Kimi zaman engebeli kimi zaman düzlük bir yerdi yürüdüğüm. Kimi zaman yalnızdım, kimi zaman eşlikçilerim vardı yanımda. Hava bazen güneşli ve sıcakken kimi zaman da fırtınalı ve soğuktu. Bazen kamplumbağa hızında bazen de jet gibi yol alıyordum bu ömür yolunda. Bir gün bir ormanın içinde yol alırken çıktın karşıma. Hiç beklemediğim bir anda eşlik etmeye başladın bana. Uzun zamandır çıkamadığım bu orman yolunda yalnızlığımı, korkularımı ve içimdeki boşluğu aldın benden. Yüzümdeki gülümseme ve kalbimdeki sıcaklık geri gelmişti onca zaman sonra. Bir süre sonra dedin ki bana “Sana bir sürprizim var. Seni bir yere götüreceğim. O yol bu orman yolundan çok daha güzel ve huzurlu. Orada beraberce yürüyelim. Ama bana güven ve bu göz bağını bağla ki sürpriz bozulmasın.” Ben de güvendim ve dediğini yaptım ve başladık beraberce yol almaya. Kimi zaman elimi sıkıca tutarak kimi zaman ise belimden sararak yönlendirdin beni. Gözümün bağlı olmasını hiç umursamadım böyle anlarda. Biliyordum ki sen benim yanımdasın ve seninle güvendeyim. Bir gün bir anda bıraktın beni, artık ne elime tutan, ne belimi saran ve ne beni yönlendiren biri vardı yanımda. Gözlerim kapalı düşe kalka yol almaya başladım. Seslendim sana, yardım istedim. Sesin geldi sonra uzaktan. Dedin ki bana “Sen devam et yola bu şekilde, ben senin arkandayım.” Arada bir elime kısa ve minik dokunuşlarla oyaladın beni. “Geleceğim yanına” dedin, “Biraz zamana ihtiyacım var, bekle beni” dedin. “ Ne zaman gelirsin? Ne kadar devam etmem gerek bu şekilde?” diye sordum sana. Verdiğin tek cevap “Şu an senin yanında yürüyecek durumda değilim. Ne kadar vakit gerekirse artık.” deyip çıktın işin içinden. Uyardım seni “Ben bu şekilde devam edemem” dedim. “Ben seni yanımda istiyorum, arkamda değil.” Ama sen uzakta ve arkamda kalarak devam ettin. Yanımdaymış gibi yaparak arkamda yol almayı tercih ettin. Bekledim, güvendim sana ama sen beni bu yolda göz bağımla yapayalnız bıraktın. Son bir düşüşün ardından anladım artık. Anlamak istemiyordum, her şey istediğim gibi gelişsin diye bekledim ama her yerim yara bere ile doldu. Ruhuma bir yara daha almayı göze alamadığım o anda çıkardım bağladığın göz bağımı. Tanımadığım ve bilmediğim bir yolda buldum kendimi. Döndüm baktım arkama. Gözlerim seni aradı. Tabii ki sen benim görüş ve gönül alanımdan çıkalı çok olmuştu. O an nerede olduğumun hiç bir önemi yoktu. Göz bağım yoktu artık ve ben nerede olursa olayım bir şekilde bulurdum kendi yolumu. Yokluğunun acısı ile hiç hak etmediğin güvenimi arkamda bırakıp yol almaya başladım kendime. Evet yalnızdım ancak iki kişilik bir yalnızlıktan yeğdi bu. Yalnız ama özgür bir şekilde kendimi seçerek hazırdım yeni yolculuğuma.