarına göre ise hayattan silinir. Yolunu kaybeder

Ve bir de hayatımızda ölüm diye bir gerçek vardır:Ansızın gelir ve tarumar eder tüm koca yılları...Giden midir yoksa kalan mıdır hüznü hisseden?Biri berzah alemine doğru uzun bir yola girerken geride
bıraktıkları ise hüzünlü anılara mahkum olurcasına gam ve kederi yaşıyorlar...Yıllar ne

İnsan ne olmadan yaşayamaz?Birçoğumuz buna belki hava olmadan, belki su olmadan, belki ekmek
olmadan yaşayamaz yanıtını verir. Fakat en az bunlar kadar

Bir namazla çıkmaz günahOlmalı gönüller ferahTövbe ettim, dedim Allahİbadetler kabul olsun Hem recepte hem şabandaRahmet dolu ramazandaHer millette ve insandaTüm niyetler barış olsun En muhterem sestir ezanMevlanadan, yunuslardan

Hayatım boyunca en çok gözyaşı döktüğüm gündü sanırım. Beni
sarsan küçücük bir soruydu aslında "Sence bu anneler gününde annemin
mezarına hangi çiçeği dikmeliyim?". Mesajı on, yüz hatta bin kez
okumuştum. Sadece yutkunmuştum, sadece yutkunabilmiştim. Çaresizliği, acıyı, özlemi
bir ar

Göğün iki yakasını birleştirir gibiydi bakışın gözlerime. Bir gün gelip o göğü başıma yıkacağını nerden bilebilirdim
ki. Her gün aynı yerde oturup yarılmış duvardaki çatlağa
ilişirken gözlerim, Nasıl düşünebilirdim bir gün o duvardan daha çok çatlakla
dolacağını içimin. Şimdi viran ol

Ben yüreğimde çalan şarkıyı söyleyememBilirsinOlmazlaradır meylimSen anla benim aşikar halimdenBütün karanlıklar aydınlanır seni düşününceBekliyorumHer şeye razı olmanın en güzel haliyleKaybettiğim her şeyi arıyorum gözlerindeGözlerimden hesaba çekileceğimi bile bileYüreğimin en derin ku

Ait olmadığımı hissettiğim
zamanlarda yıldırım hızıyla içime düşen 'hadi kalk git buradan' duygusunu asla
bastıramıyorum. En derin çocukluk anılarımda bile hep ellerimden tuttu asla
bırakmadı. Çocukken gittiğimiz akşam
gezmelerinde her eve gitmek istemezdim

Gülün solmasıZora sokuyor güzelim bahçeleri Canımızı sıkıyorBir hadsizin bilir bilmez söylemleri Yarım bırakıyor İçimizde kalan her kelimeyi Gündüzün gecesindenYalnızlığın zerresinden başkaDeğişen bir şey yok  Hala aynı bağl

Efsunlu gözlerinden süzülen yaşlarına inatla dikti gözlerini
karanlığa. Yalnızlığın korkak melodisi kulaklarını sağır ederken en bilinmez
kuytu köşelerde sakladı benliğini. Tıpkı bir orfe gibi karanlığa mahkûm ederken
yüreğini her çırpındığında dikenleri battı kendine. Ve sonra sordu

Sarı kumlu kıyıları bırakıpDikenli çalıların arasındanAkasyaları geçtilerHem de hiç düşünmedenGittiler… Deli divane Sarı gerdanlı serçelerBeyaz güvercinlerBarışı söyleyen kekliklerVe daha niceleriNedendir bilinmezGittiler… Birden bire Bir mirasa kapılmadan

Yine ben, yine umut kırıntıları peşinde koşuyorum,Bıkmadan... Defalarca susturmak istediğim yüreğime Yine esir düşmüş bir halde; bitap ve yorgunum... Bir serzenişteyim yine bu aralar ; gene ,gene sen...Hep sen...Kaçtıkça içine içine giriyorum sanki bu hislerin. . .Hadi bak yüzsüzüm işte.

Zaman. Her şeyin
ilacı dediğimiz, biraz geçse düzelir diye beklediğimiz en büyük şifacımız.Zaman öyle bir
girdap ki ona bıraktığımız, ona kapıldığımız an ya yolumuzu buluyoruz ya da
geri dönüşü olmayan bir boşluğa düşüyoruz.Bizi bazen
iyileştiriyor bazen da

Hayatın sağından ya da solundan hiç dönmedim. Önünden geçip
gittim belki de, virajları hiç bir zaman doğru alamadım. Ya keskin virajda,
keskinliği ön göremeden kesildim, ya da gözüme kestiremediğim yoldan geri
çekildim.Yol bitmemişti. Ne de olsa hayat yolu uzun derlerdi
büyüklerimiz.

Ben kendimde değilim o zamanGözlerim yaşlıdır, başım da dumanSensizim, taşı taş üstüne koymamDüşerim, doğrulamam sen yoksan Sular akmaz bulmayınca yolunuDolaşamam obasını, iliniDurduramam gözlerimin seliniAğlarım, gülemem sen yoksan Kör bulutlar kimin için

Kendimle savaşım bitmedi henüz. Kan revan içinde kaldı süngülerim. Sürgün yeri gibiydi hayallerimin mahşer kalabalığı. Seslendim ama duymadılar. Sahi yıkılmakta olan bir şehri önce ne tarafından kurtarmaya
başlamalı?Elinde kalan sessizliği hangi handa konaklatmalı
gönülsüzce.  Ban

Bugünlerde ne de çok doluyum oysaki; Yağmur gibi...Dokunsalar bardaktan boşalırcasına dökeceğim tüm hüzün kokan
taraflarımı...Ah ne zor şey yaşamak,İnsanca umut kavgasından yakanı kurtarıp hayallerine sımsıkı
sarılmak...Ne de zor oysaki şu zaman diliminde, kırmadan dökmeden bir
güle b

Şiir
hayatımıza anlam katar, hayatımızı güzelleştirir. İnsanı bitmek bilmeyen
hüzünlere, dipsiz derinliklere, boyumuzdan büyük sevdalara sürükler.Bir yerde
okumuştum, “ Şiirden anlayan bir kadını öyle alelade bir şekilde sevemezsiniz.”
di

Bilinmezlere meylediyoruz. Ulaşamayacağımız her ne varsa
yakınlaşmak için türlü yollar seçiyoruz. Bazen bazı şeyleri öyle istiyoruz ki
olmayacağına asla ihtimal vermiyoruz. Önümüze bir engel çıkıyor, bu engeli kadere yoruyoruz. Bazen
basamak olarak düşünüyoruz aynı engeli, tıpkı bir o

Hayat
akıp giderken fütursuzca sürçülisan  olmuş bütün bekleyişlerim. Her yola
adadığım umutlarıma yeni bir düğüm daha ekliyorum nasırlaşmış yüreğimle.
Kulağımdaki keman taksimine kaptırırken kendimi her notada bir kere daha
yitiyorum çizgilerimden. Ve canlanıyor pervasız anılar

Yükü ağır olanın imtihanı ağır olurmuşKanatlarının altındaYüreğinin sıcaklığında ısındımBir çınarın gölgesinde büyüdümAdı babaydı...İlk ve son hecesi aynıydı.Korktuğumda kalbinin merhametine sığındımAğladığımda gözlerinin gülüşüne saklandımYeri geldi nasihat verdin,Yeri geldi gülümsettin

Deniz
kokusu genzimi yakarken kaçıncı düş bu kendimden aşağıya düşerken uyandığım?
Büyük patlamalardan sıyrılmak her kaçışında aynı yere geri dönmek neydi
sizler bilir misiniz ey aciz mefhumlar!  Sıtkı sıyrılmış anılar çatlamış
bir duvar olur karşınızda çoğu zaman. Hanginiz

Pencereye koşan bir köpek
sessizlikKendi gezegeninde çırpınıp dururGeceyle doldurur ihanetin içiniVe bir korku durur yüzlerde, Limanda titrek şarkılar,Ağaçlarla sabah oluyor çorak
topraklar Mazlumların mermi uğultusundan k

Dostoyevski'nin bir sözü bugünlerde dilime dolanmakla
yetinmiyor bizzat yaşayışla gösteriyor kendini.Ve der ki "Coğrafyan senin kaderindir"...Sen denizi hiç göremeyen çocuk!Coğrafyanın esirisin belki de.Ya sen, hiç toprak kokusu almamış kadın,Sen de coğrafyanın bahtsız kaderini yaşıyors

Çocukluğum...
Kaybettiğim sevdiklerim gibi burnumda tütüyor her anı. Çocukluk anılarımın
teknolojiyle kuşatılmadığı zamanlarıma dönmek istiyorum. Belki de çocukluğumdan
da öncesine, herkesin, her şeyin mükemmel olmak zorunda olmadığı çağlara...
Akşam ezanla

Bir ebe geldi içerden, yüzü düşük “Kızınız dünyaya geldi”
sesi yankılandı koridorda. Davullar sustu birden, şölen dindi. Adamın dünyası
başına yıkıldı. Kendi bir canı doğurup dünyaya getiremezken, kendinden üstün
olan kadını insandan saymadı. Aşağıladı, dövdü, sövdü, yaraladı. En çok

Bitmek
tükenmek bilmeyen bir heyecan var içimde bu defa. Gitmek eylemi bile güzel
gelir miydi insana döneceği yerde tutacağı bir el olduğunda? Ve güneş hangi
tonda batardı sizin oralarda bizim oraları eklediğinde renk haritana? Bir deniz ve eylemler ülkesi arası kalbine yolcu etmişim

Her köşesinde bir şehitGiden her yiğide Ağlayan bir beyitVatan Sesi semadan büyükOn sekiz marttan kükreyenHer çocuk,Kucağında beslenenYirmi üç nisanda yükselenVatan  Öyle bir nefeslik değilHer köşesi cennet k

Her yeni güne
başlarken ‘bugün güzel bir gün olacak’ düşüncesiyle açıyoruz gözümüzü.
Perdemizi aralıyoruz. Güneş ısıtıveriyor yüzümüzü. Ve diyoruz ki: ‘evet, bugün
çok güzel bir gün olacak.’ Ta ki ellerimizde bir kelepçe misali olan
telefonlarımızı açana ka

Eylül’ün naifliği dökülüyor üzerimize Döküldükçe serinliyorYaz akşamları güze dönüyor  Sıcağı sıcağına başlamış yaz aşkları bitiyorEskiye dönülüyor, eskimiyorYaprak da ağaçtan sıkılıyor haliyle Toprağa dönüyor Rüzgar hakimiyetini kurmaya başlıyor yavaştan Yaprakları birbirine düşürü

Bazen sihirli bir değneğin gücüne inanırım aslında...Sevmek veyahutta değer vermek için hiçbir sebep olmasa bile
siz onu gözünüzde dünyanın en hoş ve mükemmel insanı yapabiliyorsunuz;Şey gibi biraz da;Elinizde ve mantığınızda olmadan yapabilmek, değer ve sevgi
yükleyebilmek...Etrafınız

Dokunmak
ne büyük erdemdi sessizce bir şairin mısralarına. Ve anlaşılmak ömür boyu şu
koca kahpe dünyada amansızca. Bir kadının göğüs kafesi miydi cezbeden ilk
bakışta yoksa içeride heyecanla atan o şey mi? Şeyler ülkesinde soru işareti
olmuşuz. Dilimiz bozulmuş tıpkı artık bir yerle

Bedenim bir ölüden farksızdı Ne yazı yazNe kışı kıştı Biri dokunsa gözlerim ağlayacaktı Birine dokunsa ellerim, bin ah işitecekti Uykularımın yerini kabuslar almıştıBölük pörçüktü gözlerimin kapanmasıBana simsiyahtı sabahların aydınlığı Bir serçe kuşuna takılıp gitti aklım Saçlarımı kana

