İçimde gezinen Eylül’den habersiz geçerken yaz
Ömür yine tutulacak,
Yağmurlarındaki hüzne biraz.
Sararıp solan ömrün yaprakları,
Düşecek ayak bastığın her yere,
Yağınca ruhumun damarlarına az az.

Kurumuş bir ağacın gövdesi kadar yalnız,
Ve damarlarındaki sessizlik kadar asi.
Beklenmedik bi

Acı! “Senin tarifini yapmak mümkün mü?” diye sessizce bir soru sorsam. Kim nasıl açıklar heybetini? Tevekkeli değil; yoğun bir duygu olur ortak karar ve sanı. Peki, olgunlaştırır mı insanı? Yaş almak değil, acı çekmek büyütür derler dimağı. Evetler, hayırlar, belkiler, mümkünler… Nice cevaplar duyuy

Çoçuklaşma, çoçuk kal...

Eskimiş ve tozlu bir fotoğraf albümünde kalan , zamanı anlayamadığımız, yaşamın bilinmez yerinde unutulmuş gülüşlerimiz, şımarıklılığımız... Seneler geçtikçe soluk ve soğuk ama bi o kadarda içimizi ısıtan bir resimdir
Çocukluk

Büyüdüğümüzü zannettiğimiz ama büyütemedi

Bastırıyor omuzlarımdan eylülün ağırlığı
Yüreğim sonbahar misali yaprak döküyor
Sararıyor dağ bayır, betim benzim gibi
Soluyor güller, yetim gönlüm gibi

Hüzünlü sözlerle bekledik yollarını
Kalbi kırık olsak da kapanmadı kollarımız
Bir adın hüzün olsa da hep bir umut barındırdın
Ama her geli

Kelimelerim olmasın...
Sessizce konuşmak istiyorum sizlerle
Tıpkı içinizde ki siz gibi.
Sessiz çığlıklarınız olmak istiyorum.
Kimseye gösteremediğimiz sevginizi,
Gizlemeye çalıştığınız diğer benliğinizi,
Hatta insanlığa karşı korkularınızı.
Ben, konuşmadan da anlamak istiyorum sizi.
Bana

Aynanın karşısına geçip, şöyle bir baktım kendime, aynadaki "ben"e... Aman Allahım! Ne kadar da dağınık görünüyor. Hayır, ben değil, aynadaki "ben". Benim saçlarım topuz, kıyafetim özenli, yüzüm canlı... Peki aynadaki "ben" in nesi var? Sahi en son ne zaman görüntüme bakmak için değil de, onu görme

Ve hayaller kimi zaman insanı insan yapan.
Onlara ulaşmak uğruna sadece düşse de kimi zaman.
Tutunur bir umut ekip içine.
Bugün değil belki yarın da olmaz ama bir gün dercesine.

Zaman zaman geldikçe o hayaller aklına,
Yaşanan onca olaylara rağmen kimi an,
Kimi zaman da insanlara inat öylec

Bu cümleyi nedense hep severim.
Hayat konusunda hiçbir zaman pes etme duygusu kimsede olmamalı.
Her zaman düştüğümüz yerde kalkmasını bilmeliyiz. Hem de güçlü bir şekilde
Hayat gerçekten de bazen bize güzel şeyler veriyor. Bütün malzemeyi sana sunuyor ama bu malzemenin hamurunu yoğurmak için şek

Bugün içimden yollar geçiyor… Yaşanmışlıkların kıyısında bir mola verip aralıyorum bir süredir sıkı sıkıya kapalı tuttuğum kapılarımı... Bulutların ardından parmaklarıma güneş damlıyor, göğün şefkatli kollarının altında soluklanıyorum. Zamanı bölüp saniye saniye içime çekiyorum ve nefes nefes atıyor

Gece ıssız,
Ses bulanık,
Zihnim sesimden bulanık.
Düşünüyorum da,
İnsan mâteme hep mi hazırlıksız yakalanır?

Sonbahar düşerken ansızın ömrümüze
Eylül, yalnız isminin güzelliğiyle süslerken içimizi
Sabır yalnız zaman değildir diyorum.
Eylül ise geçiyor zamanı dinlemeden...

Zihnim, kurt y

Yürüyorum parmak uçlarımla
Sımsıkı tutuyorum anıları avuçlarımla
Bağırıyorum sessiz çığlıklarımla
Çağırıyorum bugüne aldanışlarımla

Tozlu raflar duvarlar karşılıyor beni
Umut ediyorum belki bulurum eski beni
Koşuşturuyor anılar görmüyor seni beni
Son anda kurtarıyorum ezilmekten beni

Bu

Güzün gelmişim bu diyara,
Savruluşum bu yüzden,
Yaprak misali bedenimin,
Düşüşü mevsime ithafen.
Anlatması çok zor, susması felaket,
Gönül gözüm hep aralık kaldı,
Yamalı çocukluğum, gençliğim,
Hasret dolu iteklenen kalbim.

Herkesin azdır bir şeyleri,
Kime sorsan dertli, karışık,
Kiminin