Bavulunu alıp evden gidişinle senin varlığından son kalan izleri silmek ne kadar kolay. Kullandığın havluyu ve nevresim takımını çamaşır makinesine atıp onlara sinmiş kokuna veda ediyorum. Kullandığın bardağı ise bulaşık makinesine koyup dudak izlerini kolayca siliyorum. Sen gittikten sonra ortaya atılmılş terliklerini ise yerine kaldırıyorum. Bir bakıyorum ki yoksun sen, sanki hiç gelmemişsin gibi. Hele giderken hiç sarılmamışsak sıcaklığını hissetmemişsem seni öpmemişsem daha da kolay her şey. Ne kadar kolay fiziksel izleri silmek, evi eski haline getirmek ve yokmuşsun gibi davranmak. Ama sen giderken sana gizlice veda ederken, arkandan el sallarken gözümden akan yaşlara ne demeli? Ya kalbimde senden kalan sızıya? İyi kötü bütün yaşanmışlıklarımız ile hatıralarımız, acılar ve hayal kırıklıkları? İşte onlar hep benimle, binlerce kilometre uzakta da olsan onlar hep benimle ama giderek gönlümde ve zihnimde daha az yer kaplamaya başlayacak. Sen sonsuza dek benimle olacaksın, sadece hayatımda çok daha az yer kaplayarak. İlk göz ağrım olduğun için seni hiç ama hiç unutmayacağım. Her şey nasıl değişiyorsa bizim de ilişki biçimimiz değişecek yalnızca. Başka bir şeye evrileceğiz birbirimizi hiç unutmadan.