Çocukların o saf helleri ne güzel; dünyadan bihaberler. Kötülükten ve dönen dolaplardan korunmuş, kalplerinin ve zihinlerinin henüz kirlenmemiş olması ne kadar güzel. Onlara bakıyor ve diyoruz ki hiçbir şeyden haberleri yok; öğrenecekleri çok şey var. Halbuki onlar biz yetişkinlerden daha çok şey biliyor; hepsi kalplerine ve ruhlarına işlemiş durumda. Onlar nasıl davranmaları gerektiğini biz yetişkinlerden çok daha iyi biliyorlar çünkü bu bilgi içlerine işlemiş. Kendileri olmak içlerinden geldiği gibi davranmak ve akıllarına ne gelirse filtresiz söylemek konusunda çok başarılılar. Onlar kendilerini kabul etmiş ve kendilerine kendi olmayı izin vermiş durumdalar. Temiz ve saflar. Zihinleri karmakarışık ve kalabalık değil. O yüzden de rahatlar ve stres nedir bilmiyorlar. Enerjilerini çerçöpe harcamıyorlar, o yüzden bizden daha enerjikler. Enerjilerini emen düşünceler onlara uğramıyor; kendileri olmakla ve anda kalmakla meşguller. Biz yetişkinler ise fabrika ayarlarımıza geri dönmek için çocuklar gibi olmak için çaba harcıyoruz. Kendimiz olmaya, anda kalmaya ve yaşamın tadını çıkarmaya çalışıyoruz. Onların bu bilgeliğine ulaşmaya çalışıyoruz. Aslında içimizde unuttuğumuz o bilgeyi arıyoruz. Üzerini toprakla örttüğümüz ve çok derinlere göndüğümüz o bilgeyi arıyoruz. O bilge ile fabrika ayarlarımıza geri dönmek amacımız. Her birimizin amacına ulaşması dileğiyle… Çocuk sen harikasın. Çocuk sen biriciksin. Çocuk sen eşsizsin. Çocuk sen güzelsin. Çocuk sen bizden çok daha fazlasını biliyorsun. Çocuk sen hep öyle kal…