Hayatta ait hissetmediğimiz zamanlar olur, bazen bir insana bazen bir eve bazen bir şehre, topluma veya ülkeye... Mizacının uymadığı zamanlar olur herhangi bir yere. Anlaşılmak da değildir mevzu çünkü herkes kendi dilinden anlayacaktır seni. Gözler ise bir bakış atıp kendi karanlığına çekmek isteyecek, müsaade etmediğinde; sana “kendilerini görmezden geldikleri” gibi davranacaklardır. Aidiyet duymak istedikçe geri ittiren çok şey olur bazen. Anlatılmaz cümleler ile kelimeler eksik kalır anlatmaya. Herkesin kendi boşluğunda boğulduğu bir yaşamda zaten pek beklenemezdi kendinden başka bir şeye aidiyet duymak. İşte bedenin ve ruhunla kendine duyduğun aidiyet vakti geldiğinde gizem rüzgarları başını döndürür çoğu insanın. Dışarıda değildir aslında olan biten, göremedikleri çok şey vardır içeride. Aidiyet kurmak istediğinde olmayanlar bile olmak ister bu sefer çevrende. Aradığın şey aslında çok uzaklarda değil içindedir. İçten bir teşekkür, kalpten bir iltifat ve samimi bir gülüştür çoğu zaman aidiyet. Yer, zaman, mekân ve kültür fark etmez. Çünkü böyle şeyler yürekten bakan bir çift göz ister. Bağ kurmak veya bağlantıda kalmak gerekmeksizin bazen yabancıya bile bir “merhaba” ister insan. Kendine ait olan başkasına da aidiyeti hissettirecektir aslında. Bazen bir yolu beraber gitmektir, bir amaca beraber baş koymaktır, en çok da duygularını paylaşabilmektir aidiyet. Yürekten gelen bir cesaretle yeni bir uyum başlatmaktır. Ellerinle paylaşamadığını gönlünde paylaşmaktır. Kuru ekmeği paylaştığında aldığın en güzel tattır aidiyet. Sadece biriyle değil üstelik kalbine dokunabildiğindedir aidiyet. Kendinden bir parçanı başkasında içtenlikle bırakabilmektir. Ve insan nereye giderse gitsin ait hissetmeyebilir. Her zaman arar, bulduğunda bırakmayasıya tutar. Sahiplenir yüreğinde. Aslında hiçbir şeye ait olmadan ait hissedip gidecektir. Ve aslında aidiyet kendindedir. İçinde aradığın manayı başka bir şeye atfetmektir. İnsan kendine ait olduğunda başkaları da ona ait hissedecektir. Arayıp bulamadığını onun içinde görecektir.