Her yolun bir dönüşü olmuyor artık. Çocukken gidilen uzaklıklar gibi değil büyüdükçe alınan yollar, gidilen yerler, girilen odalar, aşılan dağlar… Hepsini geçerim dediğin çocuklukta hepsini geçemiyor, çoğunda nefesin kesiliyor büyüdükçe. Hani bir nefes dahi olsa geçersin gibi bir his değil kaldığın yol, öylesine uzak geliyor ki kolaylık ve iyilik, dermanı kalmıyor kalbinin artık... Yürüdükçe uzaklaşıyor, hissi büyülüyor insanın gözlerini, kötülüğe yaklaştıkça vicdanın sızlıyor, iyiden uzaklaştıkça kararıyor kalbin. Şimdi yol bulacağım derken daha da bataklığa çıkıyor adımlar ve insan kendini boğazına kadar batmış olarak buluyor bir anda. Yaşamak nedir oysa?

Yaşamak böyle bir şey miydi?

Küçükken annemizin anlattığı büyümek bu değildi değil mi?

Babamızın verdiği öğütler bu yollara çıkmıyordu sanki?

Okulda öğretilen iyiyle hayatta aradığımız iyi arasında dağlar kadar fark var sanırım. Dünya anlatılan kadar güzel bir yer değilmiş geç farkettim demiyorum ama bazı şeyler içinde çok uzaktayım artık. Her şey mümkünmüş gibi gözükürken gözlere o kadar imkansız geliyor ki şimdi; ne bu gittiğim yollardan geri dönebilirim ne de geçtiğim yıllara tekrar kavuşabilirim. Giden zaman da değil gözümde yaptığım onca yanlışın bir ucundan bile düzeltememek çok koyuyor yüreğime artık. Her gün yanlış bir karar almaya çekinirken ansızın gelen bir yol içimi karanlığın en ücra dehlizlerine çekiyor. İşin kötü yanı bazen bilmeden, bazen bile isteye o karanlığa gidiyorum, giriyorum amansızca. Tutup kolumdan çeken olmayacak eminim, düştüğüm yerde belki daha kötüleri var.

Hayattan beklentim güzel bir yol dedikçe yolum çıkmazlara gidiyor. Yorgunluğumu anlatacak kelime bulamıyorum artık, işin kötü yanı yazmak içinde kalemim durmuyor hâlâ. Bitmeyen mürekkebim yorgunluğuma inat yeniden yeniden bir şeyleri anlatmak istiyor.

Yaşamak buysa eğer yaşamaktan hayli yoruldum. Toprağa sarılmak dinlendirir mi hissini düşündükçe, yürüdüğüm yolların karanlığı yarışıyor içimde. Bir çıkar yol bulmaya çalışıyorum. 

Bir çıkar yol bulur muyum? 

Bilmiyorum…