Ne içindeyim zamanında ne de büsbütün dışında… Bir mısra bu kadar etkileyebilir mi insanı? Zaman kavramı bu kadar zoruna gidebilir mi? Ah zaman… Herkesten bir şeyler alan ama çoğu kez bencil bir küçük çocuk hırçınlığıyla karşılığını geri vermeyen zaman… Dağınık bir ev gibisin. Toplanmak istenen fakat her defasında nerden başlanacağını unutturan, elini kolunu bağlayan… Oysa azıcık sakinleşsen nedir bu telaşın? Çok mu zor bir nefes alış verişlik mola vermen. Ama olmaz değil mi? Sen ki hasrete gebe kalmış bir kadının umudu olmalısın çoğu zaman. Annesinin başında sessizce ağlayan bir çocuğun gözyaşlarını silmelisin bütün şefkatinle. En önemlisi ise unutturmalısın. Acıdan için yansa da nefesin göğsünde takılı kalsa da sen geçip gitmelisin mağrur bir rüzgâr gibi en hızlı halinle. Bütün yaşanmışlıkların üstüne beyaz sisini sürerek… Çünkü sana da bu yakışır.