Yarım kalanın
bilinmez acısıBitmek bilmez
bu gönlümün sancısıGiden yolun
dönmez geri yolcusuYuvasız kuş
gibi uçup da gitme Ağlasam,
üzülsem, kaçsam olmuyorTaş olsam
dursam, zaman durmuyorBu elde
kimseler halim bilmiyo

Saydam bakışlarında yenildi çocuk kalbim. Bundandır korkum
sana uzatırken yorulmuş ellerimi. Bitkin bir adamın hayata dönmesi zordur çoğu
zaman. Biriyle uyuyup uyanması ise en zor olanıdır. Her uyandığımda o yüzü
karşımda görüp nasıl kayıtsız kalabilirdim ki? Kirpiklerinin sayısı kada

Hayatın içinden fısıldıyorum sizlere.Yarınların sabahına, umutla uyanın.Hüzünlerden uzaklaşın.Olumsuz duygularınızı, uzaklara fırlatın.Yeni mutluluklara yelken açın.Bu hayat ne bekletmeye ne de bekletilmeye gelir.Doyasıya yaşamak,İnadına hayallerine sarılmak lazım...Yarın bugün yapamadık

Boğazımda birikiyordu senli cümlelerBir yutkunamamaktı seni konuşmakÖlüp ölüp dirilmekti belki deSen çok başka yerlerdeBaşkalarıyla olsan bileBir ümit ağına bağlıydı yaşamakEn deli esen rüzgara inatBir kırık ağaç dalına tutunmakHep seni anmakSeni hatırlamakBir daha kimseyi se

Sana yine hasretim
Aylar yıllar geçse de
Hala seni beklerim
Rüyalarda gelsene
Silemezsin sen beni
Ne aklından kalbinden
Bir zamanlar demiştin
Yaşlansam da unutmam
Hala gözlerim dolar
Andıkça o günleri
Belki bir kader bağlar
Uzak kalan elleri
Kavuşmamız imkansız
Ayrı yollara düştük
Zama

Yağmurlu bir gündü. Kırmızı paltolu bir kadın sırılsıklam
halde tek başına bankta oturuyordu. Şehrin en telaşlı saatleriydi. Arabalar
hızla birbirini takip ediyor insanlar koşar adımlarla bir yerlere yetişmeye
çalışıyorlardı. Bir yerlere yetişmek… ‘Ne muazzam şeydi doğrusu’ diye düşün

Kalbimin tam ortasında bir yangın
yanıyordu yıllardır. Ne yaparsam yapayım, hangi yolu denersem deneyeyim bir
kıvılcım bile eksilmeyen... Şimdi ne olmuştu da yağmurlar yağmaya başlamıştı? Günden
güne sönüyor muydu ateş? Yağan yağmurların ardından doğacak mıy

Zihnimde o kadar şey var ki…Bunları boş bir kâğıda dökmek ne güzel bir eylem olurdu
benim için.Her yazmaya yeltendiğimde cümleleri nasıl toparlayacağımı
bilemesem de yine çaba içinde buluyorum kendimi. Oysa bunlar benim aklımda olan
şeylerdi ve ben bunları ne yazık ki kâğıda dökemeyec

Kadınsın senHep geriye atılır adımlarınYüzyıllardır ikinci sınıf kaldın Kadınsın senHaritada bulamadığım ülkeYokluğun sığmaz hiçbir yere Kadınsın senEllerin bir adama düşseGözlerin kedere Kadı

1973 (Müzik Önerisi: CHOPIN-NOCTURNE NO.20)

Genzini yakan ilaç kokusuyla gözlerini açtı. Sıvaları
dökülmüş duvarlara takıldı önce gözleri. Burası bir hastane olmalıydı. Eli
istemsizce karnına gitti. Bebeği doğmuş muydu? Karnındaki acı buna mı
delaletti? Eğer doğdu

Eylül ayını hep bir başka sevmişimdir. Bazı geceler dört bir
yanını hüzün sarar insanın. Bazı geceler ise sebepsiz yere bir huzur
serpiştirir insanın göğsüne. Belki bir son demektir Eylül ayı. Ama benim için
'son'ların ardından gelecek 'bahar'ları anımsatır

Akışına kapıldığımız hayallerle başlar Tozpembe, bulut maviKüçücük dünyanda kocaman insanlarKalbini kaplamışAdı aşk mıymış ?   Kalbinde sen bile yoksunDenizin tuttuğu yosunsun şimdi En ufak dalgada kıyıya vurmuşsun O olmuşsun Oluvermişsin, birden 

Şöyle bir akşam vakti havanın tam sıcak rüzgârların
estiği anlar olsa…Elimize kahvelerimizi alsak küçük bir ateş yakıp başına
geçsek.Ve saatlerce orada seninle bir başımıza kalabilsek.Mümkün mü?İç sesim buna onaylamazken bir yanım bunun olmasını umut ediyor.İçimde

Gece gündüz bakışlarını içime
çektimBende yoktu böyle bir aydınlıkHer şeye seninle baktım Sabahları değişiyorum geceyleYeni bir yüz doğuruyor bize
sabahlar Sonra düşündüm yüzünüTürkü oldu beste beste gülüşü

2000 ŞANLIURFA (Müzik Önerisi; Nilüfer-Son Arzum)Karanlıktı her yer, göz gözü görmüyordu. Kalabalıklar dağ
olmuş toprak bile yüz çevirmişti can suyuna. Bastığı yerde yeşermez olmuştu
hiçbir tohum tanesi. Karanlıktı her yer. Çağlayan sular kesilmiş, denizler
balıklara kucak açma

Ne kadar üzgün olduğumuzu,Bilmezler,Anlayamazlar.Her ne olursa olsun.Bunun en büyük ilacı sevgi.Hayatınıza renk katan.Seni sen yapan.Her gülüşüne sebep olan.Her daim yanın da olan.Tek sevgi kaynağı vardır.Kalbimiz de fırtınalar koparken,Hüzün selleri eserken.Düşüncelerimize varıncaya kad

‘Bilmeden konuşma’ dedin sözünüÖyle kör ettin ki gönül gözümüHerkesin içinde döktün yüzümüBundan sonra altın sunsan ne
olur İnsanın bir derdi vardır içindeBin kere kırdın da gülü
dalında  Yer edinmiş katı nefret dilin

Bilinmez bir yerdeyizBurada çocuklar bile dilsiz İnsanların suretleri belirsiz Sesim de kimseye çıkmıyor Bana şiir olabilir misin?Burada yollar uzunAkrep yelkovanına kırgın Yıldızlar yüzyıllardır yorgun Bir bilinmeze doğru akıyor gün Geceyi görünür kılabilir misin?Şimdi

Saklıyoruz. Duygularımızı,acılarımızı, kızgınlıklarımızı ve kırgınlıklarımızı… Ondandır ki anlaşılmayı beklemek ve hiçbir zaman anlaşılamayacağım diye üzülmek.İnsan anlaşılmayı bekliyor, ama sadece bekliyor işte. Otobüsü bekliyor ama otobüs gelince binmiyor. İnsan duygularını, düşüncelerini açıkça s

Artık bütün aşklar paranteze alınsın
Sözlerini duyup da çıkaramadığım bir şarkı gibi hatıramdasın
Açmışsa bozkırdaki çiçekler, iyileşmişse morarmış tırnağım
Bitmesine az kalmış , adını bir tabelada görünce kafa çevirişlerimin

Artık bütün aşklar paranteze alınsın
Eskisi kadar önemi kalmayan,

Anılar, anılar, anılar…Uğruna şarkılar söylenen, şiirler yazılan anılar.Hatırımıza geldiğinde
yüzümüzde ya çiçeksi bir gülümseme ya da gözlerimizden süzülen iki damla gözyaşı. Zamanın nasıl
geçip gittiğini anlamadan; bize neler getirdiğini, bizden neler götürdüğünün farkına bile varmadan
yaşayıp

Sevgi, sevda, sevmek..Her gün işitiyor kulaklarımız bu kelimeleri, her gün görüyor gözlerimiz gerçek
mi değil mi diye, ayırt edemediğimiz sevdalıları.
“Sev kardeşim!, hayat sevince güzel, sevgi emektir! Falan falan bir sürü şarkı dinliyor, şiirler okuyoruz,
bazen de o şiir oluyoruz.
Bırakın bu i

Her yara geçiyor mu?Ne kadar derin, ne kadar büyük olursa olsun. En sevdikleriniz tarafından açılsa
bile… Ruhunuzdaki çiçekleri koparıp yerine kaktüs eken yaralar mesela. Huzur bulduğunuz bir
manzarayı bile bir daha görmek istemeyişinize sebep olanlar mesela. Hayatımın şarkısı dediğin
şarkıları b

Ruhumu zaptetmeye çalışıyorlar. Düşünceleri, bakışları, gözleri ve sözleri ile. Ruhumu zaptedip; beni
nefes alan ,yemek yiyen, konuşan bir canlıya çevirmek istiyorlar. Onlar gibi değilim diye uçmamı
istemiyorlar. Kanatlarımı koparmak istiyorlar. Ama kanatları olmayan bir ruh nedir ki? Bilmiyorlar

Karanlık sokaklarda kalmış zihnimin boşlukları. Toplamaya çıktım keskin yerleri ellerime battı, kanadım. Susuz kalmış yavru ceylanlar kadar kanadı kurak topraklarım. Aynı gökkubbenin altında farklı diyorlar varmış öyle fısıldamıştı büyükler kulağıma. O zamanlar henüz çocuktum bilmezdim doğruyu yanlı

Kimin iyiliği kibrinden daha büyük
Kim yalanla yenebilir haksızlığını
Merak hangi sorunun çocuğudur
Bilgisizlik ne kadar derine götürür düşünceleri
Hangi yasa koyucu doğadan daha adil
Herkes orta malıdır bu dünyanın
Onca kötülüğe rağmen iyiler nerde
Paramparça yüreklerde her şey nasıl bir olu

Güne mucizelerin sardığı bir yaşantıyı değil, mucizelere sarılmış bir hayata inanarak başlamalıyız belki de. Sizlerin de hayatında milat saydığı şey; güne inanarak uyanmak mıdır yoksa köhne bir sandalyeden kaçarcasına oturduğunuz son model arabalar mı?
Bazen biz fark etmeden büyür içimizdeki güne

Bir şiir yazıyorum sana Amed…
Bir şiir yazıyorum sana hüzün şehrim…
Seni yazıyorum satırlarımda, surların çizili yüzlerine bakıyorum,
Yılların eskitemediği o güzelliğine...
Acı var yüzünde hüzün şehrim...
Ayrılıklar var bitmiş tükenmiş umutlar var,
Kavuşamamanın hüznü var…
Hangi köşene baksa

Bir ipe asmıştın hayallerini
Sessizce giderken
Ellerini emanet bırakmıştın bana
Ben soluk alıp vermeyi dahi unutmuşken
Uykulu gözlerle izlemiştin
Anı diye bıraktığın rüyalarımı
Sen geceyi bekliyordun
Ben gün aymalarını
Vakit ne olursa olsun
Ben hep gelebilmek istedim sana doğru
Geri dö

İnsan hiç bilmediği bir iklimde, hiç alışık olmadığı yağmurlarda ıslanır bazen. Islandıkça hisseder bilinmezlerin yükünü. Islandıkça merak eder; bu yağmur kendisinde bir şeyler mi yeşertecek yoksa avucunun içine hapsettiklerini suya mı boğacak? Belki şifa olacak, içinde bir küçük nemlilik bekleyen t

2.GECEM-

Saatin kaç olduğunu bilmiyordum, gündüz veya akşam. Gün boyunca zifiri karanlıktı burası.
Olay günündeki bebeğin çığlıkları esir etmişti beni. Bir an olsun sesler hiç durulmuyordu, acı acı çığırışları devam ediyordu küçük bebeğin.
-‘’Gerçekleri söyle. Yoksa burada çürüyüp öleceksin.’’

