Edebiyat ve yaşam bir bütünün parçasıdır bana göre. Edebiyat olmadan nasıl anlatırdım kendimi nasıl dize gelirdi hislerim, hayallerim, heyecanım ve mutluluğum benim için yaşamaktı edebiyat var olmaktı bir nebze de. Nasıl anlatılır güzellikler nasıl anlatılır sevdalar. Nasıl yazılmıştı o güzel şiirle

Özlem...
Tek bir kelime, dokunur yüreğime
Ben seni tam da bu saatlerde,
Uykusuz gecelerimde
Özlüyorum işte.

Özlem...
Ne uzun kelime, ağırlığı üzerimde
Uyuyunca, uyanınca, göz kırpınca bile,
Gecemde gündüzümde
Özlüyorum işte.

Özlem...
Sadece beş kelime,
Oysaki kalp dili, dini olmayan

Yazılabilecek ne çok şeyi yazdım sana,
Anlatabileceklerimi kendime göre anlattım,
Ama sen anlamadın be canına yandığım,
Ne yaparsam yapayım, ben sende gördüğün kadarım
Uğraşsam da boşuna artık anladım.

Sözcüklerim hafifletmez nasırlaşmış düşüncelerini,
Yerle yeksan oldun ağzımı her açışımda,

Yine, tekrardan ısrarla benim olmadığım ama bir o kadar da olduğum kareler içinde çiziyorum resimlerini. Birazcık sen, sevgi ve aşırı sevgi yani oldukça zengin menülerde doyuruyorum ruhumu.
Gözlerimi açmak yetmiyor artık rüyalardan uyanmak için. İçim seninle dolu. Dileğim oldun, umudum oldun ah bi

Toprak kokan ellerim vardı benim
Saçlarıma aklar düşmeden önce
Yetişemedi kimse son dualarıma
Ben geceye rengimi sızmadan önce


Toprak kokan ellerin vardı
Kimse bilmez
Kimse duymazdı
Gözlerin farklı ülkelere dalar
Yüreğin farklı ülkelerde solardı
Bütün mevsimler sende başlar

Ara sokakların birinde kalmış harika ve eski bir kütüphanenin tozlu raflarında duran sessiz bir kitabım. Kapağım bazı kitaplar gibi çok renkli ve ilgi çekici değil. Eğer kapağına bakarak kitap seçen biriysen beni seçme ve okuma ihtimalin pek de olası değil. Reklamımı ve pazarlamamı yapan yok zaten.

Bakire duygular taşırım ben
Dokunulmamış gözler
Hiç çukurlaşmamış gamzeler taşırım
Buz gibi eller taşırım sonra
Dokunulsa yakacak
İçimde uzun yollar taşırım
Gidilmesi zor
Penceremde manzaralar
Kollarımda çiçekler taşırım
Kulaklarımda en güzel türküleri
Düşlerimde seni taşırım.
Mutlulu

Bilmem belki de kaç asırdır tartışılır durur; “Kadın insan mıdır?”, diye. Çoğumuzun duyunca sinirlendiği belki de çok komik bulduğu bu soru maalesef bundan çok değil, birkaç yıl önce gündemi meşgul etti bir süre. Hatta üzerine seminerler bile düzenlendi. Yüzyıllardır zihinlere kazınmış bu kadınlığın

Yatağında o yana bu yana debelenirken daha hiç ayılamadığını fark etti. Kafasını yastığa yumuşak bir şekilde yeniden yerleştirip uyumaya çalışırken gözünün önünde sadece o beliriveriyordu. Korkarak ayağa kalktı. Bu onu uyandırmaya yetmişti. Lavaboya girdi ve aynada kendisiyle 1 dakika boyunca bakışt

Ben ve serapları hayallerimin
Uçsuz çöl ortasında yol ediniyoruz.
Rüzgâr arada savursa da
Her kum tanesine umut ekliyoruz.
Sonra kervanlar geçiyor yamacımızdan,
Heybetli geliyor mağrurlukları.
Karasına yanıyoruz gözlerinde yaş,
Bitmez ki başımıza en kötüsü gelse de bu pür telaş.

Denizin maviliği var gözlerinde.
Ellerinde sonsuzluk,
Ve kokunda özlem...
Yağmurlar var yokluğunda.
Gizlice akıttığım gözyaşlarım var benim de.
Üzülürsün diye kuramadığım cümlelerim
Ve attığım adımlarım var sana doğru.
Sana gelen hiç bilmediğim yollarım var benim.
Eksik kalan yanımın, yanınd

Gecenin kıyısında duruyorum. Kımıldamadan, susuyorum. Sessizlik büyüsüyle örülmüş saçlarım. Yalnızlık okşarken saçlarımı, sakince sessizliğe el sallıyorum. Yüreğimin yorgunluğuna sözcükleri bulaştırmıyorum. Sanki nefes bile almadan, öylece duruyorum.
Biliyorum yalnız değilim bu sessizlikte. Bir ses