Hayatta hepimiz en az bir kere" Kesinlikle böyle biri olmamalıyım " cümlesini kullanmışızdır eminim. Peki neden nasıl biri olmalıyım sorusu yerine nasıl biri olmamalıyım sorusuna tabi tutuyoruz kendimizi? Neden tam da olmak istemediğimiz kişiye dönüşüyoruz? Kendimizi kandırıyor oluşumuz başkası tara

Bir şey var çözemediğim,
Gün ışığına düşman şu gözlerimde,
Ay ışığının cazibesi mi beni benden eden,
Yoksa uykuya direnen gözlerim mi,
Türlü fikirlere davet eden,
Yok başka bir şey bu,
Kainata karşı gelmek gibi,
Tek düzeliğe aykırılık etmek gibi,
Onca söylenmişliğe,inanmışlığa rağmen
Mesela

İçimde bir kara nokta.
Ruhum içerde çığlık çığlığa
Ruhunun bedeniyle sevdası
Sözlerimi bulamıyorum satırlarda

İçimde bir kör nokta
Senden o kadar uzak
Sana o kadar yakın
Söz bulamıyorum yazılacak satırlarda

Umudun ışığı içimde nokta
Çevrelenmiş bir kaktüs içinde
O kadar korunaklı
Önce

Bir kış gecesiydi oysa
Bahar geldi gönlüme
Daha geceydi oysa
Güneş doğdu odama.

Adını bilmiyordum oysa
Gözünde kaybolunca
Çok beklemişim oysa
Sevdam yanıbaşımda.

Daha çocuktum oysa
Sevda teri avuçlarımda
Ben büyüdüm oysa
Gönlümdeki sevdayla.

Ben eksikmişim oysa
Olmasaydın yı

Bir anahtar buldum yerde
Yolda yürürken geçenlerde
Orada durup beni al diyordu
Sessizce uzanırken yerde
Bakındım etrafa
Eğildim aldım elime
Düşündüm bu anahtar kimin diye
Ya da neyin anahtarı olabilir
Zihnimden bir bir düştü olasılıklar
Para dolu bir kasaya mı aitti?
Yoksa sırlarla dolu bi

Bizim evin önündeki yol iki yere çıkar. Aşağı gidersen lunapark, yukarı gidersen mezarlık. Çocukluğum hep bayır aşağı koşturarak lunaparkta eğlenen çocukları izlemekle geçti. Annem mahallenin zengin ailesinin çocuğuna bakardı, babam fabrikada işçiydi. Kardeşimse benden yalnızca iki yaş küçüktü. Okul

Sevmek ne ile ölçülür hayatta? Bir ölçüsü var mıdır sevmenin? Seni çok seviyorum derken derecesini ölçebilir miyiz sevmenin. Hani bana değer vermedin deriz. Sevmek en büyük değerdir aslında bunu hiçbirimiz bilmeyiz. Çünkü yetinemeyiz. Derecesini bile bilmediğimiz sevginin hesabını kitabını yapmayı ç

Umutsuz vakitlerin hüzünlü bekçisi
Hazanın tükenmiş son nefesi
Ellerin ufalanmış bütün yapraklar gibi
Tutamadım bir kasım gecesi…

Sevinçli vakitlerin işaretlendiği boş takvimler
Sokakların tenhalığı çok değil yüreğimden
Kurumuş ağacın can çekişen gövdesinden
Anla beni bir kasım gecesi…

Bir insan, bir uyku ve bin masal. Ömrünün üçte birini uyuyarak geçiren insan, beynin bilgiyi işlemesini sağlayan uyku, kahramanlarının ve zamanın özgün olduğu masal. Uyku cücesi, Periliçe, Kuyruk ve Dişlek, Pırpır'ın dünyası, yavru kirpi... Hey sen bu satırları okuyan! Kaç masal benliğimizde yaşar?

İki kere iki hiçbir şey etmiyor
Her şey birbirine karışmış
Kuşkulu yeminli belgeler bile

Denizleri heceleyen toprak yorgun
Bir sevişmeden arta kalan uykuya dalar gibi
Ezilen yollar insanın kini / sinire yuva olmuş
E-5 trafiğinde baygın bedenim

Kaç kere daha fırlatır Tanrı dünyaya bir ruhu?
Sonunda dönüp dolaşıp
Kendinden
yine kendine
döneceğini bilerek…
Kendine…
Kendinden…
Yeniden, yeniden ve yeniden…

Ben ne şiirler yazdım sevda adına
Bazen bir dağa bazen bir çiçeğe
Bazen bir kadına ve en sonunda
Gönül kapında yaşlandım yorgun düştüm
Mecbur kıldım kendimi yâdına

Ah olmaz olaydı bu sevda
Kalmaz olaydı gönlüm nazlı yarda

Ben ne şiirler yazdım sevda adına
Ne çok çiçek kopardım dalından