Karanlık sokaklarda kalmış zihnimin boşlukları. Toplamaya çıktım keskin yerleri ellerime battı, kanadım. Susuz kalmış yavru ceylanlar kadar kanadı kurak topraklarım. Aynı gökkubbenin altında farklı diyorlar varmış öyle fısıldamıştı büyükler kulağıma. O zamanlar henüz çocuktum bilmezdim doğruyu yanlışı. Seçemezdi aklım farklı olanın diyarlar değil o diyarlara varamayanların olduğunu. Şimdi büyüdü seçemeyen aklım, görmeyen gözlerim başladı görmeye ışığın yansımasını. Başladı başlamasına da ah şu ait olamamak duygusu. Peşime takılmış karanlığın kızıl ordusu. Ben kaçtıkça kara bir el oluyor sırtımda nefesi. Ala çalan rengime düşman etti beni. Şimdi hiç batmayan güneşlerim öleyazmış hazin sonlarıma. Şikâyet etmeden sessizce çekip gitmiş küçük kız çocuğu hayallerimi yetim bırakmış. Pervasız deli kuşlarım uğramaz olmuş camlarıma. Oysa ekmeğim suyum her zaman aynı yerinde…