Evet bazen ‘’ en iyi randevu kendinle olandır ‘’. Hatta çoğu zaman böyledir. Siz kendi randevunuzda kendinizi bekletmezsiniz mesela, ya da herkes gibi yapmayıp kendinize konuşma sırası verirsiniz veyahut kendinizle olan randevunuzda boş gözlere bakmazsınız.
İnsanların hep konuştuğu, fakat anlaşamad

Camı açmasıyla birlikte rüzgârın serinliği yüzüne çarptı. Derin bir nefes aldı gözlerini kapatırken. Yıllardır oksijensiz kalmış gibi çarpıyordu kalbi. Bu aralar hep böyleydi, aldığı nefes sanki yetmiyordu ciğerlerine. Kendini uzun bir maratonu tek başına koşmuş gibi hissediyordu. İstemsizce kıpırda

Gözlerine düştüm gece yarısı
Şimdi ne dert ne yalnızlık sırası
Bakışınla aydınlandı burası
Güzelliği sana vermiş yaradan

Hayalinle tutunurum geceye
Adını sorsam da bin bir çiçeğe
Tarifin sığmaz kelama heceye
Güneşi göremem yüzün görmeden

Sensiz neyi yazar kalem dediğin
Gözlerin de çözer

Tanımıyorsun kimseyi…
Tanıyamazsın da!
Üzmez dediğin bir anda üzüyor.
Soruyorsun kendine, bu muydu seni üzmem diyen
Bu muydu senin mutluluğunla mutlu olmak isteyen..
Duraksıyorsun çünkü bu oydu.
Ve seni üzeni de suçlu bulmuyorsun.
Çünkü suçlu olan sensin.
Güvenen de SENSİN…
Diyecek bir şe

Bilhassa ölümün inceliğinden değil, yaşamın işleyişinden başlamalıyım sözlerime. İşlemek; kelime manasına sığdırılabilen ilerlemek dışında, tıpkı keskin bir virajda aniden yavaşlamaya başlayan aracın bir papatyayı ezerek kanatması gibidir aslında. "Değişim kanamaktır" o vakit. Zamanımıza biçilmiş bu

Küçük kız yatağına uzandı. Sanki dünyanın bütün yükü göz kapaklarındaydı. Annesinin üzerine örttüğü yorganın ağırlığıyla da bir daha oradan kalkamayacak gibi hissediyordu. Bu her gece böyleydi. O küçücük omuzlarındaki yükü annesinin anlattığı masallarla bir nebze olsun hafifliyordu. Hafifliyordu haf

Yağmur ipi kopmuş bir boncuk
Gökyüzünden düşen
Ağaca sarılmış telaşlı sincap
Kenardaki taşı okşayan sular
Kıyılarda denizin gölgesi kumlar
Taşların arasındaki direnişin kahramanı o çiçek
Tüyleriyle gülüşler döken genç köpek
Uykusuz gözlerle ayaklarıma dolanan sevgili kedim
Göklere özgürlük b

Hadi kalk, İzmirlere filan gidelim. Kayıp bir karavan meselesi bu. Çok değil istediklerim birkaç parça düş al yanına lodosa karşı verelim yüzümüzü. En uzunundan bir elbise giyeyim üstüme etekleri çıplak ayaklarıma değsin yürürken. Deniz ıslatsın saçlarımızı yakamozlar ay ışığına düşerken. Bir yer be

Kendini düşün;
Herkesten her şeyden önce...
Unutma bu hayat senin.
Sen istediğin zaman insanlar hayatında olur.
Ve sen izin verdiğin sürece seni üzerler.
Kimseye bu izni verme olur mu?
Aman o böyle olmanı istiyor diye kendi doğrundan şaşma.
Başkasını düşünmeden önce kendini düşün.
Kimsenin y

Bugün ilk defa kendim için bir şey yaptım.
‘Hayatımda yer kaplayan bazı insanları çıkardım.’
Sıkça yaptığım bir şey değildi bu. Bazı dönüm noktaları oluyor insanın, ister isteyerek olsun isterse istemeyerek.
Aldığım kararların ne denli doğru olacağını bilemiyorum ama kendi kararlarımın bazı insan

Bir ayı oturur dünyada
Yer yer doymaz

Bir yılan dolanır boynumuza
Sıkar sıkar boğmaz

Bir ölüm kusar yüzümüze
Öl öl bitmez insanlık

Bir bomba döker üstümüze
Canlı cansız kalmaz

Bir para atar ortaya
Anında herkesi satar

Bir ordu salar yurduma
Namus şeref kalmaz

Bir fitne sokar

İnsanların üzerinde bütün karanlıklar
Ne sessizlikler duyuluyor
Ne de çığlıklar
Bir karıncanın adım atışı olmuş
Özgürlüğün ayak sesi
Kiraya verilmiş gibi
Tanıdığım bütün vicdanlar
Zordur bu dar zamanda
Acılar üzerine konuşmak
Bir çocuğun gözyaşından
Toprağı çorak bir kalbe akmak
Zor

Ardı ardına bıraktığımız on bir ay... Umutla, heyecanla,bin bir istekle beklenen yıl geldi, veda ederek gitmek üzere.Vedalara kin tutarım aslında ama bu sefer ne kin ne inat, bir an önce bitsin istiyorum bu yıl. Bitsin ki umut depolarımızı yenileyelim, bitsin ki keşkeler yerini belkilere bıraksın. B

Yüzüm kırık aynalar pazarı
Ne yana baksam karamsarlık dolmuş ceplerime
Kirpiklerime kadar acı duvarları örmüş yaz
Eski aşkları uykulardan koparsam
Camlar başka bir konu açar mı bilmem
Mademki yoksun silinen yollarda bile
Yaralanırım kalabalığın gölgesinde

Akşamlar unutma mevsimi olmuş herke

Kurdun saatinde uyandı. Panjurlardan sızan aralık güneşine yenik düşen gözleri yeni güne meydan okuyordu. Şimdi yattığı yerden kalkacak beyaz dolabından çıkardığı ütülü gömleklerinden en sevdiğini seçip, en gösterişli takılarını takıp takıştıracaktı. Ama önce camları açıp şehrin sabah mahmurluğunu i

Yüreğime nakış nakış işlenen bir hikayem vardı benim de...
Buram buram umut kokan ve hüzün tarafımı hep taptaze tutup mutluluğuyla da ebedi mesudiyete kavuşturan bir hüzün damlası misali...
Sahi yürekten bir sevgi kaç bedel ödettirir insana?
Kaç uykusuz geceyi ardında bırakır?
Bir merhabayla kaç

Doğduğumuz andan itibaren açılan bir defterdir yaşam dedikleri. Her sayfasında başka bir nota çalan, ne kadar süreceğini bilemediğimiz bir şarkıdır. Belki de sayfalarını neler ile dolduracağımızı tahmin edemediğimiz, sonunu kestiremediğimiz bir hikayedir.

Yaşadığımız ya da yaşayamadığımız her şey

İyi olmadıkları halde çevrelerinde sevilen, kendilerini bir şekilde sevdirmiş, yapmacık duygu duvarlarından oluşan insanlar bunu nasıl beceriyor? Anlamış değilim. Öte yandan böyle bir yalan makinesine inanan, sempati duyan, ondan medet uman insanlara acıyorum. Çağımızda böyle insanlar çoğalıyor. Bu

ŞARKI ÖNERİSİ: ŞECAATTİN TANYERLİ-SEVDİM BİR GENÇ KADINI
Tozlu sahnenin üstüne düşen ışıklar karlı geceleri anımsatıyordu. Sahneye adım atar atmaz onun eline sarılışı bu yüzdendi. Gözlerini kaldırıp yüzüne baktığında karları eritecek cinsten gülümseyişini gördü. Gür saçları geniş alnını kesiyordu.

Seversiniz bazen...
Hiçbir mantıklı sebebiniz olmadan, çünkü
Aşk kapısından içeri girdiğinizde karşılaştığınız ilk cümle;
"Sebep aranmaz gönül dergahında, suale lüzum yoktur" diye...
Öyle mukaddes ve acı bir şey ki bu;
Ağlattığı kadar güldürür, hüzünlendirir, mutlu eder...
Aşk bir Abdurrahi

RENKLI SON'BAHARLAR
Ufacık bir yaprağın yere düşen ağırlığını hisseder bazen yürek,evren yasalarının bile en unutulmuşunu bulur bedenin. Yerde kapladığını alanı bulur,hesaplar ve yüreğine otutturur. Bazense bu döngüden habersiz;kulaklar tıkanır evrenin seslerine,nefesler durur. Sonbahar kışa vurur

Hepimizin heybesi bir şeyleri yaşayamamanın pişmanlığıyla, bir şeyleri yapamamanın, söyleyememenin keşkeleriyle doludur. Halbuki hayat bu pişmanlıkları yaşamak için, bu keşkelere üzülmek için oldukça kısadır. Bir sabah uyandığımızda her şeyi uykuya daldığımız anda bıraktığımız gibi bulamayabiliriz.

Kalbin ne zamandan beri kilitli? Anahtarlar nerede ya da şifre kimde? Kalbinin mahzenine en son kimi hapsettin? Şu parmaklıkların ardından bakan kendin misin? Kendini kendin hapsetmişsin. Farkında olmadan ama bile isteye...
Kendimiz olamadığımız her an benliğimizi içimize hapsedip bir başkasına dön

Gece gece
Do geçiyor bulutların üstünden
Öyle özgür öyle mavi
Tebessümü saklar gibi bakışların
Gökyüzü sığmaz gözlerime sensiz

Re düşüyor ressamın fırçasına
Yeşile boyuyor dünyayı
Umutların kapısı açılıyor birden
Senle doluyor hayallerim
Oyuncak kazanmış
Masum bir çocuk oluyorum
Baksan

Kırgınlıklarım çiseliyor gökyüzünden. Kırılan kalbimin tanecikleri şemsiyemin yaldızlı kumaşını kesiyor. Toprak kokusu saracak birazdan şehrimi. Tomurcuklanacak telaşlarım bulutların arkasından yüzünü azıcık da olsa gösteren güneşe doğru… Hatırlatacak bana ikindi yalnızlıklarımı. Bir damla sevgi u

İnsanlar öyle şeyler yaşıyorlar ki, Dünya bunlara rağmen niye dönmeye devam ediyor diye düşünmeden edemiyoruz. Zarifoğlu bile “Ne çok acı var.” diyerek başlıyor yaşamanın kitaba dökülmüş haline. Her gün sokaktan yüzlerce hikaye geçiyor. Kimisi sırtında taşıyor yaşadıklarını, kimisi susmuş, hapsetmi

Hani herkesin vardır ya bir hayali ..
Olmayacak hayaller deyip geçiştirdiğimiz işte .
Ya biz neden olmayacak hayaller diyoruz , neden uğraşmıyoruz ,
neden vazgeçiyoruz hayallerimizden..
Neden başaracağımıza inanmıyoruz .
Birinin illa yanımızda olması mı gerekiyor ?
Kimse olmuyor işte OLMA

“Bitti” dediğimiz yerden başlar hayat. Okumaya bile katlanamayacağımız bir senaryonun başrolüne geçirir bizi ve yol akmaya başlar adımlarımızdan. Namı diğer hayat yolu... Uğruna öldüğümüz, ölmeden tamamlayamadığımız... Kimilerine pamuk halı kilimler serilen kimilerine çakılla toprak , dikenle bıçak.

Bir gün gideceksin biliyorum, rüzgâr gözlerini uzaklaştırıyor. Zırh olup zamana direnmek ne mümkün? Ak kılıçlar kuşanmış saçların, bağrında lekeleri birikmiş sahte yaşamının. Hayası şaşmış tacirler mi çaldı senden gençliğini? Yoksa sen mi yok pahasına satılığa çıkardın tertemiz masumiyetini?
Bir

Kuşlar hızlı hızlı yiyor cümleleri
Yaşlıların hepsi ayrı kitaplar
Eski dünyalar okurum gözlerinde

Genç kahkahalar yordu
Kıvrak bedenli kızların kalbini

Camlardan çocukluğuma bakıp geri dönüyorum
O zaman eskiyen kelimeler
Daha güzel oturuyor yerine
Mavi renkli, tarifsiz anılar gibi

Gid

Dünya bir kez daha tamamlıyor Güneş'in etrafındaki dönüşünü. Üzerinde dönüp duran ne varsa hepsini bir bir atmaya hazırlanıyor en derin boşluklara. Herkes yine en taze umutlarıyla bekleyecek bir sonraki yılda güneşli günleri. Bir önceki yılın son günlerinde olduğu gibi...

