Çok şey kaybetti insanoğlu, geçen yüzyıllar boyu. Önce usul usul kendini sonra ise var olma sebebini. Böyle mi olmuştu asırlar boyu? Masallar mı yalandı, insanlık mı lanetlendi?

Hiçbir zaman anlamadı insanoğlu. Denizin maviliğine kanıp suyun berraklığıyla sınandı. Bize anlatılan dünya bu değildi deyip yalanlarla boğuşmaya kalktı. Yorulmadı, korkmadı. “Büyüdüm şimdi” diyen herkesi çocuk bırakıp zalimlerin önüne attı. Yanlışla doğruyu aynı kalıba sokup daha sonra onu karanlık dünyada meşru kıldık biz. Olmasaydı böyle, değişir miydi dünya?

Ne çok yolumuzu kaybettik.
Ne çok o yolda yürüdük.
Ve ne çabuk o yoldan döndük.
Böyle böyle daraldı dünyamız.
Hevesimiz de kalmamış artık.
Çocuklar hayal kurmayı bırakmış, öyle söylüyor anneleri.
Resimlerinde boya da kullanmıyorlar.
Denizi maviye boyamayı bırakmışlar.
Renksizlikle savaşacak artık dünya. Yani hissizlikle...
Bu mücadeleden belki sağ çıkacak ama eksik kalacak.
Ait değilim buraya, değişmiş zamanla.
Turganyev’in de dediği gibi “Gözüme çirkin geliyor artık her şey.”