Bir yolculuğun tam ortasındayım. Ne geçtiğim yolların kıymeti kaldı gözümde ne gelecek yolların bir heyecanı. Her şeyi yitirdim kendi içimde, yaşamak yalnızca bir mecburiyetten ibaret artık. Nefes alan ciğerlerime devirdiğim gözlerimin farkındayım. Atan kalbime karşı içimdeki sitemin coşkusunu hissediyorum. Öyle ki her şey yarım yamalak kalmış gibi. Sevmeyi bırakmışım bir kenarda öksüz, sevilmek desen hiç nasip olmamış. Değer görmemişim dilediğimce, saygı desen bilmediğim bir duygu. Neresinden tutarsam tutayım elimde kalan bir yolculukta bir dostluğun bakmışım tadına. Bir dostluğu öğrenmişim doya doya, sırtımı dayadığım bir çınar varmış her yorulduğumda. Desem ki dinlenmedim hiç, yalan olur. BİR ARA SEVMENİN DE KIYISINDAYDIM, SEVİLMENİN DE. Bir çift göze dalıp gidişlerim vardı hatırlıyorum. Bakakaldığım bol gülümsemeli anılar vardı. Ucundaydım kahrolası hüzün uçurumunun. Mutluluk denizine atlamaya şu kadar kalmıştı. Siz göremiyorsunuz tabii şunu, ama gözünüzde canlandırdığınız şu kadar işte, belki de daha azı. Olmayınca olmuyormuş, söylediklerinde hissedemiyormuş insan bu cümlenin anlamını. Yaşayınca dolu dolu, içini yakınca o ihtimallerin yok oluşu, ciğerine saplanınca olacakmış gibi olup olmayışı insan da bir kenara yığılıp kalıyormuş anlayacağın. Yığılıp kalmayı illa bedenen düşünmemek lazım. Dedim ya bir yolculuğun tam ortasındayım. Yığılıp kalmışlığım var bir kenara böyle boylu boyunca. Ruhumu kazıyamıyorum o kenardan bir türlü. Ne yaparsam yapayım olmuyor. Her defasında kursağımda kalan farklı farklı sevinç arifelerini artık aşamıyorum. 

Dedim ya bir yolculuğun tam ortasındayım. Yaşım yaşımdan büyük, hüznüm yaşantımdan. Dört kolluya yakınım artık, mutluluk denize ırak. Haydi doldur o anason kokulu kederden biraz daha, gece uzun anlatacaklarım derin…