Lavinya Dergisi 4. Sayısı

Şimdi toprağımda yaşlı çiçekler büyüyor,
Gözyaşlarımla sulanmış kökleri…
Ben hâlâ buradayım,
Eksik, yaralı ama hâlâ tutunan. 







Bir çığlık gibi açtım geceye,
Sessiz, kimseye değmeden.
Kırıldım bin parça,
Toplayanı ben olmadan. 






Bir zamanlar güven derdim,
Adını bilmed

Bozuldu kalbimin kilidi
İçerde kalanlar içerde
Dışarda olanlar dışarda kaldı
Hani derler ya girebildiğin gönül memleketindir
Giremediğim her gönülde memleket aradım
Girdiğim her gönlü kendimden saydım
Olmadı
Olduramadım bir türlü kendime bir ev
Hep evsiz kaldım sevgi şehrinde
Hep öksüz kaldım
Ne sev

Sanki biri beni görecekmiş gibi etrafıma bakındım. Halbuki ortalıkta kimse yoktu. Ama gizli bir iş yaparken insan hep yakalanacakmış gibi hisseder, değil mi? Zaten işin büyüsü de bu değil midir?


Gözlerim sürekli o eski ahşap kapıya takılıydı. Sanki her an birisi kapı koluna bastırıp içeri gi

Mum, sessizce yanıyordu. Bağrına sardığı ip, sıcaklıkla yavaş yavaş çözülüyordu. Alev, görünmeden işleyen bir bıçak gibi ipi tüketiyordu. Mum ise sarsılmadan eriyordu. Ne mum sıcağından vazgeçiyor, ne ip çözülmekten kurtuluyord

-Düş'tü, ismim gönül kütüğünde...
ilk bakışında gizlenen aşk-ı muamma
silindi zamanın kara tahtasından
yasaktı artık ağlamak sana
üzüldüğünde.



Kor alevdim avuçlarında cismimle
uzandım içindeki boşluğa
ayaklarıma bağladığın taşa sarıldım da
düş'tüm derin sularından ağırlığınca...



Dağıldı

Evren konuşmaz. Hiçbir yıldız sana dönüp de “Nasılsın?” demez. Kara delikler sır saklamaz ama sırlarını da anlatmaz. Galaksiler döner ama dans etmeyi bilmezler. Ve biz, minicik bir gezegende, minicik bir anda, devasa sorular sorar dururuz.


“Ben kimim?”
“Burada ne işim var?”
“Yalnız mıyım, yo

Gölge kokulu bir ışık kendi koynunda ışıtıyordu elma ağaçlarını her yandan paketleyen örümcek ağlarıyla giyinmiş araziyi. Ağların sahibi olan küçük beyaz örümcekler hiçbir zaman doğanın bir parçası gibi gelmezdi Kimim’ e. Sanki sürekli kızgın kızgın bakıyorlar ve ördükleri her ağı bir gün Kimim’ in

Her yolun bir dönüşü olmuyor artık. Çocukken gidilen uzaklıklar gibi değil büyüdükçe alınan yollar, gidilen yerler, girilen odalar, aşılan dağlar… Hepsini geçerim dediğin çocuklukta hepsini geçemiyor, çoğunda nefesin kesiliyor büyüdükçe. Hani bir nefes dahi olsa geçersin gibi bir his değil kaldığın

“Kendini bil.”

    Bir söz bu ama sıradan değil. Bir çağrı bu, içe doğru yapılan uzun ve yalnız bir yürüyüş. Sokrates’in yüzyıllar öncesinden bıraktığı bir iz. Sadece filozoflara değil, zamanın her insanına seslen

                                                    /FİLİSTİN'E...



 Kırık hayaller,
                  &nbs

Bir gün dağla deniz karşılaşmış.

“Sen çok derinsin,” demiş dağ, “ama ben gökyüzüne daha yakınım.”
Deniz gülmüş, dalgalarıyla kıyıyı okşamış:
“Sen rüzgârla konuşursun, ben yıldızlarla yıkanırım. Hangimiz daha yakınız hayata sence?”

İşte böyle başlar kafamın içindeki tartışma. Sabah kahvemi iç

Vuslat zamanı şimdi,
Susuyorum diye vazgeçtim sanıyorlar her şeyden.
Hâlbuki ben her şeyden değil,
Bu hikayenin en başında ilk kendimden vazgeçtim.





İlmek ilmek bir ipi boğazıma geçirip,
Boğmaya çalıştı acılarım beni,
Almaya çalıştığım her nefeste,
Daha çok sıktılar ipleri.





Şimd