Takvimden koparılan yüzl

Her yerde karşıma çıkmayacaktın
Bana öyle derinden bakmayacaktın
İçimde ateşi yakmayacaktın
Gözlerin gözlerin kalan gözlerin
Ruhumu bedenden alan gözlerin

Bu demde aklıma gelmen boşuna
Seni görsem gitmem kendi yoluma
Hasreti özlemi taktın koluma
Gözlerin gözlerin kalan gözlerin
Ruhumu bed

İyi ki doğdun yüreğimin en güzel misafiri...
İyi ki doğdun bana hayatın anlamını gösteren,
İyi ki doğdun geri kalan ömrüme yar diyebileceğim,
İyi ki doğdun gözyaşımla imzaladığım duamın sahibi,
İyi ki doğdun…
İyi ki karşıma çıkardı seni yaradanım...
Sen gelince yüreğime misafir oldun ansızın

Mor kaldırımlarda çarptın yüzüme. Temmuzunda yaktı güneşin, esmerliğinin tuzunda kalbim durdu. Uzun saçlarını toka olup topladım. Yoluma devam ettim. Öyle yapmam gerekircesine sıkıca bağladım bütün incelmiş halatları. Dört dakikalık bir şarkının beşinci dakikasında gözyaşlarımı sineme çektim. Hayı

Bütün ölülere sormuştum
Toprak yiyen, toprak içen bütün ölülere
Kimse kendine düşman değildi
Ve can düşmanını sevmiyordu
Ölüm haritada bir nokta
Anlaşılmamış bir alın yazısı
Çizgi çizgi siliniyor

Macando
Günlerden en çok gökyüzünü seviyordu
Hiç gitmeyen o günü

Her insan gözyaşı döke

Bir gün hiç beklemediğiniz anda kapınızı çalar biri. Sizin o kapıyı açmak için atacak bir adımınız dahi kalmamışken... Belki ellerinde çiçeklerle gelmemiştir ama içindeki boşluğu doldurmak istediği gözlerinden bellidir.
Hissedersiniz.
Bu defa farklı dersiniz. Kalkıp kapıyı açmak için can atarsını

Kutsal geç kalmalar kendiliğinden mi büyüdü?
Mışıl mışıl bir hayat bana göre değil
Pes etmek hiçbir acıyı dindirmeyecek
Birbirini ezen iki dudak unutturacak
Vaktinden önce sönen iki gözün acısını
Yoldaş olmak ışık olmaktır
Hem de eşek sudan gelinceye kadar aynı dirençle

Fotoğraflar özlemle

Baharın serinliği yüzümü kesiyor. Savrulan eteklerim bacaklarıma dolanmış. Kollarım bütün kudretiyle göğü kucaklamaya davranmış. Sımsıkı avuçlarımdan uzayan tırnaklarım etime batıyor. Uçuyorum. Bir göçmen kuşun kanadından bakıyorum yeryüzüne. Yeşilin her tonu alabildiğine mesken tutmuş, çarpan dalga

Bazen bir cümleyi dile getiremeyecek kadar aciz hisseder insan kendini...
Belki de asıl bu acizlik bir güçlülüğün sembolüdür,kim bilebilir ki?.
Hayatımızın hemen hemen her evresinde farklı insanlar tanırız; kimisini sever, kimisine bakar, kimisine bir anı bırakır ya da alıp yolumuza devam ederi

Bu filmi bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine izledim ve arkadaşımın tavsiyesini dinlediğime memnunum çünkü gerçekten güzel ve etkileyici bir film. Bu film gerçek olaylar ve karakterler üzerine kurulu. Film, genç yaşta evlilik dışı hamile kalan ve manastırda yaşamak zorunda kalan ve gayrimeşru olan çoc

Yorgunluğumuzu dünya telaşesinin arasına pay ettiğimiz, özlemlerimizi yüreğimizin karanlık taraflarında bastırdığımız, tüm beklentilere rağmen, kendimizden beklentiyi kestiğimiz günlerdeyiz. Bitmek üzere lakin bitmemişiz...
Milyarlarca insandan birine dönebilecekken yönümüzü, hepsine aynı anda sırt

Ahmakça sinirlerim ağzıma tükürdü
Sessiz girişler yapmalıyım kitaplara
Kafiyesiz gün doğmuyor sevgilim
Sesli olsun gülüşün ya da bağışla beni
Gülüşünü yıldızlara bağlıyorum
Göç vakitleri özgür sayılmam
Uyku kadar düşkünüm sana da
İçim dışım şiir
Aklım fikrim sen

Bitlis’te beş minare dinle

Yirmi dokuzunu otuza bağlayan Eylül ikindisinde taş sokakta çayını yudumluyordu. Üstünde beyaz pazen elbisesi, tatlı esintiye kendini bırakmış lüle saçlarıyla şen kahkahaları sokağı aydınlatıyordu. Fincanı tutuşu bile yalnızlığının meydan okuyuşuydu. Uzun zamandır boğuştuğu dalgalar yerini durgun su

Kayboldum. Kendime ait bilmediğim derinliklerimde kayboldum. Kimse aramıyor ve bulamıyor beni. Kendi karmaşık labirentlerimde çıkışı ya da ödülü bulmak için debeleniyorum. Ne neyi aradığımı ne de amacımı biliyorum. Debeleniyorum hem de en pis çamurlarda. Hey yer ve her yerim pis ve kirlenmiş. O an b

Uzun zamandır yazmıyorum.
Yazmıyorum değil yazamıyorum.
Kalemi elime alıyorum ve uzun uzun düşünüyorum sadece.
Bir bakmışsın bir saat, bir bakmışsın iki.
Önümdeki sayfa boş, yüreğim ise uçurum.
Yazacak çok şey var lakin olmuyor.
Burayı boş bırakmak da istemiyorum.
Kelimelerimiz,
Yüreğimizden

Yaşamak istiyorum
Ağaçların evlerden büyük
Ormanların insanlardan çok
Toprağın betonu ezdiği
Kuşların özgürce gezdiği bir yerde
Yaşlanmak…

Yaşamak istiyorum
Hastanelerin bomboş olduğu
Zindanların kimsesiz kaldığı
Adaletin dalga dalga yayıldığı
Bir yurtta yaşamak…

Yaşamak istiyorum
B

Yaşamı ilmek ilmek seçimlerimizle biz dokuruz aslında. Bizi var eden de bize hayat veren de geride güçlüklerle dokunduğumuz tercihlerimizdir. Zıtlıklarla kurulu bu düzende her seçimin sonucu vardır gecede. Yaşam boyunca bedelini ödediğimiz onlarca seçimin ödenmemiş bedellerini bile hisseder ruhumuz.

Bazı insanlar vardır ışıl ışıldır. Enerjileri çok yüksektir ve etrafı aydınlatırlar. Diğer insanları kendilerine mıknatıs gibi çekip onlara iyi gelirler. Bazıları ise tam tersi durumdadır. Enerjileri düşük bir şekilde devam ederler hayatlarına. Aralarındaki temel fark tercih ettikleri elbisedir; yan

Sokağın başına geldiğinde, eskiden beri içine çekmekten usanmadığı o leylak kokusunu duymuştu yine. Bahçenin kapısına varana kadar adımlarını yavaşlattı. Sokağın başından kapıya kadar giden yolu yıllarca yürüyebilirdi. İnsan kendini ait hissettiği yerde ölene dek yaşayabilirdi. Her bir adımında başk

Aşıklar yaradan kurtulmaz derler ya
Hergele gülüşlü biri tarafından
Beklenmedik bir anda terk edilebilir insan
Hayaller hala sonu gelmeyen ipuçları
Seneler üstü gözyaşı izleri
Yollar da yarım kalabilir benim gibi
İçimizde konuşan ağaçların boşluğu
Tek koluyla yüzlerce cinayet işler bir acı
H

Kıyıya vuran dalga sesleri ruhunun haykırışlarına karışırken hiç bilmediği bir evin önünde bekliyordu. Vicdanı düşmanca karşısında dikilmişti. Kafasında yaptığı bütün hesaplar yerini çaresizliğe bırakmıştı. Evdeki hesap yine çarşıya uymamıştı. Gerçi onun hayatında hiçbir zaman tıkır tıkır işleyen

Hayalimde ne güzeldik biz
Ne kadar huzurlu ve uyumlu bir çifttik
Hayalimde o kadar güzel bakıyorduk ki birbirimize
Her gören kıskanıyordu bizi
Hayalimde birbirimizleyken hep gülümsüyorduk
Neşe doluyduk
Hayalimde kavga etsek bile barışırdık hemen
Gönül alma konusunda hiç üstümüze yoktu
Hayali

İnsanlığın somutlaşan başkaldırılarına uğramış bir azameti yaşıyor küreselleşen zavallı koca dünya. Ekşimiş, asabiyet dolu ellerin arasında; yer yer donuyor, sıklıkla yanıyor, sessizce ağlıyor, duyarsızlıklara haykırıyor. Uzak ülkelerden gelen gök gürültülerinin çağrısı; ruju ve rimelleri akmış ara

Bir şeyler yaşıyoruz. Anlam veremediğimiz, kabullenemediğimiz ya da bir türlü kabullenmek istemediğimiz şeyler... Ne kadar kabullenmek istemesek de önüne geçemediğimiz, gerçekleşmesine mani olamadığımız türlü olaylar...
Yaşanması gerekenler yaşanıyor elbet. Bir gün doğanın intikamına açıyoruz gözüm

Yapamıyoruz , beceremiyoruz...
Kalp kırmak için adeta bahane arıyoruz, neden bunu yapıyoruz .
Neden gönül alanlardan değiliz ...
Şöyle bir baksak etrafımıza , hayatın ne kadar kısa olduğunu anlayacağız da , bakmaya korkuyoruz evet korkuyoruz .Çünkü nelerin bizleri beklediğini , ansızım bir g

Herkes kendini kandırıyor
Kendine yarından bir beyaz sayfa seçiyor
Sana hangi hava esecek bilemem
Üstelik ben biraz dumanlıyım
Akşam olmadan tüm balıklar uyudu
Bardaklar şimdi kendini içiyor
Yelkovan bir zamanı kesiyor
Duvara asılı yorgunluğum
Seni hangi takvimde unuttum bilmiyorum

Kendim

Dolunayın ışığı vururken cama düşümden uyandım. Denizin poyrazı titreyen mumun alevini çoktan söndürmüştü. Sessiz adımlarım cama sürüklerken bedenimi havadaki tuzu ciğerlerime çektim ağır ağır… Büyükdedemden kalma kara kaplı kitaba uzanan ellerim bile bana yabancıydı bu gece. Sayfalar benden bağımsı

Ülkemin her köşesinden kokular yükseliyor, ölümün kokusu. Her yerde sürekli insanlar ölüyor, sanki Azrail ile özel bir anlaşma yapmışlar gibi. Askerler bir bir ya da bazen onar onar şehit düşüyor; kadınlar bir sokağın köşesinde katlediliyor; madenciler onlarca metreler altında can veriyor, işçiler g

Çocukluk hafızanın en güçlü olduğu zamanlardır. Çoğu zaman gözlerini kapattığında aniden karşında beliriverir yansıması. Hatıralara dalmak büyük taştan merdivenleri çıkmak gibidir. Kimi zaman gözünde büyür adım atamazsın. Bazense yarı yolda nefesin kesilir yolu tamamlayamazsın.
Ben her gözümü kapat

