Lavinya Dergisi 4. Sayısı

Dirhem dirhem acıyla yoğruluyorum
Kemiklerim derime saplanıyor
Kanım gövdemde geçtiği yeri yakıyor
Soğuk bir terleme boşalıyor alnımdan şakağıma
Üşüyorum...
İnsan içi yanarken üşür mü demeyin!
Üşür elbette
Yanar alev alev ama
Kalbi üşür,
Elleri üşür,
Dinlenir bir söğüt dalının dibinde vücudum
Karşıd

Aşk fenomeni, sevgi ilişkilerinin nörobiyolojisi, flört oyunları, papatya fallarının ötesine geçti. “Üsküdar’a gider iken aldı da bir yağmur…” ile başlayan, kâtibe yakışan kolalı da gömlek mazide kaldı.   Oysa dün ve bugün hakkında nice tanımlamalar

Geçmişin keşkelerine geleceğin belkilerini yeğlerim. Safran sarısı kağıtlarıma iliştirdiğim, kırık dökük lakin umutlu kelimelerimi cebimde taşıdığım Polyanna'ma ve yüreğimdeki Don Kişot'a atfederim. Zaman benim ya da benim zamanım değil. Ne farkeder ? Ben kendi pusulamı kendi gerçeklik yoluma çevird

Yaşayamayacağım hayatlara kaldırdım kadehimi,
Ve içemeyeceğim onca şaraba,



Konteynırdaki çocuk olmaya aday doğan bebekler,
Ve satacakları mendil oldum bugün.



Kocaman hayalleri olan minik kız,
Ve onları yarıda kesen hayat oldum bugün.



Müthiş zengin ailenin şımarık kızı;
Ve onun sayı

Başı ne olursa olsun merhameti tanımlamak adına yazılanların, yazılmayanların, yazılıp da silinenlerin, veyahut hiç yazılmayanların; sonu hep aynı yola çıkıyor:
İnsana...
İnsan; merhamettir aslında.
İnsan merhametlidir.
İnsan ki insana gözleriyle bile merhamet aşılayandır.
Lakin madalya iki yüzlüdür

Gidiyorum buralardan bir gece vakti,
Yarım kalmış türküler bırakıyorum ardımda,
Tamamlanmamış şiirler,
Susuz bırakılmış çiçekler,
Ve bir yarım kalp bırakıyorum yastığının başucuna.
Gidiyorum buralardan bir gece vakti,
Tüm şehir uykuda yakalanıyor bu terk edilişe,
Elimde bir bavul,
Avucumda bir mendi

“Bedenimiz göçebe olsa da aklımız yerleşiktir.”
 Marcel Proust



Yaşam metropollerde hızla akıyordu. Yıllar geçtikçe büyüdüğü şehir de bir metropole dönüşmüştü Leyla’nın. Çocukken sokaklarında oynağı bu şehrin akışı şimdi o kadar hızlıydı ki, çocukluk arkadaşları ile buluşmak için alelac

   Latince ifadesi “Ne supra crepidam” olan deyim ve hikâyesi oldukça ilginçtir. Yunan ressam Apelles’e ithaf edilir. Apelles tablolarını sergilemek için bir sergi açar. Serginin ziyaretçilerini uzaktan uzağa izlemeye koyulur. Ziyaretçiler arasındaki ayakkabıcı, ressamın bir tablodaki “çiz

Yine pişmanlıklar denizinde batırdım 
Gözlerimin kaptanlık yaptığı gemiyi 
Nice fırtınalar atlattı yüreğim 
Bir çift gözde alabora oldu 

 
Geceler seni benden alan ebedi düşmanımdı
Ellerimden kayıp gidişin gözlerimde bir damla yaş bıraktı 
Benliğimde hala saçlarının iz

Hayat, sahaya çıktığınız bir maç gibi. Herkes kendi kurallarına göre oynuyor, ama bazen oyunun ortasında hakemin düdüğüyle durup “Bu ne şimdi?” diye bakıyorsunuz. Mesela pazartesi sabahları tam bir defansif oyun. Uyanıp okula gitmeye çalışırken rakip takımdan (uyku) gelen baskılarla mücadele ediyors

Gözlerimin ağına yakalandığın o an ile sızıyorsun düş âlemime. Sen hatırlamazsın. Gül kurusu hırkandaki söküğe konuyor ince parmakların önce. Utangaç bakışlar döküyorsun eteğine. Yüzün dalgalanıyor. Ürkek kuş telaşında ak ellerin, saçlarından nâzenin çiçeklerin rayihası esiyor. Seni kendime iliştirm

Adanmışlığın bin bir tonu ile hazırladığı olgun masası hazırdı gelecek olan için. Ellerini önlüğe silip bir adım geri çekildi, masayı son bir kez süzdü. Her şey tam istediği gibi olmalıydı. Küçük detaylara bile dikkat etmişti; çatalların parlaklığı, peçetelerin uyumu ve düzgün katlanışı, tabakların