Bugün Güneş yine doğdu… Başlarını gökyüzüne uzatan dağların tepesinden… Kızılımsı ve turuncumsu ışıkların yüzünü okşadığı suların üzerinden…  Kaç horoz ötüşü müjdeledi gelişini bahçelerden? Kaç ayçiçeği selamladı onu? Kaç kuş cıvıldadı? Bir seher yeli taşıdı ağaçtan ağaca, kaç perde çekildi pencerelerden, kaç cam açıldı? Uyku geceye yollandı, gözkapakları aralandı… Dünya böyle uyandı…

Güneş doğarken bir yerlerde de batıyordu da… Tepelerin ardından… Suların üzerinden… Karanlık bir maviye doğru bir yolculuk bu, aydınlık maviden… Kaç çiçek içine kapandı? Kaç çocuk dağılıverdi koşuşturdukları sokaklardan? Kaç perde çekildi pencerelere, kaç cam kapandı? Uyku davet edildi, gözkapakları kapanmaya başladı… Dünya böyle uykuya daldı…

Hayat ne garip değil mi? Aynı gün, aynı dünya…

Hayattan eksilenlerin yanı sıra pastaya bir mum daha eklendi bugün…

Kaç dilek dilendi? Kaç hayal kuruldu? Kaç dua göğe savruldu?

Onca kalabalığın arasında yine yalnızlıktan dem vuruldu…

 

Sıradan bir gün işte…

Alelade...

Kimsenin umurunda olmasın, herkes telaşesinde…

Takvim yaprakları dökülür mevsimi geldiğinde…

Gün aynı gün…

Değişen benim yaş hanem…

Bağrıma şefkatle basacağım

Mumları üflediğimde…