Çaresiz kaldığımız zamanlar oldu.
Tutunduğumuz dalların kırıldığı.
Gitmez dediklerimizin gittiği.
Olmaz dediklerimizin olduğu zamanlar.
Yaralarımızı sarmaya bir cümle bile bulamadığımız zamanlar.
Siz hiç yalnızlığınıza sarılıp uyudunuz mu..?
Ne gam kalsın, ne keder.
Umut dolsun yüreğimize.
H

Seni çok bekledim
Yolunu çok gözledim
Hep seni istedim
Sabrettim, dua ettim
Bu arada çokça acı çektim
Sendeledim, düştüm durdum
Yıkıldım, toparlayamadım
Kalbim parça parça kırıldı
Birleştirmem çok vakit aldı
Hayallerim yıkıldı
Ümitlerim soldu gitti
Artık yolun sonu dedim
Teslim oldum, ka

Zihnimdeki yeşilin en keskin tonundan baktım bugün hayata. Varoluşumu bir çift hissedilmeyen kalbe, görülmeyen ihtirama, gösterilmeyen hürmete verdim. Yağan yağmurun ardından çamur olan toprağın ruhuna büründüm.
Sonra düşündüm...
Elime kalem alabilmek için, güzeli çirkini ayırt etmeden yazabilmek

Perişan haldeyim fukaranın suratı gibi
Eski bir mektubun
Acınası izi çekmecemde
Kendini kapatıyor

Adresi hüzün yüklü meseleler
Yakama yapışıyor üstelik
ellerim zindan duvarı

Affet Liza susmalıyım
Kağıtlar çocukluğumu uzattı bana
geçmiş başlıyor

Sesimde titriyor yüzün
Ki gözyaşlarım

Söylenecek o kadar çok şey varken
Dilin lal olmasıdır sessizlik…
Yüreğin feryat figanken; içine atmaktır sessizlik…
Acıyı içinde yaşamaktır sessizlik…
Sessizlik en kötüsüdür…
Yüreğinde dökülen her kelimeyi,
İçinde dağlamaktır sessizlik...
Kimseye dökememektir içini...
Meraktır, hasrettir,

Çocukluğunda sevmek isterdim seni. Mesela ilk öpüştüğün kadın ben olmak isterdim. İlk benim elimi tuttuğunda kızarsın isterdim kızarmayan yanakların. Kızdığında kalkan sol kaşına sakin ol demek isterdim. Çünkü öfkeyle kalkan zararla oturur, bunu en iyi sen bilirsin. Heceleyerek okuduğun o ilk kitabı

Boğulduğumuz anlar var. Boğuştuklarımızın altında kaldığımızda kesilen uzun soluklarımız var. Benzimizi sarartıp solduranlar var. Yüzmeyi öğrenmek isterken ıslanmayı göze almayıp dönüş yaptığımız noktalar var . Günler var uzayan. Emeklemeden koşmak, rimellerimiz akmadan ağlamak istediğimiz mevzular

Boş bir sayfa açtım, bembeyaz bir sayfa açıp yazmak istedim. Ama bir baktım ki sayfa aslında beyaz falan değil; bildiğin kan kırmızısı. O beyazlık yani masumiyet, aydınlık, neşe ve huzur kana bulanmış. Beyazı örtmek ne kadar kolay; onu beyaz tutmak ne kadar zor. Kanlı kağıda yazmaya çalışıyorum. Par

Gövdesi kalın; yüzyıllardır hızla akan, suyunun sanıldığı kadar da temiz olmadığı bir dereye kuyusu olan bu yeşil ama baharda yapraklarını döken ağaçtı Kahlo’nun gözlerinde gördüğüm o mutat.
Ah! Açık alnı üzerinden kaşlarına dökülen o ince telli zülüfleriyle, gözlerimi böylesine kamaştıran; kulakl

Her insan yüzyıllar boyu bekler küçücük bir kalbin içinde, küçücük bir yer edinebilmeyi. Bazısı o küçücük kalpte kocaman bir yer kaplar. Bazısı da bir köşeye sinip orada yine yüzyıllar boyu beklemeye razıdır.
Milyonlarca hatta milyarlarca ihtimalden biri gerçekleştiyse eğer, bir kalpten bir kalbe b

Gerçeklik, göstergelerden örülmüş bir kumaştır.
Yaban gerçeklerden uzakta yaşayan bir zanlı gibi ortalarda dolaşıyordu. Dönülmez yollardan, kararsız günlerden garip bir hikâye oluşturma çabası içerisinde hiçbir zaman olmamıştı. Hayatta arafta kalmayı bilmeden yaşamaya çalışan biriydi. Belki de başk

Kitabın adı insana çok iddiali gelebilir, özellikle de feminizme karşı önyargısı olanlar için. İlk olarak, feminizm erkek düşmanlığı olmadığını, kadınların her alanda erkeklerle eşit haklara ve fırsat eşitliğine sahip olması gerektiğini savunan bir akım. Ve bu kitap bunu çok güzel anlatıyor. Kitabın

Canı cananını aşmış.
Elini attığı her yerde acılarından izler bırakmış.
Elinde tuttuğu mikrofon olmuş kaderi.
Daha on yedisinde içindeki melodiye kaptırmış kendini.
Yürümüş,
Yakacağını bile bile ateşte pervane olmayı seçmiş.
Tıpkı o dilinden düşürmediği pervane böceği masalı gibi.
Ah

Pılımı pırtımı bile toplamadan hiçliğin ortasına seyahat etmek istiyor gönlüm. Yanıma hiçbir eşya ya da insan almadan hiçliğin ortasında yer almak istiyorum. Sadece kendim… Yanımda sadece iyisiyle kötüsüyle tüm yaşanmışlıklarım, beğendiğim ve beğenmediğim özellikleriyle tüm bedenim ve ruhum ile pişm

Bazen ruhunun derinliklerine indiğinde garip bir hissiyat uyanır içinde,genelde geceleri mesela. Varlığını sorgulamaya başlamakla, varlığını hissettiğin insanları sorgulamak arasında git gel yaparsın. Bu gece aslında ikisinin birbirinden ne kadar da farksız olduğunu gördüm,düşündükçe sadeleştim ve h

Kırk dağ dolandım
Kırk ev kedisi gibi sahipsiz
İçimde vakitlerden sessizlik
Derinliklerinde bir madenci kuyu kazıyor
Karanlığın örgütlediği gecelerde
Kim varsa kendine acıyan
Yüzü aynalarda kızıl kurban

Bir kahvenin yanında
Kırk dereden su geliyor / hatır için
Gönlü soğukta oturan kim var

Ne içindeyim zamanında ne de büsbütün dışında… Bir mısra bu kadar etkileyebilir mi insanı? Zaman kavramı bu kadar zoruna gidebilir mi?
Ah zaman…
Herkesten bir şeyler alan ama çoğu kez bencil bir küçük çocuk hırçınlığıyla karşılığını geri vermeyen zaman… Dağınık bir ev gibisin. Toplanmak istenen

“İnsanlar plan yapar ve tanrı güler.” diye başlıyordu yedinci bölüm . Uzunca bir süre sayfayı çeviremedim. Muhtemel ki yaşamış olduğumuz hayatı yansıtan cümleler bize ayna olup kolayca tesir edebiliyor. Kolumuzdan hayatımıza enjekte edilen etkili bir morfin tesiriyle sirayet ediyor belki de , uyuşt

O gün korkutucu ve son derece acımasız bir dünyaya gözümü açmıştım. Bu tıpkı iklimine alışmış zavallı bir kaktüsün bambaşka kıtaya sürülmesi gibiydi. Yahut neşeli sincapların ansızın kendini zorlu bir suskunluğa kaptırması gibi.
İşi felsefeye dökerek bu dünyadaki hayal kırıklıklarından bahsedersek

Üstüme yorganı çeksem
Altında hiç kıpırdamadan saklansam
Kaygılarım beni bulabilir mi?
Kapıları üstlerine kapatsam
Kilit üstüne kilit vursam
Korkularım gelip yine içime sızabilir mi?
Yerin en dibine girsem
Suçluluk duygusu beni yine ele geçirir mi?
En derin uykulara dalsam
Kötü rüyalar be

Hayattaki en büyük minnettarlığım bana kitap okuma alışkanlığı kazandıranlara olacak sanırım. Biraz aileme, biraz öğretmenlerime, biraz da kendime...

Bir insan nasıl oluyor da kitap okumadan ömrünü geçiriyor bilemiyorum. İnsan Dünya'nın her yerini gezmiş olan biri bile olsa, kitaplarla çıkılan o

Ben bir mahpusum bitkin duvarlar ardında
Paslı demirler bağlamış kaderimi
Sen ise engin bir denizsin en uzaklarda
Ara sıra fırtınalarla şımarıp
Uzaktan dokunursun duvarlarıma

Sen bir gittin mi
Aklımdan gitmezsin.
Gelip geçenlere bakarsın bensiz
Hasretin kokar limanlardan.
Bense görmek is

KRATER ETKİSİ YARATAN İLİŞKİLER
Bazı ilişkiler vardır insan hayatında görünür etkiler bırakmadan çıkmazlar hayatınızdan. Bazıları öyle bir çarpar ki yüzeyinize kocaman bir krater bırakır. O krater hep aynı kalır, hiç eski haline dönmez yüzeyiniz. Neyle dolarsa dolsun içi eski hali gibi olmaz, olama

Karanlık bir fırça aydınlatır bir resmi
Evlere sığmayan ıssız odalar kara bahtımız
Bilmem kaç zamandır böyleyim
Bir fırtına vurdu beni

Kaygı, yılan ıslığı gibi sessiz yıkıcı
Vaşaklar karlı bozkırları yürütüyor
Yeni kelimeler öğrendim eski aşklardan
Pişmanlık bir başvuru kaynağı
Meydan La

Guruba karşı bir yaz günü deniz kıyılarıma seni vururken yavaşça kapat gözlerini. Karşı Yunan koyundan ecnebi müzikleri çalarken mavi bir minibüse yükle hayallerini ve hayallerime ekle tüm güzel şehirleri, denizin tuzunu, çakıl taşlarından en parlak olanları, geceleri yakamozların ay ışığıyla ahenkl

İnsanlık yıllarca çok macera yaşamış. Yıllar içinde özel bir zorluğa maruz kalmıştır. Bu zorluğun saikasıyla yolun sonunu görene kadar,hapishane parmaklığı gibi azaba sürüklenmiştir. Kah kılıç kadar keskin,kah kılıç yarası kadar acı,kah nadim olarak “bir”olmak nedir idrak etmiştir. Gönül zenginliğin

Sarmaşıklar dolanın taze fidanların boynuna
Özgürce kanat çırpın kuşlar
Çiçekler ayı taşısın koynunda
Yavru ceylanlar gömülsün otlara
Kurt ulumaları boğdu uçak seslerini
Taşlar yar olsun yağmura
Yolları kaplasın yeşil otların yürüyüşü
Sebzeler meyveler dilediği gibi büyüsün
Solgun durmasın b

Yüreğime nakış nakış işlenen bir hikayem vardı benim de...
Buram buram umut kokan ve hüzün tarafımı hep taptaze tutup mutluluğuyla da ebedi mesudiyete kavuşturan bir hüzün damlası misali...
Sahi yürekten bir sevgi kaç bedel ödettirir insana?
Kaç uykusuz geceyi ardında bırakır?
Bir merhabayla kaç

Bir kadın var hayalimde.
Rengarenk tülden saçları savruluyor rüzgârda.
Meydan okurcasına bakıyor göğe, güneşe.
Bir kadın var hayalimde, ismi Leyla.
Kimsesizler mezarlığına gömülmüş bedeniyle, yaşadığı acılar çıplaklığını delmiş duruyor karşımda hoyratça.
Bir kadın var hayalimde, sırtında

