Kaldırsam ellerimi gökyüzüne, bulutlarla buluşur muyum?
Belki o uçsuz bucaksız semada hayallerimle kavuşurum.
Yeryüzü acımasız çekiyor içine kara toprağın,
Oysa gökyüzü öyle mi? Umutlar hep yarınların.

Toprağın kokusunda yaşamı bulduğun vakit,
Bil ki insana bahşedilen en değerli duygu bu ümit

Bütün hazin sevgiler demlenmiş yürekte
Zift karası bir hüzün içmişiz sevda diye
İnce belli bardaklar acıyı işlemiş çukurlarına
Dokundukça izi, parmakların üzerinde
Dudaklara değen camın sıcaklığı
Kırmızı bir düş olur kokusunda
Eritir bir an buz tutmuş gözyaşını
Boyun büküklüğünden utanır

Tüm zarafetimi bir kenara bırakıyorum. Hava soğukmuş, gözlerim çukurmuş, keyfim kaçıkmış, kime ne? Duvarlara mı kulaklarımı kapatsam, insanlara mı seçemiyorum. Saçma sapan eşyalarla valizimi doldurarak bir trene atlamak istiyorum. Bilinmeyen o yere gitmekle kendimi mükellef tutuyorum. Ya da donup ka

Rüzgar ıslığımı çalıyor şu zindan havalarda
Yağmur sonsuz kere hayat
Ense köküme zulüm serilmiş
Kirpiklerinin uzunluğundan kavuşamıyoruz
Bütün yollar uzuyor önümüzde

İnsan bazen kimseye anlatamaz içindekileri
Kendine bile söyleyemez, korkar
-Henüz küçük bir çocuk değilken-

Bilir misiniz?

Acısı çoktur bazı şeylerin. İz bırakmıştır geçmişse bile. Unutmak diye bir şeyin olmadığını unuttum dediğinde anlarsın. Gözlerin zamansız dalar uzaklara. Bir şarkı sözünde kaybettiğin kendini bir cümle şiirde bulursun. Issız ve karanlık gecelerde ruhunla yerle bir olursun. Seni senden alıp götüren z

Orhan Veli’nin bir şiiri okudunuz mu? Eğer buna cevabınız hayırsa durun! Telaş yapmayın geç değil, hala vakit var hatta şu an bu satırları bile bitirmeden Orhan Veli’nin bir şiirini okumaya başlayabilirsiniz. Orhan Veli 13 Nisan 1914 yılında Beykoz Yalıköy’de dünyaya gelmiştir. Çocukluğunu İstanbul’

Hayat, ucu sonsuzluğa uzanan dalgalı bir deniz gibi
Geceleyin siyaha çalan rengi gün olur bakarsın, ışıltılı bir mavi…
Ve insan dediğin, onun önünde direnen kumdan bir kale misali…
Gündüzden geceye savrulup dururken
Ha yıkıldı ha yıkılacak…

Mecali var mıdır kepenkleri erken inmiş bir ruhun sa

Seni düşünmek geceler boyu,
Ve yanmak sana,
Anlatmak sağa sola,
Dayanamayıp yazmak sayfalara,
Gözlerinin kahvesini anlatmak,
Ve bakarsam yüzüne,
Saçının her bir telini saymak,
Akan zaman inat,
Hep içimde saklamak seni,
Ve arındırmak seninle kendimi,
Güne güzel başlamak,
Yüzün hafızama gel

Uzağa, çok uzağa bir otobüs kalkıyor köyümüzden. Yaşım, kanımın en deli aktığı vakitlerde. Babam tarlada ömrünü çürütmüş, annem hem tarlada hem evde. İki kardeşin büyüğü benim. Hayalim hep köyden dışarıda başlıyor kendimi bildim bileli. İşte elimde bir fırsat, hayat altın tepside sunacak değil ya, u

Öz – le – mek
Hece hece…
Bir şehri ansızın, belki bir kıyıyı
Bir mevsimi, belki bir yağmuru
Zamansız açan bir çiçeğin ilk kokusunu
Bir dost gülümseyişinin sıcaklığını
Üşütmeyen sözcüklerin sarıldığı bir geceyi
Yitirilmemiş sevdaları
Hatırlamak ve düşmek
Düşlerin hecelerden kırışmış yatağ

Yârin gözleri bir avuç kömüre benzer
Alıp yüzüme gözüme süresim gelir
Sinesinde sakladığı sımsıcak merhametin
Dibinde yatıp uyuyasım gelir

O girer kapıdan, aklım çıkar
Kalbim ayaklanır dile gelir
Sözleri alnıma yel gibi değer
Yüreğimi görmeden en iyi o bilir

Kendimi kaybetsem çareyi gö

İnsanların görünen yüzlerinde ne var hiç kimse bilmiyor. Bazen en yakınlarımız bile… Kimi insanlar arka yüzümüzdekileri görmemeyi tercih ediyor, kör kalıyor o sayfaya. Kimileri açıp okusa da anlamıyor bizi ya çeviriyor sayfayı ileri ya da karalıyor orada yazan cümlelerin üstünü…
Hiç kötü bir kapağı