Hayat akıp giderken fütursuzca sürçülisan  olmuş bütün bekleyişlerim. Her yola adadığım umutlarıma yeni bir düğüm daha ekliyorum nasırlaşmış yüreğimle. Kulağımdaki keman taksimine kaptırırken kendimi her notada bir kere daha yitiyorum çizgilerimden. Ve canlanıyor pervasız anılar aniden. Cama vuran damlalar hızlanıyor, şehir buğulanıyor. Bir zaman savaşıysa bu yine her cephede yenilen ben. Olmaz, bu kalp savaşı derlerse o zaman bende hep kazanan sen.

Süregelen her şey alışkanlık olmuş bende. Misal beni saran gözlerin bakmalı hep öyle. Yaldızlı gökyüzü şarkı mırıldanmalı uşşak makamından bize. Bak, bize diyebilmek ne büyük aciz ruh belirtisi âlemini şaşırmış âlemsizlikte. Bir kalp atışı sesine kaç biz yüklenir? Cevabını bulamadım sen sayar mısın benim yerime, çünkü bilirsin ben hesap işlerini sevmem oldum olası akıl mahallinde. Sen ise gönül hesapları arasında medcezirin kıyıya vurduğu garip bir yosun parçasının benim nezdimde. Ayağıma dolanmanı istemem ama seni sarıp sarmalarım avuç içlerimde. Peki ya bir gün savaşlar sona erdiğinde kendimce, süregelen alışkanlıklar bittiğinde sen hala kalır mısın benimle?