Hepimizin bu dünyada öğrenmesi gerekenler var ve ruhumuzu tekamül ettirmemiz gerekiyor. Eğer öğrenmemiz gereken dersleri öğren(e)miyorsak hayat önümüze o dersleri tekrar tekrar çıkarıyor. İnsanlık olarak öğrenmemiz gereken dersler var ve yeni öğretmenimiz Korona, bu dersleri bize sert bir şekilde ö

Ebeveynleri tarafından isteyerek ya da istemeyerek dünyaya gelen her çocuğun uğradığı azamet var bu dünyada. Ucu balçığa bulanmış bir değneğin kıyısından sıyırdığı hayatlar ya da kıyısında yaşayan hayatlar var. Bataklıkta doğmuş hayatların yine bataklıkta doğurduğu masum hayatlar var maalesef. Döng

“Elin yoktur iş üstünde Karanlıkta söz edersin”
Pîr mehmed (18.yy)


Güz yaprakları alacaklı bahardan
Kalmışız biz kış içinde

Alacakaranlık el koydu
Sus bıraktığımız boşluğa

Utanmanın çocukluğunu geçerek
Trenler gider

Hepimiz hayatımızın bazı dönemlerinde kendimizi bir sorgu içinde buluveriyoruz... Düşüncelerimizin bir soru yumağı haline gelip içinden çıkılmaz bir hal aldığında hayatımızı farklı bir pencereden bakmaya başlıyoruz kimi zaman.
Amerikalı yazar Ayn Rand, "Hayatın Kaynağı" adlı kitabında şöyle bir c

Gönlüm üşüyor bu aralar. Kalbim buz tutmuş, kaya kadar sert ve soğuk. Soğuğa vermiş kendini, hissiz duygusuz bir şekilde bekliyor. Sıcacık eller, sarılmaya hazır ve nazır bir kucak, hadi gel sarıl diyen sıcacık bakışlar bekliyor. Buz tutmuş yüreğin içinde hala minicik küçücük de olsa bir kor yanıyor

Bir cümleye nasıl başlayacağını düşünürken insan saatlerce, bir bakıyor ki hiç dağarcığında olmayan sözcüklerle şiirler yazmaya başlamış. Hangi sebeptir bunu yaptıran insana? Aşk mı? Özlem mi? Sevgi mi?
Bilemiyor.
Belki gözlerini kapattığında hissettiğidir. Belki adını mucize koyduğu yıldızlardır

Duvarlar arkasında gizli komşular
Aşırı kilo haritasında yer beğeniyorlar kendine
Hazır yemek masaları uzak coğrafya
Korkunç haberler çağında akşamlar
Suratı anlaşılmayan beyaz maskeli insan kırıntıları
Kuyruklarda savaşı bitirecekler sanki
Dezenfektan altının uzaktan akrabası
Harabeye döndü

Tesadüfen yaşıyorum,
Tesadüfen gördüm seni,
Tesadüfen sevdim sanki,
Tesadüfen bakıyorsun bana,
Ah gözlerimiz rastlaşmasaydı,
Gelmeseydi kokun,
Çarpmasaydı ellerin, ellerime,
Susmasaydın, bu kadar bağırarak
Nasıl sevecektim seni tesadüfen,
Söyle Müzeyyen;
Bütün bu yaşananlar, tesadüf mü sah

Bugün umuda çiçek açtım. Boş şişelerimi doldurdum, yıpranmış saksıları onarıp kurumuş çiçekleri suladım. Sonunu bildiğim lakin izlemekten keyif almadığım o filmi baştan sona tekrar izledim. Ama bu sefer sonunda ağlamadım. Oturup düşündüm; o zaman beni ağlatan nedenleri, dünleri ve bugünki gülümsemem

Başarı ya da başarısızlığın bir rengi olsaydı eğer; hiç şüphesiz evrenin en saf hali,gökkuşağının en neşeli rengi olurdu başarı. Başarısızlığın tonunun ise anadan doğma en üryan haliyle kuyu dibindeki zifiri karanlıklarda saklandığı düşünülürdü. Nitekim olumlu ya da olumsuz her gerçeğe yakıştırmaya

Bavulunu alıp evden gidişinle senin varlığından son kalan izleri silmek ne kadar kolay. Kullandığın havluyu ve nevresim takımını çamaşır makinesine atıp onlara sinmiş kokuna veda ediyorum. Kullandığın bardağı ise bulaşık makinesine koyup dudak izlerini kolayca siliyorum. Sen gittikten sonra ortaya a

Orada olmalıydın o gün
O zaman okurdun olacakları

Onsuzluğuma okul oldu olanlar
Oğlum olacak, olsun onurlu
Obur olsaydı olay olurdu

Otağımda ordusunun okları
Olur olmaz okuduk Osmanlı’yı

Okaliptüs okşadı onulmazı
Orak olmaz ocak ortasında

Oynak omlet oda

Sana yüksek perdelerden şiirler getirecektim.
Soğuk günlerin karanlık akşamlarından.
Seher vakitlerinin en ücra köşelerinden.
Ne geldiyse elimden ya da geçecekse kalbimden.
Gelirken sana, bizzat senin karşına.
Gözlerine bir kere daha bakmanın verdiği;
Sobada köz olmuş kömür kırmızısı rengin

Gözlerini gördüm önce ‘koyu siyah geceyi delen gözlerini’. Yürüyordu seslendim arkasından, dedim adın ne? İçime işlercesine baktı. İşte o an anladım. Memleketimdi o benim, beni evime götürmeye gelmişti… Mor dağlardan getirdiği sümbüllerin kokusu doldu göğsüme, hiç tanımadığım bu koku bedenimi sardığ

“Gel” diyorsun, “Sana harika bir kafes sunuyorum, altından bir kafes. Gel ve bu altın kafeste yaşa. Burası tekdüze ama güvenli ve rahat. Konfor alanından çıkmamış olacaksın. Bileceksin seni ve bizi nelerin beklediğini. Bilinmeyenden ve belirsizlikten korumuş olacaksın kendini.” Evet, haklısın bilinm

Çamurda türbeleşen her çiçek bilir ki
Barış her tapınağın kilidi
Ortadoğu bataklığı kir pas içinde
Gözlerim şarapnelle parçalandı
Dişlerim küfrün mengenesi

Bir savaş tutturmuşlar gözyaşlarını bilemek için
Aptallar bunlar çeyrek dönümlük insanlar, kurak
Rüzgar mermerin koynuna giremez
Kurşu

İnsanız ya meyilliyiz en afili yanlışlara.
Yapsak ya iki üç yanlış daha.
Zaman sen beni çağırsan, yanına geleceğim süre kadar hızlı geçiyor.
Kırsak ya kalplerimizi tam orta yerinden, iki üç defa daha.
Çok mu doğruyuz?
Neden, ne için bu kusursuz olma çabası?
Olsak ya birlikte, kusursuz dizilmi

Herkes biricik, herkes kendine özel. Kiminin yazgısı parıldamak kiminin ki parlatıp arka planda kalmak. Yazgısını yazar mı insan? Kalbinin rotasını belirleyebilir mi? Herkese rağmen benliğiyle yaşar mı?
Hayat bu aralar size de biraz zor mu?
Kendimize gelmenin dayanılmaz afallamasını yaşadığımız gü

Bazen bazı ilhamlar izlediğimiz filmin tek bir repliğinde yakalar bizi. Bilinçaltımız tutuşuverir. Ruhumuz ise emeklemek ister,kalamaz yerinde. “Dans Etmenin Sırrı” da öyle bir filmdi benim için. Ben kendimi sevmeye,seçmeye; Bay Billy’nin Londra’da bale seçmelerinde ona; “Dans ederken ne hissediyors

Çaresizliğin dibi olur mu?
Olur, en çok da çaresizliğin dibi olur.
Gidecek başka yol,
Olunabilecek başka yer yoktur.
Dibin dibidir, yolun sonudur.
Tünelin sonunda ışık yoktur.
Yalnızlık kol gezer yollarında.
Umutlar bitmiş,
İhtimaller kalmamıştır.
Akbabalar tependedir,
Çakallar peşi

Dua kapı çalmaktır,
Nasipse teslimiyet.

Hayrın kapısı sabırdır,
O' dur karıncayı bile yolundan şaşırtmayan kudret.

Çıkarır mı karşımıza namütenahı ?
Uzakları yakın eden mukadderat.

Gönül gönüle değer de yol mu dayanır?
İçi zarif kalplere yolculuk et.

İyi şeyler birdenbire gelecektir.

Cinsiyetim ne olursa olsun.
Bir anne gibi düşünüyorum.
Bir anne gibi seviyorum.
Bir anne gibi hissediyorum.

Hayalini evladı geleceğine koyan
Dualarını onun için eksitmeyen
Her anını onu düşünerek geçiren
Bir anne gibi hissediyorum.

Ağlamasıyla dünyası yıkılan
Gülmesiyle mutlu olan
Evla

Dışarda bir şeyler oluyor
Tiyatro da olabilir
Oyunun sonunda beni bekle
Üzme bilmiyorum

Mekan hakikat, zaman şöyle dursun
Umudum bir eriğin dalında çiçek
Dalı kıran eller yakınımda
Kalbim her yerden ağrıdı
Üzme bilmiyorum

Yol şifadır başka yollara dolanır
Ne tuhaf birbirine benzemiyor

Kumdan kaleler savruldu rüzgârda.
Sahilde iki çocuk birinin elinde kova, gözleri hanımeli,
Birinin elinde kürek, gözleri nemli.
Deniz durgun gün batmak üzere.
Tuz ve yanık yaz kokusu sinmiş kayıkçı amcanın üstüne.
Sahilde iki çocuk birbirlerine doğru koşuyorlar hızlıca.
Birinin elinde kâğı

Kahvenin acı tadında ezberledim yüzünü.
Sigaramın dumanında kırptın gözlerini.
Hiç saklayamadım gözlerimdeki hüzünü,
Ve hiç tanıyamadım, bileğindeki izini.

Konuşuyorsun, anlatıyorsun en içindekini,
Sunuyorsun, kabuslarıma giren iki seçimi.
Susuyorum, yüzünü biraz daha incelemeye,
Sen ki, ak

Dolunayın camdan içeriye dolup ışığıyla kalemi gölgelendirdiği bir gece. Kağıdın üzerine düşen cılız ışık mürekkebi yedikçe canlılık kazanıyor. Yazdıkça doyuyor kelimeye kağıt. Her harfin kıvrımı tıpkı insanlara olan eğilimimiz gibi ne tarafa kolay gelirse o tarafa kıvrılıyor. Adeta anlamlandırıyor,

Sen, aydınlık bir gün ışığı bazen karanlık bir gece
Gönlümdeki hüzün.
Sen hep bir parça ben;
Ve ben içimde muazzam bir sen.

Sen, tüm karamsarlığa çekilmiş çizgi,
Söylenebilecek en güzel cümle,
Ömrümü uzatan yüzünden,
Ne daha değerli olabilirdi ki senden.

Sen, yazılmış gibisin hece hece

Herkes sever papatyaları
Sende sevdin papatyaları seveni
Sebebi budur katİl papatyalar
Ona dair bir cümle
"Papatyaları severdin değil mi?"
Anımsadığın umduğun soru cümlesi

Kalbimin kalbinin kalbi

Kazıdın bir gencin aklına
Papatya sevdasını
Kaktüslerde güzeldir aldırma sen onu
Yaprakl

Şiir şairin cevapsız çağrısı
Yankılanmıyor ucuza kapatılmış
Tişörtlerin rengi kadar
Kitaplar tek kullanımlık bile değil
Kapağında bir hüzünlü sözün mührü
Atılmış bir kenara

Düşünmez toplum siyasetin pis kokusunda
Yahut ev bozan evlilik programlarında
Sinek bile boşa vızıldıyor açık perdele

Dağ menekşeleri pencere önü çiçeklerine göre kimsesizlerdir. Hoyrat rüzgarlarla yaprakları savrulur, ne zaman yağmur yağarsa o zaman kurumuş kökleri ıslanır. Yaşlı Ayşe teyze her sabah perdeyi açarken onlara “Günaydın!” demez. Eğilmiş yapraklarını görüp güzel sözler söyleyerek kimse topraklarını değ

Telaşımız var.
Olandan farklı görünmenin,
Aynayı kandırmanın telaşı var.
Bittabi yalnızlık korkusu
Ortam kurmanın telaşı var.

