Pılımı pırtımı bile toplamadan hiçliğin ortasına seyahat etmek istiyor gönlüm. Yanıma hiçbir eşya ya da insan almadan hiçliğin ortasında yer almak istiyorum. Sadece kendim… Yanımda sadece iyisiyle kötüsüyle tüm yaşanmışlıklarım, beğendiğim ve beğenmediğim özellikleriyle tüm bedenim ve ruhum ile pişmanlıklarım ve iyi ki yaptıklarım var. Dünyanın bu kaosundan, açgözlülükten, hırs ve ihtirastan, iki yüzlülükten, hoşgörü ve sevgisizlikten kaçmak asıl niyetim. Huzur, sessizlik ve güvende olma hissi orada bulmak istediğim. Sadece ben … Hiçliğe gömülü şekilde kalmak istiyorum bir süre. Aslında burada zaman kavramı da yok. Gözlerimi kapayıp açmam 3 saniye mi yoksa yıllar mı sürüyor emin değilim. Tik tak eden yelkovan ve akrep beni kovalamadan ve plan ve programlar etrafımı sarmadan geçen bir yaşam aralığı. Kendimi bulmam için verdiğim minik bir mola. Evrenle bir olma ve kendimi bırakıp teslim olmak için yarattığım harika bir ara. Hiç olmak herşey olmaktan veya herşey olmaya çalışmaktan çok daha kolay ve çok daha huzurlu. Sadece kendimle kalmak ve kendimi olduğum gibi kabul edip o şekilde sevmek ise paha biçilemez. Küllerinden doğan simurg misali hiçliğimden doğup göğe yükseliyorum ve işte orada gerçekten de var olduğumu hissediyorum.