Güzü sevdiren eylül ılıklığında bir sevda...
Yankılanır kalbinde durmadan…
Kalbin odacıkları boştu,
Kalbin odacıkları soğuktu evvelden…
Soğuklara nasıl dayanır tutuşmayan eller?
Ya el ele tutuşmayan yürekler?

Geldiğini belli etmeyen bir sinsi zamandı
Sıcakları yitirmemişken henüz üşütmez

Bir çocuk var yalnız, yapayalnız.
Tanıdık geliyor mu? Sandınız…
Vücudu topyekun acılara sığınak,
Kalbi kan ağlayan yüzü gülen çocuk.

Dünyaya geldi ayın son dördünde,
Gördü bütün acıları hayatının ilk gününde…
Sevgiye aç kalan yumuşacık kalbiyle,
Hasret tüm dünyadaki iyiliğin sesine…

Yaşa

“Minicik bir böcek, milyonlarca yıldır yeryüzünde en sağlam ipliği üretir. Yumurtaları bir yıl uyuyarak kendini geleceğe hazırlar. Doğduklarında kısa sürede ilk ağırlıklarının on bin katına çıkan mucizedirler. Sonra kendilerini ördükleri kozanın içine hapsederler. Hapsin sonunda başkalaşırlar. Artık

Alınlarımızda kaderlerimiz yazmıyordu. Alınlarımız iki kelimelik tek cümleye ev sahipliği yapıyordu yaşamları boyunca: “Care me...” önemse beni...
“İnsan ne ile yaşar?” sorusuna verilebilecek nice cevap var iken;“ İnsan nasıl yaşayamaz?” sorusuna verilecek tüm cevaplar yolun sonunda önemsenmek adı

İmtiyazlı ölüler her şeyin üstünde
Eksi kırk derecede soğuk bölgelerde bile
İnsanlar yeryüzünden daha alçak
Tasası gölgemizde giden günlerin

Denize ulaştı mı bilmem ilk insanlar
Kadınlar hala gözyaşından ibaret
Kravatlı adamlar-hani şu beyaz yakalılar-
Yalan alıp caka satıyorlar
Emekçinin

Kalpten uzanır özlem, titreyen dallarına sarılır
Ve ulaşır her bir yaprağına
Vazoda unutulmuş, biraz da boynu bükülmüş birkaç çiçeğin
Sarı olur, hatta sapsarı olur
Bir süre sonra önemi kalmaz renklerin
Hangi renge bürünürse bürünsün
Matemin rengi hep siyahtır
Belki de bu, bir çiçeğin bağrınd

Yazmaya dair birçok şey yaşar da insan onları anlatmaya yetecek kelimeler dökülmez bazen kağıtlara. O kelimelerin hapsoluşu öyle boğucudur ki boğazınız düğümlenir, gözleriniz yanar da bir damla yaş düşmez. Her sevinçte her hüzünde, hem umudumuzda hem acımızda yazmaya yönelen parmaklar kalemi tutmama

Erteleme hastalığına tutulmuşuz. İzleyeceğimiz dizileri, okuyacağımız kitapları, gezip tozacağımız binlerce mekanı hiçe sayar, bizden yardım bekleyen on binlerce insanı görmezden gelir, hatta bir arkadaşımızla ufacık bir sohbeti bile kendimize çok görür olmuşuz kaç zamandır.
Düşündüm de ortalama i

Doğduğumdan beri asilik dolaştı damarlarımda,
Hiçbir yere ait olmayı başaramadım,
Canım ne istiyorsa onu yaptım,
Çünkü ben,özgürlüklerin insanıydım.
Öyle dar sokaklara tıkılıp kalamazdım,
Ruhum sıkışırdı,kaldıramazdım
Bu nedenledir haykırışlarım.

Şimdilerde kendim olmaktan çıktım,
Başka ha

Çok genç bir yüz ararlar

Çok genç

Ama

Ama yağmurlar çoktan geçmedi mi sevgilim

Üzerimizde sarnıçların buğulu bakışları

Caddeler cadde mi mevsimler mevsim mi dersin

Kaçıncı kez geçişim bu sokaktan

Kaçıncı kez dalışım seni bulmak için uykulara

Kovulup gittim yanından gölgeler

Elinde tuttuğun, her kitaptan daha sahici daha yakıcı kelimelerle yazılan bir mektuptur. Yüreğin en derininden kopup gelmiş, hislerin gerçekliğinden bir kesittir. Seni anlatan, sana yanan duyguları anlatan, yegâne hislerin battığı bir bataklık kâğıdıdır. Sevdayı batırmış, zamanı batırmış, en güzel v

Hep bilmek isteriz, her zaman onun için uğraşır, didiniriz. Bir şeyler öğrenince kendimizi bilgili hissederiz. Ama bilmeyiz ki bilmek sonsuz bir nehir gibidir. Bir şeyi bilsek öteki eksik kalır. Bundandır ki ne zaman bir şeyi biliyorum desem, düşünürüm içimden…
Bilince üstün sayarız kendimizi diğer