Kalbi, yüreği yok saymanın
Aşka mağlup olmanın telaşı var.
Kendini kendine bırakmamanın
Sahte mutluluğun, asil yalnızlığın,
Maskeyle yaşamanın telaşı var.

Ağzı

Bir dost versinler bana
Gecem olsun gündüzüm
Karşılığı isteyen dolu sevdası
İçi dışı her şeyi bir olması

Koca bir bir sır versin bana
Ağzım olsun düğüm düğüm
Sorulursa en büyük özelliği
Dostum önünde bir yürek dursun

Bırak kötü gün dostluğunu
Kötü gün olmasın, olursa da
Yolda geçen bi

Sizi tanımak kirlenmek demekti
Kirli koltuklar gibi rahatsız ettiniz gözlerimi
Yalanla doğup kinle ölüyordunuz
Soğuk soğuk

Nefretiniz sığmadı gecenin alacasına
Yalancı namazlar kıldınız vicdanınıza dönmeden
Gülüşünüzden bile kir akıyordu yüzünüz sahte
Takma yüzünüzde unutulmuş idam ade

Beyoğlu’nun uzun ve kuytu sokaklarına ait,
Sanırım sene 1980 ve o siyah beyaz.
Öyle umarsız, öyle dağınık, öyle buğulu gözleri,
Galata tarafından bakıyorum ona, öyle seyir ediyorum.

Güneş yok, hava parçalı bulutlu,
Gözlerinde yağmur birikmiş, susuyor.
Konuşsa yağacak, bir konuşsa sırılsıkla

Ah gece, kanatlarım olan gece
Bir kez de sevdiğimle kavuştursan ya beni
Hep yalnızlık diyarlarına çizilmiş rotan
Güneşle kaybolup geceyle çıkan
Yıldızların ışığı değil mi bana umut satan

Gece ah gece...
Sevmek hangi duyguların mekanı
Hangi acıların durağı
Bir konuşsan dile gelsen
Kaç şiir

Sonsuzluğa uzanan, türlü güzelliklere kucak açmış, düşünürken bile büyüsüne kapıldığımız kocaman kainatta; türlü sınavlarla donatılmış bambaşka hayatları yaşıyoruz. Ortak bir noktamız var ‘insan olmak’ . Yine en büyük ve en sancılı ‘ortak’ sınavımız “insanca, insancıl, insan olduğumuzun farkında ola

Siz hiç bir ilişkide orta yolu ararken kayboldunuz mu? Ben kayboldum. Orta yolu bulmak kolay sandım ve kendi payıma düşeni yaptım ama pusulam beni yanılttı. Orta noktada buluşmak için yol aldım, gittim gittim ve bir dönüp baktım ki, az ve uz gitmemişim, bayağI gitmişim. Orta noktayı oldukça aşmışım.

Ey gece boyunca sızlandığım ateş
Beni yakan kavuran güneş
Ey günlerimi geçirdiğim kardeş
Yollarımın küsüşü sana değil
Sana değil mezarlıkların ölümü
Sana değil yıldızlarımın dönümü


Köz kor içinde
Can kan içinde
İki bakışsız kuş, bir yürüyüş
O muydu Allah’ım bu ses
Yürek yangın içi

Bir gece vakti,
Yağmurun sesi
Kafamın içinde sevdanın sesi
Ne söyler bilmem bana
Sesli sesli.
Burnumda tüter özlenilenlerin hasreti
Dalıp gittiğim uzaklardan
Bilmem nasıl gelinir geri.

Bir gece vakti,
Parlarken sokak lambaları
Gözlerimde hatıraların yaşı
Sorgularken dünyayı.
Yıldızla

Eskiye uzanıyor gözlerim
Dalıp gidiyorum sessizce
Usulca yaklaşıyorum
Anılara, yaşanmışlıklara
Hepsi özenle saklanmış
Her birinin yeri ayrı ve özel
Güzel günlerdi diyorum
Yitip giden güzel günler
Hatırası kendisinden de güzel
Hatırlamak bile yetti diyorum
Güzel yüzünü ve gözlerini

Merhaba, kalbin sevgilisi

Öncelikle karşılığı olsaydı bu mektubun yazamazdım baştan aşağı boş satırlara. Seni sormaktan yaptığını, ettiğini, içtiğini yediğini. Yer arardım satırlarda soramadığıma haksızlık olmasın diye. Sonra alırdım karşılığını okurdum gece gündüz. Uyuyup uyanıp. Sımsıkı yumardı

En son ne zaman hissettiniz yağmur damlalarını yüzünüzde? Her birinde ayrı bir sevincinizi, ayrı bir hüznünüzü taşıyan o küçücük damlaları en son ne zaman biriktirdiniz avuçlarınızda?
Tıpkı dua eder gibi arınmayı dileyip ne zaman sürdünüz yüzünüze rahmeti?
Belki de yağmurun en son ne zaman yağdığı

Erkekler beklemeyi seçer
Kadınlar gelmemeyi
Papağanın gagasında evrildi diksiyon

Unuttuğum bir sürü şey var
Seni niye unutamıyorum
Sesin başka bir versiyon

Acı ödenemeyen bir borçtur
Varsıl hükümetler tepemizden dökerken
Hayatla bağlantımız var az da olsa süspansiyon

Ayet gibi kadınla

Hayatımız anlamlar ve bu anlamlara yüklediğimiz anlatılardan oluşmaktadır. Geçmişten günümüze kadar insanların anlamlar ve anlatıları her ne kadar değişmiş gibi gözükse de olayın derinine indiğimizde aslında anlamların aynı fakat anlatılan senaryoların farklılaştığını anlayabiliriz. Tıpkı şu anda te

Çaresizlik boğazımda bir yumru gibi,
Boğar beni
Hıçkırıklarım süzülür yanaklarımdan,
Damlar kaderin kandiline,
Dokunamam donar ellerim.
Söyleyemez dillerim,
Söndüremez ateşini,
Yüreğimin.

El açar yalvarır günlerim.
Saçıma düşen aklardan
şikayetim.
Durduramam koşar akrebim.

Sezer beni

Bu dünyada parmaklıklar ardında olmayan çok az insan var. Burada bahsettiğim hapishane gerçek bir hapishane değil. Parmaklıkları görünmeyen ve bir çoğumuzun hapishanede olduğumuzun farkında bile olmadığı bir hapishane. Gerçekten özgür, gerçekten istediği hayatı yaşayan, hiç kimsenin ve hiç bir şeyin

Kendimizi,şiiiri,aşkı,inancı tanımlayıp bunları bir cümlenin iki satırın arasına koymak kadar zor bir şey yoktur aslına bakarsanız.Çünkü bu kavramları belirli bir zemine sabitlemeye zorlamak,belirli kalıpların içine sığdırmak onların özgürlüklerini ellerinden alıp öldürmektir bir nevi.
‘Şiir niye y

Bir çığlıktı sustuğum her kelime
Her sustuğumda canımı yakan
Canımı yaksa da içimden atamadıklarım
Atmaya hiçbir zaman kıyamadıklarım
Zamanla birikip bir dağ oldu sanki bana
Bu öyle bir dağdı ki sonunda suskunluğa
Mahkum etti beni
Konuşsam ne olacaktı
Kim anlayabilirdi beni satırlardan başk

Çocukluğum dağların tepesinde,
Tam anlamıyla özgürlüğün tadıyla
Gördüğümüz her deliği yılan yuvası sanıp
Beklerdi aramızdan bazıları, deli cesareti
Biz de beklerdik yılan çıkarsa diye
Elimizde sopa birimize bir şey olmasın diye
Dostluk mücadelesi
Dağın tepesinde gökyüzüne el uzatmak
Orda an

Mağlubiyetler yontuyorum zamanın kertelerinden
Küfürler pencerem temiz hava aldığım
Açıyorum mütemadiyen

Bu dünyanın dolusu dolu boşu boş
Kimse artık yasaların emrini dinlemiyor
Kurdun geçtiği yerlerde

Pembe havalarda kutsal duygular
Çocukluğumun yorgunluğu da geçmiyor
Baharın kenarında

Hayaller taşıyorum ellerimde,
Senden kaçmaya akbil basmış,
Uzak kilometrelere bavul taşımış,
Her anında yüzünü özleyen ellerimde.
Oysa hiç yüzüne değmedi ellerim.
Karşımda kaç kere ağladın da,
Silemedim yaşlarını, dokunamadım tenine.
Dokunamadım nehirden hallice elmacık kemiklerine.
Hep yasa

İmkansız menzillere yormuşlar ayaklarını.
Bilmemişler bıçak sırtında attığın
adımlarını.
Sormamışlar yaran nerede, kanadın mı?
Kademinden mahrum bırakma beni.

Gökyüzünü dikmişler gözlerine.
Masmavi yansıması inmiş denizlere.
Nefes olup doldurmuş ciğerlerimi.
Kapatma gözlerini,
Nefessiz ko

Bir esintinin arasında sevdim seni ,
Bin beş yüz yıl oldu sen gideli.
40 dakika olmuyor seni yitireli,
Bir esintinin arasında sevdin beni.


Bir esintinin arasında bekledim seni,
Rüzgarları selamladım;
Öptüm,okşadım,uğurladım .
Bir esintinin arasında bekledin beni.

Bir esintinin arasınd

Benzerdi yaşanmışlıklarımız ve deneyimlerimiz. Hem de oldukça şaşırtıcı bir şekilde. Kesişim kümemiz oldukça büyüktü; keşiştiğimiz yer benzer travma ve acılarla doluydu. Kırılması zor ve benzer kısır döngüler içindeydik ikimiz de. Uzun bir geçmişimiz olmadan da yoğun paylaşımlar içindeydik. Anlaşılm

Günü yakalamaktı tek gayem
Anı yaşamak, bitmesine karşı gelmekti
Doyasıya sevmek sevilmek...
Ve nihayetinde bitti

Yaşamak, bir gün bana
Güneş örnektir hayatıma
Gece, güneşin doğuşuna
Bense sana kadarım mesela.

Güneşin batışı, gecemin giriş müziği
Denizin dalgalarıyla birleşirse kızıl

Şiirler ne çok anlam ifade ederler değil mi bizlere? Kimi zaman acımızı, üzüntümüzü, sevgimizi ve mutluluğumuzu görürüz o kadar etkileniriz ki bazen bir şiire kendimizi kaptırır gideriz sonra bu şiiri yazan şairi düşünürüz onun hissettiklerini, düşündüklerini anlamaya çalışırız ve şair kendini şiirl

Hepimiz hayatımızın bazı dönemlerinde kendimizi bir sorgu içinde buluveriyoruz... Düşüncelerimizin bir soru yumağı haline gelip içinden çıkılmaz bir hal aldığında, hayatımıza farklı bir pencereden bakmaya başlıyoruz kimi zaman.
Amerikalı yazar Ayn Rand, "Hayatın Kaynağı" adlı kitabında şöyle bir

Gözlediğim yollarda, geldiğim son nokta.
Yürüdüğün sokakta, bastığın taşlarda.
Sonu olmayan, hikayelerinde
Arayıp buldum seni,
Arayıp durdum seni.

Günler geçip gidiyor, yıllara nispet yaparak,
Düşünülecek her bir yol düşünülmüş gibi,
Karadenizin hırçın, dalgalı sularında
Kurulabilecek tü

Çok bekletmeyeceğim seni,
Sandık diplerinde.
Bilirim ki sararır gönlü nakışlılar,
Gözleri hasret bakışlılar.

