Kalabalıklar içinde, içimizdeki yalnızlık ile yaşamaya devam ediyoruz. Umarsızca gülüp eğlenerek, sahte pozların arkasına sığınıp, kurduğumuz menfaat çerçevesinde hayat devam ediyor. Nasıl devam etmesin ki hissetiğimizi sandığımız bütün duygular aslında içi boş bir teneke gibi sadece ses çıkarıyor. Değerini bilmediğimiz ve bazılarımızın hiçbir zaman anlayamayacağı duygularımızın sadece esiri olmuşuz sahibi olmak dururken. Kol kanat germek varken sevdiklerimize, ara vermişiz sevgimizi göstermeye. Yüzümüze takındığımız maskelerin bizi nereye kadar taşıyacağını aramızda kim bilebilir ki. Evet hayat devam ediyor. Asık suratlara mahkum bıraktığınız sevdiklerinizle devam ediyor hem de. Gülmeyi unutturduğunuz insanlarla birlikte akıp gidiyor hayat. Aynı çatıyı paylaştığınız en yakınlarınıza bile gösteremediğiniz sevgiyle gidiyor zaman. Önüne geçip dur demeye bile fırsatımız olmayacak belki de. Biz bu hayatı sevsek de bitecek sevmesek de. Merhametimizi göstersek dünya güzelleşecek ama göstermesek kirli bir şekilde bitecek bu ömür. Bu dünyadan giderken kimse cebinde sevgiyi, merhameti, güler yüzlülüğü götüremeyecek. Bunları bu dünyada bırakıp gidelim orda bir işimize yaramayacak nasıl olsa. Gelin yük etmeyelim kendimize. Merhamet edelim. Güler yüz gösterelim. Sevelim.