Lavinya Dergisi 4. Sayısı

Hayat, doğumla başlayıp ölümle son bulan bir yolculuktur. Mühim olan bizim bu yolculuğu nasıl yönetebildiğimizdir. Varlığıyla mutlu olduğumuz insanların yokluğuna alışmak zorunda kalmak da bu yolculuğun en önemli parçasıdır. Hayat her zaman bize güzel gelmez. Onu güzelleştirmek bizlerin elinde. Bund

Kazılmış kuyu bu şehrin her yanı
Sen yoksan yanımda neyleyim mutluluğu
Gezmişim her acının her hüznün evini
Sen yoksan yanımda neyleyim yatağa döşeği
Sabahı sis basmış, geceyi kurtlar
Aşkı zalimce vurmuşlar gönül kafesinden
Ötmez olmuş kuşlar, bülbüller
Sen yoksan yanımda neyleyim baharı bahçeyi
Kim

Günümüzde medya, toplumlar üzerinde derin bir etkiye sahip olan güçlü bir araç haline gelmiştir. Ancak, bu güç bazen bilgi ve gerçeklik ile ilişkisini zorlayıcı şekillerde kullanabilir. Manipülasyon ve gerçeklik arasındaki bu karmaşık ilişki, modern iletişim ve bilgi teknolojilerinin hızla geliştiği

Çatlamak: “Parçalara ayrılıp dağılmayacak bir biçimde yarılmak.” tarifini yapıyor sözlük. Sert cisimlerin, kırılgan nesnelerin ve hatta insanların çatlakları olabileceğini yazıyor günlük. Deri, kılcal damar, el, kol, vücut… Peki, kalp ve ruh? Sahi “Her şeyi ben yapabilirim!” ile başlayan şu yorgunlu

Biraz olsun dinlenmek isterim.
Gecikmiş bir bahardan geriye kalan,
Sualsiz bakışında.
Ve gözlerimi kırpmadan izlemek seni
Kızma, elimde değil...
Öyle bir şey var ki sende;,,
Ne bu zamana ait,
Ne de bu sevdaya.
Kabullenmem zaman aldı,
Zaman ise seni.



Beyhude bir yaşamda,
Öğrenilmiş yalnızlık.

Şimdi sen hep beni suçlayacaksın, vazgeçtin diyeceksin. Vazgeçmeme sebep olduğun hiçbir şeyi görmeyecek gözün. Her kırgınlığı tek başıma aşmama izin verdiğin günleri unutacaksın. Ben ağlarken uyuduğun günleri hiçbir zaman bilmeyeceksin. Sevmedin diyeceksin, bir gün gözlerine nasıl aşkla baktığımı um

Mutluluk; bu dünya için ne kadar ağır bir kelime demişti Şems kadın... O gün dünya dertlerimin üzerini sıkı sıkı kapladığımdan mıdır nedir mutluydum. Bugün üzerlerini kapatsam insan olmaktan utanacağım yüklerim; ne kadar da haklıymış Şems kadın dedirtti bana...
O günden bugüne ne ben değiştim, ne

Soren Kierkegaard “Meseller” kitabında şöyle yazar: “Sanırım dünyanın sonu, her şeyin bir şaka olduğunu sananların yüksek alkışları arasında geçecek.” Peki, geçmek filine hangi anlamlar yüklenecek? İnsanoğlu ne zaman uyanacak? Kimi durumları gerçek kesitlere yoracak? Üç asırdır birçok topluluk taraf

“Ruhumda savaş var sevgilim. Sen bu savaşı dindirensin. Sen benim sokaklarım, yazdığım yazılarım, dinlediğim tüm şarkılarımsın. Gönlümde açan yaraya merhem olansın. Sen yarım kalan her şeyi tamamlayansın. Aramıza şehirler girmesine izin verme sevgilim, kaderimizi tesadüflere bırakma. Zamana esir olu

Bir film gibi geçiyor hayatımız
Senaryonun yarısı bizim elimizde
Yarısı önceden yazılmış
Bir kendi yazdığımıza hep fazla inanıyoruz
Olacakmış gibi
Olmuş gibi
Güzelmiş gibi
Oysa önceden yazılanı da görmek lazım
Neyi nereye kadar yaşarız bilmiyoruz
Ben kendi filmimi izliyorum kendimde
Hiçte yolunda gi

Bazen oturup sadece sorunun bizde olduğunu düşünürüz. Hayatımıza giren çıkan herkes, hayatımızda yaşadığımız olaylar, kırgınlıklar, küslükler, şanssızlıklar, kazalar… Bunların hepsi bizim suçumuz mu gerçekten, ya da bizim sorunumuz mu? Ömrümüz boyunca hayatımıza birçok insan girer ve sadece girmekl

İnsan kendisine bir yıl ömür biçildiğini öğrenirse hayatı nasıl gelişir? Köşesine mi çekilir? Yasa mı bürünür? Varsa ölmeden önce yapılacaklar listesi, tamamlamaya mı soyunur? Çok sevdikleriyle mi vakit geçirir? Görmek istediği diyarların rotasını mı çizdirir? Mirasında kime neyi yazdırır? Dimağ nel