Bugün umuda çiçek açtım. Boş şişelerimi doldurdum, yıpranmış saksıları onarıp kurumuş çiçekleri suladım. Sonunu bildiğim lakin izlemekten keyif almadığım o filmi baştan sona tekrar izledim. Ama bu sefer sonunda ağlamadım. Oturup düşündüm; o zaman beni ağlatan nedenleri, dünleri ve bugünki gülümsememi. Kütüphaneye gidip rastgele bir kitap seçtim. İlk sayfasından kendime selam gönderdim. Elime kalemi alamayışıma hüzünlenip eskisi gibi yazamayışıma sitem ettim. Ama sonra hatırladım her karanlık günün ardından bu zamana kadar bir güneş doğdu. Bazen benim hayatıma bazense başkalarınınkine ışık oldu. Gidilecek yollar, çıkmaz sokakların düzlükleri, dar yolların çiçekli patikaları her zaman vardı. Önemli olan sabretmekse bu sefer yine en ön sıralardayım. Sadece bu kez biraz daha düşmüşüm yorulmuş omuzlarım. Yine de her yeşeren çiçekte doğan güneşe göz kırpıyor umutlarım…