En güzel renkleri seçtim.
Nakış nakış seni işledim.
Gözlerimin nurunu akıttım.
Emeğimle ellerimi kanattım.
Geceleri derdimi anlattım.
Ama duyuramadım.

Gergefi gibi iç içe geçti,

Ölmeden önce
Bir senin gülüşün
Bir benim öpüşüm
Şimdi sus bunları
Ertelenmenin yarım sevdası

Şimdi sus bunları
Dünyalar öncesi sessizliğini sus
Kanayan o sırtını sakla
Hani sevdiğin bir kız vardı
Sayısız geceden kaçırdığın
Şimdi sus bunları
Sessizce sus
Kahkahaların seni öldürürken

Hayat olumlu ve olumsuz bir sürü duygu yaşatır bizlere. Herkes de payına düşeni alır. Kimi zaman mutlu hissederiz, kimi zamansa mutsuz ve buruk. Bazen ise şöyle olur: Uğruna o kadar emek harcadığın ve acı çektiğin hayalin başka insanlar istemediği ya da emek harcamadığı halde başkalarının hayatında

Ben bir şiirim ve sana yazıldım
Dualarında adın geçer bilirim
Gönlü daralınca bana yazar kalemi;
Bil ki sende dinlenir içim.

Yine ilk bana yazar sevincini;
Sanki bir kuştur uçar kalbim.
Sana seçer gece gündüz heceleri,
Satır satır yazıldım okumanı beklerim.

Şiirlerimden anla beni

Sanat güzelliği, naifliği, iyiliği, yaratıcılığı, ortaya çıkarabilmekti. Sanat bazen her şey demekti yaşam da bir sanat üzerine kurulu değil midir? Bizler de tıpkı bir sanat gibi hayatımıza yaratıcılığımızı katarak ilerliyoruz. Sanatsız dünya düşünülemez sanat dünyayı güzelleştirir ve yüreğe iyi gel

Herkes kendini kandırıyor
Kendine yarından bir beyaz sayfa seçiyor
Sana hangi hava esecek bilemem
Üstelik ben biraz dumanlıyım
Akşam olmadan tüm balıklar uyudu
Bardaklar şimdi kendini içiyor
Yelkovan bir zamanı kesiyor
Duvara asılı yorgunluğum
Seni hangi takvimde unuttum bilmiyorum

Kendim

Arka sokaklarda geziniyorum. Başımı caddeye çevirip bakmaya gücüm yok. Haberin olmayan akşamüstleri yollarına çiçekler serpiyorum. Kaldırımlar sen kokuyor benim o çok sevdiğin çiçek kokum ise korkuyor.
Arka sokaklarda geziniyorum. Bisikletli çocuklar yanımdan geçiyor. Ben de onlarla hiç benim olma

Vuslatın şerefine kaç şiir deviririz,
Kim bilir?
Kaç türküyü meze ederiz?
Kaç çiçeği şahit ederiz kavuşmak sofrasına?
Biliyorum hayal.
Hayallerimle dağlama beni.

Memleket hasreti gibi sevdan.
İflah olmaz sana varmayan.
Teslim oldum işte el aman.
Yokluğunla soldurma beni.

Gözlerime bakm

Uyuyup uyandığın gece nasıl?

Merhem oluyor mu,

Bitmek tükenmek bilmeyen,

Gece sanrılarına?



Uyuyup uyandığın,

Koynunda sabahladığın,

Tuz ve ekmeği katıkladığın,

Yandığın ten nasıl?

Soğutabiliyor mu acını,

Sabaha karşı doğan ezada?



Uyuyup uyandığın gece benim,

Kırmızı çizgim, kırmızı çizgim, neredesin? Niye görünmezsin? Nerelere kayboldun? Adın üstünde, sen kırmızısın. Gizlenmek için değil, kendini göstermek için buradasın. Durum böyleyken neden kendini gerçekleştir(e)miyorsun? Yoksa biri üstünü mü boyadı? Görünürlüğünü elinden almak için açık ve kendini

Dağların rüzgarları verdiği özgürlük hissiyatı
Biraz daha tırmansam sanki yakalayacağım gökyüzünü
Seni hatırlamam lazım
Hatırlayayım ki gençliğime çocukluğumu satayım.

Karanlığı yarıp ışık saçan yıldızları saymam lazım
Hepsine yazdığım umutları asmam lazım
Seni hatırlamam lazım
Hatırlayayım

Cumartesi gecesi çiftleşiyor yasaklarla
Yeni neslin mazbatası işsizlik
Hayatın yarısı hayal
Sokakları dolduruyor boşa geçen yıllar
Issız bir İstanbul sabahı tüm zamanlar kabul oluyor

Kanayan yalnızlığın can yeleği patikalar
Tek umudum kuzu sesleri
Yapraklar ağlamaz artık iflas etmiş rüzgar

Bir bakış düşünün
Yalnızlık olur dökülür gönülden
Kelimeler cümlede
Bir türlü yerini bulamaz
Anlatamaz, söyleyemez hislerini
Haşarı çocuk misali gece,
Duyguları dağıtır ortalığa
Toplamaksa yine şiire düşer.
Yazmak eylemi bu vakitlerde
Yoldaş olur,
Derttaş olur,
Sırdaş olur,
Kısacası çıkı

Yolda yürürken bir film afişi gördüm. Filmin adı “Evim Sensin”di. Filmi izlemedim, içeriği bilmiyorum ama bu söz beni çok etkiledi. Ne kadar güzel ne kadar içten bir söz diye düşündüm. Birisi evindeyken ne hisseder, nasıl davranır? Birisinin evi onun için en mahremini yaşayabildiği bir yerdir. Onun

Suyla yıkansaydı eğer ihanetler
Bir çocuğun gözünde bitseydi ahlar
Bir de sızladığım şu duvar
Geceye gölgesini vurmasaydı
Konuşsaydı eğer sözcükler
Yazardık efsaneyi yeniden
Kafkasların dinmez acısı ,Seyithan


Toprak eğer gözümü doyurmasaydı
Ağlayan yanlarım buz tutmasaydı
Gökyüz

Söylemek istediğimiz ne kadar çok cümlelerimiz var değil mi? Kalp kırıklıklarımız ve sustuklarımız hangisinden başlasak birini söylesek biri yarım kaldı kimse duymak istemedi veya anlamak istemedi. Anlaşılmak istediğimiz yerden kırıldık ama her şeye rağmen bir umudumuz vardı. Hiç ummadığımız anlarda

İstiyorum ki;
Gönül kapımı çal da gir.
Değerini bil de gir.
Duygularımı gör de gir.
Gir.
Gir ama hiç gitme

İstiyorum ki;
Gönlümü al da gir.
Döküleni topla gir.
Senin olduğunu bil de gir.
Gir.
Gir ama incitme.

İstiyorum ki;
Yüreğimi duy da gir.
Ne istediğini anla gir.
Evinmiş gibi

Seviyorum karakterini
Güçlü ellerin üstündeki
Alın teri, kazımak tırnaklarla
Okumak sendeki şiirin değerini

Seviyorum ağır başlığını.
Ağır abiliğin altında yatan hanımcılığı.
Yürürken başı önde yürüyüşü.
Aslında çok dik başlıdır.

Seviyorum oynayışını
Hem ağır hem de hızlı
Bir o kadar

ÖN BÖLÜM: Sessizliğimi dinle biraz sensizliğimden başlayarak...
Bir şehrin bütün yalnızlığının ortasında
Karanlık yoruyor kalbimi
Ansızın ürperiyor içim
Bir yağmur başlıyor
Yanından gökyüzüme kadar
Aklımın en ücra köşesinde
Birden beliriyor yüzün
Ne görsem her tarafını kaplıyor hüzün
Göreme

Kendi kendinin kefili gözlerimiz
Ellerimin içinde sevdan
Rüyalarda aranacak bir şey yok
Uykuma karışıp gittin

On parmağımda on marifet
Terk edemem gözlerini
Kokun çiğdemlerin kucağında ilkbahar
Yüzüme alışıp gittin

Başın eğildi kırıldı gün batımları
Yeni renkler oyuluyor geceye
Cebimde

Karanlık penceremden gözlerken sokak lambalarının gölgesi düşmüş alnıma. Duvara yansıyan ışık huzmeleri her bir hücremle alay ediyor. Sigaramın dumanı bilinmezliklerimi kanıksıyor. Gezgin oldum yaşanmamış limanlara. Demir atmak gelmedi benim elimden. Ulak oldum, dolaştım masallar anlattım ana rahmin

Kamçılar gözlerin, gönül kervanımı
Sonra dağıtır kokun tüm rüzgarları
Saklanır hatıralar ufacık bir benden
Sahi nasıl gittin benden?

Kavurur tenimi adının teleffuzu
Yokluğun çok çetin bir mevzu
Kavuşmamız artık davultozu
Sahi nasıl vazgeçtin benden?

Geceler yorar zihnimi
Durmak bilmez s

Bir gün başımı alıp gidecekmişim
Serin bir rüzgar,boş bir sandalye
Ellerimde begonviller
Ayaklarım suya hasret ...
Bir gün başımı alıp gidecekmişim
Ağlayıp duran bir ahı
Sızlayıp duran bir canı
Durup dururken kanayan o yarayı
Bahara kavuşturmak için
Bir gün başımı alıp gidecekmişim

Sen sonsuz maviler
Saklarsan yüreğinde.
Cebinde olur umudun,
Ebedi taze

Yükün ağır, yolun uzun olsa da
Meçhullerde
Muhakkak her bir dua
Yardımdır yüküne.

Kimse bilmez nedir
Kendisi için müjde
Bileceğin tek şey
Yiyeceğin ekmek kalbinde

Başına geleni
Önce yüreğinden bilene
Yük

Mandala, Sanskritçe’de “daire, çember ya da merkez” anlamına gelen bir kelime. Mandala sanatçısı olan hocam, mandala ile ilgili bilgi verirken mandalanın hayatı sembolize ettiğini söylemişti. Yani, mandala yaşamın devamlılığını ve döngüsünü sembolize ediyormuş.
Mandala merkezdeki noktadan başlayıp

Sevmek istersiniz bazen her şeyden çok sevmek
Güvenmek istersiniz
Kalbinizde en güzel yeri ona verirsiniz
O artık eviniz ve aileniz gibidir
Yanınızda olmasa bile varlığını hissedersiniz
Sebepsizce özlersiniz
Görmek için neleri feda etmezsiniz ki
Aşk zaten bu değil midir?
Uğrunda her şeyi fe

Yeryüzünde varsa bir gerçeklik; ölmek
Kimisine kolay; kimisine zor.
Alır ansızın tatlı bir rüyadan.
Kâbusu yaşıyorsan yalvarırsın ölmek için.
Ya da gerek duymadan atlarsın boşluğa.
Öyle ya da böyle
Gidecek başka yolu yok insanın.
Her gün göçüp gider sürüsüne insan.
Yeri geldiğinde en yakının

İşte On sekizim dert,hüzün,matem
Sağ yanım huzur sol yanım hep sitem
Gönül bahçemi virân ettin madem
Baharıma cemre olmak hakkındır


Bilmem hayatımda kaç gemi battı
Hüzün vehmi beni kendine kattı
Yaşadıklarım yaşımın kaç katı
Geri dönmek yine senin hakkındır


Nasıl Gelip geçti gam

Tarihe sokulmuş mevsimlerden sen geçince
Yağmurun ucunda açıyor bin bir çiçek
Ovada baharı gizleyerek

Günler, insan nefesinden kurulmuş usulca her sabah
Gençlik gururunu asmış bir şarkıya
Hep yeni ufuklar görme telaşında gelgitlere gebe kapılar

Yüzünde parlayan gümüş bakış ezber bozumu

Elbet bir gün çiçeklenecek En kurak en çorak duygularımız Elbet bir gün mutluluktan akacak gözyaşlarımız Elbet bir gün ağlamaktan değil Gülmekten yorulacağız Ve elbet bir gün mutluluğumuzu da Şiirlere anlatacağız…