Sen rüyalardasın,
Ben tenhalarda,
Sen olacaklara meyillisin,
Ben olmayanlara isyanda,
Şimdi hangi yağmur damlası,
Siler şu yüzümdeki aşk çamurunu,
Uzunca bir yol var biliyorum,
Karşımda bir gölge,
Işık arkamdan vurursa korkmam,
Bendendir bana gözüken,
Işık karşımdaysa kimin bu gölge?
Sen

Kimse görmedi içime akan yaşları,
Gülüşlerin ardında kalan acıları,
Hayat her gülüşün bedelini ödetiyor.
Kimsenin kimsede hakkı kalmıyor.

Yürekler katılaşmış artık, kimse söyleneni anlamıyor.
Gözler kandırılmak istiyor, gerçekler acıtıyor.
Ruhlar kendi aleminde kimse kimseye dokunmuyor.
Her

T/uzak sevdaların sandalı
Düşlerin gerçeğe çarpmasıyla kopan
Bir ayrılık fırtınasında
Açık denizlerde parçalanan…
Tarifsiz bir yoksunluk sonra
Sonra alışılmış bir açık yara
Tahtalarından sızan tuzlu su
Yaralara işleyen bir nakış gibi basar acısını
Daha çok tuz, daha çok ölümle…
Tanrı hep

“Yapılan bir iyiliğe karşı duyulan gönül borcunu ve hoşnutluğunu kelimeyle anlatmak.” diyor sözlük, teşekkür etmek için. Kime mi? Sabah cıvıltısıyla uyanmamızı sağlayan kuşlara, o sevdiğimiz kurabiyeyi özenle paketleyen fırıncıya, elimizde dolu dolu yük varken asansör kapısını açan komşu çocuğa, gül

Bir adım kalsın benden geriye.
Bir de hep gülen çocuklar,
Bütün çocuklar pamuk şeker alabilsin.
Salıncaklara binip göğe doğru sallansın.
Akşama kadar sokaklarda oynasınlar.
Kimseler kızmasın eve niye geç geldin diye?
Bir günlüğüne dünya onların olsun,
Rengarenk balonlar alıp uçursunlar.
Ba

-De ki ödenmemiş bir borçtur yaz
Yüzün genişliyor oturduğun masalarda
Güzel sözlerin yanında yaban kalır
Geçmişin tehlikesine uzanan suskun

-Bil ki gün gelir gün gider bir anıyla
Yeni bir yüz doğurdun aynalarda
Kalbin sulardan kalabalık
Sabahından içen bir daha serinliyor

-Ah ki gömülen

Acı insanın efendisi, kurulmuş tahtına
Akmamak için direnen bir damla gözyaşında…
Hem doğuştan yanakları ıslaktır hepimizin
Ayak diremeye değer mi, böyle yazarken ortak yazgımızda…

Bir nefes, bir ciğer yangısı ve hoş geldin bebek
Kafası karışmış, ipleri dolaşmış ‘dün’yaya…
Devler cüce, cücel

Bugün kelimeler boğazımda düğüm oluyor
İnan ki bu kaçıncı sigaram hatırlamıyorum
Kaçıncı adını sayıklayışım duvarlara bakarak
Galiba sensizlikten kafayı yiyorum


Bugün gözlerim acıyor ki sorma ağlamaktan
İnan ki bu kaçıncı hıçkırışım hatırlamıyorum
Kaçıncı şarkımızı söyleyişim bu bağ

Adın vardı,
Kuytu köşelerde zemheri ayaz akşamlardı
Ellerin ellerimde, avaz avaz susardım
İçin için gülerdim
Gamzelerine gözlerimi gömerdim
Yüzün okunmamış şiirler saklardı
Adın dört harfli bir masaldı...

Adın yâr-dı
Dilimde çiçek açardı
Ne akşam akşamdı ne sabah sabah
Saat sendin, mevsi

Bekliyorum seni
Bir bilinmezi bekler gibi
Tek bildiğim senin bir gün geleceğin
Bilmiyorum kim olduğunu ve
Ne zaman ve nerede karşıma çıkacağını
Tek bildiğim geleceğin elbet bir gün
Bilmiyorum yoluma neler sereceğini
Güzel ya da kötü sürprizler mi olacak
Unutulmayacak anılar mı yoksa
Tek bil

Hayatım sanma sanrılarımdan ibaretti.
Sevince sevileceğimi,
Bakarsam görüleceğimi,
Güldüğümde kahkahalarla karşılanacağımı,
Ağlarsam birilerinin üzüleceğini,
Bağırırsam kırabileceğimi bile sandım.
Ne kadar incelirse düşüncelerim,
Yürekleri o kadar yumuşatabileceğimi…
Toprağın koşulsuz yeşer

Acıyı hissettiren şarkıları ile dikkat çeken, kendini sevgi adamı olarak tanıtan,
2014 yılında kansere yenik düşen Murat Göğebakan’ın hayat hikâyesidir…

Murat, 10 Ekim 1968’de, Adana’da, Hatice ve Hasan Göğebakan çiftinin çocukları olarak dünyaya geldi. Annesi Hatice Hanım, babası Hasan Bey ile