Bir yıl daha bitiyor dedi takvim. Sarı Sonbahar gibi yapraklarını düşürdü. Günbegün topladım kararmış kâğıt parçalarını. Kimisini sakladım, kimisini attım. Düşündüm, not aldım, uyudum, kalktım ve yine hayatıma dair planlama yaptım. Yazdım, çizdim, ne yapamadım dedim, veda edeceğim yılda? Yenisine dair beklentilerim ya da? Sahi neyi, nereyi severdim ben hesapsız davrandığım çocukluğumda? Olmalıyım işte tam o anda. Soruyu hızla cevapladım. Bir okyanus düşledim sonra. Sadece hayal ederek gidebilir miydim oraya? Kapattım gözlerimi fona bir müzik koydum kibarca. Yürüdüm, yürüdüm, altın kum hayal ettim ayaklarımın altında. Beyaz efil efil bir elbise omuzlarımda, papatyalardan yapılmış o taçsa saçlarımda. Güneş tepede, bana bakarken derin bir nefes aldım. Selamlaştım onunla da. Oturdum kıyısına, mavi masmavi okyanusun. Belki de yeşil, düş benim ne de olsa. Bir valiz aldım elime, hayal kırıklıklarımı, kaygılarımı, umutsuzluklarımı, başarısızlıklarımı, kinimi, yarına götürmek istemediğim insanları, simli pembe kazağımı da koydum umarsızca, aklımda var birkaç şey daha. Mesela kısa aralıklarla beni yoklayan baş ağrımı da fermuarını açarak sıkıştırdım bir yana. Kapattım sonra sıkı sıkıya. Açtım kollarımı havalı bir dalga bekledim. Mutlulukla attım valizi okyanusa. Epey bir müddet daha baktım maviye belki de yeşile. Sonra diğer valizi aldım elime, sevinçlerimi koydum, hayallerimi, ağrımayan başımı, yarına götüreceğim yol arkadaşlarımı, hedeflerimi, o vazgeçemediğim mor şalımı, doğrularımı... Derin bir iç çektim, bu defa gülümseyerek kapattım valizi. Aldım elime, güvenle tuttum. Biraz ağırdı ama şikâyet etmedim. Son bir defa okyanusa dönerek kısa bir bakış fırlattım, griye dönüşmüştü tüm çekiciliğiyle. Mavi, yeşil, gri derken o da ben de kararsızdık. Umursamadım! Giden valizime el dahi sallamadım, tam tersi duygularımı barındıran yanımdaki diğer valize inandım. Yürüdüm, yürüdüm. Fondaki müzik bitti. Gözlerimi açtım. Ah ne güzel, ne kadar da rahatladım! Çünkü beni üzen her şeyi okyanusa bıraktım, yeni yıla taşımayacaktım!